ผมเคยลาออกก่อนได้งานครั้งนึง เมื่อ 5 ปีที่แล้ว ตอนนั้นอายุ 28 เอง มีช่วงเวลาที่ลาออกแล้วยังไม่ได้งานใหม่ (2 อาทิตย์) ผมเคว้งและกดดันพอสมควรเหมือนกันนะเมื่อมองไปอนาคตที่ว่างเปล่าไม่มีงานทำ ทั้งๆที่ยังไม่ใช่วันสุดท้ายของการทำงานด้วยซ้ำ สุดท้ายผมก็ได้งานใหม่่ก่อนวันสุดท้ายของการทำงานไม่มีเวลาได้พักนานนัก แต่พอตอนนี้มองย้อนกลับไปผมคงไม่ทำแบบนั้นอีกแน่นอน ด้วยวัยที่มากขึ้น เศรษฐกิจแบบนี้ หางานใหม่คงไม่ใช่เรื่องง่าย


อันนี้ความเห็นส่วนตัวครับ

ยังไงต้องหางานใหม่ให้ได้ก่อนครับ เอาตัวเองให้รอดก่อน

แล้วค่อยเอางานใหม่ไปต่อรองกับเจ้านายครับ ถ้าเขาขาดคุณไม่ได้จริงๆ คุณเรียกเท่าไรก็ต้องจ่ายครับ

คุณอาจจะสามารถเรียกตำแหน่งลูกน้องโดยตรงซึ่งคุณรับมาเอง + เงินและสวัสดิการทีเ่พิ่มก็ได้ครับ

อืมมมมมม

ผมว่าคุณหางานใหม่ก่อนเถอะ อย่าว่างงานแล้วค่อยหา

เงินสำรองอะมันควรเอามาใช้ตอนฉุกเฉิน

คุณไม่ได้มีอะไรให้ฉุกเฉิน แต่จะพาตัวเองไปใช้เงินฉุกเฉินเนี่ยนะ

สมัยผมจบใหม่ๆ ไม่มีภาระอะไร เงินใช้ต่อเดือนก็น้อย

ไปออกแบบไม่มีงาน

เงินเหลือในบัญชีพอใช้ 5-6 เดือน ไม่อด ไม่อยาก กินข้าวร้อน นอนตื่นสาย แอร์เย็นเจี๊ยบ

มีความสุขฉิบหาย 30 วันแรก

หลังจากนั้นความเครียด ความประสาดถาโถมเป็นพายุคลื่น

การต้องมาเห็นเงินในบัญชีลดลงทีละพัน สามพัน เรื่อยๆ แล้วไม่มีเติมกลับเข้ามาคือความเลวร้ายสุดๆของชีวิต

เรื่องสุดท้าย ผมย้ำเสมอว่าอย่าไปคิดว่าเราสำคัญกับองค์กรขนาดนั้น

ทุกวันนี้ผมเห็น พนง ปสก สูงๆ 10 ปี 20 ปี โดนเขี่ยออกเป็นขี้บุหรี่

บอกวันนี้เย็นบ่าย พรุ่งนี้ไม่ต้องมา รอคุยเรื่องเงินชดเชยอย่างเดียว

คนที่อยู่ก็ทำไปครับงานของคนที่ออก

ฉะนั้นทำทุกอย่างที่ตนได้ประโยชน์ แต่ไม่เอาเปรียบใครครับ

ผมเล่าทุกครั้งเวลามีคนตั้งมู้ทำนองนี้ เพื่อนผมคนนึงมั่นใจมากว่าถ้าออกบ.แย่แน่

เพื่อนร่วมงานก็บอกว่ามึงสำคัญ หัวหน้างานบอกบ.ขาดมึงไม่ได้

สุดท้ายมีเหตุให้ลาออก ก็ไม่เห็นว่าบ.จะมีปัญหาอะไร งานก็ทำกันได้ แค่ช่วงแรกๆก็ช้าหน่อย วุ่นหน่อย

ไม่มาก ไม่น้อยไปกว่านี้