เลิกแล้วไม่ใช่เหรอพี่ชาย  

1,000นึงใช้เดือนนึงได้นี่โคตรคนเลยนะ

ถึงไม่ออกค่าอะไรเลยแต่มันน่าจะมีของที่ซื้อให้ครอบครัวหรือส่วนกลางมั่งอ่ะ ขี้หมูขี้หมาเติมน้ำมันเองก็เกินแล้ว  

จริงท่าน สมมุติอยู่บ้านตลอด ไม่ออกไปข้างนอกเลย แค่ค่าไฟก็เกินแล้ว  

มันเหลือเก็บ เพราะเก็บมาตั้งแต่เริ่มทำงาน

เรียนจบการเงินมา

ได้เห็นพลังของผลตอบแทน พลังของดอกเบี้ย

เห็นอันตรายของค่าใช้จ่ายยามฉุกเฉิน อันตรายของเงินไม่พอใช้หลังเกษียณ

เห็นภาระรถ ภาระบ้าน เงินแต่งงาน ภาระเลี้ยงลูก

เหล่านี้เห็นมาตั้งแต่สมัยเรียน

มันเลยมีอินเนอร์กับการเก็บเงินมาตั้งแต่ต้น แบ่งพอร์ตลงทุนเติมเงินเกษียณ

ทำประกันสุุขภาพ ประกันอุบัติเหตุ ปิดช่องที่ทำให้เสียเงินมาก



มันก็แลกมากับการที่ไม่มีอิสระในการใช้ชีวิตประจำวันเท่าไหร่ จะกินอะไรต้องคิด

ช็อคชิบปั่นสตาร์บัค จากตอนเรียนแรกๆกินตลอดเพราะที่บ้านให้เงินเผื่อขาดไว้เสมอ

พอทำงานต้องคิดเยอะลดเหลือโกโก้อเมซอนได้มั้ย ทุกวันนี้ใช้เงินเก็บที่เก็บมานาน แบ่งมาซื้อเครื่องทำ Espresso เสีย Fix Cost เพื่อประหยัด Variable Cost ในระยะยาว ทำกาแฟกินเอง

กินอาหารตามร้านก็ต้องมาคิดตลอดว่าเก็บเงินไว้ทำอย่างอื่นดีกว่าไหม บางครั้งก็ลงเอยด้วยการหารเงินกับที่บ้าน ซื้อของสดดีๆมาปรุงกิน สมใจอยาก ประหยัดต้นทุนไปหน่อย

การนัดเจอเพื่อนหลายครั้งต้องปฏิเสธ บางครั้งก็รู้สึกว่าเปลืองเงิน บางครั้งก็มัวแต่ทำงาน จนเพื่อนน้อยใจเหมือนกันว่าทำไมเราไม่ไปเจอ

การไปเที่ยวกับแฟน จะไม่ใช้เงินที่เหลือซะทีเดียว แต่จะทยอยเก็บแยกบัญชีไว้ ถ้าเงินยังไม่พอไม่ไปเที่ยว แน่นอนแฟนก็แอบน้อยใจบ้างเพราะเราไปเที่ยวจริงๆน้อย ตจว.ปีละ 2-3 ครั้งเอง แต่ถ้าไปก็คือเปย์แฟนเต็มที่

เดินทางไม่ใช้รถส่วนตัว มีทั้งใช้ขนส่งสาธารณะทั่วไป และ Taxi เพราะเราเห็นค่าผ่อน ค่าดอก ค่าบำรุง ค่าน้ำมัน คิดต้นทุนทั้งเรื่องเงิน และเรื่องเวลาตั้งแต่สมัยเรียนไม่คุ้มกับที่เราจะเอาไปลงทุนเลย ตอนผมเดินทาง ถ้าผมไม่ทำงานต่อ ก็แอบงีบ ถ้าผมขับรถ ผมจะทำทั้งสองอย่างนั้นไม่ได้



สำหรับผมที่เน้นการเก็บเงินเพื่ออนาคต ยอมรับเหมือนกันว่ามันต้องแลกกับปัจจุบันในหลายๆอย่าง ทั้งความสนุกสนาน ความสัมพันธ์กับเพื่อนๆ การใช้ชีวิตที่สดใหม่ของวัยรุ่นตอนปลายและผู้ใหญ่ตอนต้น

บางครั้งก็แอบคิดว่าเราทำอะไรอยู่ว่ะ 55555555 ทำไมไม่พยายามออกไปมีความสุขเหมือนคนอื่นเขา มีความอมทุกข์อยู่นิดๆ อัดอั้นอยู่หน่อยๆ คือมันไม่ง่ายจริงๆ รู้สึกว่าสิ่งที่เราเรียนมามันเป็นกรงขังเรา ที่ทำให้เวลาจะใช้เงินจะรู้สึกผิด แต่ก็เออ มันทำให้เรามีเงินเก็บ

ก็เลยมีแพลนว่าพออายุ 30 เมื่อไหร่จะเริ่มใช้ชีวิตจริงๆจังๆซักที ออกไปเที่ยวที่ๆอยากไป ใช้เงินกับเรื่องที่ควรให้รางวัลตัวเอง ใช้เงินเปย์คนรอบข้างที่เรารักให้มากขึ้น มันมีอะไรหลายอย่างมากที่เราอยากทำแล้วไม่ได้ทำ