ผมเป็นคนสมุทรปราการ ผมเป็นลูกคนเดียวที่ถูกเลี้ยงดูอย่างดี
ตั้งแต่เป็นเด็ก ผมถูกพ่อสอนเสมอว่า "ความลำบากที่เกินทน จะหลอมคนให้ทนทาน"


หลังจากนั้นผมได้มีโอกาศไปใช้ชีวิตอยู่ที่จังหวัดอุบลราชธานี

ตอนหน้าร้อนของปีหนึ่ง มันร้อนมาก ร้อนจนไอติมละลายคามือเด็ก
เห็นเด็กน้อยร้องไห้เพราะไอติมหายไปไหนไม่รู้

ผมนึกถึงคำสอนของพ่อขึ้นมา "ความลำบากที่เกินทน จะหลอมคนให้ทนทาน"

วันนั้น ผมรู้ซึ้งแก่ใจเลยว่า.... "ความร้อนที่เกินทน จะหลอมไอติมให้อันตรธาน" !!!




---ความร้อนที่เกินทน!/ จะหลอมไอติมให้อันตรธานจนไม่อาจรับประทาน!
---จนเป็นสถานการณ์ที่กูต้องมาทน!/ เพราะที่อุบลคนเค้ากินไอติมกันแทนของหวาน~
---แม้แต่เด็กเยาวชนตัวเล็กและซุกซน~/ อยากจะกินซักหนยังต้องตักใส่จาน!
---เพราะความร้อนที่เกินจะทน!/ ทำให้ไอติมของคนอุบลต้องอันตรธาน ถ้าไม่ตักใส่จาน...

ก็จะไม่ได้กินเว้ย!!!

ผมรู้

ผมรู้ดีเลย

เดี๋ยวจะเล่าต่อว่าทำไมผมถึงรู้ดี  

ที่ผมรู้....

---เพราะกระจู๋ ผมเคยโดนหลอม มาที่อุบล,
จนทุกๆคนพากันสงสาร
(โดนหลอมจนละลาย ขนก็หายหมดเลย)

---แต่ผมไม่เคยยอมแพ้ เลยซักหน,
ผมหมั่นฝึกฝน จนชำนาญ
(ผมฝึกจากเหลวๆที่โดนหลอมอ่ะ)

---จนมันกลับมาแข็งใหญ่ดำยาวอีกครั้ง แถมยังอึดทน,
และมีขนงามสะพรั่ง ขึ้นรอบด้าน
(ภูมิใจมาก)


แต่ว่า แต่ว่า แต่ว่า!!!!


---อยู่มาวันหนึ่ง มันหดเล็ก ราวกับล่องหน,
ราวกับคน ขาดสารอาหาร !!!!!!!!!!!!!


---จู๋หดอันเท่าหลอด จู๋เหี่ยวกระเจี๊ยวแห้งขอด,
เหมือนซากอ้อยโดนดูดน้ำตาล

---มันเบี้ยวแถมงอหงิก เป็นผงอย่างกะพริกป่น,
ซ้ำจะกระดิกก็ไม่ได้ราวกับคน พิกลพิการ  

---ทำไงดีล่ะ จู๋หดน่าอดสู, ผมคิดว่าชีวิตกู คงถึงกาลอวสาน
---ผมเครียดอยู่สองอาทิตย์จนจิตเตลิด, จึงกลับบ้านเกิดที่สมุทรปราการ
---คิดว่า กลับไปอยู่ในสภาพแวดล้อมที่คุ้นเคย, ยอมเป็นกระเทยอยู่ที่บ้าน
---ดีกว่าต้องทรหด อดสูหดหู่อยู่ที่อุบล, โรคร้ายจะทำให้ผมเป็นคน เดือดดาล
---บางทีถ้าเราทำตัวให้ครื้นเครง, โรคมันอาจจะหายไปเอง ตามกาล
---แต่ผมคิดผิด กว่าจะรู้ตัวก็กลัวจะสาย, เพราะมันไม่หาย จนผมไม่กล้าออกนอกบ้าน !!  

---ผมเฝ้าสังเกตุ เป็นพิเศษอยู่นาน, ในที่สุดวันหนึ่ง ผมจึงตัดสินใจดำเนินการ
---ผมคิดว่า กูต้องแก้ปัญหาที่ต้นเหตุ, สถานที่ที่ทำให้อวัยวะเพศ มีอาการ  

อุบลราชธานี !!!  

---ผมจึงกลับ ไปหาความลับที่อุบล, เออ! บังเอิญเจอคน กำลังนั่งเข้าฌาน
---เค้าบอกรู้วิธีรักษา จะพาไปหาหมอเถื่อน, ใช้เวลาแค่ห้าเดือน แผลก็สมาน
---บอก หมอคนนี้ฝีมือเยี่ยม ไร้เทียมกิน, แกจบมาจากจีน ค่อนข้างเชี่ยวชาญ
---แต่ต้องจ่ายค่าธรรมเนียม ให้พี่ก่อน, แล้วพี่จะพาไอ้จ้อน ไปให้หมอพิจารณ์

 

---ผมถูกพาไปหาหมอคนนึง หน้าตาอย่างกะรอยคีน, บังคับให้ฉีดวัคซีนจนน่ารำคาญ
---หมอบอกว่าที่มันเหี่ยวแห้ง อย่าสับสน, ไม่ใช่เรื่องน่าฉงน ของสสาร (ฮั่นแน่! ผมเริ่มเอะใจ ว่ามันเก่งจิงป่ะวะ)
---ไหนนอนลงซิ หมอลองเอามือลูบวน, เอ๊ะ แปลกพิกล ทำไมคุณ ไม่มีอาการ
---หมอบอกหมอจะลองใช้ไอโอดีน, สูตรใหม่ไร้กลิ่น ผสมฝิ่นส้วนขึ้นทางทวาร (เห้ย! เอาแล้วไง)
---สั่งให้ถอดเกงออก โก่งตูดขึ้น, บอกอย่าเพิ่งแตกตื่น นี่มันเป็นวิธีการ
---แล้วแกถอดเสื้อออก ทำหน้าหื่น, ตอนนั้นเป็นเวลาเที่ยงคืน ผมเริ่มลนลาน
---แล้วแกถอก!ผมมันเลว พูดคำหยาบ ขอโทษด้วยครับ!ออก จับตั้งขึ้น, มองมาที่ผมอย่างชื่นมื่น จ้องจะเล่นงาน
---ผมบอก เห้ย!นี่ไม่ใช่แล้วนะหมอ, ดูยังไงมันก็ อนาจาร
---หมอบอก ลองดูซักหนเถอะพ่อ, อย่าขัดขืนเลยหนอ หมอขอสำราญ
---ผมร้องดาเมะ~! ยาเมะเตะ โกดาไซ~!, หมอยิ่งชอบใจ จับผมทรมาน
---หมอกัดผมทั้งตัว จนผมกลัวและสับสน, หมอทำอะไรแปลกพิกลราวกับคน วิตถาร
---หมอบอกไม่ต้องกลัว เดี๋ยวรูดรัวๆก็จะชิน, พยายามเล่นลิ้น ปากหวาน
---ผมรู้ว่ามันชั่ว จึงไม่หลงกล, กระโดนขึ้นชั้นบน ปีนออกมานอกอาคาร
---ก่อนออกมาผมด่ามันไปยี่สิบแปดหน, ไอ้หมอสัปดน ไม่มีอาจารย์  

---กว่าจะรอดออกมา จากฉากเลิฟซีน, เรี่ยวแรงหมดสิ้น ต้องการพลังงาน
---เนื้อตัวถลอก ช้ำชอกทุกแห่งหน, คลานอย่างกระเสือกกระสน มาที่ถนนข้าวสาร
---คิดในใจ ว่าอย่าเชื่อใจใครทุกคน, ไม่งั้นจะต้องมาทุกข์ทน ไร้คนสงสาร
---เหมือนอย่างผม ที่ค่าขนมหายหมดสิ้น, นอนร้องไห้ไม่มีใครได้ยิน ก่อนวันสงกรานต์


สามหมื่นตรู T__T
 

หลังจากนั้น ผมก็ตัดใจไปตัดไอ้จ้อนทิ้งครับ

ตอนแรกก็ใช้ชีวิตตามปกติ ภายนอกก็เหมือนเดิม แต่ภายในไม่มีใครรู้ว่าผมไม่มีไอ้นั่น เลิกกะแฟนไปหลายคนก็เพราะต้องปิดบังเนี่ยแหละ

แต่แล้ววันหนึ่งผมก็คิดได้ว่า กูจะหลอกตัวเองไปทำไมวะ เป็นแบบนี้ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น แถมหลอกคนอื่นอีกด้วย ยังไงก็มีอะไรกับผู้หญิงไม่ได้ แบบนี้กูเป็นผู้ชายแต่เปลือกนี่หว่า

ดังนั้น ผมจึงเป็นกระเทยมันซะเลย

ผมน่าจะคิดได้ตั้งแต่แรก

นี่แหละครับ ตอนนี้ผมมีความสุขมาก

จบแล้วครับ

 

นี่เป็นเรื่องที่ประพันธ์ขึ้นเพื่อความหรรษาโดยข้าพเจ้า ฮากันเข้าไปจะได้ไม่เหงา อย่าโกรธเราเลยนะ