ผมดูจบแล้วคิดว่าคนที่น่าสงสารที่สุดในเรื่องไม่ใช่แม่หรือลูกๆ แต่เป็นพ่อหรือฮิวจ์นี่แหล่ะ

ชีวิตแกโคตรจะหดหู่ ดูจบแล้วลองคิดในมุมฮิวจ์ดูทำผมจิตตกเลย

จากผู้นำครอบครัว เป็นฮีโร่ของลูกๆ มีครอบครัวอบอุ่น กำลังจะรวย ได้สร้างบ้านในฝัน ได้อยู่กับลูกเมียแบบมีความสุข กลายเป็นทุกอย่างพังทลาย ไม่เหลืออะไรสักอย่าง เมียตาย กลายเป็นloserในสายตาลูกๆ ทั้งที่ชีวิตแกช่วงก่อนครอบครัวแตกก็ทั้งทำงานหนัก แบกภาระแทบทุกอย่าง ไหนจะเลี้ยงลูก คอยรองรับอารมณ์สภาวะเครียดของเมียอีก แถมต้องทนอึดอัดมา20-30ปีที่ต้องเก็บความลับเรื่องเมียที่ไม่สามารถบอกลูกๆได้อีก

ฉากที่กลับมางานศพของเนลล์นี่ แกโคตรเหมือนไร้ตัวตนในสายตาลูกๆ แค่จะถามสารทุกข์สุขดิบ ก็โดนลูกรำคาญหมด จะสอนลูกก็ไม่มีใครอยากฟัง ที่แกคอยสังเกตลูกแต่ละคน ลูกคนนี้ทะเลาะกับเมีย ลูกอีกคนมีปัญหากับผัว ลูกๆทะเลาะกันเอง นี่แบบสายตาเศร้ามาก แกคงรู้สึกผิดในใจที่ไม่สามารถให้ลูกโตมาในครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ อย่างสตีฟทะเลาะกับเมีย แกก็โทษตัวเองที่ไม่ได้เป็นแบบอย่างที่ดีให้

จนตอนจบแกก็ยอมตาย เพื่อให้ลูกๆที่เหลือได้ออกมาจากห้องแดง (อย่างน้อยหลังตายแกก็คงไม่ต้องโดดเดี่ยวอีกต่อไป)


รองมาจากฮิวจ์ ก็เนลล์กับเมียแกที่น่าสงสาร แต่ไม่เท่าฮิวจ์อยู่ดี ส่วนลูกคนอื่นๆที่เหลืออยู่ยังมีเวลาอีกเยอะที่จะสร้างครอบครัว ได้สร้างบ้านในฝันที่พ่อกับแม่ไม่มีโอกาสได้สร้าง

ผมว่าจะดู เปิดหัวมาสงสารพ่อเลย ขออณุญาติเรื้อนนะครับเซ็งจัด

555555 โคตรฮา หัวนี้มันสปอยตรงไหนเนี่ย ขนาดเนื้อหาในกระทู้ยังไม่มีสปอยเนื้อเรื่องสำคัญๆเลย

ผมว่าเจ้าของทู้เค้าก็แสดงความเห็นส่วนตัวเค้าครับ

ถ้าถามใจผม น่าสงสารทุกคน เพื่อนบ้านนั่นก็ด้วย

ท่านมาไม่ทันตอนที่ จขกทเค้าสปอยตั้งแต่หัวข้อกระทู้แล้วครับ เค้าเปลี่ยนหัวข้อกระทู้หลังจากผมทักเค้า แล้วเค้ามาพูดเหมือนผมหาว่าเค้าสปอย