เด็กไทยเรียนเพื่อเอาไปสอบครับ ไม่ใช่เรียนเพื่อเอาไปใช้ ทุกวันนี้เลยเห็นพวกเด็กติวเตอร์เยอะมากๆ ต้องโทษระบบการศึกษาที่ทำให้เด็กเป็นแบบนี้ไม่เกี่ยวกับครูเก่งไม่เก่งหรอก

ศาสตร์ครูมันเป็นอะไรที่ลึกซึ้งกว่าที่คิด ครูวิชาการเก่งแต่ถ่ายทอดไม่เป็นเด็กก็เรียนไม่รู้เรื่องหรอก

ต่างประเทศเขาสอนให้เด็กทำ แต่ไทยสอนให้เด็กคิด คิดได้อย่างเดียวแต่ทำอะไรไม่เป็น

อ. คนนึงจะตีพิมพ์ระดับนานาชาติได้ไม่กี่ชิ้นหรอกครับ
แค่ 1-2 ชิ้นก็สามารถขอ ผศ ได้แล้วครับ ถ้าคิดว่า
ลงทุนแค่ค่าดำเนินการแค่นี้สิ้นเปลือง ก็อยู่ยากละครับ

ไม่แปลกที่ด้อยกว่าประเทศอื่น สมัยผมเรียน โรงเรียน ก็เอาคนไม่มีความรู้ในด้านๆนั้น มาสอน ครูคนเดียวแต่เหมาสอนแทบทุกวิชาก็มี เพราะมีครูไม่พอ ไม่มีเงินจ้างครู

อย่างแม่ผมทำงานบัญชี ไม่มีความรู้เกี่ยวการสอนเลย อยู่ดีๆ ผอ. สั่งให้ไปสอน พระพุทธศาสนา ให้เด็ก ม.ต้น

โจทย์ไม่แฟร์เท่าไหร่ เอาไทยไปเทียบกับกลุ่มประเทศพัฒนาแล้ว เทียบยังไงมันก็แพ้

เอาเฉพาะระดับมหาวิทยาลัยนะ ผมเคยพิมพ์อ้อมๆในกระทู้เจนวายแล้วว่าชื่อเสียงมหาลัยมีผลไม่น้อย แต่ตรงๆคือมอระดับกลางในกรุงเทพกับมอแถวบ้านตามต่างจังหวัดบางแห่ง คุณภาพต่างกันชนิดที่มอต่างจังหวัดเหมือนจบมอปลายมาเลย คือเดี๋ยวนี้หลักสูตรจ่ายครบจบแน่มันเยอะมากๆๆๆๆๆ ซึ่งเรื่องนี้ไม่ควรเอามานับในการวัดคุณภาพการศึกษา ควรเอาไปอยู่ในการทุจริตมากกว่า ถ้าเป็นระดับประถม เด็ก ป.6ตามโรงเรียนชนบทอ่านหนังสือยังไม่ออกเพียบนะเดี๋ยวนี้

แต่ถ้าพูดถึงเฉพาะมอที่ได้มาตรฐาน คุณภาพมันไม่ได้แย่ขนาดนั้น ผมไม่เคยสัมผัส ป.เอกนะว่าเรียนกันยังไง แต่ ป.โทไม่แย่แน่ๆ ความรู้สึกส่วนตัวคือยิ่งเรียนสูงขึ้นเท่าไหร่ คุณภาพครูยิ่งดีขึ้นเท่านั้น เพราะประถม มัธยม ครูที่สอนคือคนที่จบครู แต่ความเก่งเฉพาะทางเก่งพอหรือเปล่าไม่รู้ แต่พอขึ้น ป.ตรี ป.โท คนที่จบมาคือคนที่ จบป.โทเกียรตินิยมงี้ Phd.งี้ เวลาเขาสอนเวลาเขาชี้จุดบกพร่อง ความต่างชัดเจนมากสำหรับผม ตอนนั้นทำให้ผมรู้เลยว่าที่พูดๆกันว่าคนเรียนเก่งไม่จำเป็นต้องสอนเก่งโม้ทั้งเพ คนเรียนเก่งนี่แหละที่จะสอนเก่ง ไม่มีหรอกเรียนเก่งถ่ายทอดไม่เก่ง แค่เอาเล็คเชอร์พวกหัวกระทิมาอ่านก็เห็นความต่างแล้ว

ส่วนเรื่องงานวิจัยที่คุยๆกันไม่รู้นะ แต่มอ.ที่ผมเคยอยู่ อาจารย์เขาก็สรรหาหัวข้อวิจัยใหม่ๆมาตลอด ไม่เคยได้ยินแกบ่นว่ามีใครห้ามอะไร โดยเฉพาะเด็ก กลับกันเลยด้วยซ้ำ ใครเสนอหัวข้อซ้ำซากมา ยังไงแกก็ไม่ให้ผ่าน พอถึงคาบการวิจัยปุ๊บแกก็จะพยายามหาแรงบันดาลใจให้นักศึกษาตลอด เท่าที่จำได้หัวข้อผมโดนตีกลับมา 3 รอบ กลุ่มเพื่อนผมไม่ต่ำกว่า 2 รอบทุกคน

ส่วนเรื่องงบ มอผมอาจารย์สำรองจ่ายตลอดเหมือนกัน จำได้รางๆว่าอาจารย์แกบอกว่ามันตีพิมพ์ชื่อบุคคล เอาไว้เลื่อนขั้นได้ เรื่องแปลก็ตามนั้น ถ้าอาจารย์แกจะส่งให้วารสารอินเตอร์ตีพิมพ์ด้วยก็แปลเอง เพราะมันเป็นผลงานส่วนบุคคล มอช่วยก็ดี มอไม่ช่วยมันก็ไม่ใช่เรื่องแย่อะไร

สรุปผมว่าต้องแก้ที่ครูก่อน หลักสูตรเรียนหนักเรียนเบาไม่ใช่ปัญหา อย่าไปเทียบแต่ยุโรปที่ว่าเรียนเบา เน้นให้เด็กวิเคราะห์อะไรนั่น ลองดูญี่ปุ่น เกาหลี เรียนลากเลือดกว่าไทยอีกทำไมเขาก็เก่งได้ แสดงว่าจะเรียนแบบไหนตราบใดที่มาตรฐานมันสูง มันก็ส่งเด็กได้ทั้งนั้นแหละ ดังนั้นครูต้องเก่ง ต้องตามยุคทัน เรียนเข้มข้นที่เนื้อหาไม่ใช่ที่จำนวนการบ้าน ส่วนเรื่องครูงานหนัก งานเยอะ มันอาจจะทำให้ประสิทฑิภาพลดลงบ้าง แต่ผมว่าไม่ถึงกับเป็นปัญหาหลัก

สาขาที่ผมเรียนเนี่ย ป.โท หลายที่ แม่งง่ายกว่า ป.ตรีอีก เหมือนเปิดมาหาเงินเข้าคณะ อนาถใจชิบ

เขาก็เปิดมาหาเงินนั่นแหละผมว่า
บอกแล้วพวกหลักสูตรจ่ายครบจบแน่มีเยอะ พวกนี้ควรจัดเป็นการทุจริตมากกว่า ฮิตที่สุดที่ผมเห็นคือบริหารธุรกิจ

จริงๆมันก็ตามอุปสงค์อุปทาน คือคนที่เรียนเพื่อไปอัพเงินเดือนอย่างเดียวไม่สนใจจะหาความรู้มีเยอะ อุปทานก็ตามมา ตอนเรียนก็ไปนั่งๆ ถึงเวลาทำ thesis ก็จ้าง จบ

เรียนเยอะแต่เรียนไม่ตรงประเด็น

เยอะครับจุดปัญหา ล้างต้องล้างทั้งระบบ เริ่มที่สถาบันครอบครัวก่อน

ต่อด้วยนู่นเลยตัวใหญ่ๆในกระทรวงการศึกษา แล้วค่อยไล่ๆลงมาที่ครู

เด็กไม่ได้เรื่องครูดีก็เท่านั้นถ้าสันดานมันถูกปบูกฝังมาจากสิ่งแวดล้อมตั้งแต่เกิด

เด็กดีก็เท่านั้นถ้าครูไม่ได้เรื่องก็ไม่มีประโยชน์เสียเวลาชีวิตเด็ก สู้ไปกวดวิชาขวนขวายด้วยตัวเองดีกว่า

สิ่งแวดล้อมทั้งนั้นครับที่หลอมคน ครอบครัว เพื่อน ครู สังคมใหญ่ สุดท้ายก็ไอคิวอีคิวและจิตสำนึกของตัวเด็กเอง

เออ ผมขอแสดงความคิดเห้็นบ้างนะครับ อาจจะมีเกี่ยวการเมืองบ้าง ถ้าทีมงานเห็นว่าไม่เหมาะสมก็ลบได้นะครับ (แต่ไม่แบนไอดีผมนะ ห้า) อีกเรื่องหนึ่ง ผมคงพิมพ์ยาวมาก
ก่อนอื่นเลย ผมรู็สึกดีนะครับที่หลายคนเห็นปัญหาของการศึกษาไทย (นั่นแสดงว่าทุกคนอยากให้มันเปลี่ยนแปลงพัฒนาขึ้นไปพร้อมๆกันดีครับ ขอบคุณครับ)
การปฏิรุูปการศึกษา ผมว่าจริงๆมันมีหลายมิติมากๆ ผมขอไล่เรียงไปทีละประเด็นนะครับ

หนึ่ง เจ้ากระทรวง ที่เปรียบเป็นจุดสูงสุดขององค์กร เชื่อหรือไม่ครับว่า เราไม่เคยได้เจ้ากระทรวงที่เป็นครูจริงๆเลยสักครั้ง นั่นหมายความว่า เค้าไม่ได้รู้ปัญหาของการเป็นครู การเป็นนักเรียน อย่างแท้จริง แม้ว่าจะอยู่ในยุคสมัยนี้ก็ตาม โอเคมันมีแนวคิดที่ว่า คนไม่ได้เป็นอาชีพนั้น อาจจะบริหารได้ดีกว่าก็ได้ แต่เอาเข้าจริงมันดีจริงไหม

ทีนี้จากข้อแรก คนที่ไม่ได้เป็นครูมาเป็นหัวขบวน นั่นทำให้เกิดนโยบายรายวันที่ต้องบอกว่า ดี (หรือเปล่า) แต่ละเทอม โรงเรียนจะต้องรับนโยบายที่เปลี่ยนเจ้ากระทรวงตลอด แล้วก็ต้องทำนั่น โน่น นี่ เพื่อประเมิน เอกสาร คำถามคือนโยบายเกี่ยวกับการสอนหรือเปล่าก็ไม่รู้

สอง มิติของครู อันนี้พูดยากจริง เพราะเป็นเรื่องนามธรรม แต่ที่ผมจะพูดต่อก็เป็นแค่ส่วนหนึ่งที่ประสบมา ไม่ได้หมายรวมถึงทั้งหมดนะครับ คำถามแรกที่หลายคนในนี้ อยากรู้และพูดกันบ่อยคือ ครูไม่เก่ง ครูเก่งจริงหรือ(ผมขอหมายถึงครูผู้สอนระดับประถม มัธยมโรงเรียนของรัฐก็แล้วกันเพราะคลุกคลีตรงนี้ ส่วนระดับวิทยาลัย และมหาวิทยาลัยไม่ได้อ้างถึงนะครับ) คำถามคือว่าคำว่าเก่งคืออะไร เป็นนิยามที่หาคำตอบยากเลย หากวันนี้เราจะส่งลูกไปเรียนกับครูสองคนในวิชาเดียวกัน โรงเรียนเดียวกัน สภาพแวดล้อมเดียวกันหมด ผมจะถามว่า เราจะเลือกอะไรระหว่าง
หนึ่ง ครูเก่ง (วัดจากผลการสอบบรรจุครู เป็นที่หนึ่ง) วิชาการแน่น(วัดจากเกรดตอนเรียนป.ตรี) แต่วิธีการสอนเป็นแบบเดิม (อ่านท่องจำ เนื่องจากตัวเอง เก่งมาด้วยวิธีแบบนั้น)
สอง ครูไม่ค่อยเก่ง (วัดจากการสอบบรรจุ อยู่ในอันดับที่ยี่สิบ จากบัญชี ห้าสิบ ตัวเลขสมมุติ) วิชาการปานกลาง แต่ว่าวิธีการสอนมีหลากหลาย มีการดัดแปลง อะไรที่นอกเหนือจากที่เคย ถามว่า เราจะเลือกแบบไหน ซึ่งถ้าเป็นผมก็ตอบยากเหมือนกัน เนื่องจากการเรียนรู้ของเด็กแตกต่างกัน เด้็กคนแรกเค้าอาจจะชอบวิธีแรก แต่ไม่ชอบวิธีที่สองก็ได้ แต่เด็กอีกคนอาจจะชอบวิธีที่สองมากกว่าก็ได้ จริงไหม หลายคนอาจจะบอกว่า ครูต้องปรับให้ได้หลากหลาย แต่เอาเข้า
นอกจากนั้น คุณครูเองก็มีการพัฒนาตามระบบอยู่แล้ว ไม่ว่าจะเป็นแบบอบรมทั่วไป หรือ อบรมออนไลน์ผ่านเครื่องมือต่างๆ มันก็บอกไม่ได้อีกว่า ครูที่เรามองว่าไม่เก่ง(ในตอนนั้น)แต่อีกหลายปีต่อมาอาจจะเก่งก็ได้ ในทางกลับกันก็สวนทางกันได้

สาม อีกเรื่องมีบางความคิดเห็นบอกว่า งานอื่นไม่เกี่ยวข้อง ไม่ทำให้ประสิทธิภาพลดลง อันนี้ก็ตอบได้จริงครึ่งเดียว หากรับหน้าที่ทั่วไปก็ไม่ทำให้การสอนลดลงไปมาก หากเราเป็นครูที่ได้รับหน้าที่การเงิน หรือ พัสดุ บอกเลยว่า ประสิทธิภาพการสอนลดลแน่ ลองนึกภาพระหว่างตรวจการบ้านหรือสอน เราต้องออกจากโรงเรียนไปเบิกเงินที่ธนาคาร หรือ ต้องทำเอกสารเพื่อรับการตรวจเงินดูสิ หรืออย่างล่าสุดโดนสอบการเงิน การจัดซื้อ จัดจ้างจากกรณีหนึ่ง(เตรียมโดนสอบวินัย ทั้งทีทำตามกฏแล้ว) ถามว่าเราจะมีกำลังใจสอนไหมก็คงยาก เป็นต้น หัวข้อนี้แนะนำว่าหากจะแก้ควรจัดสรรงงประมาณจ้างคนมาทำงานการเงิน พัสดุ โดยตรงเลยจะดีมาก

จริงๆแล้วยังมีอีกหลายมิติ แต่ไม่กล้าพิมพ์เยอะ กลัวปลิว ขอบคุณที่อ่านครับ แล้วผมถามต่อครับว่า แล้วคนจากมุมมองอื่น อยากได้ครูแบบไหนล่ะครับ

ผมไม่อยากตั้งกระทู้ใหม่ ผมอยากฟังความคิดเห็นครับ สมมุติถ้าบ้านเราเปลี่ยนระบบการศึกษาใหม่ เอาแบบน้อง ๆ ฟินเลนด์เลยแล้วกัน ถามว่ามันจะเกิดผลกระทบทั้งทางด้านลบและทางด้านบวกยังไงกับ ประเทศเราครับ รวมทั้งต่อตัวประชากรในประเทศ ทำไมถึงคิดว่าบ้านเราการศึกษาแย่มาก ๆ ครับ ถ้าบางอย่างมันเปลี่ยนได้ง่าย เปรียบได้กับการศึกษาบ้านเราก็คือทีมฟุตบอลประเทศไทยนี่แหละ ป่านนี้เราคงได้ไปบอลโลกกันแล้วมั้ง

เฮ้อ

ตลาดวายแล้วท่าน ไปตั้งมู้ถามใหม่เหอะนะ มาถามตรงนี้ก็แทบไม่มีคนตอบแล้ว

สำหรับผม ครูที่เก่ง คือครูที่สอนเก่งให้เด็กเข้าใจครับ ทีนี้ ผมยอมรับว่า บางทีมันก็อาจมีครูแบบที่คุณว่ามาอยู่ แต่ผมเชื่อว่าเป็นส่วนน้อยครับ

เด็กที่เรียนมาสอบได้คะแนนดี อันนี้ก็ต้องดูอีกว่าดีจากมหาลัยไหน เพราะแต่ละมหาลัย (รวมถึงโรงเรียนด้วย) นี่ เกรดเท่ากันก็ไม่ได้หมายความว่าเก่งเท่ากันนะครับ

ตามประสบการณ์ผม คนที่สอบได้คะแนนดี จะเป็นคนที่ถ่ายทอดแย่หรือถ่ายทอดไม่เก่งนี้ น้อยมากครับ เพราะถ้าเขาถ่ายทอดไม่เก่งเขาจะไม่มีทางเขียนคำตอบให้อาจารย์รู้เรื่องได้เลย ในขณะที่คนที่สอบได้คะแนนไม่ดี มีน้อยคนที่ได้คะแนนไม่ดีเพราะสอบไม่เก่ง หรือทนแรงกดดันตอนสอบไม่ได้

ที่คุณพูดมามันเฉพาะบุคคลเกินไปครับ มันก็เหมือนคัดเลือกคนทำงานน่ะแหละ ถ้าไม่รู้อะไรเลย ในการสุ่มเลือกคนที่เกรดสูง มันย่อมมีความน่าจะเป็นได้คนเก่งมากกว่าสุ่มเลือกคนจากเกรดต่ำอยู่แล้วครับ

------------

ส่วนเรื่องการเปลี่ยนระบบการศึกษานั้น ผมมองว่ามีแต่จะมีเรื่องดีเกิดขึ้นกับเด็ก ทุกวันนี้ เด็กเจนแซด เรียนหนักกว่าเด็กเจนเอ็กซ์มาก แต่ประสิทธิผลกลับเลวลง เพราะการที่หลักสูตรอัดอะไรที่ยากเกินกว่าพัฒนาการของเด็กจะรับได้ อีกทั้งระบบการประเมินบ้าบอคอแตกที่ทำให้เด็กซ้ำชั้นน้อยลงมาก ทำให้ครูปล่อยเกรดเด็ก แล้วเลวร้ายมาถึงมหาวิทยาลัย ในมู้เจนวายเจนแซดที่ผมเคยตั้งไว้ ทุกคนกล่าวเป็นเสียงเดียวกันหมดว่า เจนแซด คือรุ่นที่เลวร้ายที่สุด ผมกล้าพูดเลยว่า เด็กมหาลัยเกรด 3.0 ในปัจจุบัน เก่งพอๆกับเด็กมหาลัยเกรด 2.5 หรือต่ำกว่า (ในมหาวิทยาลัยเดียวกันและสาขาเดียวกัน) ในสมัยยี่สิบปีก่อน ผมเชื่อว่าที่เป็นอย่างนี้ เพราะการศึกษาที่ให้เด็กเรียนอะไรยากๆเร็วเกินไป ทำการบ้านจนไม่มีเวลาเล่น มันขัดขวางพัฒนาการทางสมองของเด็กอย่างมากครับ

สมัยนี้ คุณจะเห็นเด็กหลายคนเลย ที่เรียนพิเศษแต่เด็ก แต่โตขึ้นมากลับสอบได้คะแนนไม่ดีเท่าที่ควร เข้าคณะงั้นๆ ในขณะที่เด็กบางคนที่ถูกเลี้ยงมาอย่างถูกวิธี ตอนเด็กเรียนๆเล่นๆ พวกนี้พอโตขึ้นนี่เหมือนสมองเปิด เข้าคณะดีๆได้เยอะกว่ามาก

และถ้าการศึกษาไทยมันดีแล้วล่ะก็ พ่อแม่คนมีเงินทั้งหลาย จะยอมเสียเงินส่งลูกเรียนอินเตอร์ทำไมครับ มันไม่ใช่แค่เรื่องของภาษา แต่มันเรื่องของความเหมาะสมของหลักสูตรด้วย ผมเคยเห็นการบ้านหลานผมเรียนอินเตอร์ เนื้อหามันไม่ได้เกินวัยเลย แต่มันกระตุ้นให้เด็กคิดโคตรๆ ต่างจากหลักสูตรไทยที่มัวแต่ "โง่งมงาย" เชื่อว่าให้เด็กเรียนอะไรยากๆแต่เนิ่นๆ แล้วสุดท้ายก็จำๆๆเอา ทุเรศครับ ขอบอกตรงๆ

ประสบการณ์ตรง ผมเจอเด็กมหาวิทยาลัยเยอะมากที่มาเรียนสายที่จำเป็นต้องใช้คณิตศาสตร์ แต่ไม่สามารถทำเลขระดับประถมหรือมัธยมต้นได้ เช่น 1/5+1/3 = 1/8, -(1-3)=4, คิดร้อยละ บรรญัติไตรยางค์ไม่เป็น แก้สมการไม่ต้องพูดถึง เฮ้ย มันอะไรวะ เรื่องพวกนี้ เพื่อนผมสมัยเรียน ม.ปลาย ได้เกรดเฉลี่ย 2.01 มันยังไม่เคยพลาดเรื่องแบบนี้เลย นี่มันเพราะความล้มเหลวของระบบการศึกษาไทยในปัจจุบันทั้งนั้นครับ !


ถ้าจะเปลี่ยน มันเปลี่ยนได้แน่นอนครับ เหมือนที่มันเปลี่ยนจากที่เคยดีมาให้เลวลงแบบที่เป็นอยู่ตอนนี้ไง

ขอบคุณครับที่ตามมาอ่านด้วย (เอาจริงๆไม่นึกว่าจะมีใครอ่าน) ประโยคสุดท้ายเจ็บจิ๊ดเลย(แต่จริงต้องยอมรับครับ)