ถึงแฟนบอลของพวกเราทั่วทั้งโลก

ผมมีคำบางคำอยากจะพูดจากใจก่อนเกมรอบชิงในครั้งนี้ ผมรู้ว่ามันไม่ง่ายสำหรับคุณเลยในฤดูกาลนี้ เราทำไม่ได้ตามมาตรฐานที่พวกคุณควรจะได้รับ สิ่งที่เราทำได้ มันไม่มากพอเมื่อเปรียบเทียบกับแรงสนับสนุนของพวกคุณที่มีให้เราอยู่ตลอดเวลา"

ในฐานะกัปตันทีม ผมรับรู้ถึงประเด็นนี้มากกว่าใครๆ และมันเป็นความรับผิดชอบที่ผมขอน้อมรับเอาไว้

สโมสรแห่งนี้เป็นอะไรที่มากกว่าแค่จะพูดคำสวยหรูออกมาบนโซเชียลมีเดียแค่นั้น แต่สโมสรคือสิ่งที่ผมแคร์มากๆอย่างถึงที่สุด"

ผมจะไม่มีวันลืมว่าตัวเองรู้สึกยังไงตอนที่มีโอกาสจะย้ายมาที่นี่เมื่อสี่ปีที่แล้ว ผมอยู่ในตู้เสื้อผ้าในห้องนอนของเราที่ลิสบ้อน เอเย่นต์ของผมโทรมาตอนสี่ทุ่ม ลูกสาวผมตอนนั้นเพิ่มจะสามขวบ นั่นคือเวลาเข้านอนของบ้านเรา

ผมเข้าไปคุยโทรศัพท์ในตู้เล็กๆนั้นเพื่อให้เสียงมันไม่ดัง และผมจะกำชับเอเย่นต์ไว้ตลอดทั้งอาชีพนักฟุตบอลของผมว่า ผมไม่อยากฟังเรื่องย้ายทีมอะไรทั้งนั้นถ้ามันยังไม่เกิดขึ้นชัวร์ๆแบบ100% ผมไม่อยากฟุ้งซ่านยกเว้นแต่ว่ามันจะมีข้อเสนอเข้ามา"

เพราะงั้นผมถึงรู้ว่าถ้าเขาโทรเข้ามาในตอนนั้น มันมีอะไรเกิดขึ้นแน่นอน

ผมปิดประตู แล้วถามว่า "ว่าไง มิเกล?"

เขาตอบผมว่า "พร้อมจะฟังข่าวไหม?"

"ข่าวเรื่องอะไร?"

"เรื่องย้ายทีม"

"ย้าย.. ไปไหน? สเปอร์สเหรอ?"

"ยูไนเต็ด"

"ล้อเล่นรึเปล่าเนี่ย?"

"ไม่ได้ล้อเล่น นี่ยูไนเต็ดจริงๆ มันเป็นไปได้แล้ว ตอนนี้เหลือแค่ตัวนายแล้ว จะเอายังไง?"

ผมไม่ได้ตอบ น้ำตามันไหลออกมา คุณน่าจะเข้าใจว่าเวลาพยายามกลั้นน้ำตาเพื่อไม่ให้คนอื่นรู้ว่าเรากำลังร้องไห้อยู่ ตอนนั้นคนเราก็จะพูดอะไรออกมาไม่ได้

เสียงเขาก็เรียกมาในโทรศัพท์ว่า "บรูโน่? บรูโน่? ฮัลโหล?"

ตอนนั้น Ana ภรรยาผม เดินเข้ามามองหาผมในห้องนอน

"บรูโน่?? บรูโน่???"

เธอเปิดประตูเข้ามา

"เกิดอะไรขึ้น? ทำไมเข้าไปอยู่ในตู้เสื้อผ้า?"

"มิเกลโทรมา เขาบอกว่ายูไนเต็ดอยากได้ตัวผม"

"เดี๋ยว... ร้องไห้เหรอ?"

"ผมไม่รู้! ผมคิดว่ามันคือความดีใจนะ!"

(Ana ไม่เคยร้องไห้เลย เธอเข้มแข็งมาก ส่วนผมเซนส์ซิทีฟ ผมรู้ว่าตอนนี้เธอคงได้อ่านจดหมายฉบับนี้แล้ว และเธอน่าจะหัวเราะผม)

--------------------------------------

คุณต้องเข้าใจสถานการณ์ของผมสักเล็กน้อย ช่วงซัมเมอร์มันมีข่าวลือขึ้นมาว่าสโมสรในพรีเมียร์ลีกสนใจผม มีสิ่งเดียวที่เป็นรูปธรรมหน่อยคือท็อตแน่ม ตอนนี้ผมรู้สึกประหลาดๆ แต่ในช่วงเวลานั้นผมตื่นเต้นมาก เป้าหมายชีวิตอย่างหนึ่งของผมคือการได้เล่นในพรีเมียร์ลีก ผมพยายามที่จะบล็อคหนีจากข่าวต่างๆเหล่านี้ทั้งหมด

แต่ในยุคสมัยของเราในปัจจุบัน มีทั้งโซเชียลมีเดีย มีโทรศัพท์ มีข้อความ แน่นอนว่าเพื่อนของผมก็จะมาบอกข่าวลือต่างๆให้ฟัง ในฐานะเด็กที่โตมาจากโปรตุเกส มันห้ามไม่ได้ที่จะมีความฝันกันบ้างที่จะได้เล่นในสังเวียนใหญ่โตที่ประเทศอังกฤษ ซึ่งสุดท้ายแล้วสโมสรไม่บรรลุข้อตกลงเกิดขึ้น ดีลมันล่ม ผมรู้สึกสับสนมาก แต่ผมก็ยังมีความสุขมากๆที่สปอร์ติ้งอยู่ ผมตกหลุมรักแฟนบอล เป็นสถานที่ที่มหัศจรรย์สำหรับผม แต่มันยังไม่ใช่โชคชะตา

หลายเดือนผ่านไป ซีซั่นใหม่เริ่มต้น ผมพยายามที่จะไม่สนใจเสียงลือต่างๆเหล่านั้น เพราะงั้นตอนที่เอเย่นต์โทรมาหาผมในเดือนมกรา ผมถึงช็อคอยู่เล็กๆเมื่อได้ยินเขาพูดว่า "ไม่ ไม่ อันนี้จริงจัง ยูไนเต็ด นายจะเอายังไง"

ผมบอกกับAnaว่า "ผมรู้สึกเหมือนอยู่ในฝันแล้วที่สปอร์ติ้ง แต่นี่มันเป็นยิ่งกว่าความฝันซะอีก นี่แมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดเลยนะ"

เอเย่นต์ผมอยู่ในสายตรงนั้นตลอดเวลา ได้กด mute ไว้รึเปล่าผมก็ไม่รู้ บางทีเขายังพูดอยู่เลยมั้งเรื่องดีล แล้วผมไม่ได้ตอบอะไรไปเลย จนกระทั่งพูดไปว่า "มิเกล?"

"ว่าไง?"

"เราจะไปยูไนเต็ด"

จากนั้นผมวางสายโทรศัพท์ แล้วกอดกับภรรยาร้องไห้ดีใจอย่างมีความสุข

Ana ผจญภัยอยู่กับผมมาตั้งแต่เราอายุ 16, 17, 18 ปี เราเจอกันสมัยวัยรุ่น และช่วงที่เราเริ่มไปเดทกัน ผมไม่มีรายได้จากการเป็นนักฟุตบอลเลย ส่วนเธอมีงานดีๆทำในการเป็นผู้ตัดสินฟุตซอลช่วงสุดสัปดาห์ เธอเคยลงตัดสินสามหรือสี่เกมติดๆกันเลยภายในวันเสาร์วันเดียว และเราก็จะไปดูหนังด้วยกันวันอาทิตย์อยู่บ่อยๆ ส่วนตัวผมไม่มีเงินอะไรมากมายตอนนั้น Ana เป็นคนที่ต้องออกค่าตั๋วให้ผม

เหมือนกัน เวลาไปกินข้าวเย็น หรือกระทั่งร้านพิซซ่า เธอต้องออกเงินให้ผมหมดเลย ตอนที่ผมย้ายไปอิตาลีช่วงอายุ 17 ปีแรกผมต้องนอนที่สนามซ้อมเพื่ออาศัยอยู่เป็นที่พัก แล้วหลังจากนั้นเธอตามมาตอนผม 18 เมื่อเรียนจบไฮสคูล เราสองคนช่วยกันไล่ตามความฝันนี้มาด้วยกัน

เพราะงั้นตอนที่ผมร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจ มันเป็นเพราะความดีใจจากเรื่องราวทั้งหมดที่เราผ่านมันมานั่นเอง

(Ana, ความทรงจำนี้มีแค่คุณคนเดียวเท่านั้น... จำเรื่องตอนที่ผู้อำนวยการกีฬาของอูดิเนเซ่โทรหาผมตอนเรากำลังร่วมดินเนอร์กับทีม และบอกผมว่าพวกเขาไม่ต้องการผมแล้ว จำได้เลยว่าออกมาจากดินเนอร์นั้น มันน่าอับอายมากๆ ยังจำตอนที่ผมร้องไห้ในห้องโรงแรงได้ไหม จำได้ไหมคุณบอกอะไรกับผมไว้? คือให้สู้ต่อไป นี่เป็นความฝันของคุณ)

แล้วดูตอนนี้สิว่าเราอยู่จุดไหน ช่วงเวลาที่ยากลำบากมันไม่เคยทำให้พวกเรายอมแพ้

-------------------------------------------

โตมาตั้งแต่เด็ก ความฝันนี้คือสิ่งเดียวเท่านั้น ไม่มีอะไรสนับสนุน ไม่สนใจอะไรอย่างอื่น ตอนที่พักทานข้าวเที่ยงตอนอยู่โรงเรียน สิ่งเดียวที่อยู่ในหัวคือผมจะต้องพุ่งออกจากประตูไปคนแรกวิ่งไปให้ถึงสนามฟุตบอลแล้วยึดสนามให้ได้ก่อนที่พวกเด็กโตมันจะมาถึง ผมหัวเราะเวลาเห็นเด็กๆในยุคนี้พูดถึงเรื่องแฟชั่น กังวลว่าพรุ่งนี้จะใส่ชุดอะไรไปเรียนดี เพราะสำหรับผมและเพื่อนแล้ว ชุดเดียวที่เราใส่ไปโรงเรียนกันคือยีนส์และรองเท้าฟุตซอล ทุกๆวันผมออกไปเล่นลุยโคลนกันตรงนั้นแบบไม่แคร์อะไรตอนช่วงพักเที่ยง

จำได้ว่าคริสต์มาสปีหนึ่งผมได้รองเท้าฟุตซอลไนกี้รุ่นที่ทำขึ้นมาให้ Ricardinho (ถ้าไม่รู้จัก Richardinho ไปเปิดยูทูปด่วน) ผมเล่นมันซะจนเละเทะแบบไม่เหลือซาก ก็หวังว่ามันจะไปสู่สุคติ

ถ้าแม่ผมให้อยู่ข้างในบ้านด้วยเหตุผลอะไรสักอย่าง ผมก็จะเตะบอลผ่านเครื่องเซก้า ไม่ก็เพลย์สเตชั่น ผมไม่ได้พูดถึงฟีฟ่า ผมพูดถึงพวกเกมคลาสสิคๆ ก็คือ Championship Manager กับ Pro Evolution Soccer

Facu. Roberto Larcos. Castolo. Koko. Minanda. ตำนานของมาสเตอร์ลีก ผมคุมทีม "Man Red" เพื่อคว้าแชมป์ ในช่วงเวลาที่ไม่ได้ออกไปเล่นที่สวน

แล้วเวลาผมได้ออกไปน่ะเหรอ? มันคือที่ที่มีความสุขที่สุดสำหรับผม

หนึ่งในสวนแรกๆที่มีหญ้าเทียมในโปรตุเกสนั้นอยู่ใกล้ๆบ้านผมพอดีที่ Porto มันเป็นหญ้าเทียม astro ผสมกับทราย เราเรียกว่า “O Sintético.” บางเวลาที่ผมกลับไปยังบ้านสมัยนี้ ผมขับรถไปจอดแถวนั้นเพื่อรำลึกถึงความหลัง เวลาเห็นคุณพ่อเตะบอลกับลูกในสวน มันทำให้ผมคิดถึงช่วงเวลาทั้งหมดอันน่าเหลือเชื่อที่ผ่านมา เพื่อนผม คู่แข่ง เตะกันทีม 5ต่อ5, ทุกๆอย่างที่คุณคิดถึงจากช่วงเวลาเก่าๆเหล่านี้สมัยที่คุณเตะบอลแล้วตะโกนว่า "วันนี้ฉันเป็นคริสเตียโน่!" แล้วเพื่อนคุณก็ตอบกลับมาว่า "ฉันเมสซี่! ฉันเดโก้! ฉันฟิโก้!"

เวลาที่คุณหลงรักการแข่งขันแล้วนั้น O Sintético ถือเป็นสังเวียนศักดิ์สิทธิ์เลยที่นั่น

วันนึงตอนที่ลูกชายผมเริ่มโตแล้ว ผมพาเขาไปเล่นที่นั่น

และสักวันนึง หลายๆปีหลังจากนี้ ผมหวังว่าตัวเขาจะขับรถไปยังสวนนั้นตอนที่เขาโตขึ้นมาเป็นผู้ใหญ่ เขาจะได้พูดว่า "นี่คือที่ที่ผมเจอกับเพื่อนๆ" หรือไม่ก็บางทีเขาอาจจะพูดว่า "นี่คือสถานที่เริ่มต้นแห่งความฝันของผม"

ตอนที่ผมเป็นเด็กน้อยบนสนามทรายนั้น ผมมีความคิดนี้ว่าสักวันนึงผมจะได้เล่นให้ยูไนเต็ด แน่นอนว่าเด็กๆที่โปรตุเกสทุกคนโตมาในยุคคริสเตียโน่ กับยูโร 2004 และแชมเปี้ยนส์ลีก 2008 น่าจะวาดความฝันไว้แบบนี้เหมือนกัน แต่สำหรับผม จะพูดยังไงดี มันไม่ใช่เรื่องอะไรบ้าๆ แต่ผมมองว่ามันจะเป็นการก้าวเดินไปในเส้นทางที่ยาวไกล การเดินทางที่ไกลแสนไกลมากๆ ผมมองแบบนั้น และผมจะไม่หยุดเดินจนกว่ามันจะไปถึงจุดหมาย

เพราะงั้น ตอนที่เอเย่นต์โทรมาหาผมเมื่อสี่ปีที่แล้วเพื่อบอกว่ายูไนเต็ดอยากได้ตัวคุณ มันก็เหมือนฝันที่เป็นจริง

-------------------------------------

ผมไม่มีวันลืมเกมแรกของผมที่โอลด์แทรฟฟอร์ด ผมออกไปวอร์มอัพ ถ้าจำไม่ผิดคนอยู่ในสนามประมาณครึ่งนึง ผมก็คิดว่า อ้อ ประมาณนี้มั้ง

เรากลับเข้าไปข้างใน คุยทีมกันเสร็จแล้วจากนั้นก็ได้เวลาเดินออกมาจากอุโมงค์อีกครั้ง ภาพที่เห็นมันเหมือนเวทมนตร์สะกด ผมได้ยินเสียงกึกก้อง กระหึ่มออกมาอย่างไม่น่าเชื่อ และก็เสียงประมาณว่า "เฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ"

ตอนที่ได้เดินออกไปตรงนั้นครั้งแรกมันขนลุกมาก ทุกอย่างมันเป็นอะไรที่ยิ่งใหญ่เกินกว่าความฝันของคุณเสียอีก ผมมั่นใจว่าพวกคุณอาจจะได้เห็นวิดีโอแล้ว แต่ผมเข้าใจอย่างถ่องแท้เลยว่ามาสคอตตัวน้อยรู้สึกยังไงเวลาที่เขาสัมผัสความรู้สึกท่วมท้นมหาศาลอย่างนั้นก่อนเกมเอฟเอคัพกับลิเวอร์พูลในฤดูกาลนี้ จำกันได้ไหม?

เรายืนกันอยู่ในอุโมงค์ รอที่จะเดินออกไป ผมเห็นเด็กผู้ชายตัวน้อยๆคนนึงยืนนิ่งอยู่ น้ำตารินออกมาบนใบหน้า ผมไม่ได้คิดเลยว่าเขาเศร้า เขาแค่หัวใจพองโตขึ้นมาเมื่อได้สัมผัสออร่าของสนามโอลด์แทรฟฟอร์ด ในมุมมองของผู้เป็นพ่อคนแล้วอย่างผมมันรู้สึกได้แบบเต็มๆ ผมเคยเห็นสิ่งนี้มาแล้วจากใบหน้าของลูกๆ ผมไม่กล้าขยับตัว ผมเลยบอกเขาไปว่า "เฮ้ ไม่ต้องกลัวนะ จับมือฉันไว้ แล้วเดี๋ยวเราเดินออกไปพร้อมกัน"

แต่เขาก็ยังตัวแข็งทื่ออยู่! ผมเลยต้องอุ้มเขาขึ้นมา แล้วเราก็เดินออกไปจากอุโมงค์ด้วยกัน ช่วงเวลานั้นมันเป็นอะไรที่ลืมไม่ลง เสียง "เฮฮฮฮฮฮฮฮ" ท่ามกลางสายตาของแฟนๆ

นับตั้งแต่เกมแรกที่ลงสนาม พวกคุณยอมรับนักเตะหน้าใหม่คนนึงที่เซ็นมาจากโปรตุเกส คุณรู้ไหมว่าจริงๆผมมีสมาธิมากๆ ทุกอย่างสงบนิ่งเมื่อผมได้เริ่มลงเล่น ทุกอย่างที่คิดอยู่ในหัวคือ ไม่มีเวลาให้ปรับตัวแล้ว

เวลานี้เราต้องกลายเป็นนักเตะแมนยูแล้วเท่านั้น ต้องแสดงให้ทุกคนเห็น

---------------------------------

ผมจำได้ตอนที่เรากลับเข้าไปห้องแต่งตัวหลังจบเกม ผมเปิดโทรศัพท์ขึ้นมา พี่น้องผมข้อความมา ผมก็เครียดหน่อยๆว่าเขาจะส่งมาว่าอะไร เพราะรู้ดีว่าพ่อผม พี่ชายผม (แม้กระทั่งภรรยาผม!) พวกเขาจะวิจารณ์ใส่เต็มแน่ๆ แต่ข้อความมีแค่ว่า

ได้ยินเพลงไหม?!?!

ผมไม่รู้ว่าเขาพูดถึงอะไร

ก็เลยข้อความกลับไป: เพลง? เพลงอะไรอ่ะ?

"ในสนามไง!!! เพลงเชียร์นายน่ะ!!!!"

?????

พวกเขาร้องเพลงให้นาย!!!!!

แล้วพี่เขาก็ส่งคลิปมาให้ดู ผมถึงได้เข้าใจว่ามันคืออะไร ทุกคนที่ไปดื่มที่บาร์ช่วงพักครึ่งร้องเพลงของผม ผมอึ้งมากเพราะว่าเพิ่งจะเซ็นสัญญาเข้ามาเมื่อสามวันที่แล้วเท่านั้นเอง! ผมคิดว่า พวกเขารู้ได้ยังไงว่าผมจะดีเก่งสักแค่ไหน? ดูยูทูปเหรอ? บนยูทูปนักเตะมันก็ดูเทพไปหมดแหละ! แล้วเนื้อเพลงนี่มันมายังไงในสี่วันเนี่ย???

การมีคนที่จะไม่ชอบการเล่นฟุตบอลของคุณนั้นเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว แต่ 99% ของพวกคุณแสดงออกมาว่ารักผมมาก จนถึงวันนี้ ไม่ว่าตอนไหนที่ผมได้เจอกับผู้คนซึ่งมาจากอีกซีกโลกหนึ่งแล้วใส่เสื้อที่มีชื่อผม มันทำให้ผมรู้สึกพิเศษมากๆ แฟนๆส่งภาพมาจากฮ่องกง กระทั่งจากไนจีเรียก็มี แล้วใส่เสื้อเบอร์ 8 ของผม ทุกครั้งมันทำให้ผมเซอไพรส์มากและก็ยิ่งรู้สึกถ่อมตัวมาก

-------------------------------

ซัมเมอร์ที่แล้วตอนที่ผมได้รับการแต่งตั้งให้เป็นกัปตันทีม จำได้ว่ากลับบ้านไปเจอ Ana แล้วบอกว่า "วันนี้มีอะไรเกิดขึ้นมานะ อธิบายไม่ถูกเลยเหมือนกัน"

"อะไร?"

"อะไรที่ไม่เคยคิดฝันมาก่อนว่ามันจะเป็นจริง"

ในฐานะกัปตันทีม ผมพยายามจะเป็นบรูโน่เหมือนเดิม ไม่ใช่จะเป็นตำนาน ไม่เป็นบุคลิกตัวตนอื่น แต่เป็นตัวเอง บรูโน่คนเดิมทั้งในและนอกสนาม สำหรับผมความซื่อสัตย์เป็นสิ่งสำคัญ แฟนบอลคู่ควรกับการจะได้รับความซื่อสัตย์จริงใจ เช่นเดียวกันกับที่พวกคุณมอบแรงสนับสนุนให้กับเราอย่างจริงใจเช่นกัน

รู้สึกหงุดหงิด นั่นคือสิ่งที่พวกเราเป็นกันอยู่ใช่ไหม ใช่ นั่นคือคำเดียวเลยสำหรับฤดูกาลนี้ ผมคิดว่าถ้าคุณถามผม หรือถามแฟนแมนยูคนไหนก็เหอะ คงจะตอบเหมือนกันแน่ๆ

มีช่วงเวลามากมายที่เราชนะมาได้ในเกมสำคัญๆ และรู้สึกประมาณว่ามันยังโอเค ตอนนี้เราจะสร้างมันเริ่มจากนี้ และมันไม่เคยเกิดขึ้น มันไม่เคยคลิกลงตัวอย่างสมบูรณ์เลยสำหรับเรา เราโชว์ฟอร์มกันไม่นิ่งพอ และเราต้องดีขึ้นกว่านี้ สำหรับกันและกัน สำหรับสโมสร สำหรับแฟนบอลของเรา

การเดินทางตามไปเชียร์เราเป็นอะไรที่น่ามหัศจรรย์มาก ทุกคนคงได้เห็นแล้วที่สนามเซลเฮิร์สปาร์คตอนที่เราแพ้ 4-0 แต่แฟนบอลยังยืนเชียร์บอล และร้องเพลงดังตลอดเกม นัดนั้นผมไม่ได้อยู่ในทีมเพราะบาดเจ็บ ทำได้แค่นั่งดูอยู่ที่บ้านซึ่งทำให้ผมแทบจะเป็นบ้า (ขอโทษภรรยาและลูกๆด้วยนะครับ) ผมได้ยินเสียงแฟนบอลร้องเพลงขึ้นเกมนั้น แล้วมันทำให้ผมรู้สึกว่าอยากจะไปอยู่ที่สนามนั้นแล้วยืนอยู่ต่อหน้าพวกเขา และยกย่องสรรเสริญพวกเขากลับคืนไปจากความย่ำแย่ที่พวกเราเจอมาทั้งหมด ทั้งเรื่องอาการบาดเจ็บ ความพ่ายแพ้

แต่แฟนบอลไม่เคยหยุดทุ่มเทเพื่อทีมเราเลย

-------------------------------

หลังจากฤดูกาลที่ยากลำบากในปีนี้ มันเป็นความรับผิดชอบของผมที่จะต้องทุ่มเทให้มากขึ้น เริ่มจากตัวผมเอง และมันคือวันพรุ่งนี้ ผมจะทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่างในเกมสุดท้ายกับซิตี้ และเราจะต้องก้าวต่อไปข้างหน้าให้ได้

ผมรักในการได้ก้าวออกไปข้างหน้าโอลด์แทรฟฟอร์ดมากกว่าสิ่งอื่นใดในโลกนี้ ผมไม่อยากย้ายจากไปไหน นี่คือความฝันสูงสุดตลอดไปสำหรับผม

ผมอยากทำให้ได้ตามความคาดหวังของสโมสรแห่งนี้ เวลาได้คุยกับแฟนบอล พวกเขาพูดเหมือนกัน เราอยากจะท้าชิงแชมป์ลีก เราอยากเตะแชมเปี้ยนส์ลีก เราอยากเข้ารอบชิงชนะเลิศ นั่นคือมาตรฐาน คือสิ่งที่ผมต้องการ ซึ่งก็เป็นสิ่งที่พวกคุณทุกคนคู่ควร

ผมจะสู้ต่อไป ผมอยากจะอยู่ที่นี่ ครอบครัวของผมก็อยากอยู่ที่นี่ ถ้าคุณยังไม่มั่นใจ ลองไปดูที่ Spotify Wrapped ของผม มันจะพิสูจน์ให้คุณรู้

ตอนที่ผมมาที่นี่เมื่อสี่ปีก่อน ลูกสาวของผม Matilde เพิ่งจะ 3 ขวบ

ลูกชายผม Gonçalo ตอนนั้นยังไม่เกิด

Matilde รักฟุตบอลมาก เธอคือเหตุผลว่าทำไมผมถึงทำท่าดีใจปิดหู "I can't hear you" ตลอด เพราะเวลาที่เราขอให้เธอเก็บของเล่น เธอจะปิดหูตลอดแล้วบอกว่า

"ห้ะ อะไรนะปะป๊า ไม่ได้ยินนนนเลยยยยยย"

ทุกครั้งที่ผมลืมทำท่านี้ เธอไม่ปล่อยผมไปง่ายๆ

"ทำไมไม่ทำท่าอ่ะปะป๊า ลืมหนูอีกแล้ว!"

เธอดูผมทุกแมตช์

เวลามันผ่านไปเร็วอย่างเหลือเชื่อ เพราะตอนนี้ลูกสาวผมเธอ 7 ขวบแล้ว และก็ไม่ค่อยได้สนใจฟุตบอล ตอนนี้เธออยากเป็น ballerina สาวน้อยเขย่งฝัน กับนักยิมนาสติกโอลิมปิก แล้วผมก็มีลูกชายสามขวบที่ไม่ทำอย่างอื่นเลยนอกจากเตะบอลจิ๋วไปรอบๆบ้าน เขาวางเรียงกันห้าลูกแล้วเตะมันทีละลูก จากนั้นไปเก็บมาตั้งใหม่

สิ่งเดียวที่พวกเขาชอบเหมือนกันคือเพลงที่เปิดเวลาเราขับรถไปส่งพวกเขาที่โรงเรียนตอนเช้า เป็นเพลงเดิมเสมอ

ลูกชายผมร้องเนื้อไม่ค่อยได้ ส่วนใหญ่เขาจะร้องออกมางึมงำๆผสมด้วยกัน แต่เขาขึ้นต้นดีมาก

นึกภาพตามนะครับ เด็กสามขวบ ตะโกนแหกปากเพลงนี้ตอนแปดโมงเช้าจากเบาะหลังรถว่า

Glory, glory Man United!

Glory, glory Man United!

Glory, glory Man United!

As the Reds go marching on, on, ON!!!! (เขาชอบท่อนนี้เป็นพิเศษ)

แล้วจากนั้นลูกสาวผมก็ร้องต่อ

We’re the boys in red!

And we're on our way to Wembley!!!

Wembley, Wembley!!!!!

ร้องกันแบบนี้ทุกเช้าตอนแปดโมง

เพราะงั้น ขอส่งสารในครั้งนี้แก่ลูกๆของผม แก่แฟนบอลแมนยูไนเต็ดทั้งหมดทั่วโลก สิ่งที่ผมอยากจะพูดก็คือ

ผมรู้ว่ามันยาก ผมรู้ว่ามันไม่ใช่มาตรฐานของเรา

แต่เรากำลังไปเวมบลีย์

อยู่เคียงข้างเราอีกสักครั้งนะครับ

กัปตัน

Bruno Fernandes

------------------------------------------------

#ศาลาผี