งานจับมือวันเสาร์ ตั้งใจว่าจะไปทันคุณไข่รอบบ่าย 3 แน่ๆ ก็เลยนัดเพื่อนอีกคนไปด้วย

แต่ระหว่างขับรถไปไบเทคบางนาผมดันโดนรถกระบะส่งของชนตูดแต่พอลงไปดูแล้วมันไม่เป็นอะไรมากแค่มีรอยนิดหน่อย

บวกกับตอนนั้นก็จะบ่าย 3 แล้วจะถึงรอบคุณไข่ก็เลยบอกคู่กรณีช่างมันที่หลังน้องขับรถดีๆหน่อยนะ

พอมาถึงไบเทคบางนาผมก็มาเจอกลุ่มเพื่อนๆของผม เพื่อนผมชวนว่าเราไปหาน้องแบงค์กันก่อนไหมบางคนอาจจะงงน้องแบงค์ไหน

ก็น้องแบงค์โอชิตาหวานที่ป่วยเป็นโรคทูเร็ตต์ซินโดรม ซึ่งเป็นกลุ่มอาการทางระบบปราสาทที่ทำให้คนป่วยเป็นโรคนี้ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ โดยบางครั้งอาจจะมีอาการกระตุก สบถและอื่นๆ อีกมากมาย

ผมก็อ่ะๆไปกันเพราะครั้งที่แล้วน้องมาแล้วมีเหตุดราม่าเกิดขึ้น ครั้งนี้ก็เลยมีความคิดกับเพื่อนว่าเราไปช่วยดูแลน้องไหม (ซึ่งเพื่อนผมเค้าสนิทกับทางครอบครับน้องแบงค์อยู่แล้วตอนไปออกรายการวู้ดดีเพื่อนผมก็ไปดูแลน้อง)

ซึ่งพอผมมาเจอตัวน้องจริงๆน้องเป็นคนน่ารักมากเป็นคนนิสัยดีมีสัมมาคารวะ ระหว่างเดินไปไหนมาไหนน้องก็จะมีอาการอยู่บ้างบางคนไม่รู้ก็จะงงๆ แต่ก็มีโอตะหลายคนที่เข้าใจน้อง เดินมาให้กำลังใจบ้าง คือมันทำให้ผมแอบน้ำตาไหลเหมือนกันนะ

แล้วระหว่างที่ผมกับเพื่อนๆช่วยดูแลน้องแบงค์จนแม่กับน้าของเค้าถามว่าลูกจะไปจับมือใครก่อนไหม ผมก็เอาแล้วลืมเวลาไปเลยสุดท้ายอดจับมือคุณไข่คงต้องรอรอบต่อไป ... แต่ไหนๆมาแล้วรอบ 16.30 มีใครบ้างงง เพื่อนก็พูดๆมา ปูเป้ !!! เอาดิไปเลยบอสนี้แหละมาครั้งแรกจับครั้งแรกพี่เป้ไปซิ

พอมาถึงเลนพี่เป้แถวก็รอไม่นานมากยิ่งใกล้ใจแม่มยิ่งตื่นเต้นตรูจะพูดไรดีวะเอาไงดี

ยิ่งเหลืออีก 2 คนจะถึงผมก็ยิ่งใจเต้น แต่เรื่องอิบหายก็เกิดขึ้น ... คนที่จับคิวต่อไปเค้าลืมถอดสร้อยข้อมือเหล็กแล้วเค้าก็ถอดไม่ออกแล้วคนต่อมาแม่มก็เพื่อนกัน แม่มหันมาพี่เข้าไปก่อนเลย ผมคิดในใจเอี้ยแล้วตรูยังคิดไม่ออกเลยว่าจะพูดไรแต่ก็ต้องเดินเข้าไป

วินาทีที่เดินเข้าไปพีคมากกก ปกติดูปูเป้แต่ใน voov หรือ คลิปต่างๆแต่นี้คือระยะเผาขนสุดๆ

ผม : สวัสดีครับพี่เป้ ผมมาครั้งแรกครับ จับมือพี่เป้คนแรกเลยครับ เป็นกำลังใจให้พี่เป้นะครับ ( รัวกว่าปืนกล 5-1 อีกกก )

พี่เป้ : แล้วทำไมมาจับมือปูเป้ครับ

ผม : ไม่คิดว่าเมมเบอร์จะถามกลับไม่ได้เตรียมตัวมาเลยสตั้นไปแปบนึงแล้วพูดว่า "ก็ชอบพี่เป้ครับ"

แล้วสตาฟก็หมดเวลาพี่เป้ยิ้มหน้านิ่งให้ดอกนึก

กูตาย กูตายยยย กูตายยยยย ... กูพูดไรไปเนี่ยยย เขิลปนสติหลุดแล้วก็ค่อยเดินออมา

ระหว่างเดินออกมาก็เจอเพื่อนผมกับน้องแบงค์ขึ้นมาพอดี ซึ่งก็มีคนเข้ามาขอถ่ายรูปและให้กำลังใจกับน้องแบงค์กันเยอะมาก แล้วผมรู้สึกน้องแบงค์อาการดูแทบไม่เป็นอะไรเลยต่างกับก่อนเข้าฮอลล์มากๆ และในที่สุดก็พาน้องแบงค์มาถึงตรงเลนพิเศษเพื่อรอจับกับเมมเบอร์ เชื่อไหมครับอาการน้องคือแทบไม่เป็นอะไรคือเหมือนนะตรงนั้นมันทำให้โรคที่น้องเป็นมันหายไป จนมันทำให้ผมคิดไปเองว่า BNK48 แม่มช่วยน้องได้จริงหว่ะ

แล้วระหว่างรอเมมเบอร์เดินมาหาน้องแบงค์เพื่อนผมก็ชวนไปจับรุ่น 2 ซึ่งก็บอกว่าอย่าเลยรอไปจับคุณไข่ดีกว่าเหลืออีก 2 ใบเอง เพื่อนบอกไปเหอะๆ จนสุดท้ายผมไปจบที่น้องมินมิน 55555+

เลนน้องมินมินคนน้อย เดินเข้าไปก็ใจเต้นตุบๆเลยเพราะมีเวลาเตรียมตัวน้อยมาก

ผม : 5-1 เหมือนเดิมครับ สวัสดีครับ พี่ชื่อ ... สู้ๆนะครับ บลาๆ

มินมิน : ขอบคุณนะคะพี่ ... ( เรียกชื่อตรูด้วย กูตาย กูตายยย )

ผม : ช่วยอวยพรให้พี่ได้คอมป์น้องจาก Photo Set รุ่น 2 ด้วยนะครับ

มินมิน : หนูก็อยากได้ของหนูเหมือนกัน สุ้ๆนะ

แล้วก็หมดเวลาเดินออกมาแบบสติหลุด ฟินนน ...

ตอนนี้ผมก็เหลือบัตรจับมือเหลืออีกใบยังไงก็คุณไข่วะ แต่พอจะถึงรอบพิเศษเพื่อนผมมันบอกว่ามันต้องรวมขั้นต่ำ 5 ใบ ซึ่งผมก็เพิ่งมารู้ผมนี้น้ำตาไหลเลยเงินก็ไม่มีเอาไงดีวะงั้นพรุ่งนี้มาใหม่อีกทีรอบ 9.00 น. แล้วกัน

วันอาทิตย์

วันนี้มาแบบเดี่ยวเลยถึงก่อนเวลาพอสมควร จังหวะเดินเข้าไปเห็นคุณไข่อยู่ไกลๆเชรดเขร้ ... ชุดวันนี้โคตรพีคคค แต่ผมไม่ได้ตื่นเต้นคนเดียวข้างหน้ากับข้างหลังเพิ่งเคยมาครั้งแรกเหมือนกัน เอาวะชวนคุยไปเผื่อลดอาการตื่นเต้นได้บ้าง คนข้างหน้ามาจากภูเก็ตเป็นดีเจเปิดแผ่นชอบคุณไข่มากบินมาเพื่องานนี้เลย คนข้างเป็นน้องผู้หญิงตัวเล็กๆน่าจะประมานมัธยมต้นได้ ตีสนิทแม่มเข้าไปใครไม่อยากคุยกับตรูไม่เป็นไรแต่ตรูอยากคุยด้วยเว้ย และถึงเวลาเดินเข้าไปของผม ...

ผม : ชื่อพี่ ... ติดตามคุณไข่มานานแล้ว มาจับมือคุณไข่ครั้งแรก สู้ๆนะคุณไข่

คุณไข่ : ค้า แล้วก็ยิ้ม ( สติจะหลุดแล้ววว )

ผม : แล้วพี่ก็ดีใจมากเลยนะที่ได้เกิด วันเดียวเดือนเดียวกับคุณไข่

คุณไข่ : จริงอ่ะ แล้วเกิดปีไหน

ผม : จริงซิ เกิดปี 25xx

คุณไข่ : ฮบด.นะ

ผม : ขอบคุณนะคุณไข่ ฮบด.ล่วงหน้านะคุณไข่

ความรู้สึกเดินออกมาผมรู้สึกว่าชาตินี้ผมตายตาหลับแล้ว ...


พอขับรถกลับบ้านผมก็มานั่งคิดถึงเรื่องราวต่างๆที่ได้เจอไม่ว่าจะเมมเบอร์ที่เราชื่นชอบ ทั้งเรื่องของน้องแบงค์และครอบครัวที่ฟันฝ่าเรื่องราวต่างๆมาได้ ไหนจะบรรยากาศตอนประกาศเซ็มบัตสึที่แม่มโคตรมันอย่างกับเชียร์บอลโลกนัดชิง ... บอกเลยว่าทุกนาทีที่ผ่านไปมันคุ้มค่าทุกนาทีจริงๆ