ก่อนอื่นขอเล่ายาวด้วยความสัจจริงว่า เมื่อ 8 ปีที่แล้วผมเตะฟุตซอลฝีเท้าดีในระดับหนึ่งเป็นตัวจริงตลอดของทีมไปแข่งฟุตซอล

ทีมเราซ้อมบอลกันทุกวันเล่นทั้งเอาสนุกทั้งจริงจัง และในยามลงสมัครแข่งครั้งแรกโค้ชเลือกผมลงเป็นตัวจริง 1 ใน 5 เพราะฝีเท้า

ผมเองก็มั่นใจว่าฝีเท้าผมดีกว่าพวกเพื่อนสำรองที่เหลือในทีม และตอนซ้อมแข่งกับทีมอื่นหรือแข่งกับทีมเดียวกันฟอร์มผมนั่้นโดดเด่นแถมเทพกว่ากับเพื่อนเสมอ

แต่เมื่อถึงเวลาแข่งจริงนัดแรกผมออกอาการไม่ดีคือ ตื่นสนาม สั่น ประหม่า เครียด ไม่รู้เพราะอะไร ผมจึงไปกระซิบโค้ชบอกว่า

"ผมขอเป็นตัวสำรองนะครับ ผมตื่นสนาม" ในใจก็คิดว่ายังไงให้คนที่พร้อมลงก่อนเราลงเป็นซุปเปอร์ซับก็ได้วะ เพื่อทีม !!

จบครึ่งแรกทีมโดนนำ 2 - 0 ผมคิดในใจไม่มีอะไรจะเสียละกูลงไปเป็นฮีโร่น่าจะเท่ห์ ที่ไหนได้ลงไปผมเล่นกากกว่าเพื่อนด้วยความใจหวิว

ขาอ่อนไม่มีแรงวิ่ง สมาธิหลุด สุดได้โดนถล่ม 8 - 0 และนัดที่เหลือผมก็เป็นสำรองทุกนัดแล้วทีมเราก็ตกรอบแรกไปด้วยความกาก

ฟอร์มการเล่นตอนซ้อมไม่มีเหลือในสกิล ผมเป็นแบบนี้อีก 3 ทัวร์นาเม้นท์จนเลิกเล่นบอลเดินสาย เหลือลายไว้แค่เตะสนามหญ้าเทียม

เจอเพื่อนเก่าทุกครั้งก็ยังโดนแซวว่าผมเป็นแค่"หมูสนามจริง"



*เรื่องนี้จึงอ้างมาถึงทีมชาติไทยที่ว่า บางคนเด็กเส้นบ้างลูกรักบ้าง ผมว่ามันต้องมีคนแบบผมบ้างแหละ

ที่ตอนซ้อมกับเพื่อนแม่มเทพจุติชัดๆแต่ไปแข่งจริงอย่างห่วยประมาณ เจนรบ พีรพัฒน์ จ่าเย็น ประมาณนี้

หลายคนบอกว่ามีตัวดีกว่าทำไมไม่จัดลง แต่โค้ชน่าจะรู้ดีสุดนะครับว่าตอนซ้อมมันเทพ แต่ถ้ายังดันทุรังเอาลงทุกนัดก็คือเละทั้งทีม

น่าจะต่างกับทีมชาตินะ เพราะพวกนั้นเค้าเล่นระดับลีคกันได้ ไม่น่าประหม่าอะไรแล้ว

ถ้าเก่งกว่าเพื่อนทุกคนจริง แค่ฟิตปรับตัว2-3 นัด ก็สามารถเอาฟอร์มที่ซ้อมออกมาใช้ได้แล้ว

แต่ถ้าลงไปแข่งจริงแล้วเล่นไม่ออกทุกนัดแสดงว่าไม่เก่งแล้ว ไม่เกี่ยวกับหมูสนามจริงหรอก

อย่าโกรธนะ เราพูดตามที่เคยเห็นมาน่ะ

ไม่โกรธหรอกครับไม่เชื่อไม่เปนไรแค่อยากให้รู้ว่ามีคนง่าวแบบผมอยู่ในโลกครับ ผมเป็นคนกลัวคนเยอะ

ไม่ชอบแสดงออกหรือทำอะไรที่มีคนยืนมองเยอะ พรีเซนต์งานหน้าชั้นเรียนหรือคุยเสนองานยังขาสั่นเลยครับ

แต่ปกติทุกวันผมจะคุยเก่งคุยเยอะกับเพื่อนสนิท ถ้าคนไม่รู้จักผมจะกลายเป็นคนดูหยิ่ง เงียบ ขี้เก๊ก

อายุเท่าไรครับ

10-15ปีก่อนผมก็เคยเตะจนแข่ง พอจะมั่นใจว่าเล่นได้
เล่นเฉยๆเก่งมั้ย ก็มั่นใจว่าพอเลี้ยงได้ระดับนึง อาจจะเลี้ยงดีสุดในทีม ครองบอลดีสุด
ลงจริงมันเหนื่อยเร็วเฉย โดนบีบ จับบอลไม่อยู่ ไม่รู้จะเล่นจะทำยังไง ตกรอบแรกตลอด

ประเด็นคือถ้าแข่งบ่อยๆผมมั่นใจว่าจะดีขึ้นนะ แต่แข่งทัวนาเมนต์ละ2-3นัดวันเดียว
แล้วห่างไปเป็นครึ่งปี-1ปี ผมต้องมาบูธใหม่หมด สุดท้ายเละ
ช่วงที่ดันมั่นใจว่าเล่นดีที่สุดในชีวิต(8-10ปีก่อน)ก็ไม่มีแข่ง

*ที่ตลกคือไปเล่นตามสนามฟรี แล้วผู้ใหญ่ชวนให้ไปแข่งเดิมพัน เขาเลี้ยงข้าวอย่างดี บอกผมคือตัวความหวัง
ไปแข่งจริงยิงแป้ก สกัดแป้ก จับบอลไม่อยู่ โดนฉกบอลไปยิง

เล่นกันเพื่อนๆมักไม่ค่อยใส่เต็มกัน เวลาเราเล่นกับเพื่อนๆบางจังหวะก็หยุดให้ เซฟๆกันไม่อยากบาดเจ็บ แต่ตอนแข่งคนละเรื่องกันเลย จังหวะชน จังหวะเบียด จงหวะกระทุ้งแย่งโหม่ง เหมือนคนละโลก

ทีมผมเล่นไดเร็คฟุตบอลตอนซ้อมๆกันบอลลอยมาพักบอล ตบบอลให้เพื่อนร่วมทีมที่เติมมาอย่างง่าย พอไปแข่งจริงๆ เจอคนที่เขาเล่นจริงจังต้องการชนะ บอลลอยมาจะถึงตัวอยู่แล้วโดนกระทุ้งหลัง โดนปาด โดนแหย่ตีนเข้ามา เล่นโคตรลำบากและมักจะเล่นไม่ค่อยได้ด้วยซ้ำถ้าเจอกองหลังเก่งจริงๆ ส่วนเรื่องตื่นสนามผมเฉยๆ

คิดว่า จขกท ไม่เคยเจอความเข้มข้นของการแข่งขันมากกว่า เพราะเล่นกันเฉยๆกับเล่นเพื่อแข่งขันเอาผล คนละเรื่องกันเลย

ใช่ๆอารมณ์งี้เลย

ผมนี่ก็คนนึงกับฉายานี้ "หมูสนามจริง สิงห์สนามซ้อม" ตอนเล่นบาสสมัยมหาลัย เล่นการ์ดสารพัดประโยชน์ จนรุ่นพี่ชม อยากได้เสื้อเบอร์อะไรเลือกเอาเลย พอสนามจริง เกร็ง จ่ายบอลแรงเกินบ้าง เบาบ้าง กลายเป็นคนไม่กล้าเล่น กล้าเลี้ยง กล้าจ่ายตัด เหมือนตอนซ้อม เป็นตัวสำรองตลอด ยังขำแกมอนาจตัวเองไม่ได้

ที่เสียใจไม่ใช่อะไร เอ่อเราน้อยใจเหมือนกันว่าดูเล่นจริงนัดเดียว ไอ้เราก็เอาแต่ใจไม่ชอบที่เป็นตัวสำรอง พาลไม่ชอบการเล่นแบบแข่งขันเลย ทุกวันนี้เล่นๆ เพื่อน/พี่ยังบอก จริงจังไปไหมวะ

เคยเป็นหนา ต้องลงสนามจิงบ่อยๆ มันจะชิน

ลงแข่งบ่อยๆ เด่วดีขึ่นเอง
ผมเป็นคนหนึ่งที่ซ้อมจะจริงจังปรึกษาพูดคุยตลอด การวิ่ง การดึงตัวประกบ การฝากบอล แทนตำแหน่ง แต่ไม่เตะเพื่อนเลยนะ ใครเลี้ยงๆมาไม่มีหวด มีแต่วิ่งๆไปเบียดๆ แล้วก็กลับมาเตือนว่า ตอนแข่งอย่าเลี้ยงงี้นะ มันน่าเตะมาก....5555

เอาจริงนะผมเป็น คือ ผมไม่ได้เตะเก่งหรือเป็นพวกเดินสายอะไรนะ แต่ถ้าเล่นกับเพื่อนหรือคนที่เตะด้วยกันบ่อยๆ 2-3 ครั้งขึ้นไปจะเล่นเด่นในทีมอยู่ แต่พอไปเตะแข่งหรือไปสนามใหม่ เจอกลุ่มใหม่ หรือต้องไปอยู่กับที่อื่นนี้จะเล่นไม่ได้เลย มันจะเกร็ง กลัวทำทีมเสีย หรือจังหวะมันรวนไปหมดเลย