บ่อยครับ

มนุษย์เมียนี้ละ ขโทยตังค์จาก กางเกงผม ผมก้อ เซง หายไปนะ500

มันบอกฉันเอาไปเอง ไม่คืนนะ จบเลย

โนบิตะ

อ่านเรื่องของท่านแล้วนึกขึ้นได้เลย

ตอนเด็กประเมิน ป.6 ผมสะสมบีด้าแมนประมาณ 3-4 ตัวครับ ตัวชอบๆหมดเลย

แล้วเอามาเล่นดีดลูกแก้วที่โรงเรียน ตอนพักเที่ยง ส่วนตอนเย็นผมจะไปเตะบอลกับเพื่อน

แล้วเหมือนจะโดนขโมยตั้งแต่ตอนนั้นแหละ พอกลับบ้านไปหาไม่เจอก็นั้งเสียใจ เพราะ

เป็นคนสะสมของ แม่ก็ไม่ได้ว่าอะไรแต่เช้าวันต่อมาก็มาโรงเรียนด้วย เพราะเป็นโรงเรียน

ประถมการมีการขโมยถือว่าแย่มากๆ เอาจริงๆผมสงสัยคนทำอยู่คนเดียว เขาก็เลยเรียก

ผู้ปกครองของเด็กคนนั้นมาคุยแม่ผมก็หยิบกล่องบีด้าแมนให้ดูแล้วถามว่าลูกคุณ

ได้มีเอาตุ๊กตุ่นตัวนี้เขาบ้านไหมคะ ? (สมัยนั้นเรียกตุ๊กตุ่น xD) แม่ของเด็กคนที่ผมบอกว่าน่า

สงสัยก็เหมือนนึกอะไรได้บอกว่าตัวนี้ชั้นซื้อให้ลูกอยู่แล้วนะคะ ตัวละ 100-200 ตาม

ตลาดนัด ผมก็เลยสวนขึ้นบอกว่ามันไม่ใช่ตัวละ 100-200 นะครับคุณน้า ตัวละเกือบพัน

เหมือนแม่เด็กเขาอ้ำอึ้ง แล้วก็บอกว่าจะกลับไปเอามาให้ดู สุดท้ายก็ของผมนั้นแหละ

ก็เอาคืนมาแล้วน้าคนนั้นก็ยืนด่าลูกโชว์ หลังจากนั้นผมก็ไม่คุยกับมันอีกเลย

ของผมขโมยขึ้นบ้านสมัยผมเด็กๆนะ

ขึ้น 3 รอบแล้วทุกรอบมันต้องมาเปิดกล่องโนเกียผม ซึ่งผมวางกล่องเฉยๆไม่มีไรเลย 555

แล้วตอนตำรวจเขาจับโจรมาถ่ายรูปที่บ้าน ได้แค่จับโจรอะ แต่ของไปจำนำหมดละ

โดนเพื่อนขโมยตลับเกมส์ contra2 เห็นมาล้วงของที่โต๊ะตอนเลิกเรียน วันรุ่งขึ้นถามถึงมันก็ยอมรับ แต่ไม่คืน

ไม่นับดีกว่าครับ ผมกลับจากตีสนุ๊กกับเพื่อน ควักไฟแช็คจะมาวางไว้บนโตํะ
พบว่าผมมีอยู่ 3อัน ในกระเป๋า คิดในใจ "มาได้ยังไงวะ"

ผมไม่ได้ว่าทุกคนนะครับ พวกนี้นะจะโพสคำคมเทห์ๆ ปรัชญาชีวิต ดูแล้วเหมือนเป็นบุคคลน่าเลื่อมใส นิสัยดี บนเฟส โคตรหลอกลวง เจอมาอย่างนี้ 60-70% พวกคนแบบนี้
ปล.ผมเจอเพื่อนมาขโมยเงินที่ ผมสะสมเก็บไว้เพื่อเลี้ยงวันเกิดพวกเพื่อนๆ สมัยเด็กๆ กว่าจะเก็บเงินได้ซัก 4-500 ยากมากตั้งใจจะเอาเลี้ยงขนม ข้าวเพื่อนๆ งานวันเกิดดันมีเพื่อนคนหนึ่งมาขโมยเงินผมไปซะงั้น

คะแนนเสียงครับ

เคยครับหมวก รด. ตอนไปเรียนมันมีช่วงที่ให้เขาถอดหมวกแล้ววางไว้ เพื่อนคนละห้องมันหยิบไปแต่เราจำได้เพราะสีหมวกเราจะอ่อนกว่าชาวบ้านนิดหน่อยเลยจำได้ และมีทำสัญลักษณ์ไว้ที่ป้าย tag เลยขอดูแล้วถามว่าหมวกแกมีสัญญลักษญ์นี้ด้วยเรอะ มันก็ยังบ่ายเบี่ยงเลยบอกเมิงเอาไปเหอะ แล้วเดินไปซื้อหมวกที่สหกรณ์ของค่ายฝึกกลัวโดนครูฝึกลงโทษหมวกไม่กี่สิบมั้ง หลังจากนั้นก็ไม่ยุ่งกะเพื่อนคนนี้อีกเลย
ปล.กระทู้ระบายความแค้น10ปีก็ไม่สายชัดๆ

ขอเล่าเรื่องราวของผมคล้ายๆกับเหตุการณืนี้หน่อย (คับแค้นมาเป็น 20 ปี)
ย้อนไปตอนช่วงเข้ามหาลัย ผมกับเพื่อนๆในโรงเรียนมัธยมชื่อดังแถวๆ ถนนสุขาภิบาล 1 ตอนนี้เปลี่ยนเป็นถนนนวมินทร์ ผมได้ไปเที่ยวบ้านรุ่นน้องผมคนหนึ่ง ซึ่งมีเพื่อนๆผมที่ รร มัธยมเก่าอยู่ด้วยหลายคน และมีเพื่อนๆของรุ่นน้องในหมู่บ้าน ก็กินเหล้าเล่นไพ่ตามประสาวัยรุ่น ซึ่งตอนนั้นผมก็จีบหญิงซึ่งเป็นเพื่อนใน รร มัธยมเก่า ของผม ซึ่งเหตุการณ์ในวันนั้นผมคุยโทรสัพท์กับผู้หญิงแต่ผมก็แบบตัดบทว่าจะกลับบ้านไม่อยากไปเที่ยวไหนแต่จริงๆผมกำลังเดินทางไปบ้านรุ่นน้อง ซึ่งผมไปถึงบ้านรุ่นน้องผมก้ไปกินเหล้าไปเรื่อย แล้วผู้หญิงเค้าก็โทรมาหาว่าถึงบ้านยัง ด้วยว่ากินเหล้าเสียงมันดังผมก็เลยขอรุ่นน้องที่เป็นเจ้าของบ้าน ขอไปคุยในห้องนอนน้องมันซึ่งมันเงียบ มันก็ให้เข้าไปคุย จำได้ว่า เข้าไป 2 ครั้ง และ คุยประมาณ ครึ่งชั่วโมง แค่นั้นจริงๆ ไม่ได้หยิบจับอะไรของน้องมันเลย คราวนี้เหตุการณืมันเกิดตอนเช้าซึ่งผมกลับมาถึงบ้าน เพื่อนผมโทรมา บอกว่าแหวนเพชรของน้องมันหายไป (มูลค่าน่าจะเป็นแสน) เห็นเพื่อนบอกว่าแพงมาก ซึ่งทุกคนในนั้นกล่าวหาว่าผมเอาไป มาบอกให้คืนของน้องเค้าไป น้องเค้าไม่เอาเรื่อง ซึ่งผมไม่ได้เอาไปแหละผมยังไม่เคยเห็นแหวนวงนั้นเลย ผมก็ไม่ยอมรับสิ เราไม่ได้เอาไป มันก็พยายามบอกว่าให้คืนอยู่นั้น พาผมไปสาบานต่อหน้าเจ้าพระยา...ที่ รร ตอนเช้านั้นเลย ซึ่งตอนนั้นผมคิดกัีบเพื่อนผมว่า คบกันมากี่ปี่ผมไปเที่ยวบ้านใครของไม่เคยหาย แล้วเพื่อนผมทุกคนไม่มีใครปกป้องผมเลย คิดว่าผมเป็นขี้ขโมย หลังจากเหตุการณ์นี้ ผมเลิกคบเพื่อนทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ และผมก็โดนผู้หญิงบอกเลิกด้วยเพราะพวกมันไปเล่าว่าผมขโมยของเค้ามา.....

ขอโทษด้วยที่มาระบายในนี้ ผ่านมา 20 ปี ผมยังจำเรื่องราวนั้นได้ เสียใจกับเพื่อนที่คบกันมานานมาใสร้ายกันขนาดนี้ ปล ถึงวันนี้ยังไม่มีใครรู้ว่าใครเป็นคนเอาแหวนไป

เซฟเกมเพลย์แบบใสๆ

เรียนวิศวะ มหาลัยดัง เวลาไปเรียนเราก็จองโต๊ะไว้โดยวางหนังสือ อุปกรณ์การเรียน เครื่องคิดเลขที่แพงหน่อย ผมก็วางเครื่อวคิดเลขไว้บนสุด ลงไปกินข้าวพอขึ้นมามันหายไป แต่อย่างอื่นอยู่ครบ

มีตำหนิคือที่ฝาปิดมีชื่อแฟนเก่าผมเขียนไว้ด้วยปากกาเมจิค แต่สีมันจางมากๆ

พอสองสัปดาห์ผ่านไป เดินเข้าไปเรียน ผ่านโต๊ะๆนึง มีเครื่องคิดเลขเจอเครื่องคิดเลขอันนั้น

ยืนรอจนเจ้าของโต๊ะมานั่ง ผมเลยชี้แล้วบอกเครื่องคิดเลขนั่นของผมนะ มันบอก หรอ พอดีเก็บได้ที่ห้องๆนึงในคณะ

ผมบอกผมไม่ได้ไปห้องนั้นเลยเดือนนี้ มันเลยบอกสงสัยขโมยมันเอามาทิ้งไว้นี่

ผมคิดในใจว่ามึงนั่นแหละ ไม่มีหลักฐานแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่เชื่อความแถมันไป