ตอน.ม.ต้นเคยโดนหาว่าแกล้งป่วยลมชักจากอ.คนนึงในโรงเรียน

ทั้งที่เป็นจริงๆแต่อ.แกไม่เชื่อ ทำเป็นบอกว่าคนมีอาการมันต้องงี้งู้น เอ็งหาเรื่องจะโดดคาบข้ารึเปล่า บลาๆ

สุดท้ายเพื่อนหลายคน ก็ล้อตามๆกันมา แต่อ.คนนี้แกประวัติไม่ดีอยู่แล้วแต่ติดที่ว่าวิชาที่แกสอนแกเก่งที่สุดในโรงเรียนจริงๆ เลยไม่มีใครกล้าเอาออกจากโรงเรียนไป

จนสุดท้ายอ.แกก็ออกไปเอง เพราะอะไรไม่ทราบได้ก็ตอนม.3ปลายๆจะจบละ ทนกับมัน3ปีเต็มๆเลย

แต่ไม่เคยโดนถึงขั้นทำร้ายร่างกายนะ แต่คำด่า คำดูถูกถากถาง การที่แทบไม่มีใครเชื่อว่าป่วยจริงๆนิ่ มันเป็นอะไรที่แย่มากๆ เล่นเอาเกลียดวิชาที่อ.แกนี้สอนไปเลย ปกติไม่ถูกกับวิชานี้อยู่แล้ว เกลียดยิ่งกว่าเดิม

ม.ต้นเป็นเด็กอ้วนใส่แว่น โดนเพื่อนแกล้งบ่อยๆ จับล็อคให้อีกคนชกต้นแขนซ้ำๆ จนเขียวกว้างเท่าฝ่ามือกาง ตอนนี้มีลูกแล้วตั้งใจจะส่งลูกเรียนศิลปะป้องกันตัว จะได้ไม่โดนอย่างพ่อมันครับ

เคยโดน

ตอน ม.1

มันมีเพื่อนคนนึง ตอนแรกมาขอยืมตัง ไม่ได้สนิทอะไร เราก็ให้ไป 10 บาท (ได้วันละ 40)

พอวันต่อๆมามันเดินมาขอ (บังคับ) 10 บาททุกวัน

เราก็โอเคๆ ยอมๆ จนถึงช่วงนึงที่เราไม่มีให้แล้วมันต่อยเรา แรกๆเราก็เฉยๆ คิดว่าเดี๋ยวก็คงหยุด
ไปๆมาๆ ไม่ให้ปุ้บ ต่อยปั้บ เราก็ไม่ได้สู้กลับ กลายเป็นเบ๊มันอยู่สักพักนึง โดนแกล้ง เป็นเบ๊กลุ่มเพื่อนมัน โดนแกล้งโดนล้อ บลาๆ จนเราหงอตลอด

จนมาถึงช่วงนึงอีกนั่นแหละที่ ไม่รู้เป็นอะไร เดินไปโรงอาหารกัน แล้วมันก็ทำเหมือนเดิม มากอดคอ ขอ 10 บาท ไม่มีให้มันก็ต่อย

วันนั้นอยู่ดีๆเกิดสวนมันขึ้นมาเฉยเลย คือระเบิดอะครับ คือไปต่อยไอตัวหัวหน้าเลย เห้ย มึงมาต่อยกับกูเลย กูสุดจะทนแล้วอะไรประมาณนั้นมั้ง
ต่อยกันแบบไม่เป็นมวยอ่ะ ต่อยมั่วๆ ลงไปคลุกพื้นต่อยกันตุ้บตั้บๆจบด้วยการที่ผมแพ้มันแล้วก็หนีไปร้องไห้ในห้องน้ำ

นั่นคือครั้งแรกในชีวิตเลยที่ต่อยกับคนอื่นแบบจริงจัง

หลังจากต่อยกันวันนั้น ไอพวกนั้นมันก็ไม่มายุ่งกับผมอีกเลย จนจบ ม.1 ระหว่างนั้นผมก็ไ้ดเพื่อนกลุ่มใหม่แทน (แม่งโจ๋กว่ากลุ่มเก่าอีก 555+)
พอ ม.2 ก็ย้ายห้องกันไปแยกย้ายกันไปตามระเบียบ

จากนั้นก็ไม่เจอแบบนี้อีกเลย

ผมโดนแค้น ล้อชื่อพ่อชื่อแม่อ่ะ

ส่วนเพื่อนผม สมัยอนุบาล มันขี้รดกางเกง โดนเพื่อน เอาปมตรงนี้ไปล้อ จนอนุบาลจนเข้าป.6 เลย

จนมันกลาย เป็นเด็กก้าวร้าว ไปเลย...
คือมันต้องก้าวร้าว แข็งกระด้าง เพื่อไม่ให้ถูกคนอื่นล้อ หรือถูกแกล้งอ่ะ

เจอมันอีกที ตอนม.4 เปลี่ยนไปเป็นคนละคนกลายเป็นนักเลง ไปเลย

โดนรุมถอดกางเกงครับ แกล้งสารพัดสมัย ม.ต้น เพราะตัวเล็กเข้าแถวอยู่ที่2 พอม.ปลายเริ่มตัวใหญ่เลยไม่มี

สมัยประถมผมเคยย้าย รร.ไปช่วงกลางคัน พอไปที่ใหม่ ก็มีเเต่เพื่อน ผญ พวกเพื่อนๆผู้ชาย มันก็ไม่ให้เราเล่นด้วย มันแซว กวนตีน ต่างๆนา ผมไม่เคยสนใจเลย เราก็อยู่ของเรา เล่นเเต่กับเพื่อน ผญ อยู่มาวันนึงช่วงเรียนพิเศษเย็น ช่วงครูโดดสอน เพื่อนมันก็มาเเกล้ง เอากระเป๋าหนังสือ เราโยนจากชั้น4ไปชั้น1ลงไป ผมเดินลงไปเก็บกระเป๋า เดินขึ้นห้อง ผมร้องให้ กระชากคอเสื้อ เเล้วซัดหน้าคนโยนไปหลายหมัดฟันร่วงไป2ซีก อีกคนมันจะมารุมผม ผมซัดสะสลบ หลังจากนั้นมันก็วิ่งหนีกันกระจาย ผมโดนครูตี คู่กรณีก็โดนตามกันไป พ่อเเม่ก็ต่อว่าผม ทั้งๆที่ผมไม่ได้เริ่มเลย แต่หลังจากนั้นก็ไม่มีใคร กล้ายุ่งกับผมอีก แถม ชวนผมเล่นด้วย ลืมบอก ผมย้าย รร กลางคันก็เพราะเรื่องชกต่อยนี่เเหละครับพอฟิวขาด แล้วบรรลัย

คือบางทีผมก็เข้าใจเด็กนะถ้ามันไม่แรงไป เพราะผมลองนึกไป เราก็ผ่านจุดนั้นมาก่อน ทุกวันนี้ยังมานั่งนึกถึงบางเรื่องว่าทำไปทำไมวะ

ตอนประถมเคยโดน เด็กม.ต้นคนนึงตบหัว ซึ่งไม่รู้จักกันเลย
ตอนนั้นพักเที่ยงก็เดินไปซื้อข้าวในโรงอาหาร อยู่ๆมันก็ตบหัวเรา ผมเลยหยิกมันกลับ
แล้วก็เดินร้องไห้กินข้าวคนเดียว ตอนนั้นเจ็บใจมาก

มีอีกเรื่อง คือ ตอนประถมเหมือนกัน
มันจะมีเพื่อนกลุ่มนึงทำตัวเป็นหัวโจกของห้อง
พอดีตอนนั้นกำลังเรียนภาษาอังกฤษอยู่ แล้วครูผู้หญิงก็บอกว่ามีเรื่องจะเล่าให้ฟัง
ผมก็เลยพูดไปว่า "โห สนุกจังเลย" (คือ ครูยังไม่เล่าให้ฟังน่ะ)
คือ จะเล่นมุกแบบซิทคอมไง นึกว่าครูจะตอบกลับมาว่า "ยังงงงงงง ยังไม่เล่าให้ฟัง"
แต่ครูตอบกลับมาว่า "ไม่เล่าให้ฟังแล้ว"
ไอกลุ่มหัวโจกทั้งกลุ่มก็มารุมด่า ว่า เพราะ มึงเลยทำให้ไม่ได้ฟัง
แล้วก็ยังจะมารุมต่อยด้วย
วันนั้นทำให้ผมเกลียดครูคนนี้ไปเลย
ส่วนไอกลุ่มนี้ผมก็ไม่ค่อยชอบมันอยู่ตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว

เคยโดนแกล้ง ไม่สู้คน

ยังคงเป็นปมจนถึงตอนนี้ เวลานึกย้อนไปยังคงเจ็บใจทุกครั้ง แม้ว่าคนที่แกล้งเราในตอนนนั้นจะเป็นเพื่อนเราในปัจจุบันก้ตาม

คือไม่ได้เกลียดเพื่อนตอนนี้อะ แต่พอนึกถึงอดีตแล้วเกลียด

แล้วก็เคยแกล้งคนอื่นเหมือนกันช่วงที่โตขึ้น คือความรู้สึกเราแบบ ไม่อยากเห็นมันมีความสุข เราอยากทำร้ายจิตใจเขา

ตอนนี้มาย้อนคิด โคตรรู้สึกผิด ที่เคยทำอะไรแบบนั้น

พอดีผมเป็นคนไม่ค่อยพูด เลยดูแปลกในกลุ่มเพื่อน โดนล้อโดนแกล้งอยู่ตลอด

แต่ไม่หนักถึงทำร้ายร่างกาย หรือรุม

ผมคิดในใจตลอดว่า ถ้าหนักข้อเกินไป จนทนไม่ไหว กูซัดหน้าจริงๆ

แต่ก็ยังไม่เคยถึงขั้นนั้นซักที

พอดีเป็นคนตัวสูงใหญ่ สูง 180 หน้าเถื่อนๆด้วยมั้งเลยไม่มีใครกล้า

เคยโดนตอนอนุบาลเด็กมันพาพี่มันน่าจะประถมมาแกล้งผม จำได้แอบใต้โต๊ะร้องให้มันก็ยังมาล้ออีก เป็นประสบกาณ์เลวร้ายที่จำฝังหัวเลยแม่จะอายุน้อยมากๆ หลังจากนั้นผมไม่เคยยอมให้ใครอีกเลยชนแหลกจนถึงปัจจุบัน