ผมอยู่มหาลัย ในกลุ่มจะมีกัน8คนตั้งแต่ปีหนึ่งเลย จะไปเที่ยวไปหาอะไรกินหลังเลิกเรียนกันเกือบทุกวันครบทุกคน หรือจะออกทริปไปต่างจังหวัดก็ไปกันบ่อยๆ ทีนี้พอเริ่มขึ้นปี3 เพื่อนผมก็เริ่มทำขายตรงของA.... เกริ่นก่อนว่าเพื่อนผมคนนี้เป็นผู้หญิง เรียบร้อย นิสัยดี ไม่พูดพยาบอะไรเลย เรียนเก่งเราสนิทกันพอตัว แรกๆตอนนางเริ่มทำก็ยังปกติดียังไปไหนด้วยกันได้อยู่ มีชวนๆเพื่อนกลุ่มให้ทำบ้างว่ามันดีแบบนั้นแบบนี้ จนเริ่มชวนไปไหนก็ไม่ได้ไปด้วยกันแล้ว เวลาถามว่าเลิกเรียนไปไหนต่อ นางจะตอบแนวไปทำธุระชีวิต คุยอะไรๆก็จะดึงเข้าเริ่องความหมายของการใช้ชีวิตตลอด ว่าอยากมีชีวิตแบบไหนบ้างหละ จนตอนไม่ได้ไปไหนด้วยกันเลย เจอกันตอนเรียนอย่างเดียวนอกนั้นคือไม่ได้ออกทริปต่างจังหวด ปาตี้ด้วยกันเลย จนเหลืออยู่7คน เพื่อนในกลุ่มก็บอกเหมือนกันหมดว่าเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด ขนาดเพื่อนที่เป็นรูมเมทนาง2คนที่เป็นเพื่อนในกลุ้มด้วยยังบอกว่าแทบไม่ได้คุยกันในห้องเลย
**ท่านๆพอมีวิธี คำพูดแนะนำมั้ยครับที่จะให้เพื่อนไม่ถูกดูดไปมากกว่านี้ ไม่ต้องถึงกับเลิกทำก็ได้

คือถ้าเขาทำแล้วได้ตังค์ก็ปล่อยเขาเถอะครับ
แต่ถ้าไม่ได้ตังค์แล้วยังเสียตังค์นี่ น่าจะไปทางห้ามอย่างไงก็ไม่ฟังแล้วล่ะ เล่นพูดแต่เรื่องใช้ชีวิต อนาคต ขนาดนั้น

ผมก็เคยขายตรงนะไปอบรมมาเยอะด้วย แต่เราดึงแต่ด้านดีๆของคนเก่งๆมาใช้
คนเก่งๆเขาจะไปแนะนำของไม่ได้ขายของ ซื้อไม่ซื้อไม่ว่าแต่อยากให้รู้จักกับสินค้ามากขึ้น
พูดเรื่องอนาคตก็มีบ้าง แต่ผมก็คิดในใจว่า อย่ามายุ่งกับอนาคตกุเรย

ผมเคยเจอแบบนี้หลายๆคนเลย สุดท้ายเลิกยุ่งกับคนแบบนี้ดีกว่า มันทั้งหลอกล่อเพื่อนๆไปฟังนุ้นนี้

จนผมและเพื่อนๆแบนมัน

สุดท้ายมันก็เลิกทำกัน

เหมือนเป็นเรื่องธรรมดาสามัญของเด็กมหาลัยทุกยุคทุกสมัย

สมัยผมก็มี อยู่ๆก็มาถามว่ามึงวางแผนชีวิตไว้ยังไงวะ จบไปทำงานจนแก่เหรอ บลาๆๆ แต่ของผมไม่หนักถึงขั้นหายไปจากสารบบ

เคสท่านก็ต้องปล่อยให้เพื่อนไปทำสิ่งที่อยากทำไปก่อน แต่ก็พยายาม Keep in touch กันไว้ จะไปไหนก็ชวนเหมือนปกติ ชวนให้รู้ว่ามึงยังเป็นเพื่อนพวกกุนะ

เผื่อวันไหนที่เพื่อนรู้สึกว่าไม่เวิร์คแล้ว จะได้กลับมาใช้เวลากับพวกท่านเหมือนปกติแบบไม่เขิลมาก

เคยเจอประธานภาค ชวนไปฟังสัมมนาอาหารเสริม
ทุนเริ่มต้น 1 หมื่น ได้ของมา 4 ชุด
ถามมันว่าถ้าซื้อมาแล้วกรูจะขายให้ใครแพงขนาดนี้ ชุดละ 2500
มันบอกว่ามึงก็กินเองชุดนึง ขายให้พ่อชุดนึง ขายให้แม่ชุดนึง ขายให้แฟนชุดนึง ครบหมื่นนึงพอดี


ไอ้ ....

ปล่อยครับ พูดจริงๆ จังหวะนี้ น้ำเชี่ยวอย่าได้ขวางง ทะเลาะกันเปล่าๆ

ถ้าเค้าไปได้ดีก็ดีครับ แต่ถ้าขายตรงเค้าแผ่วแล้วค่อยไปคุย เดี๋ยวก็ปกติครับ

เอามาหลอกเด็กมหาลัยนี่ง่ายสุดแล้วช่วงกำลังใกล้จบออกไปทำงาน ประเภทไม่อยากออกไปเป็นมนุษย์เงินเดือนนี้โดนหลอกง่ายสุด

ต้องปล่อยไปตามเวลา
ซัก4-5ปีถ้าไม่โอก็กลับมาเอง
ถ้าดีก็สนับสนุน เเล้วก็คอยถามไถ่
บ้าง มาเเนวนนี้ก็จะเป็นเเบบนี้เเหละ
ตั้งเป้าหมาย อยากสบายตอนเเก่มั้ย
อยากมีอินคัมมั้ย เกษียรตั่งเเต่ 30ต้นๆ

เพื่อนผมผ่านมาเกือย10ปี ทำงานหลัก
เหมือนเดิมเเล้วทำอันนี้เสริมเหมือนเดิม

จริงๆผมไม่เเอนตี้เเต่ไม่ดูถูกอาชีพอื่น
จะดีมาก

ไม่ใช่เรื่องผิดอะไร ถ้าเพื่อนจะทำ
ถ้าเค้าไม่ทำให้คุณเดือดร้อน ไม่สนับสนุน
แต่ก็ไม่ควรตีตัวออกห่าง

ถ้าคุณเป็นเพื่อนที่ดี คุณควรจะคิดว่าให้โอกาสเพื่อนคุณได้ทำในสิ่งที่เขาไม่เคยทำ เป็นทักษะและโอกาสพัฒนาตัวเอง สำเร็จได้ก็เป็นประโยชน์เขา เพราะต่อให้เขาทำอะไร เขาก็ยังเป็นเพื่อนของคุณไม่ใช่เหรอ แค่การไม่ได้ไปเที่ยวด้วยกันคงไม่ได้ทำให้ความเป็นเพื่อนลดลงหรอก ผมเองทำธุรกิจแอมเวย์ตั้งแต่ปี 3 ตั้งแต่ปี 4 มาจนถึงเดี๋ยวนี้ ไม่เคยขอเงินที่บ้าน ทำสำเร็จ มีรายได้ เพื่อนก็ยังคุยกันปกติ ไม่เคยว่า มีเพื่อนเป็นลูกค้าเยอะแยะ ไม่ซื้อก็ไม่ใช่สาระ การบอกว่าถูกดูดเนี่ย มันเลยออกจะแปลกๆนะ การตั้งแง่วิจารณ์ในสิ่งที่คุณไม่รู้จัก มันออกจะไม่ยุติธรรมเท่าใหร่ เพราะคนส่วนใหญ่ที่ไม่ชอบธุรกิจนี้ไม่เคยรู้จักธุรกิจนี้จริงๆ หรือก็ไม่เคยเจอคนที่ทำธุรกิจนี้ถูกต้องทั้งนั้น ผมมีเพื่อนที่ขายประกัน มีเพื่อนขายของหน้าเว็บ มีเพื่อนทำงานพิเศษร้านอาหาร คนพวกนี้ทำอะไรผิดตรงไหน ผมเป็นเพื่อนเขา ผมสนับสนุนสิ่งที่เขาเชื่อ และคอยดูแลในวันที่เขาล้ม คิดว่านั่นความเป็นเพื่อนมากกว่า

ผมก็มีเพื่อนทำขายตรงหลายคนนะ แต่ไม่ใช่ืทำประจำหรือเป็นงานหลัก คำแนะนำสำหรับผมนะ คุยกันตรงๆว่า
แบ่งเวลาให้พวกเรา(เพื่อนๆ)บ้าง อย่างกินข้าวด้วยกันอาทิตย์ละครั้งก็ยังดี เพราะภาระหน้าที่แต่ละคน หรือเป้าหมายแต่ละคนไม่เหมือนกัน แต่สิ่งที่ต้องบาลานซ์ให้ได้คือเรื่องสังคม มิตรภาพ ผมมองว่าผมคบเพื่อนคือคบเพื่อน ไม่ได้คบเพื่อธุรกิจฉะนั้น คุยกับเพื่อนตรงๆว่า ไปเที่ยวกันบ้าง คุยกันบ้าง ปาร์ตี้กันบ้าง

ส่วนตอนนี้จบมหาลัยแล้วก็ยังดีมี Line FB ให้ติดต่อกัน 3-4 เดือนจะเจอกันที
(ขออย่างเดียวมาขายมาแนะนำได้ แต่อย่าบ่อย อย่าชวนไปงานสัมมนา เรื่องขายผลิตภัณฑ์ตัวผมเฉยๆ ขายได้แต่อย่ามาแบบช่วยซื้อ หรือยัดเยียดจะให้ใช้ให้ได้)

ผมนึกถึงเรื่องนี้เลย 555

เดี่ยวเริ่มตันก็น่าจะกลับมา

มีเพื่อนรุ่นน้องแนวนี้หลายคนครับ ทั้งขายตรง ขายประกัน เราก็เป็นห่วงแหล่ะ บอกเตือนทุกอย่าง สาเหตุที่เตือนเพราะว่า น้องคนนึงถึงขั้นที่จะเอา มอเตอร์ไชด์ เอาโน๊ตบุ๊คไปจำนำ เพื่อที่จะมาลงทุน ด้วยความเป็นห่วงเราก็ตามจี้เลย ว่าให้ขายเท่าที่ขายได้ก่อน อย่าไปลงอะไรขนาดนั้น ก็มีเคืองๆ กันเหมือนกันครับ สุดท้าย แกยังพอเชื่อผมบ้างเลยไม่เอาของไปจำ ผ่านไปไม่นานมาโป๊ะแตกตรงที่ บ. ที่น้องไปสมัครโดนจับแชร์ลูกโซ่ แกก็มาขอบคุณผมยกใหญ่เลย สำนึกบุญคุณเราจนถึงปัจจุบันอ่ะ ผ่านไป 8 ปีแล้วมั้ง

ผมเองก็ทำงานพิเศษพาทไทม์ ไม่ได้มองว่าคนทำงานแบบนี้ผิดเลยครับ เรายังคุยกันดีหยอกล้อกันเหมือนเดิม แล้วการใช้คำว่าดูดคือ ผมหมายถึงการใช้เวลากับมันที่เยอะมากของเพื่อนที่มัน จึงมาขอคำแนะนำการโน้มน้าว การพูดชวนยังไงให้เพื่อนได้มีโอกาสกลับมาสังสรรค์กันบ้าง ไหนๆก็จะจบกันแล้ว