สมัยนั้น ไม่มี facebook ขนาด Hi5 ยังไม่มี

โทรศัพก็มีแต่ เบอร์บ้าน มือถือยังไม่เกลื่อนขนาดนี้

เรียนจบแยกย้าย อาจไม่ได้เจอกันอีก อยากเก็บความทรงจำความรู้สึก

ไว้ในรูปแบบที่จับต้องได้รับ มันเลยมีธรรมเนียม สมุดเฟรนชิพขึ้นมา

เคยเขียนกำแพงแล้วครูด่า

ขอบคุณณณณณณณ รอดแล้วววว

ขอบคุณซุกผู้ซุกค้น !!!

สมัยนั้น ยังไม่มีโซเชี่ยลบันทึกความทรงจำ

ผมยังเก็บเสื้อตอน ม 6 ไว้อยู่เลยครับ คิดถึงน้องๆ ที่เคยรู้สึกดีด้วย

ถ้ารุ่นผม เพราะสมัยนั้นยังไม่มีสมาร์ทโฟน และไม่มี FB ฮ่าๆ
แต่ผมไม่เคยทำฮ่ะ เคยแต่ไปเขียนของเพื่อนเพราะโดนบังคับ

ได้กอดสาวแบบแน่นๆ เก็บความรู้สึกการได้สัมผัสสาวตัวท๊อปทั้งรุ่น ก็งานปัจฉิมเขียนเสื้อนี่แหละครับ

พูดถึงเรื่องนี้แล้วโคตรเสียดาย เสื้อที่เพื่อนๆเขียนให้ แม่มาเห็นว่ามันมีอะไรเขียนเต็มไปหมด เลยเอาไปทำผ้าถูพื้นเฉยเลย

เมื่อก่อนไม่มี facebook - -

เสื้อยังอยู่มั้ง แต่สมุดเฟรนชิบหายไปละ

เฟรนชิพ ต้องมี คำคม วันเกิดต้องเขียนเป็น จุติ ไรงี้ โคตรเบียว

มันคือ สิ่งบันทึกความทรงจำอย่างนึ่ง ของวัยรุ่น ยุค อนาล็อค ที่จะพอติดต่อเพื่อนได้ หากต้องแยกย้ายกันไป แต่พอการสือสารมันครอบคลุมถึงกันหมด มีโทรศัพท์มือถือ จนไปถึง Facebook หรือช่องทางการติดต่อต่างๆ มันง่ายกว่า การนัดเจอ เลี้ยงร่วมรุ่นมันก็ง่ายกว่าสมัยก่อนที่จะเลี้ยงรุ่นกันที่ ต้องฝากบอกต่อๆกันไป หรือโทรไล่บอกแต่ละคน

เสียตังค่าถ่ายรูปแฟชั่นที่สตูดิโอเอาไว้ติดให้เพื่อนๆ สมัยเกือบ20ปีแพงโคตร

มันเป็นอะไรหลายอย่างในยุคอนาล็อคอะครับ มีเด็กส่วนน้อยจริงๆที่ได้ลองจับเน็ต(แค่มีเมล์ของthaimailหรือchaiyomailก็โคตรเท่แล้ว) icqเพิ่งเข้ามาแถมใช้ยาก-จำยาก ircถ้าไม่มีใครสอนก็โคตรงง

ยุคนั้นเรียนจบม.3,6แล้ว ถ้าไม่ได้อยู่ละแวกเดียวกันหรือไปเรียนคณะเดียวกันก็เหมือนหายตัวกันไปเลย ฟช.เลยทั้งจุดรวมความทรงจำของเพื่อนๆที่อยากคิดถึง(ถึงหลายๆรร.จะทำหนังสือรุ่นขาย แต่จำกัดห้องละไม่เกิน3-4หน้า เอาแค่รูปเดียวครบทุกคนอย่างน้อยๆก็2หน้าแล้ว) สมุดโทรศัพท์ในยุคที่ยังต้องจดเบอร์เพื่อนใส่กระดาษพับเก็บในเป๋าตัง และก็เป็นช่องทางในการจีบเพื่อนต่างห้องด้วย(คุ้นๆว่ายุคนั้นมีแอบขิงกันเรื่องแข่งล่าเฟรนชิปดาวรุ่นกัน ไม่รู้รร.อื่นมีมั้ย)แถมแต่ละคนจะสร้างสรรยังไงก็ได้ตามอัธยาศัย

แต่ช่วงยุค2000กลางๆ ปัญหานี้ถูกแก้ด้วยmsn,hi5ไปหมดแล้ว ยิ่งsnsเข้ามาจะหาเพื่อนเก่าๆทำได้ง่ายมากๆ(ยกเว้นจะปิดไพรเวท)