เท่าที่ดูนักฟุตบอลไทยมา นี้คือ 3 ปัญหาที่เรื้อรังมานานมาก

1. ความเข้าใจเกม ตรงนี้เป็นสิ่งสำคัญมากๆในบอลสมัยใหม่ ผมคิดว่านักเตะไทยมีจุดอ่อนตรงนี้เยอะมาก ในเอเชียโดยภาพรวมผมว่า ญี่ปุ่นเด่นที่สุด
2. การสัมผัสบอลแรก ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมมันถึงยังเป็นปัญหาอยู่ เวลาที่นักเตะไทยรับส่งบอลกัน มีใครรู้สึกอึดอัดไหม ว่าจะเสียบอลเร็ว ในเรื่องการสัมผัสบอลแรก ผมก็ยกให้ญีปุ่นดูเด่นที่สุดนะ ในเอเชีย
3. ความฟิต ตรงนี้ผมมองว่าดีขึ้นตั้งแต่ไทยลีกเป็นอาชีพมากขึ้น แต่ยังมีปัญหาอยู่ในช่วงท้ายๆเกม เรื่องความฟิตความอึด ในแถบเอเชียผมว่า เกาหลีใต้เด่นสุด

ผมคิดว่านี้คือสิ่งที่นักเตะไทยต้องพัฒนาแบบจริงๆจรังๆถ้าต้องการยกระดับขึ้นไปสูงกว่านี้

* ผมเพิ่มเติมเรื่องทักษะในการยิงประตูนะที่เป็นจุดอ่อนอีกจุดหนึ่ง สังเกตเวลาที่นักเตะไทยง้างเท้ายิงประตู มันไม่ค่อยมีน้ำหนัก คิดว่าหลายๆท่านก็คงเห็นเหมือนกัน



เพื่อนๆมีความเห็นยังไง แลกเปลี่ยนกันได้ครับ

1.ตอนเด็ก ผู้ใหญ่บ้าส่งให้เด็กแข่งทุกอาทิตย์ และที่สำคัญคือเตะวันเดียวจบ เป็นผลเสียที่ทำให้การเล่น
ความเขาใจเกมส์โคตรด้อย เพราะเด็กลงเกมส์บ่อยทำให้เกิดความทะนงตนว่าข้านี้เก่งแล้ว พอเจอคนที่
ระดับเท่ากันหรือสูงกว่าเลยไม่กล้าเล่น

2.สิ่งที่ถูกฝึกมามันผิดวิธีตั้งแต่แรก ญี่ปุ่น เค้าฝึกเรื่อง individual เป็นหลัก แต่ไทย ไม่ฝึกหรือฝึกก็น้อยมาก
เพราะโค้ชส่วนใหญ่แม่งอยากได้แชมป์ แล้วก็เอามาคุยว่ากูนี้ทำทีมได้แชมป์ แต่ผลเสียลงกับเด็กล้วน ๆ
โตมาเลยพังยาว ๆ

3.ความฟิต ปัญหาคือ นักเตะไทยชอบถ่วงเวลาครับ พอเจอบอลระดับคุณภาพ ความฟิตเลยไม่ถึง
เช่น นำอยู่ก็เคาะบอล พอโดนแทกเกิ้ล ก็นอน โดนนิดหน่อยก็แกล้งเจ็บ พอพักแปป ลงมาวิ่งอย่างกับอะไร

ค่าเฉลี่ยการเล่นฟุตบอลไทย อยู่ที่เวลาประมาณ 65 นาทีเองครับ

ซึ่งญีุ่่ปุ่น อยู่ที่ 80-85 นาที

ความสามารถนักเตะเรา โดยเฉพาะความคิดในการ ส่งบอล เลี้ยง ดีท่าน
แต่ที่เป็นปัญหา คือการเล่นทีม ช่วยกัน ประกบตัว ไล่บอล
แต่ถือว่า ตอนนี้ บ้านเราดีขึ้นมาก

โค้ชที่เราเคยใช้มา ยังไม่ค่อยเลือกนักเตะจากความสามารถเฉพาะตัวมาก
บ้างเลือกมาใช้ไม่ถูก โค้ชนิชิโนะ ถือว่าเลือกตัวมาหลากหลาย
แต่คิดว่า ทำได้ดีขึ้นระดับหนึง ต่อไปอยากเห็นโค้ชคนต่อไป ดีกว่านี้

โดยรวม ถ้าลีคเราดังขึ้น เอาแค่ เป็นฐานลีคของอาเซียนได้
ในลีคเรามีแต่ดาวดัง อาเซียน เงินรางวัลมากขึ้น ดังมากขึ้น
คนดูเยอะไปทั่วอาเซียน ต่อไปมันจะดีขึ้นหมดเอง

1.ตอนเด็ก ผู้ใหญ่บ้าส่งให้เด็กแข่งทุกอาทิตย์ และที่สำคัญคือเตะวันเดียวจบ เป็นผลเสียที่ทำให้การเล่น
ความเขาใจเกมส์โคตรด้อย เพราะเด็กลงเกมส์บ่อยทำให้เกิดความทะนงตนว่าข้านี้เก่งแล้ว พอเจอคนที่
ระดับเท่ากันหรือสูงกว่าเลยไม่กล้าเล่น

2.สิ่งที่ถูกฝึกมามันผิดวิธีตั้งแต่แรก ญี่ปุ่น เค้าฝึกเรื่อง individual เป็นหลัก แต่ไทย ไม่ฝึกหรือฝึกก็น้อยมาก
เพราะโค้ชส่วนใหญ่แม่งอยากได้แชมป์ แล้วก็เอามาคุยว่ากูนี้ทำทีมได้แชมป์ แต่ผลเสียลงกับเด็กล้วน ๆ
โตมาเลยพังยาว ๆ

3.ความฟิต ปัญหาคือ นักเตะไทยชอบถ่วงเวลาครับ พอเจอบอลระดับคุณภาพ ความฟิตเลยไม่ถึง
เช่น นำอยู่ก็เคาะบอล พอโดนแทกเกิ้ล ก็นอน โดนนิดหน่อยก็แกล้งเจ็บ พอพักแปป ลงมาวิ่งอย่างกับอะไร

ค่าเฉลี่ยการเล่นฟุตบอลไทย อยู่ที่เวลาประมาณ 65 นาทีเองครับ

ซึ่งญีุ่่ปุ่น อยู่ที่ 80-85 นาที

ต้องพัฒนาตั้งแต่เริ่ม โค้ชต้องเก่ง การจัดการต้องดี ปลูกฝังเด็กๆตั้งแต่วัยเยาว์ แล้วใช้เวลาวางรากฐานอีก 10-20 ปี แบบญี่ปุ่นนู่นแหละ

ทัศนคติ ผมว่าเป็นสิ่งสำคัญของฟุตบอลปัจจุบัน

เห็นภาพชัดเลยครับ

เรื่องความเข้าใจเกมเนี่ยตอนไทยลึคสร้างตัวขึ้นมาผมนึกว่าจะพัฒนาไปได้ดีกว่านี้นะ ดีขึ้นอยู่หล่ะเเต่มันช้ากว่าที่ผมคิดอาจจะเพราะด้วยโค้ชระดับสูงที่เราเพิ่งสร้างกันยังมีไม่มากหล่ะมั้ง เรื่องความฟิตดีขึ้นจริงๆเเต่สมรรถภาพทางกายก็เหมือนเดิม ไม่ได้สร้างมาตรฐานอะไรใหม่ๆขึ้นมาจะตามที่เขานำหน้าก็ไม่ทันจะหนีห่างทีมที่ไล่ขึ้นมาก็หนีไม่ได้ ดีขึ้นเเต่เหมือนเดิมอะงงกันมั้ยครับ

เรื่องจับบอลเนี่ย ปัจจัยนึงที่มีผลคือพื้นสนามบ้านเรานี่แหละ ทำให้เด็กกลายเป็นกังวลเวลาดูดบอลทั้งๆที่จังหวะนี้เนี่ยควรเป็นจังหวะที่มองไปรอบๆตัวเพื่อดูสถานการณ์เกมเพื่อเล่นช็อตต่อไปแล้วบอลมันควรจะเชื่องแล้ว แต่เด็กบ้านเราต้องจ้องที่ลูกบอลจนมันนิ่งแล้วค่อยมองรอบตัวเพื่อทำการเล่นช็อตถัดไป ซึ่งถ้าคิดเป็นเวลาเนี่ยฝั่งตรงข้ามเข้าใกล้ตัวหมดละแทนที่จะเอาตัวรอดง่ายๆ ใครบอกเรื่องเล็กจริงๆพื้นสนามนี่แหละเรื่องใหญ่

อันนี้เป็นความรู้ใหม่เลย เรื่องเล็กๆแต่ไม่เล็ก

เห็นชัดเลยท่าน มันดีขึ้นนะ แต่มันช้าไปอ่ะ

ผมคิดว่าถ้าไทยจะพูดเต็มปากเต็มคำว่ายกระดับตัวเองจริงๆ ในการเกมเยือนแถบอาเซียน ต้องตบให้ได้ก่อน
ทุกวันนี้ไปเยือน มาเล เวียดนาม กระอักตลอด

ทุกวันนี้ไทยลีคพักครึ่งยังเตะบอลข้ามฝากกันอยู่เลย 555555 ทำกันมาตั้งแต่เด็กยันโต
สมัยแข่งบอลตอนเด็กๆใครจับบอลนิ่งจับบอลเนียนจะเป็นคนที่ดูเก่งมาก

ออันนี้ชัดเจนเลยครับ สนามมีผลมาก

เห็นด้วยกับเรื่องความเข้าใจเกมส์ กับความฟิตครับ

ที่บ้านเราเพิ่งเป็นรูปเป็นร่างมีอคาเดมี่ มีระบบ มีระเบียบการสอน การจัดการที่ดีไม่นานนี้เองครับ
และในยุคแรกอคาเดมี่บ้านเราไม่ได้จัดการดีแบบตอนนี้ครับ

แล้วก่อนหน้านี้ อคาเดมี่ เริ่มเปิด
U19 ส่งเตะยูธลีก
U17, U18 อคาเดมี่ ส่งในนามทีมโรงเรียน
U14, U16 บางอคาเดมี่เริ่มส่งในนามที่โรงเรียน
ไม่ใช่ทุกสโมสรจะมีกำลังสร้างอคาเดมี่
๊สโมสรส่วนใหญ่เริ่มจาก จีบโรงเรียน เอาเงินลง ส่งโค้ชมาสอน มาคัด

ซึ่งในยุคที่อคาเดมี่เริ่มในช่วง U16 มันกลายเป็น การคัดเด็กที่เก่งมาแล้ว
กับการคัดบอล คัดนักเตะที่เก่ง จากคนเป็นพันๆ คัดในเวลาจำกัด จะคัดจากอะไรบ้าง
วิ่งเร็ว ยิงดี จับบอลเนียนๆ แก้ปัฐหาเฉพาพะหน้าได้
กองหน้าก็มีเซ้นการยิง
กองหลัง ดูรูปร่าง ทางบอล สกัดดี
แต่ความเข้าใจเกมส์ คัดจากตรงนี้ยากจริงๆครับ

แล้วเด็กที่ได้มา ถามว่าอคาเดมี่จะพัฒนา เพิ่มอะไรบ้าง
หรือเข้าวัฏจักร ตัวเด็ดๆใครเล่นดีได้ไปต่อ ได้เล่นต่อ ได้ลง
คือ หวังว่าเข้ากระบวนการสอน การพัฒนาอาจไม่เต็มที่ ส่วนใหญ่ก็เอามาวางตามแผนการเล่น
ซ้อมทีมตามที่โค้ชต้องการ

ขณะที่ เกาหลี ญี่ปุ่น เเทบจะเอาโมเดล อังกฤษ สเปนมาเลย
ทำทีมตั้งแต่ U7-9 สอนทักษะ ปลูกฝังตั้งวิธีคิด ความเข้าใจเกมส์

เเล้วก็เป็นอย่างที่เห็น
บอลเยาวชน ชุดทีมชาติ U17 U19 เราเอาชนะเขาได้ (ปีไหนความสามารถเฉพาะตัวเด็ดก็พาทีมชนะ) ไม่ใช่ว่าแกร่งทุกตัว ทุกคน ชนะด้วยแผนนะครับ
นานๆวันในชุดใหญ่ เราก็ยิ่งห่างชั้นไป


ความฟิตก็อย่างที่เห็นครับ แต่ตามดูมาก็ถือว่าดีขึ้นว่าแต่ก่อนขึ้นเรื่อยๆนะครับ

1.จะให้เข้าใจเกมคงยากนั่นแหละครับ
ไม่ได้ปลูกฝังการเล่นเป็นทีม ไม่ได้สั่งสอนกันเรื่อง tactic ตั้งแต่เด็ก นักฟุตบอลก็เป็นประเภทคัดตัวมาเล่น ใครเล่นเก่งหน่อยก็สไตล์บอลชายเดี่ยวติดทีมไป แต่สุดท้ายแทบทุกคนคือไม่ได้ฝึกและเรียนรู้ basic/tactic ตั้งแต่เด็ก เพราะฉะนั้นความเข้าใจเกมจะไม่มีก็ไม่แปลกครับ

2.ก็ผันแปรกับเรื่องการฝึก Basic ตั้งแต่เด็กนั่นแหละครับ

3.นักกีฬาไทยต้องเรียนรู้วิทยาศาสตร์การกีฬาและโภชนาการอีกเยอะครับ รักษาความฟิต เลือกกินของที่มีประโยชน์มากกกว่าที่จะกินมาม่าส้มตำ ฯลฯ