แบบของไทยมี 44 ตัว
อังกฤษมี 24 ตัว

แล้วพอจะทำเป็นคำก็เอามารวมกัน พอดีเคยศึกษาผ่านๆมาเบื้องต้นของจีนเหมือนคำนึงก็จะเขียนแบบนึงไปเลย

จีนเป็นตัว พินอิน ครับ ไม่เชิงเป็นตัวหนังสืออ่ะครับ เป็นคำอ่านของตัวอักษรนั้นมากกว่า อย่าง 我爱你 พินอินก็จะเป็น wo ai ni ครับ

เคยนั่งเรียนกับ app มือถือเกาหลีมี 24หรือ26นี่แหละ

เกาหลีก็มีคนับผสมพยัญชนะ สระ ตัวสะกดเหมือนไทยเลย เช้น 강 อ่านว่าคัง

ตัวอักษรจีนจะเป็นคำ ๆ ไปครับ ถ้าเป็นตัวอักษรจะมีเป็นพินอินที่สร้างขึ้นมาเพื่อให้คนต่างชาติเรียนภาษาจีนได้ง่ายขึ้น แต่ก็เรียกว่าเป็นตัวอักษรภาษาจีนไม่ได้อยู่ดี

แต่ถ้าดูดี ๆ ตัวอักษรจีนบางทีจะเหมือนว่าเอาหลาย ๆ ตัวมาประกอบกัน เช่น คำว่า 楼 ก็ประกอบด้วย 木, 米 และ 女 แต่ก็ไม่ใช่การเอามาประกอบกันเหมือนภาษาอังกฤษ เพราะบางทีทั้ง 3 คำไม่ได้เกี่ยวข้องกันเลย แต่พอมาประกอบกันกลับการเป็นคำนึงขึ้นมา รวมถึงการออกเสียงด้วยที่ไม่ได้อิงกัน

ไม่เหมือนถ้าเป็นภาษาอังกฤษอย่างคำ Unacceptable ก็ประกอบด้วย Un, Accept และ Able ซึ่งแต่ละคำมีความหมายในตัว และพอประกอบกันก็คือนำความหมายมารวมกัน

ส่วนภาษาเกาหลีอันนี้ก็พอเทียบกับภาษาไทยหรือภาษาอังกฤษให้เห็นภาพได้อยู่ครับ เพราะมีพยัญชนะและสระ เช่น คำว่า 잔 ก็คือตัว ㅈ พยัญชนะ + ㅏ สระ + ㄴ ตัวสะกด (ก็คือพยัญชนะนั่นแหละ) อ่านว่า ชัน/จัน ครับ

สรุป

ภาษาจีนมีตัวอักษรครับ แต่จะเป็นตัวอักษรนึงคำนึงไปเลย ไม่ใช่ตัวอักษรที่ต้องเอามาประกอบกัน ส่วนเกาหลีเป็นแบบที่ต้องเอามาผสมครับ

ภาษาจีนไม่มีพยัญชนะ สระครับ 1 อักษรเท่ากับ 1 ความหมาย นำอักษรหลายตัวมารวมกันเป็นคำเป็นประโยค

พินอินถูกคิดค้นมาในช่วงหลังเพื่อให้ผู้เรียนสามารถอ่านออกเสียงตัวอักษรจีนตัวนั้นๆได้ โดยยืมพยัญชนะในภาษาอังกฤษมาเป็นสัญลักษณ์ โดยก่อนจะมีพินอินตัวช่วยในการอ่านตัวอักษรจีนเรียกว่า จู้อิน ครับ

เกาหลีรู้สึกว่าจะมีลักษณะกับนู่นผสมนี่เพื่อเปลี่ยนเสียง

ส่วนจีน คันจิ 1 ตัว = 1 คำ ผมพยายามเรียนภาษาจีนอยู่

แต่รู้สึกคนเรียนจีนมาเรียนญี่ปุ่น น่าจะง่ายกว่า ญี่ปุ่นไปเรียนจีนไงไม่รู้ 5555

ตบตีกับพินอินนานมากยังไม่ค่อยเข้าใจดีเลย

ภาษาจีนเป็นภาษารูปภาพ ต้องท่องจำอย่างเดียว
มีวิธีการอ่านที่เรียกว่า พินอิน
และมีวิธีการเขียนอยู่