หลายคนคงคุ้นเคยกับโบลตัน วันเดอเรอร์ส ในฐานะตัวแสบแห่งพรีเมียร์ลีกนะครับ

พวกเขาอาจจะไม่ได้อยู่กับพรีเมียร์ลีกมาตั้งแต่ฤดูกาลเริ่มต้น 1992/93 แต่ก็เรียกได้ว่าเป็นขาประจำที่มีสีสันพอตัวนับตั้งแต่เลื่อนชั้นจากแชมเปี้ยนชิพขึ้นมาเล่นในพรีเมียร์ลีกได้สำเร็จเมื่อปี 1995

โบลตันเลื่อนชั้น-ตกชั้น-เลื่อนชั้น-ตกชั้นอยู่ 2 รอบก่อนที่จะรู้วิธีการเอาตัวรอดในลีกสูงสุดท่ามกลางเสือสิงห์กระทิงแรด หลังจากเลื่อนชั้นสู่พรีเมียร์ลีกในปี 1995 ตกชั้นปี 1996 เลื่อนชั้นอีกครั้งปี 1997 ตกชั้นปี 1998 และกลับมาอีกรอบในปี 2001 สาวกเดอะทร็อตเตอร์สก็ได้สนุกไปกับช่วงเวลาในพรีเมียร์ลีกอย่างต่อเนื่องนานเกินทศวรรษก่อนจะตกชั้นอีกครั้งในปี 2012 แล้วก็ยังไม่ได้กลับขึ้นมาอีกเลย

พวกเขาไม่ได้มีเอี่ยวแย่งความสำเร็จอะไรนักหรอกครับ แต่เกมทื่อๆ แข็งๆ ของ แซม อัลลาร์ไดซ์ โดยเฉพาะยามที่เล่นในถิ่นรีบ็อค สเตเดี้ยมของตัวเองนั้นทำพิษทีมใหญ่ๆ มานักต่อนัก

ทีมของบิ๊กแซมมีลูกสูตรพิสดารมานำเสนอเรื่อยๆ มีนักเตะชื่อดังมากหน้าหลายตาทยอยเดินเข้ามาร่วมทัพอย่างไม่น่าเชื่อ เจย์เจย์ โอโคชา, เฟร์นานโด เอียร์โร่, อีบัน คัมโป้, ยูริ จอร์เกฟฟ์, ฮิเดโตชิ นากาตะ เคยได้ชื่อว่าเป็นขุนพลแห่งโบลตันทั้งนั้น

ทั้งแปลก ทั้งน่าอิจฉา ทั้งน่าทึ่ง และรู้สึกสนุกร่วมไปกับพวกเขาในเวลาเดียวกัน โบลตันในวันนั้นมีเสน่ห์แบบแปลกๆ นะครับ ภาพที่ติดหัวเป็นทีมโบราณ กุนซือแนวอังกฤษโบราณ แต่ทำไมแนวคิดและการเดินหมากแต่ละอย่างล้ำสมัยผิดกับภาพลักษณ์ของทีมชนิดซ้ายเป็นขวาหน้าเป็นหลัง

ยังมีใครอีกเล่าครับที่โบลตัน เฟรดี้ โบบิช, มาริโอ ชาร์เดล, แว็งซ็องต์ ก็องเดล่า, บรูโน่ เอ็นก๊อตตี้, เอล-ฮัดจิ ดิยุฟ, นิโกล่าส์ อเนลก้า..

ผมคิดว่าบิ๊กแซมคืออัจฉริยะก็โบลตันยุคนั้นเลยนะครับ มันเหมือนเขามีเวทมนตร์เสกความพิเศษให้กับชาวโบลตันทุกๆ ปี มีเรื่องชวนให้เลิกคิ้วด้วยความตื่นตะลึงอยู่เสมอ ช่วงเวลาในยุคปี 2000 คือช่วงที่ดีที่สุดอีกช่วงหนึ่งในประวัติศาสตร์ของสโมสรแห่งนี้แน่นอน

มันก็น่าเสียดายที่สุดท้ายแล้วเวทมนตร์แห่งบิ๊กแซมที่โบลตันก็ถึงวันสิ้นสุด เขาย้ายไปคุมทีมที่ใหญ่ขึ้นอย่างนิวคาสเซิ่ล ยูไนเต็ด และชีวิตของเขากับโบลตันก็ไม่เหมือนเดิมอีกเลยนับจากนั้น

ความรู้สึกคล้ายๆ กับตอนที่ ไมค์ วอล์คเกอร์ ออกจากนอริช ซิตี้ ไปคุมเอฟเวอร์ตัน คล้ายๆ กับตอนที่ เดวิด มอยส์ ออกจากเอฟเวอร์ตันไปคุมแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด คือมันกลายเป็นความเปลี่ยนแปลงที่แพ้แทบทุกฝ่าย

เหมือนคนที่เกิดมาเพื่อเป็นคู่กันนะครับ นับตั้งแต่ออกจากถิ่นรีบ็อค สเตเดี้ยม ที่อยู่มานานถึง 9 ปี บิ๊กแซมก็พเนจรคุมทีมอีกถึง 7 ทีมตลอดเวลา 11 ปีที่ผ่านมา เฉลี่ยแล้วทำงานกับทีมใหม่แต่ละที่แค่ปีเศษๆ เท่านั้นเอง โดยเฉพาะกับทีมชาติอังกฤษที่ถือเป็นจุดสูงสุดของเจ้าตัวก็มีอายุแค่เกมเดียวถ้วน

ขณะที่ตัวสโมสรโบลตันเองก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันเท่าไหร่ หลังยุคของอัลลาร์ไดซ์พวกเขาไม่เคยมีผู้จัดการทีมคนไหนทำงานเกิน 3 ปีเลย แซมมี่ ลี 6 เดือน แกรี่ เม็กสัน 2 ปี 2 เดือน โอเว่น คอยล์ 2 ปี 9 เดือน ดูกี้ ฟรีดแมน 24 เดือน นีล เลนน่อน 1 ปี 5 เดือน

ปัจจุบันโบลตันมี ฟิล พาร์กินสัน อดีตมิดฟิลด์เร้ดดิ้งและอดีตนายใหญ่โคลเชสเตอร์, ฮัลล์ ซิตี้, ชาร์ลตัน แอธเลติก และ แบร๊ดฟอร์ด ซิตี้ นั่งเก้าอี้ผู้จัดการทีม เริ่มนับหนึ่งเมื่อเดือนมิ.ย. ปี 2016 ถ้าดูตามค่าเฉลี่ยอายุงานกุนซือยุคหลังบิ๊กแซมก็คงเหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว

ชีวิตของแต่ละคนมีเส้นทางของตัวเอง แต่การแยกจากกันบางครั้งเป็นผลเสียต่อทั้งสองฝ่าย ถ้าล่วงรู้อนาคตก็ไม่แน่เหมือนกันนะครับว่าบอร์ดบริหารของโบลตันกับอัลลาร์ไดซ์จะตกลงกันในวันนั้นว่าอย่างไร หรือถ้าวันนั้นสุดท้ายแล้วอัลลาร์ไดซ์ตอบปฏิเสธงานที่เซนต์ เจมส์ พาร์ค ไปทุกวันนี้ทั้งเขาและโบลตันจะเป็นอย่างไร

กับข่าวล่าสุดของโบลตันที่เป็นเพียงข่าวเล็กๆ ไม่ใหญ่โตเขย่าวงการ หลายคนยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ สถานการณ์ของอดีตตัวแสบแห่งพรีเมียร์ลีกทีมนี้กำลังลำบาก ชีวิตในลีกล่างไม่เคยสบาย มีน้อยใช้น้อยก็จริงทว่าไอ้ที่มีกลับน้อยลงเรื่อยๆ สถานะคือทรงกับทรุด

สังเวียนแข้งของพวกเขายังคงปักหลักอยู่ที่เดิมริมทางรถไฟสถานีฮอริช พาร์คเวย์ เดินทางสะดวกสบายจากแมนเชสเตอร์ใช้เวลาแค่ครึ่งชั่วโมงก็ถึง แต่ชื่อสนามนั้นเปลี่ยนจากรีบ็อค สเตเดี้ยม ที่ใช้มาตั้งแต่ปี 1997 เป็น มาครอน สเตเดี้ยม เมื่อปี 2014 จนกระทั่งวันนี้ใช้ชื่อ เดอะยูนิเวอร์ซิตี้ ออฟ โบลตัน สเตเดี้ยม

ไม่มีการเปิดเผยว่าโบลตันได้รับค่าตอบแทนจากการจับมือกับมหาวิทยาลัยแห่งเมืองโบลตันเป็นจำนวนเงินเท่าไหร่นะครับ ข้อมูลที่เปิดเผยออกมาจะเป็นในเรื่องประโยชน์ที่ทั้งสองฝ่ายจะได้รับจากกันในลักษณะต่างตอบแทนรวมทั้งภาพลักษณ์ของสโมสรกับความใกล้ชิดกับชุมชนยิ่งขึ้นมากกว่า

คนดูในรังเหย้าของสโมสรลดลงเรื่อยๆ ความจุของสนามเหย้าโบลตันคือ 28,723 คน ยอดคนดูเฉลี่ยเคยพุ่งไปแตะเกือบสองหมื่นเจ็ดพันคนในยุครุ่งเรืองของบิ๊กแซมที่อุดมไปด้วยขุนพลชื่อดังในช่วงครึ่งทศวรรษแรกของยุค 2000 แต่เวลานี้ได้คนดูในเกมลีกแต่ละนัดสักหมื่นสี่หมื่นห้าก็ดีใจแล้ว คนดูเฉลี่ยในฤดูกาลล่าสุด 2017/18 คือหนึ่งหมื่นห้าพันคน

เป็นกราฟที่ดิ่งลงเรื่อยๆ ไม่ดิ่งน่ากลัวแต่ก็ค่อยๆ ดิ่งน่าเป็นห่วง

ความจริงยอดคนดูเฉลี่ยระดับนี้ถือว่าไม่น้อยเลยนะครับสำหรับทีมในลีกแชมเปี้ยนชิพ แต่มันอาจจะยังไม่มากพอที่จะเพิ่มพลังให้กับโบลตัน วันเดอเรอร์สในการกลับคืนสู่ลีกสูงสุดของประเทศ

จากโอโคชา, เอียร์โร่, จอร์เกฟฟ์, นากาตะ, อเนลก้า, คัมโป้, ก็องเดล่า ฯลฯ สตาร์คนปัจจุบันของโบลตันคือ จอช แม็กเจนนิส กองหน้าทีมชาติไอร์แลนด์เหนือที่เพิ่งย้ายมาจากชาร์ลตัน ขณะที่แข้งคนอื่นซึ่งพอจะคุ้นชื่อกันอยู่บ้างก็อย่าง เบน อัลนิค, แอนดี้ เทย์เลอร์, แซมมี่ อเมโอบี้ และ แกรี่ โอนีล

อันดับของทีมในตารางแชมเปี้ยนชิพยังมีลุ้นเลื่อนชั้นแบบเต็มตัวเพราะรั้งที่ 8 แต่สภาวะการเงินของโบลตันฝืดเคืองจริงๆ ครับ สองปีหลังมานี้ค่าเหนื่อยของนักเตะออกช้ากว่ากำหนดมาตลอดจนเมื่อเดือนก.ค. ที่ผ่านมาเกมอุ่นเครื่องกับเซนต์ เมียร์เรน ต้องถูกยกเลิกไปเพราะนักฟุตบอลในทีมประท้วงไม่ลงเตะ

เราคุ้นเคยว่า ฟิล การ์ทไซด์ คือประธานสโมสรโบลตัน แต่ตำแหน่งนี้เปลี่ยนมือมาเป็นของ เคน แอนเดอร์สัน ตั้งแต่สองปีที่แล้วในช่วงที่สโมสรกำลังจะล้มละลาย

จากตัวเลขติดลบกลายมาเป็นบวกเล็กน้อย การบริหารของแอนเดอร์สันนับว่าทำได้ดีทีเดียวครับ กระทั่งมาสะดุดเอากับแผนงานชำระหนี้เงินกู้ 4.8 ล้านปอนด์ถูกบริษัทหลักทรัพย์ บลูมาร์เบิ้ล ปฏิเสธเนื่องจากไม่เชื่อมั่นในศักยภาพชำระหนี้ก้อนนี้ของสโมสร

ขั้นตอนที่กำลังดำเนินอยู่ในเวลานี้คือโบลตันต้องหาเงินมาเพิ่มในการชำระหนี้ ต้องยื่นแผนงานชำระหนี้ใหม่ให้เจ้าหนี้พอใจ ขั้นตอนนี้น่าจะใช้เวลาอย่างต่ำไม่น้อยกว่า 3 เดือน และช่วงเวลาที่กำลังเป็นปัญหานี้เองโบลตันอาจถูกลงโทษสั่งห้ามซื้อขายนักเตะเป็นเวลา 2 ปี #รวมทั้งหักคะแนนอีก12แต้ม

ความยุ่งยากจากเครดิตที่หายไปในคราวนี้ยิ่งทำให้โบลตันลำบากกว่าเดิม การเสาะหานักลงทุนมาสนับสนุนเพิ่มไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะด้วยสถานการณ์ทรงกับทรุดมองไม่ค่อยเห็นอนาคตอย่างนี้ใครจะกล้าโยนเงินลงมาเสี่ยง

ถ้าถูกลงโทษตัด 12 แต้มก็คงหนัก โอกาสตกชั้นพุ่งเข้าใส่ทันที แต่หากวิกฤติกว่านั้นเคลียร์หนี้ไม่ได้จนล้มครืน ทั้งวงการคงใจหาย โบลตันเป็นสโมสรเก่าแก่มีอายุ 144 ปีเข้าไปแล้วนะครับ เป็นหนึ่งใน 12 ทีมที่ร่วมก่อตั้งฟุตบอลลีกฤดูกาลแรกเมื่อปี 1888 ด้วย

แฟนบอลโบลตันบ้านเราคงมีไม่มาก เท่าที่สัมผัสมาคนรอบตัวผมไม่ได้มีใครเชียร์โบลตันเลย แต่ก็เชื่อว่าหลายคนไม่อยากเห็นทีมที่เคยสร้างสีสันในพรีเมียร์ลีกทีมนี้ย่ำแย่ไปกว่าที่เป็นอยู่ เอาใจช่วยพวกเขาครับ

Credit : ตังกุย

https://www.facebook.com/tangkui108/posts/305595076885114?__tn__=K-R

ทีมปราบอาร์เซนอล 555

เล่นกับทีมอื่นเก่ง
เล่นกับหงส์โครตเก่ง
เปิดย้อยๆลงบนหัว ตู้ม ชนะเฉย

เป็นทีมที่นั่งนึกถึงแล้วมีแต่ความคลาสสิค

โยฮัน เอลมานเดอร์, แกร์รี เคฮิล มานั่งดูเชลซีก่อนเปิดตัว (ใส่สูท)

ฟราบิท มูมัมบ้า วูบ(เกือบ)ดับคาสนาม ฯลฯ

ยุคนั้น ยัสเคไลเน่น โคตรเหนียว

เอาใจช่วย กลับมาให้ได้

สมัยโน้น รู้จักโบลตันจริงๆ ก็จากแมตช์นี้เลยครับ



ปล.แม็คก้าแจ้งเกิดก็จากแมตช์นี้ล่ะครับ

ปล2.ผมไม่แก่นะครับ

โบลตั้น กับดาร์บี้ สมัยนั้นเสื้อโครตสวย หรือผมชอบสีขาวไม่รู้

พูดถึงดาร์บี้ จำได้เด็กๆ ไม่ชอบมาคอม คริสตี้มากๆ แกยิงแมนยูแล้วชอบเยาะเย้ย หน้าตากวนมากๆ อารมณ์เหมือนมาเลตอนเตะตะกร้อกับทีมไทยเลย

มีประโยคที่ว่า. โบลตั้น ชุ่มคอ ไม่เหมือนใคร.

สมัยนั้นเกลียดมาก ทั้งบอลโยนที่สู้ด้วยไม่ถนัด ทั้งปากบิ๊กแซม

จำได้สิครับ ผมชอบเพราะนักเตะมันคลาสสิคเหมือนโบลตันจะชอบนักเตะที่ปลดกเษียนกัลทีมใหญ่ แต่ละคนที่ซื้อมาเข้าแผนขอฃทีมมาก

นักเตะที่ชอบ อิวาน คัมโป้ และ โอโคชา 5555+

คิดถึงจริงๆ โบลตัน แบล็กเบิร์น

ทีมปราบอาร์เซนอล 555

เมื่อก่อน reebok stadium นี่คือสนามฟุตบอลที่สวยที่สุดสนามหนึ่งในอังกฤษสำหรับผมเลยนะ

ยุคบิ๊กแซม ทีมใหญ่สู้ มีเหนื่อย

กองหน้า แต่ละคน อย่างใหญ่

ดีน โฮลเวิร์ด แฮนดริก พีเดอร์เซ่น เควิน เดวีส์

โคตรชอบ เควิน เดวี่ส์ คนอะไรไม่มีใครแย่งโหม่งได้เลย