เพิ่งดูเมื่อคืน ยังรู้สคกอึนๆ งงๆ อยู่ คือหนังมันค่อนข้างปรัชญาใช่มั้ยครับ เพราะดูแล้วไม่เคลียร์สักอย่างเหมือนให้ไปคิดเอาเอง

1. ผู้หญิงหายไปไหน

2. เบนฆ่าผู้หญิงรึป่าว

3. แมวในห้องคือตัวเดียวกับที่เจอที่ลานจอดรถมั้ย

4. เผาเรือนเพาะชำคืออะไร

5. บ่อน่ำมีจริงมั้ย

แต่ที่แน่ๆ ค่อผู้หญิงไปทำหน้าอกมาใช่ปะครับ เพราะสองฉากที่โชว์มันดูใหญ่ขึ้นแบบเห็นได้ชัดเลย

ผมชอบความปริศนาของเรื่องนี้แหละครับ มันสนุกตรงนี้นี่แหละ

หนังโยงทุกอย่างไว้หมด hint ทั้งเรื่อง สามารถปะติดปะต่อทุกอย่างได้ตามประสบการณ์คนดูเลย
ซึ่งจะเป็นจริงมั้ย ... ก็ไม่รู้
มโนไปเองมั้ย ... ก็ไม่รู้

จบปลายเปิดแบบนี้แหละดีสุดแล้ว

ไฟ เผา ควัน อุปมาอุปมัยได้เยอะ

ไฟรัก ไฟริษยา ไฟไหม้ทำลายทุกอย่าง

ถ้าบอกว่ามันเป็นส้ม มันก็จะเป็นส้ม จริงมั้ย

รักมากเรื่องนี้ ผมเปิดดูตอน 5 ทุ่ม หวังว่าจะเปิดแล้วหลับไปกลางเรื่อง
ที่ไหนได้ นอน ตี 1 กว่าครับ ดูจบแล้วนอนก่ายหน้าผากคิดต่อ

เดาว่าผู้กำกับก็ไม่รู้ เพราะมันให้ผู้ชมเอาไปคิดเองค่อนข้างเยอะ
เหมือนชื่อหนังแหละ Burning ไม่ใช่ตัวพระเอกนะ

คนดูนี่แหละ จนถึงวันนี้ก็ไม่รู้ ได้แต่คิดไปเอง

หนังจะสื่อว่า

ไอเบนนั่นแหล่ะฆ่า

เป็นฆาตกรโรคจิต

แต่หนัง มันเล่าแปลกกว่าเรื่องอื่น คือทำให้มันคลุมเคลือ เพราะไม่มีตำรวจหรือมีใคร มาไขคดี แล้วเฉลยตรงๆ

ส่วนการเผานั้น มันคือวิธีอุปมา ของฆาตกร ที่ใช้อุปมากับการลงมือฆ่าเหยื่อ

พระเอกก็รู้ทันทีว่าไอเบนนี่แหล่ะ ฆาตกร เลยลงมือล้างแค้นในตอนจบ (แม้แต่ตอนล่อเบนมา ก็บอกว่าจะมาเผาเรือนกระจก ย้อนเกร็ดไปเลย)

ผมว่านี่แหละ สาเหตุที่หนังเรื่องนี้ชื่อ Burning เพราะไม่ใช่แค่ตัวละคร ที่ถูกเผาด้วยเพลิงของอารมณ์

คนดูอย่างเราๆก็เป็นเหยื่อด้วยเช่นกัน

ผู้กำกับเขาคงรู้ว่าอารมณ์สงสัยใคร่รู้ ปะติดปะต่อกันแล้วเหมือนจะใช่เหมือนจะไม่ใช่นี่แหละที่มันทรมานคนได้ขนาดไหน

ยิ่งใครมีประสบการณ์ชีวิตแนวๆนี้ อย่างเคยถูกแฟนนอกใจ แล้วช่วงที่เริ่มระแคะระคาย เจอข้อมูลนั่นข้อมูลนี่ โทรหาแฟนแล้วเขาไม่รับกดตัดสาย เริ่มทำตัวมีความลับ น่าจะยิ่งเข้าใจฟีลนี้ของหนังสุดๆ

เท่าที่จำได้แบบผิดๆถูกๆ

คือเค้าจงใจให้มันคลุมเครือๆนั่นแหละครับ แต่ความไม่ชัดเจนก็คือส่วนหนึ่งของความสำเร็จของตัวหนังเอง

ิถึงหนังมันจะ imply ค่อนข้างชัดว่า โดนเบนฆ่า แต่จริงๆเราก็บอกไม่ได้อยู่ดี

โฟกัสจริงๆของเรื่อง คิดว่าเป็นประเด็นเรื่องชนชั้น เรื่องความเหลื่อมล้ำ มากกว่าเส้นเรื่องทริลเล่อ

ถ้าจำไม่ผิดคือ ชนบทของญี่ปุ่น(ต้นฉบับมาจากนิยายขอมุราคามิ)มันจะมีโรงเพาะชำที่ถูกทิ้งร้างไว้เยอะ
ซึ่งเปรียบเสมือนตัวแทนของคนชายขอบที่โดนสังคมทอดทิ้ง จะเป็นตาย(เปรียบเหมือนเผาโรงเพาะชำ)ยังไงก็ไม่มีใครสนใจ

นางเอกเป็นตัวแทนของคนรายได้ต่ำที่ต้องการจะมีชีวิตที่ดีขึ้น แต่สำหรับ elite อย่างเบนก็เหมือนเป็นของเล่น จะเล่น จะเผาทิ้ง เมื่อไหร่ก็ได้

ชอบตรงมันจะมีฉากที่เบ็นยืนทำเท่ แล้วอีพระเอกมายืนมองข้างหลังเหมือนแบบ กูอยากจะเป็นแบบนั้นจังเลย ทำไงดี จนหนังมันพาไปตอนจบก็อย่างที่รู้กัน เป็นอีกหนึ่งตรงที่ชอบ

ไปดูที่ลิโด้มาไม่รู้ว่าหนังโคตรนาน
ลุกไปเยี่ยวตั้ง 3 รอบ โคตรเกรงใจคนในแถว ต้องเดินซ้ายที ขวาทีสลับกัน