ของผมตอนนั้นคือนัดชิง​อบต.​ในฐานะแชมป์เก่า​ และแชมป์รายการนี้4ครั้ง​ ตอนนั้นเอาง่ายๆคือฟอร์มผมโครตดีเลย เล่นกลาง​แบบไดนาโมเลย

และมีอยู่จังหวะหนึ่งที่ผมไม่เคยลืม​(จนกลายเป็นความกลัวมา)​ ผมได้สกัดบริเวณแถวกลางสนามแบบสไลท์เข้าสกัดแบบขาวสะอาด​ (วันนั้นตอนแข่งฝนตก)

แต่.. มันมีปูนขาวเข้าไปในกางเกงใน​ สักพักคือตอนนั้นยังไม่รุ้ว่าเป็นปูนขาว​ ก็เกิดอาการแบบแสบนรก
คิดว่าสไลท์โดนรังมด​ แข่งไปเอามือกุมล้วงก็หามดไมเจอ​

แบบอารมณ์เล่นตอนนั้นไม่มีเลย​ ใครจะเลี้ยงจะยิง
ช่างแม่ม555+ จนถูกรุ่นพี่ๆน้าๆในทีมด่า

พอจบครึ่งแรกเท่านั้น​ ไปเข้าห้องน้ำแล้วเช็คดู​
รังไขแดงเลือดซิปเลย​ หนาวขนพองไข้ขึ้นเลยครับ

พอจะลงครึ่งหลังผมบอกรุ่นๆพี่ในทีมว่าน่าจะกล้ามเนื้อฉีกวิ่งไม่ได้​ และผมก็แอบกลับบ้าน​ ไปอาบน้ำ

เปลี่ยนเสื้อแล้วนอนอย่างเร็ว​ ตอนที่ทีมแข่งเสร็จ
ชนะ1-0 แชมป์​ สกอร์นั้น​

เป็นนัดชิง​ ที่ได้แชมป์​ และไม่มีความสุขเลย​ ทรมาณมาก555+


กระทู้น้อยช่วงนี้มาเล่าประการณ์​กัน

เล่นบอลถ้าเห็นปูนขาว​ตรงไหน​ อย่าคิดแม้แต่จะเสียบ

แข่งฟุตบอลกีฬาสีโรงเรียน
เสียบนักบอลตัวโรงเรียนขาหัก

แข่งบอลโรงเรียน สกัดบอลจากเส้นตอนเกือบจบเกมส์ได้ แต่แพ้จุดโทษอยู่ดี

เป็นโกล

โดนลูกเตะมุม กองหน้ากระโดดโหม่งโล่งๆ

แต่ผมเซฟได้บนเส้น จำได้แม่นเลย เพราะแขนแนบกับเส้นประตูเลย

แต่กรรมการตัดสินให้บอลข้ามเส้น

หัวร้อนเลย จบเกมแพ้ 1-0

ครั้งนึงตอน ม.2 แข่งบอลกันในห้อง เล่นเป็นโกล[ตอนนั้นเล่นบอลไม่เก่งเพื่อนเลยให้เป็นโกล]

ตอนนั้นเวลาใกล้จะหมดละ เห็นบอลกระเด้งมาตรงหน้า ไอ่เราก็คิดจะรีบเตะเคลียออกไปให้ไกลๆ เพราะกลัวเสียประตู แต่กลายเป็นว่าลูกที่เตะเคลียออกไปมันดันทะลึ่งพุ่งเสียบใต้คานโกลฝั่งตรงกันข้าม [สนามฟุตซอล] และนั้นก็กลายเป็นประตูชัย และหลังจากนั้นก็ไม่ได้เป็นโกลอีกเลย

จริงๆเรื่องนี้เกือบลืมไปละด้วย แต่พอดีวันนั้นไปเจอเพื่อนเก่าๆ แล้วนั่งคุยกัน คุยไปคุยมามันก็พูดขึ้นมาว่ามันจำได้ว่าครั้งนึงเราเคยยิงประตูจากรอบเขตโทษฝั่งตัวเอง เหลือเชื่อมากที่เพื่อนมันจำได้ทั้งๆ ที่ก็ผ่านมาเกือบ 20 ปีละ

แข่งกีฬาสีในโรงเรียน

อีกฝั่งกระชากแบบแตะบอลยาวๆ ผมก็เร่งสปีด เพื่อเข้าไปเตะสกัดบอลทิ้งให้ขาด

เตะ บึ้ม บอลลอย มองไปในจุดที่บอลกำลังจะไป โอ้โห ผอ หัวเหม่ง

คือมองแล้วว่าโดนแน่ๆตั้งแต่บอลยังไม่ถึง

และแล้วก็ไม่รอด แว่นกระเด็น





สุดท้ายก็เข้าไปไหว้ขอโทษ หลังแข่งเสร็จก็ไปไหว้อีกรอบ

ดีนะ เป็นการแข่งกีฬาสี ถ้าเล่นแบบปกตินะ มึงเอ้ยยยย สยอง

ตะหมัย ม.ปลาย มีจัดแข่งแบบทัวนาเมนต์กันตอนกลางวัน

บอลพลาสติกลูกเล็ก สนามปูนใหญ่เท่าสนามแฮนด์บอล...คนดรอบๆสนามอย่างแน่น

ฝั่งตรงข้ามสาดยาวบอลมาตกแถวหน้าประตู...มีผมกะเพื่อนอีกคนวิ่งมาจะสกัด (อย่าถามว่าเล่นตำแหน่งอะไร บอลวัดชัดๆ)

ด้วยความล่ก...ผลัดกันเตะว่าวคนละ 3 ที...จนโกล์รำคาญ วิ่งออกมาเคลียร์เอง..

กองเชียร์แม่ม ฮายังกะดูสามช่า

ผมนี่นึกไปถึงคนนี้เลยครับ

ม.6 ผู้ชายยกห้องโดดเรียนเคมีไปเตะบอล ..เตะมันที่สนามหน้าห้องเรียนเคมีนั้นแหละ

เตะบอลไปโดนกระจกห้องเคมีด้วย อ.ก็มองๆ ไอ่เราก็ไปเก็บบอลยกมือไหว้แล้วก็เอาบอลมาเตะต่อ
ไม่สลดกันสักนิด

ยิงไกลลูกจุ๋น(ภาษาเหนือ)นาทีสุดท้ายครับ
บอลส่ายแบบซ้ายขวาซ้ายขวาพุ่งเข้าสามเหลี่ยมเป็นลูกตีเสมอ กอดคอตกรอบกันไป
บอลระดับโรงเรียน ตอน ม.6 ภูมิใจมาจนทุกวันนี้5555

เป็นโกลฟุตซอลกีฬาสีตอนม.2

จำได้ว่าลงตัวจริง แล้วทีมตัวเองยิงนำ 1-0

จังหวะฝั่งตรงข้ามเริ่มเขี่ยใหม่หลังจากถูกนำ

ซัดตู้ม เข้าแสกหน้าผมเต็มๆ ดีเอามือป้องหน้าทัน

แต่ลูกนั้นเข้า ข้อมือส้น ครึ่งหลังโดนเปลี่ยนออก

โคตรอาย

ยิงจุดโทษไม่เข้าทีมแพ้ตกรอบ เพื่อนล้อจนทุกวันนี้

ตอนประถมแข่งกับห้องข้างๆ

ปกติผมไม่ได้เก่ง แล้วก็ไม่ใช่ประตูด้วย วันนั้นคนขาดเพื่อนมันมาตามไป

กำลังกินข้าวเที่ยงอยู่เลย กินยังไม่หมด แต่คว้าเอาน้ำหวานไปด้วยแก้วนึง

ไปถึงมันให้เล่นเป็นประตู ผมก็ดูดน้ำอยู่ อีกทีมแม่งยิงมา

จังหวะนั้นแหละ ผมเดินไปที่เสาโกล ยื่นมือไป และวางแก้วน้่ำลง

บอลเข้ากลางประตู โดนด่าเช็ดเลย

ตอน ม.4 แข่งบอลภายในระดับชั้น มี 12 ห้อง
บอลตามอยู่ 2 ต่อ 0 เหลือไม่กี่นาที ได้เตะมุม
อารมณ์เซ็งๆ เดินไปเตะมุม ผมถนัดขวา แต่ไม่รู้นึกไง
วางบอลเสร็จ ถอยมาเตะด้วยซ้าย โค้งเข้าประตูไปเฉย
ประมาณธีราธรเลย แต่ผมไม่เท่ขนาดนั้น ยิงเสร็จยังงงๆ
แต่ก็แพ้อยู่ดี