เสียเวลาครับ หาคนที่เค้าไม่ปิดโอกาสเราดีกว่า

เพราะอะไรถึงไปไม่รอดครับเพราะผู้หญิงเห็นใจเลยคบใช่ไหมครับสุดท้ายก็เบื่ออยู่ดีไรงี้ปะครับ

ใช่เลยท่านผมลืมคิดเลยคนเราถ้ามันจะคบกันได้ต้องต่างคนต่างเข้าหากันอยากคุยกัน ไม่ใช่เข้าหาฝ่ายเดียวพูดแล้วก็เศร้า

เหตุผลที่คบผมก็เดาว่าคือผญเห็นใจอะครับ แต่ไม่ชัวร์ขนาดนั้นนะเพราะทั้งเพื่อนผมหรือเจ้าตัวเองคงไม่มาเล่าโพล่งๆงี้หรอก ส่วนเหตุผลที่เลิกเนี่ย คู่แรกคือผู้ชาย(เพื่อนผม)ต้องตามตลอด ส่วนผญเหมือนแนวๆลูกคุณหนู คือไม่ง้อก็ไม่สนไรงี้ คิดว่าน่าจะเบื่อเลยเลิก ส่วนอีกคู่คืองี่เง่าพอกัน ทะเลาะกันบ่อย เพื่อนผม(ฝ่ายชาย)ค่อนข้างจะง้องแง้ง อยากให้ผญสนใจไรงี้อะมั้ง สุดท้ายก็ไม่รอดทั้ง2คู่ครับ

สุดท้ายก็ไปกันไม่รอดใช่ไหม

ถ้าคิดว่าถ้าทำแล้วสะบายใจก็ทำต่อไปครับ แต่ต้องยอมรับผลที่จะตามมาให้ได้ด้วย ตอนนี้ผมคงพูดได้เท่านี้ละนะ

ยากครับ สู้คนในใจเขาไม่ได้หรอก

รักเขาข้างเดียว แล้วตื้อ มันไม่ใช่ความรัก

แต่เป็นความรำคาญ

ถ้ารักแล้วได้รักตอบ นั้นคือความรัก

เลิกโลกสวย แล้วมองหาคนใหม่ จบปิ้งปิ้ง

ตื๊อเท่านั้น

ไม่ใช่ไปกันไม่รอด คือมันยังไปไม่ถึงขั้นนั้นเลยด้วยซ้ำ

อันนี้แล้วแต่คนจริงๆนะ บางคนค้นหาคนที่ใช่สำหรับเค้า บางคนหันหลังกลับมามองคนที่ใส่ใจเรามากที่สุด

ยกตัวอย่างเพื่อนผมละกันในกรณีหลัง มีคนตามจีบเพื่อนผมอยู่นานละ2-3ปีได้ จนเพื่อนผมเลิกกับแฟนไปได้หลายเดือนจนเปิดใจคุยกับคนนี้

สุดท้ายก็เป็นแฟนกันอยู่เลยตอนนี้ปีกว่าละก็เห็นมีความสุขดี ถ้าไม่ใช่ประเภทนิสัยที่ไม่ชอบหรือตั้งไว้ละว่ายังไงก็จะไม่เอาคนนี้เป็นแฟนแน่ๆไม่ว่าจะจากเหตุผลอะไรก็แล้วแต่

ผมคิดว่าคำว่าคนที่ใช่ไม่ต้องพยายามเนี่ย มันใช้กับการลดเวลาในการทำความรู้จักกัน,ปรับตัวเข้าหากันมากกว่าเพราะอะไรมันก็ลงตัวเข้ากันได้ดีไปหมด

แต่การต้องรับข้อเสียของกันและกันให้ได้โดยไม่ต้องปรับปรุงหรือปรับตัวเลยผมว่ามันก็เหมือนระเบิดเวลาของคน 2 คน ที่รอมันระเบิดใส่กันอะ

จุดที่สำคัญที่สุดของการพยายามจีบไปเรื่อยๆ ผมว่ามันคือระยะห่างที่ไม่ทำให้เค้าลำบากใจหรืออยากปลีกตัวออก

ผมเจอมาเยอะละคนที่ใช่คนที่คลิ๊กเนี่ย เพราะผมแยกไม่ออกหรอกว่ามันคนที่ใช่จริงหรือแค่หลงรัก นิสัยที่แท้จริงมันก็โผล่มาเรื่อยๆอะเรื่องที่รับได้ในตอนแรกแต่เวลาผ่านไปดันรับไม่ได้ซะงั้น

พยายามมา 8 ปี
ผลคือ หมา เหมือนเดิมครับ

เวลาผมชอบใคร ผมจะคุยแบบให้เขารูปว่าผมจีบเขา สรุปไม่ติดสักคน อาจเป็นเพราะผมคุยไม่เก่งด้วย หลังจากนั้นผมมีคุยผู้หญิงอีกคน ไม่ได้จีบ คุยกันเฉยๆ ไม่คิดอะไร
ไปๆมาๆดันชวนผมไปนู้นไปนี้ เเต่ผมก็ไม่เคยไปนะและเขามาขอคบผม
เเต่ช่วงนั้นผมเรียนหนักมากๆ เลยปฎิเสธเธอไปและเธอก็หายไปเลย เป็นคนไม่สวยไรเลย เเต่โครตเสียดายเพราะนิสัยดี หาแบบนี้ยากเเล้วในบรรดาที่ผมรู้จัก

สมัยโบราณที่ไม่มีอินเตอร์เน็ต ไม่มีรถไปมาหาสู่กันสะดวกๆ ไม่มีสังคมกว้างๆแบบนี้ อาจจะได้นะครับ ตัวเลือกมันน้อย ทั้งหมู่บ้านตำบล รู้จักกันแค่นี้ จีบไปเรื่อยๆมันอาจจะได้ซักวัน

สมัยนี้เพศตรงข้ามเยอะแยะไปหมดทั้งในจอนอกจอครับ ที่เที่ยวเพียบ เครือข่ายเพื่อนก็เยอะ กดดูรู้หมดใครเพื่อนใคร อยากจีบคนไหนต้องถามใคร คุยกันก็ง่าย คลิกๆเม้นๆเอา เจอข้างนอกก็ขอเบอร์ขอไลน์ ขอเองขอผ่านเพื่อน ฯลฯ

คนใหม่เข้ามาจีบเค้า เปรียบเทียบแป๊บเดียว คุยสนุกถูกใจ รูปหล่อ ตรงสเป็ค โปรไฟล์น่าสนใจ เค้าก็ไม่เอาเราแล้วครับ เกะกะ

จีบไปเลย บุกไปเลย เป็นธรรมชาติของเราให้มากที่สุดแล้วลุยเลย

จีบไปเรื่อยๆความรู้สึกมันจะบอกเองว่าติดหรือไม่ติด

แต่ก่อนจะลงมือจีบอยากให้ท่านลองตั้งธงกับตัวเองไว้ก่อนว่า

ถ้าจีบติดก็ถือว่าสำเร็จ ถ้าไม่ติด"ต้องไม่เป็นอะไร" เราต้องพยายามเซฟตัวเองด้วย

ไม่ติดก็แค่ถอยออกมาครับ แต่ต้องถอยให้สุด เพราะมันอาจมีกรณีที่แบบรู้ทั้งรู้อยู่แก่ใจ

ว่าเค้าคุยกับเราแก้เหงา แล้วยังดื้อดึงไปต่อหวังว่าจะมีวันของเรา หรือโอกาศของเรา

อันนั้นจะติดวังวนและ % ต่ำมาก ตัดใจออกมาแล้วมองหาคนใหม่เลยครับ

อาจจะต้องใช้เวลาสักระยะกว่าจะเจอคนที่ชอบจริงๆ ก็ลองพยายามใหม่

ลองไปหาอ่านหนังสือดอนฮวน แนะนำนะครับอย่างน้อยได้มุมมองดีๆแน่นอน