อยู่ที่วัด กับการตั้งใจบวชของเราล่ะครับ ว่าประมาณไหน

ตอนผมบวชประมาณ 15 วัน ตอนแรกๆก็อยากสึกไวๆนะ ห่วงงาน ห่วงทางโลก

แต่อยู่ไปๆรู้สึกว่าเวลาผ่านไปไวมาก แปปเดียวถึงวันต้องสึกละ แต่ก็ไม่ได้อาลัยอาวรณ์อะไรมากมาย ทำใจว่าเรามาชั่วคราวตั้งแต่แรกแล้ว

บวช ยุต่างจังหวัด กางมุ้งนอน อาบน้ำในโอ่ง เดินบิณคนเดียวมืดมาก เสียงไม้ไผ่ไหวตอนตี4 หลอนๆวังเวง ไม่ต้องคิดอะไรมาก สอนหนังสือเด้กๆแถวนั้น แค่10วันแต่ได้อะไรมาก
โชคดีที่เลือกไปบวชวัดชนบท

ถ้าในเมือง ห้องพัก ดีกว่าคอนโดผมอีก มีครบ

เป็นช่วงเวลาที่ สมองโปร่งมากครับ จิตใจสงบ มีสมาธิมาก
ไม่มีความวุ่นวายใดๆ เข้ามาเลย รู้สึกดีมากๆ

ถ้าไม่มีห่วงก็อยากอยู่นานๆนะ แต่ก็ต้องกลับมาทางโลกดูแลครอบครัวต่อไป

ชีวิตการเป็นพระมีสิ่งเร้าน้อยกว่าครับ ชีวิตช้าๆ สงบมากมาย อยู่กับตัวเอง มองดูโลกภายนอกแล้วก็ปล่อยวางมันซะ (เพราะกูเป็นพระ ไม่มีหน้าที่ไปยุ่งเรื่องของโยม)

และถ้าอยากเป็นพระจริงๆ ผมว่าเราก็ไม่ควรตั้งเป้าเอาเรื่องความสงบความสบายในชีวิตเป็นเป้าหมายนะ การคิดแบบนี้ผมว่ามันดูเห็นแก่ตัวเหมือนกัน เป้าหมายควรเป็นเรื่องการฝึกตนมาก่อน (บรรยากาศความสงบมันเป็นของแถม เป็นตัวช่วยให้พระฝึกตนได้ง่ายขึ้น)

น่าจะอยู่ที่วัดกับพระพี่เลี้ยง​ เพื่อนผมคนนึงสุดมากบวชก่อนปีใหม่วัดดังแถวถนนข้าวสาร​ ช่วงปีใหม่ได้นิมนต์​อื้อ​ อีกคนบวชวัดดังแถวบางลำพูเครียดมากผมไปเยี่ยมนี้แบบจะร้องไห้​ พระพี่เลี้ยง​กดดันเรื่องวินัยกับบทสวดมาก