เกริ่นก่อน ผมเป็นพนักงานบริษัทกินเงินเดือนประจำทั่วๆ ไป (ดิจิตอล เอเจนซี่)
ทีนี้พอเดือนกุมภาฯ ปีที่แล้วโควิด-19 ระบาด คราวนี้ก็บันเทิงเลย เดือนเมษาฯ พนักงานทุกคนโดนเน้นๆ 30% (ใช้คำว่ายืมเงินเดือนพนักงาน) จนสุดท้ายผมก็ลาออกมาตอนสิ้นเดือนพฤศจิกาฯ (ทุกวันนี้ก็ยังไม่ได้เงินที่บอกว่ายืมไปคืนเลย 555+)

เข้าเรื่อง รัฐบาลออกโครงการเราชนะมาผมก็คิดว่าเอาวะ ลงทะเบียนเอาเงินมาจับจ่ายซื้อของช่วงว่างงานก็ยังดี ลงทะเบียนเรียบร้อย รอเช็คสิทธิ์ ผ่ามม ปีภาษี 2562 รายได้เกิน 300000 อด (เมิงเอาสมองส่วนไหนคิด คนเค้าโดนลดเงินเดือนโดนเลิกจ้างกันปี 63 โว้ยยย) มาเรารักกันก็ลงทะเบียนไม่ได้เพราะว่าตอนนี้ไม่ได้เป็นผู้ประกันตน ม.33 แล้ว สรุปอดหมด ไม่เข้าเกณฑ์สักโครงการ ซื้อของก็จัดไปจ่ายเต็มเงินตัวเองล้วนๆ นี่กุควรจะเดือดร้อนช่วงไหนดี 555+

จบครับ แค่อยากบ่นเฉยๆ

ซวยซ้ำ ซวยซ้อน ซวยซ่อนเงื่อน เพื่อนทรยศ ตังค์หมดกระเป๋า ปลาเก๋าติดคอ

ผมลองนึกตอนไปใช้สิทธิ"เรารักกัน"ตอนไปซื้อชานมไข่มุก
ลูกค้า:ผมจะสแกนใช้สิทธิครับ
แม่ค้า: สิทธิ์อะไรดีค่ะลูกค้า
ลูกค้า: สิทธิ์เรารักกัน
แม่ค้า:
ผัวแม่ค้า:

ว่ากันตรงๆคือเงื่อนไขของ"เราชนะ" เทียบกับทรัพยากร big data ที่รัฐมี..ผมว่าคนกำหนดเงื่อนไข"โง่"เกินไป

จริงๆข้อมูลที่รัฐเข้าถึงมีเยอะและละเอียดมาก..แต่กลับใช้ฐานรายได้ปี 2562 (เพราะ 2563 ยังมีหลายคนไม่แจ้งรายได้)

ปัญหาจะตกมาที่กรณี จขม.จริงๆ เพราะกรูตกงานปี 63 โว้ย (ก็วิกฤตมันเริ่มปี 63 นี่หว่า..ไม่ใช่ 62)

แล้วไปใช้ข้อมูลเงินฝากสิ้นปี 2563 นี่คือตื้นมาก..ถามว่าถ้ามีคนเดือดร้อนไปกู้เงินไม่ว่าจะในหรือนอกระบบ เพื่อมาใช้หนี้หรือลงทุน

แน่นอนว่าเค้าต้องเอาเงินที่กู้เข้าบัญชี และถอนออกไปใช้(ซึ่งอาจจะใช้ไปหมดแล้ว) อาจจะต้นปี 2564..ถามว่าเค้าเดือดร้อนเรื่องเงินมั๊ย

แต่คุณใช้เกณฑ์ที่ตื้นมากๆมาตัดสินว่าเค้าไม่มีสิทธิ์รับเงินเยียวยา ทั้งๆที่จริงๆข้อมูลที่คุณมี คุณสามารถใช้จำนวนดอกเบี้ยเงินฝากมาดูก็ได้

(คนที่ได้รับดอกเบี้ยออมทรัพย์เยอะ ยังพอเข้าใจได้ว่าเค้ามีเงินเย็นฝากอยู่ในธนาคารเป้นระยะเวลานึง..อาจจะไม่เดือดร้อนเท่าคนอื่นๆ)

ด่าไปก็แค่นั้น..