ผมไม่ได้ประชดชีวิตหรอกครับแต่ผมอยากรับใช้ชาติจริงๆ

เพราะงานที่ผมทำด้วยแหละทำให้พาลเครียดหนัก คือ คือผมมั่นใจว่าให้ไปทำงานเอกชนได้เงินเดือนสูงๆก็ทำได้ แต่ดันเลือกงานราชการเพราะเหตุผลที่บอกไปแล้วว่าอยากมีเวลาให้ครอบครัว ทำมาหลายปีแล้วด้วย จะออกไปหางานใหม่ตอนนี้ก็ช้าเกินไปละ

งานที่ทำตอนนี้แทบไม่ได้ใช้ความสามารถอะไรเลย เงินเดือนก็น้อยชิบหาย แถมจะขยันคิดอะไรใหม่ๆหรือทำงานเกินหน้าที่ไปก็ไร้ค่า สุดท้ายขึ้นเงินเดือนและตำแหน่งก็ตัดสินกันด้วยความสามารถในการเลีย

คิดผิดจริงๆที่มาทำงานราชการ วันๆที่ทำงานผมนี่แผล่บๆกันจนแทบอยากจะอาเจียน

ผมมีคุณค่ามีตัวตนเมื่อยามเค้ามีปัญหา
แต่ในชีวิตประจำวันไม่เคยมีค่ากับชีวิตพวกเค้าเลย

สู้ๆนะครับ ผมคิดว่าโชคจะเข้าข้างคนดีและความพยายามเสมอ

ต้องอยู่อย่างไร้ตัวตน ต้องคอยหลบคนของเธอ

เคยๆ เคยคิดว่าถ้าวันไหนพ่อแม่ไม่อยู่แล้ว หมดห่วงแล้วจะไปเป็นทหารลงใต้เหมือนกัน

แต่มันก็ชั่ววูบอ่ะ

ทำไมไม่มองว่าตัวเองโชคดีแค่ไหนที่เกิดมามีครบ32 มีโอกาสได้สู้ชีวิต มีเงินทองพอใช้ มีโอกาสได้เลือกอาหารที่จะกิน

บางคนไม่ได้มีโอกาสเหมือนเรานะ ไม่ได้มีโอกาสได้สู้ชีวิตด้วยซ้ำ อาหารคืออะไรก็ได้ที่ยัดเข้าปากแล้วทำให้ไม่ตาย

สู้ๆครับ อย่าไปยอมแพ้ นี่แหละชีวิต

ท่านทำส่วนใดของราชการครับ ให้ผมไปนั่งแก้เครียดเป็นเพื่อนไหม

เป็นความคิดที่ดี น่ะครับ สมัครไป อยู่ ชายแดน ตัวผมไม่ใช่ทหาร แต่ ถ้าสมัครไป คงไปช่วยเหลืออะไรได้บ้าง

ตั้งแต่ ผมออกจากบ้านมา ซึ่งก็ 8 ปีแล้ว (เกเร โดนไล่ออกจากบ้าน)
เรียนจบ(กู้เรียน+ทำงานพิเศษ)แล้วทำงาน
ไม่ได้ติดต่อที่บ้านอีกเลย
ชีวิต มาคิดได้ ก็ตอนมีแฟน เก้บเงิน พยายามส้รางตัว
แต่พอมันล้มมา(ซึ่ง 2 วันที่ผานมาเองโดนบอกเลิกแล้วย้ายข้าวของหายไปแล้ว)
ชีวิต ตอนนี้ผมอยากไปไหนก็ได้ไกลๆ ให้มันไม่อยู่กับบรรยากาศเดิมๆ
แต่มันก็ไปไหนไม่ได้ ทั้งบ้าน ทั้งรถ ที่ ส้รางกันมา ต้องมาผ่อนต่อคนเดียวเนี่ย

ใช่ครับ อย่างน้อยเราก็มีอวัยวะครบ 32 ยังมีงานมีเงินเดือนหาอะไรดีๆกิน (ถึงงานจะน่าเบื่อสุดๆ) ต่างจากบางคนเค้าไม่มีแม้แต่โอกาสหาซื้อข้าวกิน

อ่านแล้วรู้สึกสะเทือนใจเพราะก็เคยคิดแบบนั้น แต่ชีวิตก็ยังต้องก้าวต่อไปครับ

จะเล่าให้ฟังนะครับ

ผมเคยรู้สึกแบบนี้อยู่ช่วงนึง ผมเรียนไม่จบ เรียนถึงปีสามแล้ว ไม่ใช่ว่าเรื่องอะไรนะครับ เกเรเอง ไม่ยอมเรียน ติดเพื่อน ติดเหล้า ติดความสนุกสนานสบาย กว่าจะมารู้ว่าควรทำอะไร มันก็สายไปแล้ว ต้องลาออก เพื่อนที่เคยรักกันเฮฮา ไปไหนไปกัน เค้าก็เริ่มไปกับเราไม่ได้ เพราะมันอยู่กันคนละคลาสแล้ว ไอ้เราเรียนวิชานึงสามสี่รอบ ส่วนเพื่อนๆก็ขยับเข้าใกล้ปริญญาเข้าไปเรื่อยๆ ส่วนเราต้องทำใจลาออกก่อนที่จะถลำไปมากกว่านี้

จากที่ผมรู้สึกไร้ค่าอยู่เกือบปี เพราะผมมัวแต่คิดซ้ำๆ ว่าเราไม่ได้รับปริญญาพร้อมเพื่อน เราไม่มีหน้าจะไปสังสรรค์หรือเฮฮากับเพื่อน เพราะเรามันต่ำกว่า แย่กว่า อายผู้หญิงที่เราชอบ อายเพื่อนที่เราเคยทำเก่งด้วย ทำให้เราต้องเก็บตัวและค่อยๆถอยชีวิตตัวเองออกมา

แต่เพราะอะไรรู้มั้ยครับ ผมถึงเปลี่ยนไป

เพราะพ่อกับแม่ครับ

ท่านเสียใจครับที่ผมเรียนไม่จบ ท่านไม่ได้เสียใจที่ผมเป็นคนไม่ดีนะ ท่านเสียใจและโทษตัวท่านเองว่าสอนผมไม่ดี ทั้งๆที่มันไม่ใช่ความผิดของพวกท่านเลย ท่านคอยให้กำลังใจและสอนให้ผมรู้ว่าไม่มีใครไร้ค่าหรอก อย่างน้อยเราก็คือสิ่งมีค่าที่สุดของพ่อแม่นะ

ผมกลับมาคิด แทนที่ผมจะคิดถึงเรื่องบ้าๆบอๆ ความอยากมีตัวตนในหมู่เพื่อนฝูงหรือสังคม ผมมีตัวตนอยู่แล้วในสายตาครอบครัวของผมอยู่แล้ว ผมควรจะแคร์ในสิ่งที่ผมควรแคร์ อะไรนอกจากนั้นตัดทิ้งไป อดีตเปลี่ยนไม่ได้ แต่อนาคตเราสร้างได้

ชีวิตผมอาจจะไม่ได้ดราม่าถึงขั้นติดยา ติดคุก อะไรมา แต่สิ่งเหล่านี้มันก็สอนผมครับ ว่าอะไรที่เป็นสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิต ตอนนี้มีงานทำ ชีวิตสบาย มีแฟน มีเพื่อนน้อยลง แต่เพื่อนที่มีอยู่คือเพื่อนรักจริงๆ

ถ้าเห็นคุณค่าของคนรอบกายคุณ คุณจะเห็นคุณค่าของตัวเองครับ แล้วคุณจะไม่ได้มาแคร์เลยว่ามีตัวตนในสายตาคนอื่นหรือไม่

ผมก็เหมือนกัน อยู่ในคณะ อยู่ในกลุ่มเพื่อนมหาลัยเหมือนไร้ตัวตน
แต่ยังดีที่มีเพื่อนสนิทตั้งแต่มอปลายถึงจะเรียนในกรุงเทพ มันก็ยังโทรหา คุยเล่นตลอด
รอกินเบียร์สงกรานต์นี่ล่ะ

งั้นก็ดีเลยคับ เป็นกำลังใจให้มีสติเข้าไว้จะทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น

สู้ๆนะครับ ผมกับแม่นี่เหมือนไม้เบื่อไม้เมากันเลยครับ และมักจะถูกนำไปเปรียบเทียบกับพี่สาว ผมไม่โกรธแกนะครับเพราะผมรู้ในอดีตผมทำเรื่องแย่ๆมาเยอะ ติดยา ติดคุก ก็เคย เรียนไม่จบอีก แล้วผู้หญิงที่เคยจีบหรือเคยคบมองเราต่ำชั้นแต่ผมไม่ค่อยแคร์ไรมากละ เพราะเกิดมาแค่คนเดียว มีแค่เรื่องเดียวที่ผมรับไม่ได้จริงๆ คือทะเลาะกับแม่นี่แหละ ผมพยามทุกอย่างเพื่อที่จะไม่ทะเลาะกับท่านแต่บางที ผมอารมณ์ร้อนเกินไปเลยทะเลาะกันทุกที เหมือนเรื่องทหารท่านก็บอกให้ผมสมัครไปเลย ผมก็เลยอยากจะสมัครเพื่อท่าน เพื่อพิสูจน์ตัวเอง และเพื่อชาติครับ ขอโทษนะครับที่ยาวไป

สู้ๆนะ