มาถึงจุดนี้ได้เพราะ ระบบลีคที่แข็งแกร่งล้วนๆ และนโยบายจำกัดโควต้านักเตะต่างชาติ ไทยลีคที่มีฐานแฟนบอลสนับสนุนทีม ทำให้ทุกสโมสรพัฒนาทีมและให้ความสำคัญกับนักเตะสัญชาติไทยที่มีแวว คือมีเงินเดือน เบี้ยเลี้ยงกันตั้งแต่เด็กๆ

ตราบใดที่นักฟุตบอลอาชีพมีรายได้เลี้ยงครอบครัวได้สบาย จะมีเยาวชนไทยฝีเท้าดีๆบังเกิดขึ้นในทุกๆปี และจะเพิ่มขึ้นไปอีกถ้าบ้านเรามีลีคหรือเวทีให้เด็กๆได้ขัดเกลาฝีเท้าบ่อยๆ

แต่อยากให้นักเตะมีร่างกายที่แข็งแกร่งกว่านี้ เพื่อสู้กับทีมระดับแถวหน้าของเอเซีย ซึ่งเราจะเสียเปรียบเขาตรงจุดนี้



 

มาถึงจุดนี้ได้เพราะ ระบบลีคที่แข็งแกร่งล้วนๆ และนโยบายจำกัดโควต้านักเตะต่างชาติ ไทยลีคที่มีฐานแฟนบอลสนับสนุนทีม ทำให้ทุกสโมสรพัฒนาทีมและให้ความสำคัญกับนักเตะสัญชาติไทยที่มีแวว คือมีเงินเดือน เบี้ยเลี้ยงกันตั้งแต่เด็กๆ

ตราบใดที่นักฟุตบอลอาชีพมีรายได้เลี้ยงครอบครัวได้สบาย จะมีเยาวชนไทยฝีเท้าดีๆบังเกิดขึ้นในทุกๆปี และจะเพิ่มขึ้นไปอีกถ้าบ้านเรามีลีคหรือเวทีให้เด็กๆได้ขัดเกลาฝีเท้าบ่อยๆ

แต่อยากให้นักเตะมีร่างกายที่แข็งแกร่งกว่านี้ เพื่อสู้กับทีมระดับแถวหน้าของเอเซีย ซึ่งเราจะเสียเปรียบเขาตรงจุดนี้



 

เสียดายอย่างเดียว สโมสรในไทยเน้นกองหน้าต่างชาติมากไป(เข้าใจว่ามีกองหน้าดีย่อมเพิ่มโอกาสชนะ) แต่แบบนี้กองหน้้าไทยไม่เจ๋งจริงเกิดยากแน่ๆ  

เห็นแบบนี้ผมว่าหลายๆคนคงจะเข้าใจแล้วว่าทำไม ญี่ปุ่น ถึงพัฒนาฟุตบอลไปได้ไกล

ที่จะพูดถึงคือ ญี่ปุ่น เมื่อก่อนบอลญี่ปุ่นไม่ได้เก่งแบบทุกวันนี้เจอไทยยังมี แพ้ให้เห็นเลย

แต่พอเขาตั้งเจลีกเป็นลีกอาชีพ เขาก็พัฒนาขึ้นมาอย่างก้าวกระโดด ตอนตั้งเจลีกแรกๆ

ญี่ปุ่นก็ไม่ใช่ว่าจะเก่งเลย ยังมีแพ้ทีมหัวแถวของเอเชียอยู่บ้าง แต่รูปเกมส์สู้ได้

ชุดเยาวชนก็ไม่ได้เจิดจรัสมากมาย จนเจลีกเข้าสู่ปีที่ 4 คือปี 1997 นักเตะผลิตผลจากยุค

เริ่มของเจลีกจึงเจิดจรัสขึ้นมาโดยและทำให้ญี่ปุ่นติดลมบน เขาเน้นระบบการปั้นนักเตะ

เยาวชนมาก เพราะมันคือการต่อยอดให้กับทีมชาติเขาอนาคต ตอนนั้นก็ใช่ว่าญี่ปุ่นจะเล่น

บอลเป็นระบบนะ บอลยังมีทรงโบราณๆโยนแล้ววิ่งแข่งก็มี จนมาได้ ฟิลิป ทรุซซิเย่

มาปูพื้นฐาน ทรุซซิเย่ หน้าที่หลักเขาคือคุมทีมชาติญี่ปุ่น แต่สมาคมฟุตบอลญี่ปุ่นเสนอ

หน้าที่รองให้เขาก็คือ ประธานฝ่ายเทคนิค ทรุซซิเย่ ปรับให้ญี่ปุ่นทุกชุดเล่นบอลรูปแบบ

เดียวกันหมด โดยอิงตามทีมชาติชุดใหญ่รวมถึงทีมในลีกก็ต้องเล่นบอลทรงนี้ และยังรวม

ถึงการใส่เบสิคพื้นฐานให้แน่น นั้นจุดเริ่มต้นที่ทำให้ญี่ปุ่นกลายเป็นมหาอำนาจลูกหนัง

เอเชียจนถึงตอนนี้


ลองย้อนมาดูไทยลีกซิครับ ไทยลีกมีมานานแล้ว เกิดหลังเจลีกแค่ 3 ปี ตั้งแต่ปี 1996

แต่ก็เป็นแค่กึ่งอาชีพ ไม่ใช่ลีกอาชีพ ไทยลีกเริ่มจะมาเป็นลีกอาชีพเต็มตัวก็คือปี 2009

หรือเมื่อ 6 ปีที่แล้วเอง การมีลีกอาชีพตอนแรกๆเราก็ไม่ต่างจากเจลีก มาตรฐานนักเตะ

อาจจะดีขึ้นมา แต่ระบบทีมชาติน่าตกใจ เพราะถ้าเราสังเกตุกันดีๆคุณจะเห็นว่า ทีมชาติ

แต่ละชุด เล่นรูปแบบไม่เหมือนกันเลยซักนิด ชุดใหญ่เล่นอย่าง,ชุด U23,U19,U16

เล่นอีกอย่าง ตอนนั้นถ้าถามว่าทีมชาติไทยเล่นบอลรูปแบบไหน เชื่อว่าหลายคนตอบ

ไม่ได้ หรือถ้าจะตอบก็คงประมาณ บอลมั่วไร้ระบบ ขึ้นอยู่กับโค้ชที่คุมว่าตัวเองถนัด

แบบไหน มันทำให้เกิดการต่อยอดไม่ได้ จนการเข้ามาของ ซิโก้ ที่มาวางระบบการเล่น

ให้เหมาะสมกับทีมชาติไทย ซิโก้ ตอนแรกไม่ได้รับเครดิตมากแบบตอนนี้ มาได้เครดิต

แบบเต็มๆก็คือ ตอนเอเชี่ยนเกมส์ ที่วางระบบการเล่นใหม่จนผลงานเป็นที่ประจักษ์ นั้นแหละ

ครับ คือ จุดเริ่มต้น ของทีมชาติไทยของจริง ทุกคนเชื่อว่าระบบการเล่นนี้แหละที่เหมาะ

กับทีมชาติไทย จนนายยก 2วี ไว้วางใจให้เป็นคนวางระบบทีมชาติทุกชาติ ส่วนเรื่องนัก

เตะแข็งแกร่งต้องยกให้ลีกเราล้วนๆ ที่ผลิดอกออกผลมาให้เราเลือกใช้งาน นักเตะแกร่ง

แต่ถ้าโค้ชที่เปรียบเหมือนกุ๊ก ปรุงให้อร่อยหรือเข้ากันไม่ได้ ก็เปล่าประโยชน์ ซิโก้ ก็เหมือน

ทรุซซิเย่ ที่วางรากฐานให้ญี่ปุ่น เหมือนที่โค้ชเฮงเคยบอก บอลไทยต้องหาแบบของตัวเอง

ให้เจอ ซึ่งตอนนี้ผมว่าเราหาเจอแล้วและมันก็ส่งผลให้เราๆได้ชมไปแล้ว เหลือแค่พัฒนา

รายละเอียดย่อยๆอีกซักหน่อย ฟุตบอลเราก้าวกระโดดไปมาก ทั้งๆที่ลีกอาชีพมีมาแค่ 6 ปี

เอง ผมเชื่อว่าอีกซัก 3 ปีเราจะกลายเป็นทีมเกรด B- ของเอเชียอย่างเต็มตัว

ฺB- = โอมาน,คูเวต,ซีเรีย,จอร์แดน,บาเรนห์,จีน

ฺB+ = ซาอุ,กาตาร์,อิรัก,อุซเบฯ,ยูเออี,เกาหลีเหนือ

A = ญี่ปุ่น,เกาหลีใต้,ออสเตรเลีย,อิหร่าน

นั้นหมายถึงว่าเราจะห่างจากระดับอาเซียนไปอีก 2 ก้าว ส่วนการจะไปถึงเกรด A ได้นั้น

ยังต้องอีกซักพักใหญ่ อย่าเพิ่งไปคิดให้เสียเวลา