ขอแชร์ประสบการณ์นะครัลเกี่ยวกับการออกกำลังกาย

ก่อนอื่นเลยตอนอยู่ตั้งแต่เด็กถึงอายุ 18 ปี ผมมักเตะฟุตบอลกับเพื่อนๆ รุ่นพี่แถวบ้านเป็นประจำ แต่พอมาเรียนต่อที่กรุงเทพ ลากยาวจนถึงตอนทำงานก็ไม่มีโอกาสได้เตะบอลอีกเลย จนคิดว่าเส้นทางเตะฟุตบอลของตัวเองได้จบลงแล้ว

จนมาถึงปีที่แล้ว พอดีพี่ที่ทำงานได้ชวนผมไปเตะบอลสนามเช่า ซึ่งมีทีมประจำเตะกัน 4 ทีมสัปดาห์ละครั้ง ทำให้ผมได้มีโอกาสลงสนามในรอบ 2 ปี หลังห่างหายไปนานแล้วกลับมาวิ่งอีกครั้ง รู้สึกเลยว่าเหนื่อยง่ายมาก ตัวร้อนผ่าวไปหมด กล้ามขาก็ตึงเจ็บกล้ามเนื้ออีกต่างหาก และเบสิคพื้นฐานก็เริ่มเลือนลาง ( จริงๆไม่ได้เก่ง พอแต่เลี้ยง ส่ง ยิงได้) ทำให้เริ่มคิดว่าหรือเราไม่ควรฝืนเล่นแล้ว

แต่หลังหายเจ็บก็พยายามกลับมาเล่นทุกสัปดาห์ จนเริ่มปรับตัวได้ เหนื่อยน้อยลงตามลำดับและไม่ร้อนผ่าวอีกต่อไป และที่น่าภูมิใจคือเริ่มกลับมากล้าเลี้ยงมากขึ้น กล้ายิงเอง และรู้สึกว่าการเล่นฟุตบอลในวัยนี้สนุกกว่าเมื่อก่อนเยอะ


ใครมีประสบการณ์เรื่องเตะฟุตบอลประจำ มาแชร์ได้ครับ

เตะตอนมัธยม มหาลัยไม่ได้เตะเลย กลับมาเตะ หลังจากทำงานไป 4-5 ปี
แรกๆ ก็ วิ่งแล้วล้ม..หอบแดกทุกเกมส์ ตอนนี้ เตะต่อเนื่องมาจะ 5-6 ปีล่ะ ไม่ล้ม ไม่หอบแล้ว แต่เริ่มล้าๆ ไม่ค่อยสนุก สงสัยต้องหยุดพักบ้างล่ะ

ช่วง ม.ต้น เตะทุกวัน เช้ากลางวันเย็น

ม.ปลาย เริ่มติดสาว ติดเพื่อน ติดโต๊ะสนุ๊ก พนันบอล ติดบุหรี่ ไม่ได้เล่นบอลเลย

มหาวิทยาลัย ติดเหล้า ติดบุหรี่ ติดสาว ถ้าไม่มีจัดแข่งทัวร์นาเม้นใน ม. ไม่เล่นเลยครับ มีอยู่ครั้งเพื่อนชวนไปหญ้าเทียม เตะไป 15-20 นาที อ้วกแตก

เบสิกเริ่มหายไปเรื่อยๆ ผมเล่นไม่ได้เหมือนสมัยเด็กๆ เมื่อก่อนไวกว่านี้ พริ้วกว่านี้ เซ้นส์ดีกว่านี้ แต่ตอนนี้มันทื่อไปหมด เหนื่อยง่าย ทำอะไรไม่ได้ดั่งใจคิด

จะว่าไปเริ่มไม่ได้เตะหลายเดือนแล้ว ไม่ได้ย้ายกลับบ้านสักที

พี่ที่มาด้วยกันย้ายไปแล้ว ในอำเภอพวกก็เตะเอาฮาเกิน ไม่ได้ไร เลยไปวิ่งซะ

คิดถึงสนามบอลเลย

หลังจากเข้าวงการแอลกอฮอ ก็ไม่ได้เตะไป5-6ปี แถมพอมาเตะก็เป็นหญ้าเทียมจากคนเล่นฟุตซอลมา เละ

เว้นไปนานๆ พอกลับมาเตะทีใจมันล็อคหลบ 5 คนจนยิงเข้าแล้วแต่ขามันก้าวไม่ออก

เคยแค่ข้อเท้าเจ็บ หยุดเล่นไปครึ่งปีได้
กลับมาเล่นแบบแค่วอร์มเฉยๆไม่ได้ฟื้นฟูร่างกายเต็มที่(เสี้ยนคันเท้าอยากเตะ)
วิ่งขึ้นลงทีเดียวแรงหมด แถมวิ่งล้มเพราะขาอ่อนตัวไปแต่ขาไม่ไป

ผมมีปัญหาเรื่องเข่าอ่ะครับตอนนี้ คือเซ้นบอลทันเพื่อนวิ่งตามช่องได้หมด แต่เวลาเลี้ยงบอล จับบอล ร่างกายมันไม่ไปตามสมองอ่ะครับ แต่ผมมันเล่นขำๆกับเพื่อน เลยไม่ได้ซีเรียสอะไรมาก

สมัยทำงานปีแรกๆเตะบอลกับเพื่อนที่ทำงาน เรากะแค่เอาเหงื่อเอาสนุกแต่เพื่อนทีมตรงข้ามไม่ เริ่มเล่นแรงเรื่อยๆๆจนสุดท้ายจังหวะที่เลี้ยงไปจะยิงประตูเพื่อนรวบจากข้างหลังผมล้มลงปรากฎว่าเท้าแพลงทั้ง2ข้าง สรุปผมเลิกเล่นเลยเพราะวันต่อมาผมต้องฝืนไปทำงานทั้งที่ต้องลากขามาอย่างนั้นแล้วเดินเกือบทั้งวันด้วย.....

เตะๆ หยุดๆ มาช่วงสี่ห้าปีหลังที่เตะประจำทุกอาทิตย์ เหมือนเม้นบนครับตรงที่เริ่มไม่เร็วเหมือนเมื่อก่อน ยังสนุกอยู่นะ แต่ก็เริ่มแบบจะไปก็ได้ไม่ไปก็ได้ สมัยก่อนนี่อาทิตย์ละสองวัน แล้วตั้งหน้าตั้งตารอวันที่จะเตะบอลอะ กลุ่มเพื่อนๆก็หายๆ จากมีหลายทีมมาเล่นสนุกกัน ตอนนี้ เหลือทีมเดียวที่สามารถมาได้ประจำ

รอให้ฝนเพลาๆก็ว่าจะเริ่มเตะละ (แถวบ้านไม่มีสนามหญ้าเทียม) วันก่อนไปเตะให้เพื่อนตอนเลี้ยงรุ่น เหมือนจะตายให้ได้ ขนาดว่าเป็นประตูนะ รู้สึกเลยว่าสภาพร่างกายพังมาก ต้องรีบฟื้นฟูแล้ว

ได้เล่นสนามหญ้าเทียม หลังจากที่เรียนจบแล้วหยุดเล่นไป 6-7 ปีเลย
เล่นครั้งแรกไม่มีปัญหาเรื่องฟอร์มตัวเองครับ โชคดีที่เล่นสนาม 7 คนแล้ว 1 ลูกออกด้วย

แต่วันรุ่งขึ้น กล้ามเนื้อปวดไปหมดเดินแทบไม่ได้เลยแถมตอนตื่นลุกขึ้นมานี่ต้องพลิกคว่ำหน้าแล้วยันตัวเองขึ้น --"

โคตรเหนื่อยเลย จากตอนเด็กๆยันวัยรุ่น เรียนโรงเรียนประจำ ผมซ้อมฟุตบอลทุกวัน แข่งตลอด เป็นตัวแทนจังหวัดแข่งนู้นนี่ มาหยุดตอนย้ายโรงเรียน ติดเที่ยว กินเหล้า ตอนนี้มาเล่นอีกทีหอบเลย หายใจไม่ทัน แต่ก็เล่นได้ปกติ เอาจริงๆเหล้าเบียร์ บุหรี่เนี้ยโคตรทำลายร่างกายเลย ถ้าสมัยนั้นฟุตบอลในไทยบูมเหมือนตอนนี้ ผมคงยังเล่นบอลอยู่ พวกเพื่อนๆตอนนี้ก็ติดสโมสรเต็มไปหมด

สมัย ม ปลาย ผมเล่นโกลรูหนู พื้นคอนกรีตกับเพื่อน

พอเข้ามหาลัย ไม่ได้เล่นเลย

ตอนนี้ทำงาน เตะกับพี่ที่ออฟฟิศ สนามหญ้าเทียม จับบอลที ห่างเป็นเมตรเลย

เล่นไม่ค่อยดี แต่ก็ไม่ได้รู้สึกแย่เท่าไร เค้าเล่นกันค่อนข้างสุภาพเป็นมิตร

เราเล่นไม่เก่ง แต่เค้าก็ยังส่งบอลให้