เรียกว่าลำบากดีไหม ผมก็ไม่แน่ใจนะครับ เพราะตอนเด็กๆ โชคดีได้เรียนโรงเรียนดีๆ และมีกิจการที่บ้านที่ทำมาหลายสิบปี จนตั้งตัวได้ แต่ผมกลับไม่สนใจกิจการที่บ้านเลย สุดท้ายมาทำงานประจำและลาออกจากงานประจำจนมีโรงงานเป็นของตัวเอง พร้อมลูกน้องนัับร้อยชีวิต

ช่วงที่ทำงานประจำเริ่มต้นคือเงินเดือนหมื่นปลายๆ ไม่มีเงินเก็บ เพราะเรียนจบก็ทำงานทันที แต่ก็ตัดสินใจลาออกจากงานประจำออกมาทำธุรกิจด้วยเงินของตัวเองที่ไม่มี ไม่ได้ขอที่บ้านแม้แต่บาทเดียว เพราะอยากลุยดด้วยตัวเองจริงๆ

ก็ล้มลุกคลุกคลานมาได้ ทั้งอดทนและจังหวะหลายๆ อย่าง จนปัจจุบันมีโรงงานของตัวเอง พนักงานร้อยกว่าคน มีฝันที่จะดันเข้าตลาดหลักทรัพย์ สิ่งที่ผมอยากจะสื่อคือ เราต้องขยันแบบฉลาดและมีทิศทาง กล่าวคือ ให้เวลากับการวางแผนก่อนลงมือทำ ให้เวลาหาข้อมูลก่อนตัดสินใจ แล้วลงมือทำตามแพลนให้เต็มที่ เชื่อในสิ่งที่เราคิดมาอย่างรอบคอบแล้วว่ามันเป็นไปได้ มันไปได้ วางแผนการสูญเสียว่าเราเสียได้แค่ไหน จะได้ลุยแบบไม่ต้องห่วงหน้าพะวงหลัง ส่วนที่เสียก็เสียไป อย่าโอดครวญนาน เพราะยิ่งนานเรายิ่งเสียเวลา ใจใหญ่ อย่าคิดเล็กคิดน้อย เสียเปรียบได้ถ้าการเสียเปรียบจะพาเราไปสู่เป้าหมาย

ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าสองมือ และสมองของเรา อยู่กับคนเก่ง เข้าหาคนเก่ง ขอความรู้จากคนเก่งแบบตรงไปตรงมา ไม่ต้องอาย หากคำถามนั้นจะทำให้เราดูโง่ ก็ดีกว่าดูดีแต่เนื้อในกลวงโล่ง แบบนี้ก็คือโง่เหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

ทุกวันนี้ผมบอกได้เลยว่าเหนื่อยมากๆ นอนวันละไม่กี่ชม. มา 5 ปีแล้ว แต่มองกลับไปผมไม่เคยเสียดาย หรือเสียใจเลย สิ่งที่ผมอยากจะฝากคือ ความเชื่อ การวางแผน และการวัดผล คือสามสิ่งที่ในชีวิตต้องมีในทุกๆ เรื่อง โดยเฉพาะธุรกิจ ยินดีให้คำปรึกษากับพี่ๆ เพื่อนๆ น้องๆ ในที่นี้ หากแนวทางผมเป็นประโยชน์ก็จะยิ่งดีมากๆ ยินดีมากๆ เป็นกำลังใจให้ทุกๆ คนในสภาวะเศรษฐกิจแบบนี้ครับ

เด็กๆผมก็ไม่มีนะ แต่ไม่ได้คิดอะไร ถ้าไม่คิดว่าจนมันก็ไม่จนอ่ะ มีไรก็กินไป
พอปี4 นั่งเล่น CM ตอนปิดเทอมอยู่ อยู่ๆพ่อมาถามอยากหางานพิเศษทำไม๊ ตอนนั้นหัวสมองปิ๊งเลย เออ ไช่ มันถึงเวลาแล้วสิ ไม่ต้องตอบคำถามอะไรพ่อมากมายเลย รุ่งขึ้นหาสมัคร part time เลย แล้วก็ทำงานมาเรื่อยๆจนถึงปัจจุบัน
ปัจจุบันรู้ซึ้งคำว่า mideset แล้ว ว่าสำคัญกับการดำเนินชีวิตแค่ไหน

ตอนนี้ดีไหมครับ