ดูหนัง coco

ผมไม่มีเลยน่ะ แต่แค่เซ็งๆชีวิตช่วงปีหลังๆแย่มากแต่ละเรื่องแต่เศร้าอย่างเดียวไม่เคยถึงกับร้องไห้

ที่ร้องก็น่าจะตอนอาม่าตายหลายสิบปีมาแล้ว

โดนเพื่อนชายคนสนิท เปิดซิงตูด

เด็กที่หนองบัวลำพู โดนคนร้ายฆ่าในศูนย์เด็กเล็กครับ ร้องจนเกือยเทียงคืน สงสารเด็ก ตอนนั้นเค้าอายุเท่าลูกผมพอดี เลยสงสาร

ตอนที่รู้ว่าแฟนป่วยครับ เครียดจนเกือบจะเป็นซึมเศร้าอยู่พักนึง
จนตอนนี้เค้าเริ่มดีขึ้น แบบภายนอกร่าเริงเกินเบอร์
แต่ภายในเค้าก็น่าจะมีอะไรหลายอย่างอยู่ที่ไม่ยอมพูดกับผม

homesick ครับ ตอนพ่อเสียก้อร้องนะแต่นั้นคือมีคนรอบตัวคอยปลอบเยอะ แต่ไปอยู่เมืองนอก โดนส่งไปดัดสันดาน เพราะเกเรจัด ไปอยู่กะเจ้าของร้านอาหารไทยที่แม่รู้จักผ่านเพื่อนเขามาอีกที แบบนรกสุดๆ ทำงานไปเรียน วนอยู่แบบนี้เป็นเดือน ไม่เคยได้เที่ยว ไม่เคยได้ไปไหน ต้องช่วยงานร้าน เลิกเรียนปุ้บก้อต้องรีบกลับร้าน สมัยก่อนเนทก้อไม่มี มือถือทางไกลก้อโครตแพง โดนแขวะ โดนด่า โดนกระแหนะกระแหน่ คนไทยก้อน้อยในเมืองที่อยู่ จนสุดท้ายมีเพื่อนตามมา ถึงค่อยดีขึ้น

ก็คงเรื่องพ่อเสีย เหมือนหลายๆคนครับ
ผมมีความผูกพันกับเค้าแค่ช่วงเด็กๆ เพราะพ่อหนีไปตั้งแต่ผมป.5 ไปมีเมียใหม่
กลับมาติดต่ออีกทีก็ตอนปี 1 ซึ่งก็เลิกกับแม่ผมทันทีที่ติดต่อมา
ตอนเค้าเสียสภาพความเป็นอยู่ไม่ดีนัก เพราะไปอยู่กับเมียน้อยลำบากน่าดู
ผมร้องไห้เพราะในหัวมีแต่คำว่าไม่น่าเลย พ่อไม่น่าทิ้งพวกผมไปเลย
วันนี้ผมไม่ได้ลำบากกระเสือกกระสน และไม่ได้ต้องการความช่วยเหลือพ่อแล้ว
แต่พ่อก็ไม่ได้ลิ้มรสการตอบแทนบุญคุณจากผมเลย ต้องมาใช้ชีวิตช่วงปลายอย่างยากเข็น
น้ำตาผมวันนั้นมีทั้งสงสาร ทั้งเสียดายปนเปกันไปหมด พยายามบอกตัวเองว่าไม่รักเค้าแล้ว
เค้าทิ้งเราไปตั้งแต่เด็ก ไม่สนใจเค้าแล้ว แต่ตอนเค้าตายทำไมผมกลับเศร้าหนักมากๆ
ทุกวันนี้ดูพวกคลิปพ่อกับลูกที่ไม่ได้เจอกันนานๆกลับมาเซอร์ไพร้ส์กัน ผมน้ำตาแตกทุกที

พ่อที่สนิทมากๆตายจากกันไป แบบไม่มีวันกลับ

ตาเสียครับ ด้วยความเป็นหลานที่เด็กที่สุดตอนนั้นแล้วก็อยู่กับแกมาตลอด แกตามใจทุกอย่าง เลยสนิทกับแกมาก
พอโตขึ้นแกเริ่มหลงๆลืมๆ ก็ชอบพูดอะไรไปเรื่อย บวกกับเราเริ่มเป็นวัยรุ่นก็ชอบหงุดหงิดไม่ก็รำคาญแกบ่อยๆ แต่แสดงออกทางสีหน้านะ ไม่ได้พูดไม่ดีหรือด่าว่าแก

พอเรียนมหาลัยก็ไปเรียนต่างจังหวัด นานๆจะกลับบ้านที
จนปีนึงแกป่วยหนักจนเข้าโรงพยาบาลทั้งๆที่แกแทบจะไม่เคยป่วยถึงเข้าโรงพยาบาลเลย
แต่รอบนี้คือป่วยแล้วก็ทรุดเลย ตอนแกเริ่มไม่ไหว ที่บ้านก็โทรมาบอกครับ ซึ่งตอนนั้นผมอยู่ที่ป้ายรถเมล์ ผมร้องไห้ลั่นแบบไม่อายใครเลย มีคนมาปลอบด้วยแต่ไม่รู้ว่าใคร จำได้ว่่าผ่านไปเป็นชั่วโมงเลยกว่าจะได้สติถึงได้นั่งรถกลับที่พัก หลังจากนั้นกินไม่ได้นอนไม่หลับเลยครับ อยู่ๆอีกวันตอนนั้นมีญาติบอกว่าอาการแกดีขึ้นแล้วแบบปาฏิหารย์ ผมเลยเริ่มกินเริ่มนอนได้บ้าง

สุดท้ายมาพีคตรงพี่ผมเค้าลงรูปงานศพ ไอ้เราก็ซูมเข้าไปดูว่ารูปที่ตั้งหน้าศพคือใคร
ถึงได้ถึงบางอ้อว่าเป็นตา ตอนนั้นดึกละเลยโทรหาที่บ้านเลย แบบไม่มีน้ำตา พูดอะไม่ออก
เค้าก็เหตุผลกันว่าเพราะผมอยู่ในช่วงสอบอยู่ด้วยเลยไม่อยากบอก เพราะถ้าบอกผมคงกลับไปแน่นอน

ทุกวันนี้ยังรู้สึกผิดยังไม่หายเลย เพราะคำพูดสุดท้ายที่คุยกันแกถามว่าสงกรานต์กลับมั้ย ผมตอบไปว่ากลับ ซึ่งสุดท้ายผมไม่ได้กลับแล้วอีกไม่กี่เดือนแกก็เสีย