ของผมเรื่องงานเลย ทำสุขภาพแย่มาก สุขภาพกาย นอนไม่หลับ กินอะไรไม่ลง การทำงานของสมองดรอปลงอย่างเห็นได้ชัด ปวดหัวง่าย ท้องไส้พะอืดพะอม สุขภาพจิต ไม่มีความสุขเลย รู้สึกชีวิตไม่มีคุณค่า เครียด หงุดหงิด โมโหง่าย อารมณ์ร้อนบ่อยๆ หมดไฟ ไม่อยากตื่นไปทำงาน

แย่ถึงขนาดว่า กลัวเป็นโรคซึมเศร้า กลัวว่านอนไปแล้วอาจจะไม่ตื่น แบบเส้นเลือดในสมองแตกไปดื้อๆ เจอสภาพแบบนี้แล้วรู้สึกสงสารและเป็นห่วงตัวเองอย่างที่ไม่เคยมาก่อนเลยครับ เลยออมถอยออกมาตั้งหลัก เพื่อเซฟชีวิตตัวเองก่อน

และต่อจากนี้ไป สัญญาว่าจะเทคแคร์ตัวเองให้เยอะขึ้น ถ้าเจอที่ทำงานแย่ๆ หัวหน้า/เจ้านายห่วยๆ จะหาทางหนีให้อย่างไว จะไม่ทนจนทำร้ายตัวเองอีกแล้ว เข็ดจริงๆ ครับ

ลูกๆกับพ่อแม่ครับ ผมเป็นหัวหน้าครอบครัวแบบหัวหน้าครอบครัวจริงๆอะครับ

ทุกๆอย่างที่ผมตัดสินใจจะเป็นผลพวงทั้งหมดของคนอีก 5-6 คนทันที

ถ้าผมไม่สบาย ป่วย หรือตาย 5-6 คนก็จะเคว้งคว้างและลำบากทันที

รายได้ทั้งหมดส่วนใหญ่มาจากผม เช่นเดียวกันกับ รูปแบบความคิดที่น่าจะต้องป้อนให้ทุกคนก้าวข้าม mindset เก่าๆ

ผมน้ำตาไหลทุกครั้งถ้าจินตนาการว่าตัวเองยอมแพ้ แล้วคนเหล่านี้ต้องลำบาก หรือ ไม่มีอนาคต

ผมเลยรู้สึกว่าต้องนิ่งและเย็นในทุกๆเรื่อง ผมกลายเป็นคนที่โดนด่าโดนว่าเเล้วเฉยชาไม่รุ้สึกไปได้แล้ว ผมไม่เสียเวลาไปกับสิ่งที่อาจพาผมไปสุ่มเสี่ยงกับสิ่งไม่ดีได้เลย

ผมไม่กินเหล้า ไม่ดูดบุหรี่ มีปาร์ตี้สังสรรค์แค่บางครั้งเท่านั้น ก็พยายามจะรักษาชีวิตตัวเองให้ดีและนานที่สุด

และขอให้มีร่างกายดีๆอยู่จนผมส่งลูกทุกคนไปอยู่ในชีวิตของตัวเองได้ดี ได้อยู่ดูแลพ่อแม่จนไม่มีให้ดูแล

แล้วขอได้ไปใช้ชีวิตที่ตัวเองอยากใช้แบบสุดโต่งไม่คิดชีวิตในบั้นปลายอีกสักครั้ง(หลังจากใช้ตอนวัยรุ่นมาพอละ)

บ.ที่ผมอยู่ปัจจุบันก็แย่นะครับ เรียกว่าแย่มากที่สุดที่เคยทำงานมาเลย พูดถึงเรื่องคนนะ

แต่ผมเลือกปล่อยจอยครับ คุยแต่เรื่องงาน ถ้าพูดเรื่องอื่นผมก็หูทวนลม หรือก็พูดๆด้วยไปงั้น

แต่ไม่ใส่ใจหรอก ผมคิดแค่ว่า ขยะผ่านหูอะครับ ถ้าเราแยกแยะได้เราจะผ่อนคลายครับเชื่อผม

ลูกๆกับพ่อแม่ครับ ผมเป็นหัวหน้าครอบครัวแบบหัวหน้าครอบครัวจริงๆอะครับ

ทุกๆอย่างที่ผมตัดสินใจจะเป็นผลพวงทั้งหมดของคนอีก 5-6 คนทันที

ถ้าผมไม่สบาย ป่วย หรือตาย 5-6 คนก็จะเคว้งคว้างและลำบากทันที

รายได้ทั้งหมดส่วนใหญ่มาจากผม เช่นเดียวกันกับ รูปแบบความคิดที่น่าจะต้องป้อนให้ทุกคนก้าวข้าม mindset เก่าๆ

ผมน้ำตาไหลทุกครั้งถ้าจินตนาการว่าตัวเองยอมแพ้ แล้วคนเหล่านี้ต้องลำบาก หรือ ไม่มีอนาคต

ผมเลยรู้สึกว่าต้องนิ่งและเย็นในทุกๆเรื่อง ผมกลายเป็นคนที่โดนด่าโดนว่าเเล้วเฉยชาไม่รุ้สึกไปได้แล้ว ผมไม่เสียเวลาไปกับสิ่งที่อาจพาผมไปสุ่มเสี่ยงกับสิ่งไม่ดีได้เลย

ผมไม่กินเหล้า ไม่ดูดบุหรี่ มีปาร์ตี้สังสรรค์แค่บางครั้งเท่านั้น ก็พยายามจะรักษาชีวิตตัวเองให้ดีและนานที่สุด

และขอให้มีร่างกายดีๆอยู่จนผมส่งลูกทุกคนไปอยู่ในชีวิตของตัวเองได้ดี ได้อยู่ดูแลพ่อแม่จนไม่มีให้ดูแล

แล้วขอได้ไปใช้ชีวิตที่ตัวเองอยากใช้แบบสุดโต่งไม่คิดชีวิตในบั้นปลายอีกสักครั้ง(หลังจากใช้ตอนวัยรุ่นมาพอละ)

ช่วงจบใหม่ครับ บ้าทำงานมาก จะนอนในหัวยังคิดตลอดว่าจะทำไง ต้องเอาไรมาขายดีช่วงนี้ ถ้าถ้าถ้าเต็มไปหมด จนบางคืนได้นอน 2 ชม.

ทำอยู่ประมาณ 2 ปี จนสร้างตัวได้ ซื้อบ้าน รถ แล้วโชคดีแฟนผมเป็นคนง่ายๆ เลยเพลาๆเรื่องงานลง ทำแค่ที่โอเคไม่กระทบการใช้ชีวิต

สมัยก่อนคือตื่นมาต้องพร้อมทำงาน 8.30 บางทีลุยจนถึง 2 ทุ่มรีบๆ ไปกินข้าวแล้วไปฟิตเนสต่อ จนซื้อบ้าน มีเงินเก็บอะ มันเหมือนที่ทำมามันบอกให้หยุดได้แล้ว ดูแลตัวเองบ้าง มันรู้สึกแบบนั้นจริงๆ เลยเปลี่ยนหมดเลยความคิดผมกะแฟน

ดีใจด้วยนะครับผม ถือว่าผลลัพธ์ที่ลงทุนลงแรงได้ ออกมาดีสมที่ตั้งใจ ได้เวลาดูแลตัวเอง

ความเป็นผู้นำท่านสุดยอดมากครับ

เข้าโรงพยาบาลช่วงโควิตระบาดหนัก แต่ไม่ได้เป็นเกี่ยวกับโควิต แต่เป็นน้ำตาลในเลือดสูง ช่วงนั้นกินแหลก น้ำตาลพุ่ง 3-400

ตอนนี้ 100-120 ลดไปเยอะมาก แต่ยังต้องกินยาอยู่ทุกวัน

ทำงานหักโหมมากเพราะย้าย บริษัทใหม่ แรงกดดันเยอะ เป็นคนที่เด็กสุดในทีม >> กินเหล้ากับพี่ๆหนัก สุดตลอดเวลาออกทริป ไม่ดูแลตัวเอง
วันนึงป่วย ขับรถจากขอนแก่น ถึง กทม เพื่อมาหากมอที่ กทม คิดว่าตัวเองเป็นไข้หวัดธรรมดา สุดท้ายตรวจพบ หนองในต่อมทอนซิล แอดมิด รพ. วันเดียวไม่หาย ล่อไป สามวัน หมอบอกเป็นเบาหวาน น้ำตาลสูงระกับพาน็อค ความดันสูงระดับพาตาย
>> ปจน กินยา พอเริ่มคิดสร้างอนาคต สุขภาพตัวเองมาอันดับ 1 เพราะ ณ ปัจจุบัน ผมมีอาการหายใจไม่ออก หัวใจกระตุก แน่นหน้าอก แต่ไม่ได้บอกกับใครเพราะกลัวทุกคนเป็นห่วง ผมหงอกไปครึ่งหัวเพราะเครียดงาน
วันนี้ผมจึงต้องออกกะลังกายและรักตัวเองมากขึ้น ใช้ชีวิตอย่างมีสติ เพราะครั้งนึงเคยนอนๆ แล้วสะดุ้งตื่นมาเพราะไม่หายใจ
ปล. ผมอายุแค่ 31 งัฟ

ติดคุกครับ

ตอนแรกกะว่าจะเล่าบ้าง
แต่อ่านๆ ดูแล้ว เรื่องผมเบาไปเลย

ของผมเรื่องงานขนาดลาจากการเข้ารับการรักษาหมอนรองกระดูกสันหลังทับเส้นประสาท ยังโดนตามงาน ลาออกเลยครับ ทุกวันนี้ออกมาเปิดร้านกาแฟเล็กๆชีวิตดีมากไม่ต้องมีใครมาตามงานไม่ต้องคิดเยอะ วันหยุดไม่ต้องเปิดโน้ตบุ๊คทำงานส่งงานเตรียมประชุม

เรื่องงานแหละ ไม่คิดว่าตัวเองจะมีอาการ burn out เลย แต่ก็มี sign มาแล้วเหมือนกัน โชคดีที่ใกล้จะได้พักแล้ว