มรดก เป็นของที่พ่อแม่หามาเอง

คนที่เลี้ยงดูพ่อแม่มากที่สุด จัดได้ว่าคือคนที่แบกภาระพ่อแม่มากสุด ถ้าพี่น้องคนอื่นๆมองว่าตัวเองมีภาระคือลูกเมียตัวเอง แล้วไม่คิดจะแบกภาระพ่อแม่บ้างหรอ

แบ่งตามการดูแลน่ะแฟร์ที่สุดแล้ว ถ้าอยากให้แฟร์จริงๆตีมูลค่าไปเลยว่าที่ผ่านมา คนดูแลเสียอะไรไปบ้าง เสียทั้งเวลา เสียทั้งทรัพย์ส่วนตัว เสียทั้งโอกาสส่วนตัว

แฟร์ครับ

แต่ความเป็นจริง คนใกล้ตัวที่ดูแลมักถูกมองข้าม คนไกลที่ไม่ดูแลพูดเอาใจนิดหน่อยก็ได้นั้นได้นี้

เรื่องที่ผมกล่าวมาคือเรื่องจริงจากแม่ผมเลยที่เจอมาแบบนี้ : )

ส่วนมากพอแม่จะแบ่ง เท่าๆกัน แต่คนที่ดูแล ก็ จะได้อะไรพิเศษ หว่าคนอื่นบ้างแหละครับ เช่น ที่ทาง แบ่งเท่ากัน แต่สร้อยแหวนเงินทอง อาจจะให้ ผู้ที่ดูแล ครับ ถือว่าเหมาะสม แต่ถ้ามีพี่น้อง คนใดแย้ง นั่นเหี้ย ครับ

สมบัติของใคร ถ้าเขาจะให้ใครเท่าไร มันก็น่าจะเป็นสิทธิ์ของเขานะครับ

เรื่องนี้ไม่มีความแฟร์หรอกฮะ..แต่ละคนก็คิดเข้าข้างตัวเองทั้งนั้น ทุกคนล้วนมีเหตุผลสนับสนุนผลประโยชน์ตัวเองเสมอ

แบ่งไม่เท่า ก็หาว่าลำเอียง..แบ่งเท่าก็บอกกูดูแลมากกว่า..

ถ้าผมเป็นพ่อแม่(คนให้มรดก) ก็จะบอกว่า "เงินกู..แล้วแต่กูเลย..ใครมีปัญหามึงก็ไม่ต้องเอา"

แล้วแบ่งตามที่เห็นว่าสมควรนั่นแหละ แต่ละบ้านปัจจัย(รวมถึงอุปนิสัยลูกหลาน) ไม่เหมือนกันหรอกฮะ

ผมว่ามันคงไม่มีคำว่าแฟร์หรอก มันแล้วแต่พ่อแม่ ฝรั่งที่ผมรู้จักพ่อแม่เค้าก็ไม่ได้แบ่งมรดกให้ลูกนะ เค้ายกให้อะไรสักอย่าง ตัวลูกก็ไม่ว่าอะไรเพราะเป็นหน้าที่ต้องหาใหม่อยู่แล้ว

ก็ถูกแล้วงัยครับ ใครดูแลเค้ายิ่งรักและเอนดูมากกว่า
อยากได้มรดกเยอะก็กลับไปดูแลพ่อแม่บ้าง

ตาผมแบ่งที่กับแบ่งเงินรอบแรก ให้แม่ผมกับลุงมากสุด เพราะไม่ได้ส่งเรียนให้จบ ป.ตรี พี่คนโตสองคนจบแค่ ป.4 เพราะต้องช่วยทำงานส่งน้องเรียนอีก 4 คน
น้องทั้งสี่ของแม่ไม่มีใครแย้งอะไร

ตามหลัก​ประชาธิปไตย​หารเท่าซิครับ เสมอภาคกันลูก 3 คน ก็หาร 3 ซิ ล้อเล่นน่ะ คนเลี้ยงต้องได้มากสุด

+1 อีกเสียง พวกอยากได้แต่ไม่อยากดูแลเยอะมาก
แล้วค่าใช้จ่ายดูแลคนชรา โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ป่วยติดเตียง ไม่ใช่น้อยๆ ใครว่าเรื่องเงินไม่สำคัญต้องลองไปหาชมดู

อีกเรื่องที่ไม่ค่อยมีคนพูดถึงคือสุขภาพจิตคนดูแล คนชรามักมีสุขภาพจิตแย่ ยิ่งถ้าป่วยติดเตียงนี่ไม่มีสังคมอีกเลย แล้วก้จะหงุดหงิดง่าย สุดท้ายก็มาระบายใส่คนดูแลนี่แหละ คนดูแลเลยมักถูกมองข้าม พาลเอาสุขภาพจิตคนดูแลแย่ตามลงไปด้วย ของแบบนี้ตีค่าเป็นเงินไม่ได้นะ

ส่วนพวกที่นานๆมาให้เห็นหน้า มาทีเขาก็จะดีใจเหมือนเจอของแปลก ประจบนิดเดียวก็ได้ของที่อยากได้ละ บางคนได้ทองเป็นเส้น

ถ้าจะให้ดีทำพินัยกรรมไว้เลยแบ่งให้ชัดเจน เขียนไว้ด้วยว่าถ้าไม่ดูแล ไม่ให้ เพื่อนผมบอกลูกเลย จะไม่ดูแลก็ได้ไม่ว่า แต่ไม่ให้ที่ เลือกเอา

ตอนยายผมตายก็ไม่มีคนมาขอแบ่งไรนะ เพราะเขาแบ่งที่ดินให้ไปนานละ

แกอยู่กับแม่ผม พวกลูกหลานคนอื่นโผล่มาแค่ตอนแกป่วยกำลังจะเสีย

ทรัพย์สินที่เหลือแม่ผมก็ได้หมด เงินทำศพ สร้างนู้นนี่ ก็ใช้เงินยายนั้นละ

ถ้าจะเอาแฟร์จริงๆก็แบ่งตามกฎหมายไปครับ

ไม่ต้องทำพินัยกรรมด้วยนะ อย่างงั้นอะแฟร์สุด

เพราะถ้านอกจากนี้มันอยู่ที่มุมมองคนละ ถ้าพอใจหรือรับได้ก็จบ ไม่ได้ก็เถียงกัน แค่นั้น

ผมแปลกมั้ยที่คิดว่าไม่มีคำว่าแฟร์หรือไม่แฟร์ในหัวข้อนี้จะให้คนไหนเท่าไรก็สุดแท้แต่บริบท และทุกคนในครอบครัวควรจะยอมรับได้ ถ้าสุดท้ายลูกตีกันนั่นคือผลจากสถาบันครอบครัวที่ล้มเหลว

กรณีนี้ถ้าทรัพสินไม่เยอะมากผมจะให้ขายทรัพสินทั้งหมดแล้วแบ่งเงินเท่ากันทุกคน ส่วนบ้านที่อยู่จะยกให้ลูกคนเล็กถือว่าเป็นโบนัสที่อยู่เป็นเพื่อนกันมา

ทิ้งพ่อแม่ไว้ให้คนที่ 3 เลี้ยงดูคนเดียว

แต่มรดกจะแบ่งเท่ากันลองไปถามคนที่ 3 ดูสิครับว่าแฟร์ไหม

แต่ส่งเงินมาให้เป็นค่าใช้จ่ายก็อีกเรื่อง

คนแก่เวลาเจ็บนู่นนี่นิดหน่อยก็หงุดหงิดด่าแหลก คนใกล้ตัวนั่นแหละที่ต้องคอยโดนด่าโดนบ่นเผลอๆโดนแช่งด้วย แต่เพราะรักเลยดูแล,ทำเฉยกับคำด่า ,

แต่กับลูกคนอื่นคนไกล ด้วยความที่ว่าลูกไม่ค่อยมาหา เวลามาหาทีก็พูดจา,เอาใจใส่ลูกคนไกล เพราะถ้าพูดอะไรแรงๆไปก็กลัวลูกหลานไม่มาหา

คนที่อยู่คอยดูแลนั่นแหละสมควรได้เยอะ ลองนึกถึงยามที่พ่อแม่แก่ตัวแล้วไม่มีคนดูแลสิ เงินทองที่ส่งให้มันเทียบไม่ได้กับการดูแลจากใจหรอก

การดูแลคนแก่มันไม่ใช่เรื่องง่ายนะเออ ไหนจะเรื่องสุขภาพจิต,การเอาใจใส่,เทคแคร์,อาหารการกิน


**ได้เยอะในทีนี้คือประมาณแบบ ได้มากกว่าคนอื่นหน่อย

แฟร์แล้วครับ คนที่อยู่ดูแลพ่อแม่มาตลอด ต้องได้รับอะไรตอบแทนมากกว่าอยู่แล้ว