สมัยเด็กๆบ้านผมอยู่ใกล้ๆอาชีวะ เศรษฐกิจแถวนั้นคึกคักมาก มีเบิ้ลเครื่องบ้างไรบ้างตามสไตล์เขาล่ะ แต่ร้านแถวนั้นขายดีทุกร้าน ถือห่อขนมโตเกียวเบิ้ลเครื่องไปกินน้ำแข็งใส ก็มุ้งมิ้งดีไม่เคยมีตีกัน

ต้องแก้ที่ภาพลักษณ์ พอผมได้รู้จักคนที่เรียนช่าง เรียนเทคนิคมาจริงๆ เขาโคตรไนซ์เลยเว้ย

วัฒนธรรมบ้าสถาบันที่เห็นมีแต่ในกทมกับแถบปริมณฑล เด็กต่างจังหวัดไม่ค่อยมีพวกแนวฟอร์มช่างเท่าไหร่

ผมเลือกเรียนอาชีวะ เพราะตอนนั้นพ่อเปิดบริษัทขาย-ซ่อมเครื่องเย็นทุกประเภท

แต่พ่อ-แม่ก็เลือกให้ผมเรียนโรงเรียนเอกชนนะ แกมองว่าอย่างน้อยเกเรยังไงก็เรียนจบ ไม่โดนไทร์แน่นอน(เพราะค่าเทอมแพง)

ส่วนเพื่อนๆผมที่เรียนรุ่นเดียวกันมาตอนนี้ก็เปิดบ.เองกันหลายคนละบางคนก็ทำกับบ.รับเหมาใหญ่ๆระดับประเทศ คอนเนคชั่นพวกนี้ค่อนข้างดีเลย แบ่งงานกันสบาย

ช่างมันสายอาชีพ คือเป็นทางเลือก 2 แบบ ก็คือ

- สามารถเรียนต่อสายตรงได้เลย สมมติเราชอบไฟฟ้า เวลาจบหลักสูตร ช่างแล้วสามารถสอบเข้าปี1 หรือปี 3 ของมหาลัยที่รับได้

- ทางเลือกที่ทางบ้านงบน้อย ระหว่างที่เรียนก็สามารถทำงาน parttime กับสายงานที่เราเรียนได้ เช่น ซ่อมอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ต่างๆ

มันไม่ได้แย่ หรือน่ากลัว ในสายอาชีพ รร. การทำงาน แต่มันอยู่ที่ "คน" ค่านิยมของรุ่นพี่ การไม่ปราบปรามจริงจัง จนนำมาสู่ขบวนการแบบนี้

ปล. น้าผมก็เรียน "กุลสิริ" สมัย กนก ค่อยๆซาลงไป เวลาไปเรียนต้องแอบเอาเสื้อช็อปซุกไว้ในเป้ พอเรียนเสร็จก็เอาใส่เป้เหมือนเดิม

หลักๆ คือหลักสูตรมันดีนะ

คนที่ต้องทำงานไปส่งตัวเองไป เรียนตรงนี้พอเป็นวิชาแล้ว

สามารถหาเงินเลี้ยงตัวเองไปพลางๆได้

หลักๆมันคือวัฒนธรรรมบ้าบอของพวกเด็กนั่นแหละ

ง่ายสุดคือยุบทิ้งแล้วรวมกันสะ ไม่ก็ไปเปิดไกลๆกันอะ

พอจะย้ายที่ที เห็นแต่มาเรียกร้องไรไม่รู้ แต่ไม่เห็นบอกได้เลยว่า

จะแก้ปัญหาการตีกันยังไง

มีอยู่ 3 เหตุผล
1. เด็กชอบสายอาชีวะชอบภาคปฎบัติของจริง มากกว่าสายสามัญที่น่าเบื่อ
2. ทางบ้านต้องการให้มาสายอาชีพ เพื่อให้หลังจากจบสามารถหางานทำช่วยเหลือครอบครัวได้เลย เนื่องจากปัญหาการเงินของทางบ้าน ซึ่งจบถ้าจบ ปวช.หางานง่ายกว่าเด็กจบ ม.6 ธรรมดามาก
3. ตามเพื่อน ตามกระแส คิดว่ากูใหญ่นักเลง เลยต้องมาสายอาชีพ ซึ่งพวกนี้แหละตัวก่อปัญหาสังคม

ต่างจาก 2 เหตุผลแรกที่เรียนเพื่อความรู้และทำงานได้จริงๆ

ไอ้ที่ตีกันก็โรงเรียนเดิมๆแหละครับ ที่อื่นเขาปกติเป็นมนุษมนากันดี

ช่างต่างจังหวัดมีแต่ไปจีบกัน งงป่ะ อาชีะวะข้ามไปข้ามมาไปหาเทคนิค เทคนิคไปจีบสารพัดช่าง ตีกันมีแต่ในวิลัยนั่นหละ ขโมยอะไหล่รถ ฉี่ม่วง ชีวิตเหมือน นร มปลายบ้านๆคนนึง มีแต่ กทม มันเดือด ตจว เอื่อยเฉื่อยมาก

ส่วนมากคือพ่อแม่ห้ามไม่ได้ พูดง่ายๆคือเด็กมันไม่ฟังพ่อแม่ ซึ่งเป็นผลพวงมาจากการเลี้ยงดูและสภาพแวดล้อมสภาพสังคมที่เด็กโตมา

ผมก็เรียนจบสายอาชีพมานะไม่เคยจะไปตีกับใครแถมต่างสถาบันยังนั่งกินเหล้าวงเดียวกันได้ด้วย ผมยังสงสัยเลยทำไมเด็กช่างใน กทม มันขยันตีกันจัง

ผม อาชีวะ เล่นโปเกมอนเทรด ยูกิโอหน้าช็อป

เรียน 6 ปี ตีกันสองครั้งมั้ง

เป็นที่ตัวโรงเรียน/รุ่นพี่ครับ

จริงนะที่รุ่นพี่ชอบยุให้เกลียดกัน จบออกไปแล้วยังยุไม่จบ

แนะนำยุบสถาบันนั้นเถอะครับ ผมเชื่อว่าต่อไปมีแก๊งอุเทนฯที่หนุนโดยศิษฐ์เก่าตามมาต่อแน่

ส่วนนึงเพราะตัวผมด้วยนะคือผมบอกเขาผมอยากเรียน
ตัวผมจบ​ ปวช.และ​ ปวส.สาขา​ ช่างยนต์​เรียนในกทม.นี่แหละและเป็นเด็กจากต่างจังหวัด​ที่มาเรียนในกรุงเทพด้วย
สมัยก่อนๆคนคิดว่าเรียนสายอาชีพ​จบมามีงานให้ทำเลย

อีกอย่างช่วงนั้นตลาดแรงงานความต้องการ​มันสูงกว่าสายสามัญ​นะ​

ถามว่าเคยตีกันมั้ยต่างโรงเรียน​คงต้องบอกว่าเคย​ สมัยนั้นโจทย์​โรงเรียน​ผม​ เทคนิคดอนเมือง​ เจอพวกนั้นทีแมร่งเขวี้ยงหินใส่เล่นรถเมล์​ที่ผมนั่งสมัยนั้นสาย​ 29 จนผมขึ้นปี 2​ พ่อแม่ให้มาอยู่แถว สามเสน​ บ้านลุง​ แถมให้ขี่มอเตอร์​ไซค์​ไปโรงเรียน​แทนจนจบ​ ปวส.ชีวิตปลอดภัย​ขึ้นเยอะ

เชียงใหม่เด็กช่างใส่เสื้อช็อปเดินชิวๆกินข่าว/ซื้อข้าวกันในตลาด ไม่เห็นมีใครตีกัน