ป่าวครับ พอดีเพิ่งไปเที่ยว มาเล มาวันก่อน คิดว่าท่านอยู่ที่นั่น

เพราะการเป็นนักฟุตบอลไม่ได้ยกระดับอะไรชีวิตขนาดนั้นมั้งครับ คนเลยไม่ได้ทุ่มเทมาก

เคยดูสารคดี คนมาเลสามแสนกว่าคนข้ามฝากจากJohor Bahru ไป Singapore เพื่อทำงานกันทุกวันเพื่อเงินเดือนแสน+

เคยฟังบทสัมภาษณ์พวกผู้เล่นอิหร่าน
เขาบอกว่า คนอิหร่านเหมือนเกิดมาเพื่อเล่นฟุตซอล เล่นกันตั้งแต่จำความได้
และการเล่นฟุตซอล แม้ในระดับสมัครเล่นก็ยังเอาจริงเอาจัง เอาเป็นเอาตายมาก
อารมณ์ร่วมในเกมส์สูง ยิงเข้าแต่ละลูกคือแหกปากดีใจกันสุดๆ
ถ้าเทียบกับบ้านเรา ก็น่าจะประมาณมวยไทย
หรือยุคใหม่ๆ ก็เด็กไทยกับ E-Sport อย่างฟีฟ่านั่นแหละ
มันก้าวข้ามความเป็นงานอดิเรก หรืออาชีพ
มันคือวิถีชีวิต

นักฟุตซอลเรา ยังแอบเดินสายอยู่เลยครับ(ผมไปนั่งดูอยู่)
สมาคมฟุตบอล ไม่ค่อยจริงจังอะไรกับฟุตซอลเท่าไหร่ ทั้งๆที่เป็นหนึ่งในชนิดกีฬาที่สร้างชื่อเสียงให้ประเทศชาติ ตอนนี้ หมดรุ่นเทพอาร์ม ก็ยังไม่เห็นแววใครจะเด่นเป็นสง่าเท่ารุ่นพี่ (เว้นเจ้าเหม็ดไว้คนนะ) น้องๆแต่ละคนก็เก่งมั้ย มันก็เก่งพอตัว แต่ไม่โดดเด่นจนขู่ใครได้เลย สมัยเมื่อย้อนไป4-8 ปี แค่ เจ้าช้าง เจ้าอาร์ม เจ้าเนิร์ส แม่งโคตรเทพ ชุดสอง มีจ่าต๊อบ เจ้าก๊อก พร้อมพลิกเกมส์ให้ตลอด ถ้าจะรักษาระดับของเราไว้ น้องๆนักฟุตซอล ต้องถูกส่งออกไปลีกนอก และพัฒนาฝีเท้าให้ได้มากกว่านี้ครับ ขนาดเจ้า เต้ย เทอดศักดิ์ MVP ไทยลีก ยังโดนเผาง่ายๆเลย

ถ้าน้องๆนักฟุตซอลอ่านอยู่ น้องๆเก่งมากแล้ว แต่พี่ขอให้พัฒนาขึ้นไปอีกเรื่อยๆนะ เป็นกำลังใจให้ครับ