ร้องอย่างหมา เสียทรงชายแท้หมด

[/img]

หมาตาย ร้องหนักกว่า ตอนพ่อผมตายอีก เอาจริงๆ ไม่มุข

ไปง้อแฟนเก่า แล้วเขากลับมาพร้อมคนใหม่

แมวตาย

ตอนลูกป่วยหนักครับ จังหวะลูกหันมาแล้วเจอหน้าผมแล้วยิ้ม น้ำตาผมไหลเป็นก๊อกน้ำเลย สงสารลูก

พ่อเสียครับ

หมาที่ผมเลี้ยงตายและจะเป็นหมาตัวแรกและตัวสุดท้ายของผมที่จะเลี้ยงหมา
ผมเก็บมันมาเลี้ยงตั้งแต่ 1 เดือน

หมาตาย ตอนม.2

เด็กเอ็นแคนงาน

แม่ตาย
จำแม่นเลยกลั้นอยู่ได้ตั้งนาน พอญาติเอามือแตะไหล่เท่านั้นแหละ โฮเลย...

น้องชายเสียตอนนั้นผม ม.2 น้อง ป.3-4 เนี้ยแหละแต่ผมดูแลมันมาตลอด(น้องไม่แท้นะครับ) ผมไม่คุยกับแม่มันหลายปีอะโกรธชิป

พ่อเสีย

เพราะเป็นคนแรกที่หมอมาเรียกคุยส่วนตัวแล้วบอกว่า รักษาไม่หายนะแค่นอนรอไป (มะเร็ง)

แล้วภาพคือ ทุกคนคิดว่าหาย พ่อยังแพลนว่าจะกลับไปทำงาน 1234.. มีโทรคุยกับน้องในทีม

โดยเรารู้แก่ใจว่า ไม่มีทาง...

แก่ตัวมาก็เพิ่งเข้าใจครับว่า เรื่องแบบนี้มันไม่ใช่ความฟลุ๊กหรือเหตุบังเอิญ ทุกอย่างมีสาเหตุของมัน อย่างผู้หญิงที่ชอบทรงแบดส่วนมากเกิดจากความคุ้นเคยที่มีพ่อ พี่ หรือคนในครอบครัวเป็นแบบนี้ หรือไม่ก็เป็นความต้องการที่จะเติมในส่วนที่ขาด เช่นเป็นลูกคุณหนู ไม่เคยสัมผัสพวกทรงแว๊น พอเจอพวกนี่เข้ามาจีบก็ดันรู้สึกท้าทายน่าสนใจซะงั้น แต่แบบหลังนี้ส่วนใหญ่คบกันได้แป๊บเดียวก็เลิก เพราะชีวิตตัวเองดีกว่าของแฟนเยอะ คนศีลไม่เท่ากันมันคบกันได้ไม่นานก็เลิก แต่ปัญหาคือผู้หญิงที่เเลือกไปคบคนทรงนี้ ต่อให้แป๊บเดียวแค่ไหนก็มักไม่ค่อยรอด โดนเก็บเรียบทุกคน ใครพลาดไม่ทันระวังก็โดนไข่ทิ้งเป็นตราบาปชีวิตไปอีก เซ็งตรงนี้แหละครับ

แม่เสียครับ เพิ่ง4 เดือนที่แล้วเอง หลังจากพ่อเสียผมก็ดูแลแม่คนเดียว สนิทกันมากกพูดคุยเล่นคุยโทรศัพท์ภาษาเหมือนคุยกับแฟน

รู้สึกว่าควรทำอะไรได้มากกว่านี้ทั้งดูแลเค้าและทำเพื่อเค้า ช่วงหลังยังมีบางครั้งที่หลุดโมโหเค้าด้วย ยังรู้สึกผิดอยู่ครับ ตอนนั้นร้องไห้หนักสุดในชีวิต กินชาบูกับแฟนนั่งๆกินอยู่ลุกไปร้องไห้ ตอนนี้แค่นึกถึงหรือกลับไปดูภาพเก่าๆก็ร้องครับคิดถึงอยากกอด

ตอนจัดงานศพแม่เสร็จ ตอนงานสวดตอนเผาก็ไม่ได้ร้องเพราะมันวุ่นมาก พอจบงานเคลียร์ทุกอย่าง

แล้วขับรถจากต่างจังหวัดเข้าเมืองเพื่อกลับมาทำงาน ขับรถฟังเพลงไป ร้องไห้ไป