ตามที่หลายท่านได้ตอบไปครับ คือ สมัยก่อนการสื่อสารมันแทบจะมีแค่การเขียนเองครับ ดังนั้น สิ่งที่คนสมัยนั้นจะสร้างเป็นที่ระลึกได้ เลยจะเป็นการเขียนครับ นั่นคือ เขียนสมุดเฟรนชิพ เขียนเสื้อ เขียนจดหมาย

กล้องไม่มี อินเตอร์เน็ตไม่มี มือถือไม่มี (ถึงบ้านไหนมีสิ่งเหล่านี้...ก็ใช่ว่าพ่อแม่จะให้เอามาใช้ เพราะมันแพงมากในสมัยนั้น)

ต่างจากสมัยนี้ สบายครับ มีมือถือโทรหากัน มีเน็ตแชทหากันได้ตลอดเวลา มี facebook ig ให้ติดตามติดต่อได้ตลอด

ที่ระลึกครับ ผมมีทั้ง 2 อย่างเลย เอาเก็บไว้ดูเผื่อคถ.วันวานสมัยเด็ก

สมัยก่อนมีแต่ Hi5 กับ MSN ที่ใช้ติดต่อกันได้ วิดีโอคอลไม่มี เน็ต 126 kbps ตอนใกล้จะจากันกับเพื่อนเลยหาอะไรที่มันเป็นตัวแทนบอกถึงความสัมพันธ์ครับ ผมยังเก็บไว้ สมุดเฟรนชิฟ เสื้อที่เพื่อนเขียนให้ บางคนไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้แล้ว มันมีค่ามากๆครับ

เพื่อเป็นที่ระลึก เพื่อความทรงจำ

เสื้อนี่ล่ะสุดจริง ผมยังเก็บใส่พลาสติกห่อสูทไว้ในตู้เลย หยิบมาอ่านทีไรนึกถึงสมัยเรียนทุกที หลายคนทุกวันนี้ก็ทำตามฝันได้ บางคนยังเพิ่งเริ่ม บางคนไม่มีงานมีโอกาสผมก็ฝากเพื่อนได่ทำงาน อินสุดๆ
ยิ่งเรากับเพื่อนหรือใครในรุ่นเริ่ึมประสบความสำเร็จประมาณนึงแล้วไปรวมรุ่นทีไรมันเล่าโม้กันมัน แถมไว้ขิงรุ่นอื่นอีก

ปล ผมไปมันทุกปีเผื่อเพื่อนมีอะไรให้ช่วยหรือมีโปรเจคที่อยากทำกัน สนิทกว่าเพื่อนมหาลัยเยอะ

ได้ด้วยเรอะ! จบกอดได้
ไอ้ตัวทอปไม่โดนต่อคิวกอดยับเรอะ
ท้องพอดี

เสื้อนักเรียนที่ให้เพื่อนเขียนๆยังอยู่เลยผม 5555+

ทุกผู้ทุกคน!! อิตาบ้า

คนใต้หลาว

เมื่อก่อนโทรศัพท์บ้านนี่นับเครื่องเพื่อนในห้องได้เลย

มันไม่มีวิธีติดต่อใด ๆ เลย ฟิวคนอยู่ด้วยกันมาเป็นปี ๆ ก็อยากคบกันต่อ

พยุคสมัยเปลี่ยนพัฒนามามีเพจเจอร๋ อินเตอเน็ต มือถือ ตาลำดับ

ของเหล่านั้นข้างต้นก็ไม่ได้จำเป็นอีกต่อไป