ตั้งแต่ผมได้ลืมตาขึ้นมาดูโลก ข้างๆที่นอนของผมนั้นมีหุ่นอยู่ตัวหนึ่ง พ่อของผมเรียกมันว่า รามอส อ่า ตื่นแล้วเหรอลูก ซาหวัดดี รามอสหรือยัง ผมหลับตาปริ๊บๆมองไปที่หุ่นตัวนั้น หน้าตายิ้มแย้ม สวมชุดขาว เป็นภาพที่ติดตาของผมตั้งแต่เล็กจนโตขึ้นมา ไม่ว่าจะนอน ทานข้าว หรือแม้แต่ ทำธุระส่วนตัวอะไรต่างๆ พ่อของผมอุ้มผม และจะมีรามอสอยู่เคียงข้างเสมอ
ผมก็ยังไม่เข้าใจ ว่ารามอส มีความสำคัญอย่างไรกับชีวิตผม ผมเข้าโรงเรียนอนุบาล “นี่ลูกอย่าลืม รามอสล่ะ” พ่อของผมเอ่ยขึ้น ผมหยิบก็เดินไปหยิบรามอสใส่ในกระเป๋า ไม่ว่าจะทานข้าวในโรงเรียน เล่นกีฬากับเพื่อน ผมจะมีรามอสอยู่เคียงข้างเสมอ จนผมเรียนจบรามอสก็ยังอยู่ไม่ไปไหน ผมเคยเอ่ยถามพ่อว่า รามอส เป็นใคร มีตัวตนอยู่จริงมั๊ย ทำไมต้องมีหุ่นของเขา
พ่อบอกกับผมว่ารามอสนั้น ไม่ได้เป็นแค่หุ่น รามอส อุปมาเปรียบเหมือน โอเอซิส กลางทะเลทราย เหมือนปลายอุโมงค์ที่มีแสง เหมือนยาปฎิชีวนะสำหรับคนป่วย เหมือนวัตถุที่ไม่มีวันละลายแม้หลอมด้วยความร้อนสูงถึงล้านล้าน องศาเซลเซียส ผมไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่พ่อพูดเท่าไหร่ แต่เชื่อว่ารามอสต้องเป็นบุคคลที่พอให้ความสำคัญเป็นอย่างมากแน่ พ่อครับผมจะไม่ทำให้พ่อผิดหวัง จะยึดมั่นในเจตจำนงของพ่อ ต่อไปนี้ไม่ว่าผมจะทำอะไรที่ไหน จะมีแต่ รามอส รามอส และ รามอสเท่านั้น ไม่ว่าจะแข่งขันอะไรจะมีคำปลุกใจของพวกเราเสมอ ว่า “ใครที่ทำให้เราเข็มแข็ง รามอส ใครที่ทำให้เรากล้าหาญ รามอส เมื่อมีรามอส จะไม่มีวันแพ้ เฮ้!!” และเราก็ไม่เคยพ่ายแพ้ต่อการแข่งขันแม้แต่ครั้งเดียว
ผมได้เจอกับรามอสครั้งแรกในทีวี เขาคือนักฟุตบอล ออ ที่แท้เขาเล่นฟุตบอลนี่เอง ตอนนั้นเขาก็อยู่ทีม รีลมาดริดแล้ว ชื่อจริงของเขา คือ เซร์คีโอ รามอส การ์ซีอา ทุกท่วงท่า ลีลาการเล่นของเขาช่างยอดเยี่ยม เป็นบุคคลที่แข็งแกร่งอย่างแท้จริง ทั้งด้านร่างกาย และจิตใจ ผมมาคิดถึงคำของพ่อ พ่อคงอยากให้ผมแข็งแกร่งเหมือนอย่างรามอส พ่อครับผมจะไม่ยอมแพ้จะฝึกฝนตัวเองให้เหมือนดั่งรามอส
วันหนึ่งพ่อบอกผมว่า ตามพ่อมาสิ จะมีไรให้ดู ผมตามพ่อไปพ่อเปิดประตูห้องๆหนึ่ง แวบแรกที่ผมเห็นมันเป็นแสงจ้ามาก ผมเดินเข้าไปกับพ่อ พระเจ้า!! ไม่อยากเชื่อเลยครับ ทำไมคนมากมายขนาดนี้ พ่อบอกว่า นี่เป้นการแข็งขันฟุตบอลรายการ ยูฟ่า แชมเปี้ยนลีกส์ ระหว่าง รีล มาดริด กับ แอตฯมาดริด “นั้นไงรามอสของลูก” พ่อชี้ไปพร้อมกล่าว เขาคือรามอสตัวเป็นๆ นัดนั้นเขาเล่นดีมากเลย ทั้งโหม่ง ทั้งสกัด แต่ทันใดนั้นเอง รีล มาดริดโดนนำ ผมแทบไม่อยากจะเชื่อสายตา
มันคือความผิดพลาดของทีม ผมมองดูสีหน้าของรามอส สีหน้าเขาไม่สู้ดีนัก ทีมรีล มาดริดไม่สามารถทำประตูได้เลย จนใกล้จะหมดเวลาแล้ว ผมร้อนใจเป็นอันมาก เชื่อว่าตัวรามอสเองก็ร้อนใจ ผมเอ่ยถามพ่อว่า เราจะกลับมาได้มั๊ย รามอสจะทำได้รึเปล่าครับ พ่อบอกผมว่า จำคำที่พ่อสอนได้มั๊ยลูก ผมคิดคำพ่อที่บอกว่า “รามอส อุปมาเปรียบเหมือน โอเอซิส กลางทะเลทราย เหมือนปลายอุโมงค์ที่มีแสง เหมือนยาปฎิชีวนะสำหรับคนป่วย เหมือนวัตถุที่ไม่มีวันละลายแม้หลอมด้วยความร้อนสูงถึงล้านล้าน องศาเซลเซียส” ทันใดนั้นเอง ช่วงทดเวลาบาดเจ็บ รามอสโหม่งตีเสมอได้ ผม ผม ผม ไม่อยากจะเชื่อ เขาทำได้ เขาทำได้ พ่อเขาทำได้แล้วครับ จากนั้นผมรู้ดี ว่ายังไงรามอสต้องได้แชมป์แน่นอน และเพื่อนร่วมทีมของเขาก็ยิงเพิ่มอีกสามลูก รามอสคว้าแชมป์ ผมภาคภูมิใจแทนเขามาก พ่อผมยิ้มด้วยความปิติยินดียิ่ง เมื่อจบเกมส์การแข็งขัน พ่อให้ข้อคิดกับผมว่า “คนเราไม่ว่าจะทำอะไรก็อย่าได้ยอมแพ้แม้วินาทีสุดท้าย จงเข็มแข็งเฉกเช่นรามอส” และชื่อของเขายังคงจารึกและตราตรึงในหัวใจของเราจากนี้และตลอดไป เซร์คีโอ รามอส การ์ซีอา

ไปหมดแล้ว สมง สมอง

จขกท เป็นคนแปลกดีนะ

นับคำว่ารามอสได้กี่คำ.

สวรรค์กูมีเพื่อนแล้ว ...

ใครอ่านจบ ผมขอนับถือ

เหยดเข้ มาเป็นเนื้อเรื่อง

พอได้ละครับ เดี๋ยวอีกหน่อยจะกลายเป็นมีแต่คนเข้ามาพิม "หน้าแรกๆๆๆ"

ใครไม่ชอบ ผมชอบ

อยากได้แผลบไม่ก็อยากดังสินะ ว๊ายๆไม่มีคนแผลบเลยตอนนี้

ผมอ่านจบ

ปล. เอาสามนาทีตรูคืนมา