ตั้งกระทู้ได้สิ้นคิดดี ถึงขนาดยูสโอตะด้วยกันยังเอือม  

ถ้าแค่เพราะโดนเหยียด เลยตัดสินใจไม่ออกมา
รบกวนนอนไถ่ทวิตร้องไห้อยู่บ้านต่อไปเลยครับ

รำคาญ เหตุผลที่จะไม่ออกมาต่อต้านเผด็จการแม่งเยอะกันเหลือเกิน

เออ ถ้าไม่สะดวก ติดปัญหาส่วนตัว กลัวผลกระทบต่าง ๆ ยังพอทำความเข้าใจได้ นี้อะไร มึงเหยียดกู กูไม่ออกมาไล่เผด็จการนะ ปล่อยให้พวกแม่งกดขี่คนอื่นต่อไปนี้แหละ เพราะกูโดนเหยียด

ตรรกะส้นตีนอะไร  

มาละ

อย่างที่ผมเคยบอกไป "ไม่มีใครผูกขาดประชาธิปไตย"

อย่างกรณีโอ๊ตกับจอห์น คือจอห์นด่าโอ๊ตเพราะตีความประโยค "ด่าไปก็ไร้ประโยชน์" ซึ่งจอห์นตีความแบบหนึ่ง โอ๊ตอาจจะหมายความอีกแบบหนึ่ง ซึ่งมันวิจารณ์กันได้ ใครถูกผิดก็พิจารณากันเอาเอง จอห์นต้องออกมาขอโทษโอ๊ตไหม ก็อยู่ที่จอห์นรู้สึกว่าตัวเองตีความประโยคไปผิดจริงไหม แต่อย่าลืมว่าจอห์นเป็นสื่อและเป็นผู้นำทางความคิด ถ้าสังคมคิดว่าจอห์นผิด แต่จอห์นไม่ยอมรับ มันก็จะ discredit ตัวเอง (เพิ่มเติมให้ว่า คนที่พูดว่าด่าไปก็ไร้ประโยชน์อีกคนก็คือ สมศักดิ์ เจียมธีรสกุล ซึ่งพูดในเชิงที่ว่าด่าประยุทธไปก็ไร้ประโยชน์จริง ๆ ถ้าแบบนี้คนที่ควรโดนด่ามากกว่าคือ สมศักดิ์ เจียมธีรสกุล ถูกต้องหรือไม่? แล้วกล้าด่าไหม? ถ้าไม่กล้าด่าก็แปลว่าปลอม)

ซึ่งกรณีโอ๊ตกับจอห์น มันคือคน 2 คนที่มีความเห็นไม่ตรงกันบนหลักการประชาธิปไตย ถามว่าจอห์นด่าโอ๊ตแล้วแปลว่าโอ๊ตเป็นสลิ่มหรอ ก็ไม่ใช่ โอ๊ตก็มีทางเลือกที่จะตอบโต้ก็ได้ หรือจะช่างแม่งก็ได้ ถ้าคิดว่ามันไร้สาระ

การวิพากษ์วิจารณ์หรือการด่าการแซะกันเป็นเรื่องปกติของประชาธิปไตยมาก ๆ ในระดับ individual เพราะบุคคลมัน fail ได้มันบ้งได้เสมอ ใครผิดใครถูกก็ไปว่ากันบนหลักการณ์ ไม่ใช่มาบอกว่าอย่าด่าอย่าแซะกัน เดี๋ยวจะสามัคคีกันไม่ได้ คนละเรื่อง มันต้องสามัคคีกันได้เมื่อมีเป้าหมายร่วมกัน ถ้าจะมาอ้างว่ามึงด่ากูกูไม่จับมือกับมึง แบบนั้นต่างหากที่เรียกว่าใจแคบงอแง

ฝ่ายประชาธิปไตยมันต้องมีความเห็นขัดแย้งกันอยู่แล้วตามธรรมชาติ แต่พอมันมีศัตรูเป็นเผด็จการร่วมกันมันต้องออกมาต่อต้านด้วยกันได้ ถามว่าเสื้อแดงที่ไปร่วมม็อบไทยไม่ทนมันชอบจตุพร มันชอบอดุลย์หรอ ไปอยู่ในม็อบมันยังแซะอดุลย์อยู่เลย แถมชูสามนิ้วให้ด้วย แล้วอดุลย์มาบอกว่าห้ามชูสามนิ้วก็ไม่ได้ มันสิทธิ์ของเขา

เพราะฉะนั้นเลิกอ้างว่า อย่าด่าอย่าแซะกัน ตอนนี้เราต้องหาแนวร่วม เราต้องหาแนวร่วมอะใช่ แต่เราต้องหาแนวร่วมที่สนับสนุนหลักการประชาธิปไตย ไม่ใช่แค่แนวร่วมที่เกลียดไอ้นายกกระจอก แล้วถ้าจะสนับสนุนประชาธิปไตย การเคารพเสรีภาพในการแสดงความคิดเห็นคือพื้นฐานสำคัญเลย ถ้าคุณเห็นว่าที่เขาด่า เขาแซะ มันไม่ถูก คุณก็มีสิทธิในการตอบโต้ แต่ไม่ใช่มางอแงห้ามคนอื่นด่าห้ามคนอื่นแซะ ถ้าคิดว่ามันเกินเบอร์จนถึงขั้นหมิ่นประมาทหรือคุกคามก็ดำเนินการไปตามกฏหมาย

แต่ถ้าจะใจเท่า-ีมด เหมือนที่พี่แน็ปเคยบอก กูจะสนับสนุนประชาธิปไตย ก็ต่อเมื่อคนอื่นไม่มาด่ามาแซะกู แบบนี้เชิญเป็นสลิ่มเป็นอิกนอร์ต่อไป แล้วกูก็จะด่าพวกมึงต่อด้วย เพราะกูเดาได้เลยว่าคนประเภทนี้ เดี๋ยวพอไล่ประยุทธ์เสร็จอีกไม่กี่ปี พวกสามกีบวิจารณ์สถาบันหนักข้อเข้า มึงก็ไปเสนอหน้าเรียกทหารมาทำรัฐประหารอีก เพราะพวกมึงไม่ได้เข้าใจเลยว่าอะไรคือพื้นฐานของระบอบประชาธิปไตย ประวัติศาสตร์มันซ้ำรอยมากี่รอบแล้ว

แต่กรณีไมค์คืออีกเรื่องระดับหนึ่งเลย คือนอกจากจะไปแปะป้ายคนอื่นว่าเป็นสลิ่มมั่วซั่วแล้ว สิ่งที่สำคัญกว่าคือ มึงเป็นแกนนำไอ้สันขวาน มึงคือคนที่จะต้องเป็นกาวที่ยึดคนที่มีความคิดเห็นต่างกันบนหลักการประชาธิปไตยในมันอยู่ร่วมขบวนกันได้ แต่แทนที่มึงจะทำตัวเป็นกาว เสือกทำตัวเป็นแม่เหล็ก ผลักคนขั้วหนึ่งออกแล้วดูดคนอีกขั้วไว้กับตัวเอง ถ้ามึงเป็นแค่ผู้นำทางความคิดทั่วไปก็อาจจะไม่ใช่เรื่องใหญ่ขนาดนี้

แล้วส้นตีนหนักกว่าเดิมคือการขอโทษส่ง ๆ แบบไม่จริงใจ เรื่องที่ไม่เห็นด้วยกับการเหยียดเพศโอเค แต่อ้างเรื่องลัทธิบูชาตัวบุคคลคืออะไร กล้าพูดไหมว่าตัวเองไม่ได้พลาดเพราะใส่ตามปวิน แล้วแบบนี้ไม่เรียกว่าบูชาตัวบุคคลหรอ แล้ว crisis management ก็ไม่ได้เรียกรู้จากคนที่ตัวเองด่า ๆ อยู่เลย social detox อะไรของมึง ไม่ได้จำเป็นต้องยกขึ้นมาพูดเลย

ทีนี้ลดระดับลงมา ถ้าคำพูดนั้นไม่ได้ออกมาจากปากของคนระดับแกนนำก็จะไม่ร้ายแรงขนาดนั้น ถ้าเป็นระดับ individual ด่ากันว่าสลิ่ม-สามกีบแล้วควรจะทำยังไง มี 2 ทาง
1. รณรงค์เรื่อง anti-labelization ซึ่งการไม่แปะป้ายด่ากันมันดีกว่าแน่ ๆ อันนีเไม่มีใครเถียงได้ แต่ทำได้จริงไหมก็อีกเรื่อง ที่สำคัญคือคนรณรงค์ต้องทำให้ได้เองด้วย ไม่งั้นมันจะย้อนแยงเอง
2. ช่างแม่ง คือถ้าคุณมีจุดยืนชัดเจน ถกเถียงได้ตามหลักการ ก็ไม่จำเป็นต้องสนใจเลยว่าใครจะเรียกคุณว่าอะไร ตราบใดที่คุณสามารถแย้งได้อย่างตรงประเด็นแล้วอีกฝ่ายตอบโต้ในระดับเดียวกับคุณไม่ได้ เพราะการแปะป้าย การ discredit อีกฝ่าย การเบี่ยงประเด็น มันเป็นการโต้เถียงที่ใช้ระดับมันสมองน้อยกว่า แล้วคุณก็ไม่จำเป็นต้องลดตัวลงไปอยู่ระดับนั้น ยกตัวอย่างเมื่อวันก่อนมีคนเถียงกับผมแล้วบอกว่า ถ้าไม่ใช่สลิ่มก็ไม่ต้องร้อนตัว ผมก็ตอบกลับไปว่า แล้วรู้ได้ไงว่าผมไม่ใช่สลิ่ม ผมอาจจะเป็นสบิ่มก็ได้ แต่คุณบอกได้ไหมละว่าสิ่งที่ผมพูดมันผิดยังไง

สุดท้ายนี้ ย้ำอีกรอบ อย่าเอาเรื่องแซะเรื่องด่ามาเป็นข้ออ้างในการเรียกร้องประชาธิปไตย เห็นแล้วคันมือ อยากจะเข้าไป reply ว่าเรื่องของมึง จะเรียกร้องประชาธิปไตยแต่ไม่ให้ค่ากับเสรีภาพในการแสดงออกนี้มันอะไร ลองไปหา first amendment ของ American bill of rights ดูว่าประชาธิปไตยสมัยใหม่มันมีรากฐานมาจากอะไร

ประชาธิปไตยเนี่ย republic กับ democrats ด่ากันอบ่างกับจะฆ่ากันให้ได้ แต่พอ Trump บอกว่าจะเอาทหารเข้ามาจัดการผู้ชุมนุมประท้วง ก็โดนด่าจากทั่วสารทิศ แม้แต่คนในพรรคเดียวกันเองยังด่า แล้วถ้าเกิดมีประธานาธิบดีคนไหนคิดจะแก้กฏหมายใช้อำนาจตามอำเภอใจ เข้าข่ายเป็นเผด็จการ รับรองได้ว่ามึงโดนย้ำตีนจากทุกฝ่ายโดยพร้อมเพรียงกันแน่นอน

สิ่งที่น่ากังวลกว่าการด่ากัน คือการที่คนไทย ข้ออ้างที่จะไม่ออกมาต่อต้านเผด็จการมึงเยอะเหลือเกิน ทั้ง ๆ ที่โดยพื้นฐานหน้าที่ในการปกป้องรัฐธรรมนูญมันคือหน้าที่ของทุกคน ตั้งแต่พระมหากษัตริย์ยันลงมาถึงขอทาน

ไหน ๆ ก็พิมพ์ยาวแล้ว แถมอีกเรื่อง Call-out การกดดันให้ดารา Call-out เป็นเรื่องที่ทำได้ มีเหตุผลอะไรที่จะทำไม่ได้ ดาราก็มีความรับผิดชอบต่อสังคมในฐานะประชาชน แต่บังคับไม่ได้ การบังคับคือการสั่งให้ทำ โดยข่มขู่ว่าถ้าไม่ทำจะเป็นอันตรายต่อสิทธิขั้นพื้นฐาน เช่น ทำร้ายร่างกาย ทำลายทรัพย์สิน นำข้อมูลส่วนบุคคลมาเปิดเผย และต้องไม่คุกคาม เช่น บุรุกไปกดดันที่หน้าบ้าน ส่วนการเข้าไปคอมเม้นท์กดดันในโพสสาธารณะ ก็พิจารณากันเอาเองว่าขอบเขตของ social media มีกรอบความเป็นส่วนตัวแค่ไหน การที่ดาราโพสสาธารณะ แบบนั้นถือว่าเป็นขอบเขตส่วนบุคคลได้อย่างสมเหตุสมผลหรือไม่ อันนี้ผมเองก็ตอบไม่ได้ จนกว่าจะมีฉันทามติที่ชัดเจนของสังคม

(ขออนุญาตเอาคำตอบเดิมมาตอบซ้ำ)

 

อิอิ  

ด้วยความกดดันหลายๆอย่าง ทำให้ความอดทนถึงขีดจำกัด ฝ่ายม็อบ ไม่ใช่แค่แก่นนำ เลยประสาทแดก

ถ้าเรื่องเหลี่ยมและความนิ่ง ยอมรับว่าแพ้สลิ่มครับ สถานการณ์หน้าสิวหน้าขวาน สลิ่มนิ่งกว่าเยอะ

ยกตัวอย่าง เพจโรงแรมที่เชียงใหม่ ด่าสลิ่มได้มันมาก มันมากจนเกินขีดจำกัด คุมตัวเองไม่อยู่ ของย้อนกลับเข้าตัว

แกนนำเองก็เช่นกันครับ ต้องนิ่งกว่านี้ ดึงสลิ่มเป็นพวกไม่ได้ ก็อย่าทำให้พวกเดียวกันรู้สึกแย่เลย

แม้ว่าจะไม่ถึงขั้นเปลี่ยนใจไปอยู่ฝั่งเผด็จการ แต่สำหรับลูกชุบ หรือคนที่อยู่จุดกลับตัว จะลังเลว่าตัวเองไปถูกทางหรือเปล่า  

สำหรับผม ผมว่าถ้าเกิดใจยังลังเล อย่าเลือกข้างเพราะดูตัวบุคคลเลยครับ อันนี้ผมหมายถึงโดยรวมนะ ลูกชุบเอยอะไรเอย

ถ้าลูกชุบมันมองเห็นระบบระบอบต่างๆในประเทศเรามันไม่สมเหตุสมผล หรือ ควรแก่การเปลี่ยนแปลงจริงๆ

ผมว่าเขาไม่ลังเลหรอกครับเพราะเขารู้ว่าเขาต้องการอะไรให้ตัวเองและประเทศ

แต่ไอ้พวกที่ยึดติดกับตัวบุคคล ผมว่าอันนี้ต้องกลับไปถามตัวเองใหม่ว่าเลือกฝั่งไหนเพราะอะไรกันแน่ บุคคล หรือ อุดมการณ์

ผมคิดว่าหลายๆครั้งฝั่งประชาธิปไตยก็แรง แม้กระทั่งตัวผมเองก็ตาม แต่สิ่งที่เขา หรือ ผมต้องการ มันก็คือการเปลี่ยนแปลงประเทศ

ดังนั้นผมไม่สนใจว่าใครจะพูดอะไร ทำตัวยังไง ถ้าเรายังมีอุดมการณ์คืออยากเปลี่ยนแปลงให้ดีขึ้นก็พอ

แต่ไม่ได้หมายถึงว่าจะเป็นแกนนำแล้วจะทำอะไรพูดอะไรก็ได้มันก็ไม่ใช่อีก ทุกอย่างมันมีผลของมันเสมอ เขาก็ต้องจัดการกับมันไป

และถ้ากฏหมายมันเที่ยงตรงจริงๆนะ ผมว่าสลิ่มติดคุกไปเป็นล้านแล้วมั้ง อย่างน้อยๆก็ข้อหาเฟคนิวส์  

เหตุผลในชีวิตคนเรามันก็แค่นี้แหละ
ไม่ชอบแกนนำ ไม่ชอบแนวคิด พื้นที่ชุมนุมไม่ถูกสุขอนามัย อากาศร้อน

แกนนำด่าชอบแซะศิลปินที่ชอบ ก็เป็นหนึ่งในนั้น 555  

จุดยืนน่าสมเพชมากครับ 55555  

จริงครับ อะไรที่เป็นหน้าที่ เช่น การเลือกตั้ง ผมไปเสมอ
แต่อะไรที่เป็นเสรีภาพแบบการไปร่วมชุมนุม ไปประท้วง ผมมีเหตุผลแค่นี้ล่ะ