ประมาณว่าอยากรู้ว่าบวชแล้วความรู้สึกเป็นยังไง

ไม่ได้อยากได้บุญ ไม่ได้บวชให้พ่อแม่ ไม่ได้บวชให้ใคร

และไม่ได้โดนบังคับ

เหมือนคนไม่เชื่อเรื่องผี อยากเจอผี ก็ไปสถานที่ที่เขาว่ากันว่ามีผี อันนี้อยากรู้ว่าบวชแล้วเป็นไง ก็ไปบวช

มันขึ้นอยู่กับว่าคุณไปทำอะไรในการบวช

สมัยผมบวชคือไปนู่นเลย อยู่วัดที่เกือบจะเป็นวัดป่า (บ้านนอกสุดๆ) สิ่งอำนวยความสะดวกแทบไม่มี มีพัดลมตัวเดียว เช้าต้องตื่นตี 5 บิณไม่งั้นไม่มีข้าวกิน ถ้าไม่ใช่วันพระญาติโยมไม่มีมาถวายอาหารแน่นอน เย็นๆ ก็ต้องออกมากวาดวัดทำกิจของสงฆ์เรื่อย วนลูปทุกวัน วันไหนมีกิจนิมนต์ก็ต้องออกเพราะพระทั้งวัดมีไม่ถึง 10 รูป (ถ้านิมนต์ 9 รูปก็เหมือนเหมายกวัดอะ 555)

สึกออกมาคือผมรู้เลยว่าศาสนาพุทธมันไม่ได้แย่ที่ตัวศาสนา มันแย่ที่ตัวบุคคลในศาสนาต่างหาก มั่วไปหมด ศีล 227 ข้อของพระพุทธเจ้านี่ถือเป็นสุดยอดหลักการปฏิบัติตนเลย คุณทำได้ซักครึ่งนึงก็กลายเป็นคนที่โคตรจะ smart แล้วเอาจริงๆ ยกตัวอย่างศีลเรื่องกินข้าว แฟนผมยังบอกเลยว่าเห็นความแตกต่างแต่อธิบายไม่ถูก

แต่ทุกวันนี้ผมก็ไม่ค่อยศรัทธานะ เสื่อมศรัทธาจากคนในศาสนานี่แหละ

ลองไปอุปสมบทหมู่ดูครับ ไม่เหงาเลย ชิลล์ๆด้วย

ไม่เชื่อเพราะโดนบังคับบวชนี่แหล่ะ

พอบวชได้เข้าไปเห็นสิ่งไม่ดี อบายมุข ผมเลยเฟดตัวจากวงการเลย

ตอนนั้น 16-17 เองอายุ ผมไม่นับถือ 25 ทะเลาะบ้านแตก

ไม่รู้เขาเรียกบวชอะไร ที่วัยรุ่นต้องบวชอ่ะ ไม่คุยกันนานเกิน 2 เดือนอ่ะ

หลังๆเขาปลงละ

จะมีหรอครับ

ผมว่าเราไม่เชื่อเรื่องอะไร เราไม่เสียเวลาไปพิสูจน์

ยกเว้นก็อยากรู้จริงๆ ไปพิสูจน์ดู

แต่มันหายากนะทั้งสองแบบ

ผมไม่เชื่อ แต่บวชให้พ่อแม่ บวชไปไม่คิดอะไร แต่ก็ตั้งใจสวดอะไรพวกนี้ไม่เล่นๆ

ออกมาก็ไม่ยุ่งอีก ไม่ได้ทำให้รู้สึกเชื่อเลย เพราะก็เห็นอยู่เรื่องเงินๆทองๆ เรื่องแบ่งฝ่าย

ผมไม่นับถือศาสนา ได้บวชเพราะแม่อยากให้บวช พอบวชไปได้เข้าไปในสังคมสงฆ์มากขึ้น ก็ยิ่งไม่นับถือศาสนาอะไรมากขึ้นไปอีก

บวชแล้วรู้สึกยังไง อยู่ที่ว่าบวชแล้วทำตัวแบบไหนมากกว่า

ทุกวันนี้ พระ ที่บวชรุนเดียวกับผม คุยกันใน Line ยังเรียกกัน ท่าน ๆ อยู่เลย โคตรตลกอะ 55555

ไม่นับถือเพราะหลักคำสอนหรือเพราะคน

ผมโอเคในคำสอน แต่ไม่เชื่อเรื่องปาฏิหาริย์ไรนั่นหรอก ส่วนเรื่องบวช ไม่เคยอยู่ในหัวเลยครับ อยากสงบ อยากดึงสติก็นั่งสมาธิเอาก็ได้

มันขึ้นอยู่กับว่าคุณไปทำอะไรในการบวช

สมัยผมบวชคือไปนู่นเลย อยู่วัดที่เกือบจะเป็นวัดป่า (บ้านนอกสุดๆ) สิ่งอำนวยความสะดวกแทบไม่มี มีพัดลมตัวเดียว เช้าต้องตื่นตี 5 บิณไม่งั้นไม่มีข้าวกิน ถ้าไม่ใช่วันพระญาติโยมไม่มีมาถวายอาหารแน่นอน เย็นๆ ก็ต้องออกมากวาดวัดทำกิจของสงฆ์เรื่อย วนลูปทุกวัน วันไหนมีกิจนิมนต์ก็ต้องออกเพราะพระทั้งวัดมีไม่ถึง 10 รูป (ถ้านิมนต์ 9 รูปก็เหมือนเหมายกวัดอะ 555)

สึกออกมาคือผมรู้เลยว่าศาสนาพุทธมันไม่ได้แย่ที่ตัวศาสนา มันแย่ที่ตัวบุคคลในศาสนาต่างหาก มั่วไปหมด ศีล 227 ข้อของพระพุทธเจ้านี่ถือเป็นสุดยอดหลักการปฏิบัติตนเลย คุณทำได้ซักครึ่งนึงก็กลายเป็นคนที่โคตรจะ smart แล้วเอาจริงๆ ยกตัวอย่างศีลเรื่องกินข้าว แฟนผมยังบอกเลยว่าเห็นความแตกต่างแต่อธิบายไม่ถูก

แต่ทุกวันนี้ผมก็ไม่ค่อยศรัทธานะ เสื่อมศรัทธาจากคนในศาสนานี่แหละ

บัตรประชาชนนับถือพุทธ แต่ไม่ได้ศรัทธา ไม่ได้แอนตี้ หลักธรรมคำสอนไหนสามารถปรับใช้ชีวิตประจำวันได้ก็จำไว้
แต่ไม่ชอบพวกที่บอกว่าตัวเองนับถือพุทธขั้นแท้จริง แต่กราบไหว้ผี เทพเจ้า ศาลพระภูมิ พ่อแก่แม่แก่ และอื่นๆ
เคยไปบวชเพื่อให้ที่บ้านสบายใจและดูว่าพุทธที่แท้จริงมันเป็นแบบไหน แต่หลวงพ่อที่คุมกุฏิที่ไปนอน ยังไหว้เทพเจ้าพราหมณ์ และรูปปั้นต่างๆอยู่เลย จากแพลนจะบวช 15 วันก็เหลือแค่ 2 วันพอ

เคยบวชภาคฤดูร้อน 15 วัน ตั้งใจทำตามคำสอนและหลักศาสนาทุกอย่าง ถ้าไม่วอกแวกยังไงก็ได้มากกว่าเสีย ที่แน่ๆ คือสมาธิ ใจเย็นลงแน่นอน

ต้องลองบวชวัดป่าครับ

ผมเฉยๆกับศาสนานะ แต่บวชเพราะครอบครัวดีใจ ผมว่าแค่นี้ก็เหตุผลเพียงพอที่จะบวชแล้ว

ยุคนี้สมัยนี้ คนหันหน้าเข้าหาวัด เข้าหาพระธรรม น้อยลงไปมากแล้ว บทบาทความสำคัญของพระก็ลดลงเช่นกัน

บวชไปก็คงไม่ได้เข้าถึงแก่นแท้ของหลักธรรมใดๆหรอก ยิ่งไม่ได้มีศรัทธาเป็นทุนเดิม เกรงว่าจะเสียเวลาเปล่าๆ