JansBlu พิมพ์ว่า:
เอซีมิลาน พิมพ์ว่า:
ตอนประถม และม.ต้น ผมขี้อายครับไม่กล้าพรีเซนต์หน้าห้่อง เพราะเวลาพูดหน้าห้องไม่ค่อยมีคนสนใจทำให้เราไม่มั่นใจ เป็นช่วงเสียความมั่นใจเลย
พอม.ปลายย้ายมาเรียนโรงเรียนคริสต์ มีคาบเรียนกับครูฝรั่งวันละ 2 ชม. ครูฝรั่งสอนและให้ทำกิจกรรมดีและสนุกมาก ทุกคนในห้องพูดหน้าห้องแล้วไม่เคอะเขิน มีเสียงปรบมือ หยอกล้อกันขำๆ ทำให้คนพูดหน้าห้องรู้สึกสนุกไม่กดดัน
แล้วพอกลับมาเรียนคาบครูไทย มันช่วยเพิ่มความมั่นใจเข้าไปอีก ทีนี้ ม.ปลายเป็นกลายเป็นนักแสดงบนเวทีไปเลย งานแสดงเวทีก่อนจบม.6 ห้องผม 30กว่าคนไม่ค่อยมีคนอยากแสดงเป็นตัวเอก ผมเลยจัดให้ และแสดงอีก 2 ตัว คือพอออกหลังเวทีก็รีบเปลี่ยนชุดเลย เล่นเองหมด
พอมหาลัยคนรู้จักเยอะมากเลยทีนี้ ด้วยความที่เราชอบแสดงหน้าห้อง ชอบพรีเซนต์ และตลกเฮฮาทำให้เราได้พรีเซนต์ทุกคาบ เพื่อนๆก็ชอบที่เราพรีเซนต์
ดูครับว่ามันเริ่มมาจากไหน ความมั่นใจผมมาเต็มๆ หลังจากที่ผมเจอคนให้โอกาสได้แสดงหน้าห้อง และเพื่อนๆที่ให้ความเคารพกับคนพูดหน้าห้องในวิชาภาษาอังกฤษตอนม.ปลาย
มันจะพลิกชีวิต จขกท. ได้ ถ้าต้องเจอเหตุการณ์สักอย่างนึงที่ทำให้เรารู้สึกเป็นที่ยอมรับนะสำคัญเลยตรงนี้
พวกดาราความมั่นใจมีตั้งแต่เด็กอยู่แล้ว พวกนี้ป็อปมาตั้งแต่ในโรงเรียน มีแต่คนเข้าหา ชื่นชม มีกิจกรรมให้ทำ
โตมาเลยไม่ต้องฝืนอะไรเยอะเลย
มันต้องถูกยอมรับขนาดไหนครับถึงจะเปลี่ยนได้ ผมก็มีคนชมคนยอมรับนะ แต่พอมั่นใจผ่านไปสักพักก็กลับมากลัวกังวลอีก แล้วไม่ใช่ใช่แค่เรื่องกล้าพูดคุย แต่ผมไม่ชอบเลยด้วย ไม่อยากให้ใครสนใจหรือมองเห็นเลยต่อให้ไม่กลัวก็ตาม มันอึดอัดอยากหนีออกไป รู้สึกเหนื่อยหัวตื้อมึนมากเวลาเจอคนเยอะๆ
จขกท. บอกว่าอะไรคือสิ่งที่ทำให้คนคนนึงอยากให้โลกจดจำ ที่ผมบอกไปมันก็ส่วนนึงแล้วครับ ผมชอบอัพคลิปและรูุปตัวเองตลกๆ อยากให้มีคนมาเม้นเยอะๆ
ผมไปเที่ยวในที่ที่ไม่ซ้ำคนอื่น เที่ยวใบรูปแบบตัวเอง อัพรูปอยากให้มีคนมาสนใจ
ผมกล้าแสดงออก แต่ผมเป็นคนเก็บตัวหนักมาก
คือถ้ามีโชว์อะไร ผมทำำได้ ผมรู้วิธีที่ทำให้คนสนใจ
แต่เป็นคนคนที่ชอบอยู่เงียบๆ ผมไม่ค่อยออกงานสังคมเลย ไม่ชอบคนเยอะเหมือนกัน ขนาดงานของญาติๆผมยังไม่ไป