ไม่ถึงกับลำบากเพราะพ่อแม่ส่งเรียนมหาลัยได้

แต่ที่บ้านมาล้มเอาตอนเรียนอยู่ปี 2 ฮึดทำงานหารายได้เสริม พ่อแม่ก็ยังสู้

ผมจบมาคือทำงานหาเงินส่งน้องสองคนเรียนแบบไม่มีเงินเก็บเลย

จนน้องเรียนจบหมดถึงซื้อคอนโด ตอนนี้มีบ้านมีรถแล้ว

ช่วยกันพี่น้องส่งเงินให้พ่อแม่คนละ 5000 บ้าง 8000 บ้าง

ยังรู้สึกขอบคุณแฟนตลอดช่วงเวลา 6-7 ปีนั้นที่เราจบมาเริ่มทำงาน มาลำบากอยู่หอถูกๆ สร้างตัวด้วยกัน

ตอนนี้เหลือแต่หนี้บ้าน แฟนก็มีความสุข บ้านมีพื้นที่ ได้ปลูกสวนครัว ใช้เงินกันไม่เยอะครับ สมถะๆ

ผมไม่รู้ว่าจะนับแบบไหนดีครับ

เกิดมาในครอบครัวยากจน แต่ไม่เคยรู้สึก เพราะพ่อแม่ เลี้ยงมาแบบตามใจและทุ่มเทเพื่อผมมาก รวมถึงพี่สาวแท้ๆก็เสียสละทุกอย่างให้ ผมเลยไม่เคยรู้สึกขาดเลย

แต่กลับมารู้สึกว่าตัวเองติดลบตอนวัยรุ่นช่วง ปวช. 15-19 ปี เพราะเกเรมาก เอาทุกอย่างที่วัยรุ่นเกเรคนนึงจะทำได้ แต่ยังดีตรงที่ ผมแค่สนุกไปตามวัย ไม่ได้รุนแรงมากมาย คือ ไม่เคยทำอะไรที่ต้องเกิดคดีความ แต่ยังไงการเกเรก็ทำให้เราแย่อยู่ดี

ช่วงวัย 20นิดๆ ผมเริ่มมองเห็นทุกอย่างเปลี่ยนไป อะไรที่เคยสนุกกลับไม่สนุก อะไรที่เคยไม่สนใจเริ่มจะสนใจ

นั้นคือการไม่สนุกที่ได้เที่ยว แล้วมาสนใจคุณภาพชีวิตของเพื่อนวัยเดียวกันที่มีรถ มีชีวิตดีๆ ในทุกๆวัน

ผมเลยเปลี่ยนชีวิตผลันตามความคิดทันที แต่ผลลัพธ์ที่ได้คือ รู้สึกถึงการมีชีวิตที่ติดลบ เพราะ ตอนนั้นเรายังเรียนไม่จบ ภาพลักษณ์ก็ดูแย่เพราะเกเร เมื่อมองมาที่บ้าน ก็มาเห็นว่าบ้านเราจนแค่ไหน พ่อแม่ พี่ต้องพยายามเเค่ไหนเราถึงจะอยู่สบายแบบนี้ได้ในทุกๆวัน บอกตรงๆจุดนั้นช็อคมาก จากเด็กที่เคยมั่นใจ กลายเป็นคนไม่มั่นใจ ปล่อยตัวเอง จนน้ำหนักขึ้นถึง 100กิโล ไปเป็นพนักงานพาร์ทไทม์ทั่วไป จากตอนเด็กๆที่เคยเป็นคนมากความสามารถ เรียนเก่ง หน้าตาดีระดับนึง เป็นนักร้อง นักฟุตบอล มีแต่คนคาดหวังว่าอนาคตสดใสแน่ๆ แต่ ณ เวลานั้น ตรงกันข้ามทุกอย่าง เกเร จนคนรอบข้างไม่มั่นใจ อ้วน 100กว่ากิโล โอกาสทางด้านต่างๆเราทิ้งมันไปหมด

แต่สิ่งนึงที่ผมคิดว่า มันดีที่สุดในชีวิตอย่างนึงเลยคือ ณ วันนั้น ผมเลือกที่จะโฟกัสที่ชีวิตที่อยากจะมี แม้ตอนนั้นเราจะรู้สึกแย่ และรู้สึกว่าอนาคตที่ดีห่างไกลมาก แต่เราไม่กลับไปเกเร และเดินหน้าต่อไปทั้งน้ำตาแบบนั้น

ผมวิ่งทุกเย็นเพื่อลดน้ำหนัก ผมทำงานไปเรื่อยๆ แม้จะโดนดูถูก ผ่านไป 3-4ปี ผมเริ่มกลับมามีหุ่นที่ดี(60กก.) หน้าตา สุขภาพ ที่ดีขึ้น การงานเริ่มได้รับโอกาสต่างๆจากพี่ๆได้แนะนำเข้ามาเรื่อยๆ ผมก็ยังคงทำไปเรื่อยๆไม่ได้รวยอะไร แต่ก็เลี้ยงดูตัวเองได้ เงินเดือน20,000ประมาณนั้น(เป็นเซลล์) เหมือนจะมีชีวิตที่ดีขึ้น

แต่แล้วชีวิตที่ต้องกดดันมาอีกครั้ง เมื่อผมมีลูกคนที่ 1 มันทำให้รู้เลยว่าเห้ยยย เงินเดือน เท่านี้ไม่พอเลี้ยงลูกแน่ๆ และที่เจ็บปวดกว่านั้น เมื่อเป็นพ่อคน เราอยากให้ลูกได้มีอนาคตที่ดีและได้รับสิ่งที่ดีที่สุด

จึงเริ่มเปลี่ยนตัวเองอีกครั้ง เป้าหมายใหม่ในชีวิตคือ ต้องรวยให้ได้

สิ่งแรกที่ผมทำคือ มองดูเจ้าของกิจการรอบๆตัวที่เราต้องไปดูแล ว่าเขาทำอย่างไรแล้วรวย ผมดูแลนิติบุคคลเกือบทั้งจังหวัด โปรดักซ์เป็นร้อย ผมไม่สามารถจับใจความได้เลยว่า อาชีพไหนตอบโจทย์ได้ที่สุด จึงเปลี่ยนใหม่ คือ ตรงเข้าไปถามเลยว่า ถ้าอยากจะรวย ต้องเริ่มต้นยังไงครับ คำตอบที่ได้มาคล้ายๆกันเลยคือ ก็ลงมือทำและสู้สิ ต้องสู้เท่านั้น ผมพูดตรงๆ ผมไม่เข้าใจวะ เพราะทุกวันนี้ก็สู้อยู่นะเห้ยย แต่มันไม่ใกล้เคียงความรวยเลย จนวันนึงผมได้มีโอกาสเปลี่ยนงาน และได้มาเจอคนๆนึงซึ่งเป็น ผจก.ภาคที่ต้องมาสอนงานผม เป็นงานโปรเจคใหม่ที่พึ่งเริ่ม และไม่มีใครอยากทำ แต่ผมอาสาจะไปทำ เพราะอยากเปลี่ยนแปลง นั้นคือจุดเปลี่ยนแปลงในชีวิตผม เพราะผมยังคงเดินทางหาคำตอบอยู่เสมอคือ ทำยังไงถึงรวย และคนรวยๆเขาคิดอะไร จนมาเจอ ผจก.คนนี้ เงินเดือนเขาน่าจะ1.5-2แสนต่อเดือน ผมสนใจในตัวเขามาก และก็ถามเขาว่า ทำได้ยังไง สิ่งที่ผมตกใจสุดๆในวันนั้นคือ เขาตอบมาว่า ผมพึ่งได้เงินเดือนเท่านี้ ปีนี้ปีแรก ปีที่แล้วยังได้แค่ 3หมื่นกว่าบาทเอง ผมบอกเห้ยยย ทำไงอะ เค้าบอกมาคำเดียว "แค่คุณเชื่อว่าคุณทำได้ คุณจะทำได้" ผมคิดในใจ เอาอีกแล้ว ไม่เข้าใจอีกแล้ว แต่คนนี้เหมือนเขาจะเอ็นดูผมเลยพยายามบิ้วต่อ ว่า เห้ยมาร์ค อยากรวยใช่ไหม ตอนนี้เอ็งเงินเดือนเท่าไหร่ ? ผมก็ตอบไป รวมคอม 25,000-30,000ครับ งั้นเองคิดแค่ว่าเอ็งต้องได้เงินเดือน 1แสน และเชื่อให้หมดหัวใจว่าจะทำได้ เอ็งทำได้ไหม คำตอบที่ผมตอบตอนนั้น คือ ได้ครับ และพี่เขาสวนทันที เอ็งโกหก เอ็งไม่ได้เชื่อว่าทำได้ แต่เอ็งแค่ตอบเพราะเองอยากได้ งั้นเอาใหม่ เอ็งคิดว่าเอ็งทำได้ไหม ? ผมนั่งคิดว่าใหม่ ทบทวน แล้วตอบว่า ไม่ได้ครับ ผมไม่เชื่อว่าผมได้ทำ แต่ถ้า50,000อาจจะได้ พอสิ้นคำนั้น แกบอกผมว่า งั้นไปทำให้เชื่อสุดใจว่าทำได้แล้วค่อยมาคุยกัน ผมก็ไปนั่งคิดนอนคิด จนวันนึงรู้สึกว่าเห้ย เราต้องทำได้สิ ทำได้แน่ๆ จึงหันมามองที่งานมั้งหมดที่เรา นำมาเขียนแบบแผน เวลา การทำงาน การเงิน และลิสออกมาเพื่อดูว่าจะทำยังไงให้ถึง50,000ดี แล้วจึงไปปรึกษา ผจก.ว่าผมจะแบ่งเวลายังไงให้ทำส่วนนี้ได้เพิ่มขึ้น จะเปลี่ยนแปลงแบบไหน สิ่งแรกที่แกถามผมคือ เอ็งเริ่มเชื่อแล้วใช่ไหม ผมบอกว่าใช่ครับ ผมเชื่อมั่นในตัวเองว่าจะทำได้ แกก็สอนผมครับ ว่าผมควรตัดทิ้งอะไรบางอย่างในการทำงานออกไป แล้วไปทำอะไรอีกอย่างขึ้นมา แน่นอน มันคืองานที่ยากขึ้น เสี่ยงขึ้น แถมต้องทิ้งงานที่ทำเงินให้เรา เพราะเอาเวลาไปโฟกัสสิ่งใหม่ที่ใหญ่กว่าเดิม ที่คนส่วนใหญ่ไม่กล้าที่จะทำกัน แต่ในเมื่อผมเชื่อมั่นมาแล้ว ผมก็ลงมือทำครับ บทสรุป ภายใน3เดือน ผมกระโดดคอมไปเเตะ5หมื่นบ่อยมาก และพีคสุดคือ ได้เเตะหลักแสนด้วยครับ แน่นอน ทึ่งสิครับ ได้รับการชื่นชม ได้มีชื่อเสียง ได้รับโอกาสโครตเยอะ ครั้งนั้นเป็นครั้งแรกในชีวิตเลยที่รู้สึกว่าไม่เคกลัวตกงาน เพราะงานมารอโครตเยอะเลย คือ เป็นชีวิตที่ดีมากๆ

จนเริ่มกลับมานั่งทบทวนมาเห้ย เรามาถึงจุดนี้ได้ยังไงกัน คำตอบที่ทำให้เราเข้าใจทั้งหมดเลยก็คือ ทุกอย่างมันเริ่มต้นที่ตัวเราเองทั้งนั้นครับ ในวันที่ผมเกเร แม้ครอบครัวจะดีแค่ไหน ผมก็ยังคงทำตัวเองได้ทั้งนั้น ในวันที่ผมกลับมาในแนวทางที่ถูกต้องก็เพราะผมเห็นชีวิตที่ตัวเองอยากได้จริงๆ ผมก็เลิกเกเรได้ทันทีไม่ต้องมีอะไรมากมาย มาเดินทางต่อในสิ่งที่ควรจะเป็น และวันนี้ผมอยากจะรวยขึ้น ผมก็แค่เชื่อมั่นในตัวเองว่าผมจะรวยได้ ผมก็จะเชื่อมั่นและกล้าลงมือทำในสิ่งยากๆและเสี่ยง เพื่อให้รวยขึ้น นั้นคือเหตุผลว่าทำไมคนรวยๆหลายคน ถึงพูดเรื่องโฟกัส เรื่องเป้าหมาย และความอดทน เยอะมากๆ เพราะเขารู้ดีว่า การทำงานให้ประสบความสำเร็จ มันมีความเสี่ยง มันเหนื่อย มันสูญเสียหลายสิ่งไป เพื่อให้ได้สิ่งนั้นมา เราจึงต้องแน่วแน่ว่าทำไปเพื่ออะไร ถ้าล้มเหลวก็ต้องอดทนไปต่อให้ได้ และไม่เสียดายสิ่งที่ต้องเสียไป


ตั้งแต่นั้นผมจึงใช้วิธีนี้ยึดถือชีวิตมาตลอด และเรียนรู้หาประสบการ์ณ วาดแผนอนาคต และเดินทางในชีวิตอย่างเต็มที่ มีเป้าหมายที่ชัดเจนที่สุด และที่สำคัญ คือผมโครตเชื่อมั่นเลยว่าผมจะต้องรวย 100ล้านได้แน่ๆ

ทุกวันนี้ ผมมีบริษัทเล็กๆของตัวเองแล้วครับ ก็โตมาจากเซลล์ ก็พัฒนามาเป็นบริษัทตัวแทนหลายๆโปรดักซ์ ให้ภรรยาลาออกมาช่วยๆกัน มีลูกน้อง2-3คน ก็ยังไม่ได้เก่งหรือประสบความสำเร็จอะไรมากครับ แต่ก็ถือว่าเดินทางที่ถูกต้องเพื่อไปยังเป้าหมาย มีคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้น มีทัศนคตืที่ดีขึ้น และไม่หวั่นไหวต่อสื่งยั่วยุอะไรเลย

ส่วนครอบครัวก็ดีขึ้นครับ ได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตา มีน้องแฝดเพิ่มมาอีก 2 เป็นลูก 3คน พ่อแม่ได้หยุดทำงานอยู่บ้านกับหลานๆ และมีผมกับพี่สาว คอยดูแลเรื่องค่าใช้จ่ายภายในครอบครัว มีประกันดีๆครบกันทุกคน มีเงินออมไว้เพื่อทุกคนในครอบครัว อย่างน้อยๆ ในมีชีวิตในแต่ละวันที่ดีขึ้น แล้วค่อยๆเดินไปถึงจุดสูงสุดให้ได้ นั้นถือว่าดีที่สุดสำหรับผมแล้วครับ

ยาวหน่อยแต่ขอเป็นกำลังใจให้กับทุกคนที่สู้เพื่อตัวเราเองครับ

ไม่มีใครทำร้ายเราได้เท่าตัวเรา และ ไม่มีใครช่วยเหลือเราได้เท่าตัวเราเช่นกันครับ

ขอบคุณครับ

บ้านผมเคยโดนฟ้องล้มละลายมาก่อนครับ
ญาติพี่น้องพ่อค่อยๆหนีหาย ความช่วยเหลือค่อยๆหายไปจนต้องช่วยๆกันเอง
สุดท้ายพ่อป่วยและจากไปก่อน

ช่วงเรียนมหาลัย ไม่ได้ลำบากขนาดหลายๆท่านนะครับ แต่ค่อนข้างต้องประหยัด มาพีคช่วงที่เรียนมหาลัยปีสุดท้ายทีต้องหาค่าเทอม ค่ากินอยู่เพื่อเรียนเอง

หลังจากนั้นก็มีโอกาสไปเรียน ป.โท ที่ต่างประเทศ แต่ก็ต้องทำงานเป็นเด็กเสริฟเยอะมากๆ เพราะต้องส่งเงินให้ที่บ้านด้วย เอาตรงๆ ถึงขั้น อ.เรียกไปคุยว่าให้ลด ชม. การทำงานนอกลง เดี๋ยวจะไม่จบเอา
เคยแย่สุดคือ มีเหลือแต่ค่ารถขาไปทำงานในวันที่เงินเดือนออก คือ ขากลับต้องเอาเงินเดือนที่จะได้เป็นเงินสดวันนั้นนั่งรถกลับมา ถ้าเงินไม่ออกนี่คือไม่มีเงินนั่งรถกลับบ้าน

พอกลับมาไทยคราวนี้ อะไรๆก็ดีขั้นครับ ทำงานประจำ ได้เงินเดือนโอเคอยู่ ปีนึงซื้อรถ 3 ปีซื้อบ้าน เอาแม่พี่น้องมาอยู่ด้วยกัน

ตอนนี้ไม่ได้มีบริวารอะไรมากมายเลยครับ แต่การใช้ชีวิตด้วยความเข้าใจในหลายๆระดับ และการทำงานที่พยายามอธิบายถึงความสำคัญและให้เหตุผลในการทำงานชิ้นนั้นๆกับเพื่อนร่วมงาน ทำให้ค่อนข้างมีความช่วยเหลือเรื่องงานเข้ามาเรื่อยๆครับ

ทุกวันนี้ก็ยังทำงานประจำอยู่ เป็นผู้ช่วยผู้จัดการ มีลูกน้องนิดหน่อย

สุดจัด

สบายเลยสินะ

จะแก้ไขดันกดผิดครับ

10 ปีที่แล้ว ผมทำงานได้วันละ 150 บาท

หลังเรียนจบ ผมลำบากอยู่2เดือนเต็ม ๆ ผมไม่มีตังค์สักบาท
ได้อาศัยเขาอยู่ ทุกเช้าต้องเดินออกไปขอข้าวชาวบ้านเพื่อมาประทังชีวิต ทานแค่มื้อเช้ามื้อเดียว หิวก็ต้องอด
น้ำฟรี แต่ไม่มีไฟฟ้าใช้ โทรศัพท์ก็ไม่มีใช้

ตอนนี้ลืมตาอ่าปากได้ ทำงานที่บริษัท และโชคดีที่บริษัทส่งมาต่างประเทศ ก็พอตั้งตัวได้ระดับนึงครับ

แต่ก่อนไม่ลำบากเท่าไหร่ แต่พอมีเมียลำบากขึ้นเยอะ

เค้ายังไม่ได้ถาม !!

ปี 2007-09 กับ 2014-16 นี่คือช่วงเวลาลำบากมากที่สุด

มีเงินใช้เดือนนึงแค่ 2-3 พัน ตกงานไม่มีงานทำ นอนอยู่บ้าน เล่นเกมอย่างเดียว ไม่ใช่ว่าขี้เกียจ ไม่อยากหางานทำนะ แต่เรียนไม่จบตรีด้วย แถมร่างกายไม่แข็งแรง ทำงานแรงงานไม่ได้ ประกอบกับสภาพจิตใจย่ำแย่มาก แทบจะไม่มีอนาคตเลยทีเดียว

พอกรีนการ์ดผ่าน ก็ย้ายไปทำงานที่อเมริกา จนตอนนี้ทำมาเป็นปีที่ 5 แล้ว ตอนทำงานก็ค่อนข้างตั้งใจทำเต็มที่จนตอนนี้ได้เงินเดือนประมาณ 7-8 หมื่นบาทต่อเดือน

ใช้แรงฮึดและแรงจูงใจจากความยากลำบากตอนช่วงตกงาน ไม่มีเงินใช้ เพราะช่วงเป็นวัยหนุ่ม ไม่ชอบทำงานที่ไหนนานๆ แถมไม่ค่อยมีความรับผิดชอบ ใช้ความผิดพลาดในอดีตเป็นประสบการณ์สอนย้ำและเตือนใจตัวเองว่า เราจะไม่กลับไปเป็นคนว่างงานอีก ถึงแม้วันว่างวันหยุดตอนนี้จะนั่งเล่นเกมอยู่บ้านเหมือนเดิมก็เถอะ

ให้กำลังใจทุกท่านเลยครับ

ผมโคตรโชคดีเลยที่ไม่เคยเจอเหตุการณ์ลำบากมากที่ไม่มีเงินเลย แต่ในอนาคตก็ไม่รู้ ยังดีที่บ้านผมญาติพี่น้อง support ให้กันตลอด อาจเป็นเพราะครอบครัวคนจีนด้วยมั้ง เลยทำให้ญาติสนิทกันมาก เจอกันเกือบทุกวัน

สมัยเด็กพ่อแม่ยังอยู่ด้วยกัน มีกิจการเป็นของตัวเอง
บทก็เหมือนหลายๆคนเช่นกันครับ โดนโกง ครอบครัวแยกทาง
ผมไปอยู่กับยาย ต้องย้ายไปเรียนที่ตจว. ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก

ม.ต้นได้เข้ามาเรียนรร.ที่กรุงเทพ เป็นโรงเรียนระดับกลาง
ก็โดนบูลลี่ครับ เพราะพูดสำเนียงต่างจังหวัด ก็นานพักนึงหาย
อยู่บ้านกับพ่อที่โรงงานพ่อจัดให้เป็นบ้านเก่าๆ ห้องน้ำใช้ร่วมกัน
เป็นห้องเล็กๆอยู่กับพ่อสองคน บางวันพ่อได้ข้าวมื่อเช้าจากวัดมากิน
ช่วงนั้นลำบากเลย พ่อแม่แยกทาง อะไรที่เพื่อนมี เราไม่มีแน่นอน
ของสมัยนั้นพวกเพจเจอร์ ทามาก้อช ไม่รู้จักไม่เคยมีครับ
สภาพชีวิตช่วงนั้นไม่ค่อยดีเท่าไร เรียนจนจบมัธยมต้นเกรดกลางๆ

ช่วงม.ปลายถึงมหาลัย แม่ให้ไปอยู่กับน้าที่ตจว. น้าดูแลดีมาก
พอดีสอบติดที่นั่น ในยุคนั้นสถาบันนั้นที่ว่ามีชื่อเสียงของจังหวัด
ก็เรียนจนจบมหาลัย ฐานะพ่อกับแม่ก็ไม่ได้ดี แยกทางกันอยู่
เช่าบ้านกันอยู่ พ่อเคยซื้อบ้านใหม่ เพื่อให้มาอยู่รวมกัน
สุดท้ายก็ทะเลาะกัน แยกทางกันอยู่เหมือนเดิม ช็อคอีกรอบ

พอเรียนจบทำงานบริษัทนึงที่ตจว.ที่เรียนจบมา สตาร์ทที่ 11k
(เมื่อประมาณ 12 ปีก่อนนะครับ) ทำงานที่นั่นได้ 4 ปี
เช่าหอพักอยู่ แล้วก็ลาออกตอนเงินเดือน 20k
ที่ออกเพราะอยากได้วันหยุดเสาร์อาทิตย์
พอได้งานใหม่ ได้เงินเดือน 24k ทำมาจนทุกวันนี้ เข้าปีที่ 8
งานบริษัทนี้หลายๆอย่างเปลี่ยนทัศคติเราไปเยอะ รวมถึงภาษา
เพราะเป็นบริษัทข้ามชาติ ชีวิตเปลี่ยนมาก เพราะได้งานที่นี่
ตอนนี้เงินเดือนประจำ 1 แสน แล้วก็มีธุรกิจส่วนตัวทำคนเดียว
มีขายของออนไลน์อีกบางส่วน ทำคนเดียวทั้งหมด มีเล่นหุ้นด้วย
รวมๆรายได้ตอนนี้ ประมาณ 250k ต่อเดือน เลี้ยงพ่อแม่ได้สบาย
แม้ช่วงนี้มีโควิด ก็ยังมีรายได้เท่าเดิม ไม่ได้มีผลกระทบอะไรครับ
มีบ้าน+คอนโด 4 หลัง รถ 1 คัน ตอนนี้ผ่อนคอนโดกับบ้านหลังที่ 4
และพึ่งจะเปลี่ยนรถให้แม่อีกคัน มีเงินเดือนให้พ่อกับแม่ทุกเดือนครับ

พ่อผมต้องเดินลัดทุ่งนาไปสอนหนังสือ มีชาวบ้านที่ทำนาทักว่าวันนี้ครูเอาไข่ต้มมากินใช่ป่าว เพราะได้ยินกล่องข้าวมีเสียงตอนเดิน พ่อก็ตอบว่าใช่ครับ แต่จริงแล้วเป็นก้อนน้ำอ้อย ตอนนั้นไม่มีเงินซื้อไข่ ก้อนน้ำอ้อยนี่หล่ะกินได้นานประหยัดดี
ปล.พ่อผมเป็นเด็กกำพร้า พ่อกับแม่ตายตั้งแต่เด็ก ต้องไปอาศัยอยู่วัดและเรียน ส่วนแม่ผมเรียนถึง ป.4 แล้วพ่อตาย ต้องออกจากโรงเรียนมาช่วยเลี้ยงน้องๆอีก 5 คน