ตอนเด็ก ๆ ไม่รู้เรื่องอะไร ไม่เคยสงสัย ไม่เคยตั้งคำถาม แต่พอโตมาก็สงสัยมากขึ้น ตั้งคำถามมากขึ้น แล้วก็รู้สึกว่าศาสนาปกครองด้วยการสร้างความหวาดกลัว เอะอะบาป เอะอะตกนรก เอะอะผิดนู่นนี่ ไม่ใช่ว่าเราไม่ให้เกียรติหรือเราไม่เคารพ แต่บางสิ่งบางอย่างมันทำไปแล้วได้อะไร ตัวเราเองไม่ได้อะไร แต่ถูกสอนมาว่ามันจะรู้สึกดี มันจะโล่งใจ มันจะสบายใจถ้าทำตาม ถ้ายึดถือปฏิบัติ โอเคตรงนั้นไม่เถียง ในตอนที่เราเดือดร้อนทุกข์ใจ คำสอนของศาสนามันช่วยได้ มันยึดเหนี่ยวจิตใจได้ มันทำให้รู้สึกว่าเราไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว แต่กับบางเรื่องบางอย่างที่เป็นข้อบังคับ เราไม่เคยเห็นด้วยกับข้อห้ามและเหตุผลเหล่านั้น เรามีข้อโต้แย้งในใจตลอด การที่เราไม่ทำตามข้อบังคับแบบ 100% ไม่ได้แปลว่าเราจะเป็นคนเลวคนชั่ว เราแค่ไม่อยากทำเพราะเรามองว่าไม่เห็นจะต้องทำแบบนั้นมันก็รักในศาสนาได้ มันก็ศรัทธาในศาสนาได้ ตอนที่เราเกิดมาเรายังไม่มีสิทธิ์เลือกศาสนาเองเลยด้วยซ้ำ แต่กลับต้องปฏิบัติตามโดยที่ไม่ได้เลือก ไม่ได้รู้ว่าศาสนาไหนเป็นแบบไหน ถ้าจะอยู่แบบคนไม่มีศาสนาจะเป็นยังไง มันมีคำถามค้างคาใจมากมาย แต่ถามออกไปก็ได้คำตอบที่ไม่เคยสมเหตุสมผล เพราะไม่มีใครตั้งคำถาม ซึ่งความเชื่อและศาสนาก็เป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อน ยิ่งอยู่ในสิ่งแวดล้อมแบบนั้นแล้วเราคิดต่าง เราอาจจะเป็นคนแปลกประหลาดเลยด้วยซ้ำ