ฝากเพจครับ https://www.facebook.com/Ben-Freekick-103514531289620/

ปกติผมมักจะรับรู้ไวรัล หรือ กระแสดราม่าในช่วงนั้นๆผ่านเฟสบุคทั้งจากเพจข่าวที่กดติดตามไว้เยอะมาก และ จากการโพสของเหล่าเฟรนด์ๆทั้งหลาย

เช่นเดียวกันเว็บบอร์ด SoccerSuck ที่แทบไม่เคยตกข่าว ยิ่งรูป18+ ต้องชิงจังหวะช้าแค่เสี้ยววินาทีก็จะกลายเป็นกระทู้ซ้ำทันที เรียกว่าผ่านตาทั้งๆที่ก็ไม่ได้ตั้งใจอยากเสพจริงจัง เอาแค่พอรู้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นบ้างนิดๆหน่อยๆพอ

แต่มีกระแสอันนึงที่ผมรู้สึกว่าโลกทุกวันนี้มันก้าวไกล และ ไวเกินกว่าจะมาสุกเอาเผากินก็คือละครไทยที่มีการตัดภาพสลับไปมาระหว่างพี่ติ๊ก กับ น้องคิมเบอร์ลี่ ทั้งๆที่พูดยังไม่จบประโยคจนคนดูเอามาล้อว่าเหมือนหนังอินเดีย

ตัดจนเวียนหัว!!

คงเป็นเพราะคิวไม่ตรงกันเลยต้องใช้สแตนด์อินหันหลัง ซึ่งแบ็คกราว์นดของทั้ง 2 คนก็คนละโลเกชั่น มีทั้งขาวโพลนและเขียวขจี นี่วิวหรือปิ้งหมูกะทะเนี่ย กลับไปกลับมา

การปล่อยอะไรแบบนี้ออกอากาศทำให้ผมมีความรู้สึกได้อย่างนึงว่าคนผลิตประเมินคนดูเอาไว้ในระดับไหน

แต่ถ้าเรามาถกกันมากกว่าจะมาด่า ผมกลับรู้สึกว่าตอนนี้โลกมันเปลี่ยนไปแล้ว ผู้คนสามารถเข้าถึงสิ่งต่างๆได้แค่ปลายนิ้วขอมีเพียงโทรศัพท์ และ อินเตอร์เน็ต

ใช่ครับ เราสามารถเลือกหนังดีๆที่ตอนนี้มีช้อยส์เยอะจนเรียงคิวเป็นตับซึ่งช่วงกักตัวจาก covid เราจะเห็นได้ว่าซีรีย์เกาหลีขายดีเป็นเทน้ำเทท่า

ธรรมชาติมนุษย์ยิ่งเสพ หรือ ได้ลองใช้สิ่งดีๆมันจะมีข้อเปรียบเทียบมากขึ้นและจะเห็นความแตกต่างมากขึ้น

ถ้าเปรียบเป็นกีฬา ในยุคผมเด็กๆพวกกีฬาแห่งชาติ หรือ มวย และแม้กระทั่งฟุตบอล กระแสแรงมากนะครับ

เพราะอะไร มันหาดูกีฬาจากต่างประเทศไม่ง่ายยังไงล่ะครับ อินเตอร์เน็ตยังไม่เข้ามา เราจึงยังไม่มีข้อเปรียบเทียบ และคิดว่าที่ดูอยู่มันสุดยอด มันดีที่สุดแล้ว

สมัยกีฬาแห่งชาตินี่ผมเลือกเชียร์ไม่ถูกเลยครับเพราะมันแบ่งตามเขต เป็นเขต 1 เขต 2 งงไปหมดแต่ก็ยังดู และคนให้ความสนใจกันเยอะมากด้วย

หรือ ”มวย” ที่ต่อยกลางแจ้ง บางที่ตกดึกแมลงเม่าบินตอนถ่ายทอดสด และที่สำคัญพิธีแจกทองที่กินเวลาเกินกว่า 30 นาที แต่ทุกคนก็ดู ถนนโล่งคนรีบกลับบ้านไปดูเพราะสมัยนั้นเขาทราย แกแล็คซี่, สามารถ พยัคฆ์อรุน เขาฝีมือจริง

แต่ในยุคดิจิตอล การที่เราเข้าถึงแค่ปลายนิ้วทำให้เราเห็นความมัน ฝีมือระดับโลก หรือพิธีการต่างๆที่ทันสมัย คนก็เริ่มไม่รู้สึกอินกับการดูอะไรเดิมๆที่ไม่มีการพัฒนา

อย่างมวย (สากล)เนี่ยเราเปิดให้ดูฟรีมาตั้งแต่แรก ตอนนี้ถ้าจะมีต่อยเก็บเงินมันก็ยาก แถมไม่มีนักมวยที่เลือกไปต่อยสถาบันโหดๆเพราะทำเงินยากกว่า ก็เอาสถาบันที่เล็กน้อยเน้นเลี้ยงชีพ จนกระแสมวยในบ้านเราอ่อนแรงลงไม่เหมือนเก่า

หรือกีฬาแห่งชาติที่คนดูไม่รู้สึกอิน หรือ อยากดู เพราะพวกเขาเหล่านั้นได้สัมผัสถึงคุณภาพที่แท้จริงไปแล้ว

กลับมาที่ละครไทย ด้วยความที่ว่าคนได้รับชมหนังดีๆจากเมืองนอก หรือเอาใกล้ตัวอย่างเกาหลี พอลองได้ใช้ลองได้สัมผัสกับอะไรก็ตามที่เฮ้ยสุดยอด ได้เห็นถึงเนื้อหา พล็อตเรื่อง บทพูดที่ถูกวางและคิดมาอย่างดี ความคาดหวังจากละครไทยจึงเกิดขึ้นทันที

สมัยก่อนเป็นยังไงสมัยนี้ก็ยังเหมือนเดิมสำหรับละครไทย การที่นางเอกติดหนวดทำเสียงห้าวๆพระเอกก็จำไม่ได้แล้ว หรือเข้านอนแต่แต่งหน้า ผู้ร้ายยิงเป็นร้อยไม่ถูกพระเอก รวมถึงยืนแอบฟังคนคุยกันในระยะ 1-2 เมตรแต่กลับไม่มีใครเห็น!!

เอาตลกไปกว่านั้นก็นางเอกมักจะโง่ไม่สู้คนให้นางร้ายสับโขกอยู่ร่ำไป การทำหน้างุบงิบ ตาถลน ตบตีเสียงดัง มันยังเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนแปลง!!

ซึ่งถ้าพูดกันตามหลักการตลาด พล็อตเรื่องแนวนี้จะอยู่คู่กับไทยไปอีกนานแสนนานครับ เพราะมันขายได้ กระแสพุ่งไวในหมู่ชาวบ้านตามต่างจังหวัด หรือพ่อค้าแม่ขาย

คือพวกเค้าเหล่านี้อยากดูอะไรที่มันรู้สึกไม่ซับซ้อน ใกล้ตัว เข้าใจได้ทันทีแม้จะยืนทำกับข้าว นั่งสับหมู หรือเย็บผ้า

ลองนึกภาพให้คนกลุ่มนี้มานั่งดูซีรีย์ที่ต้องคุยกันเยอะๆ แก้ไขปริศนา ตอนต่อตอน หรือมานั่งหาดี้ใน netflix มันก็ไม่ใช่ทางของเค้า

ถ้าถามว่าละครไทย หนังไทยดีๆมีไหม มีนะแต่น้อยมากครับถ้าเทียบกับปริมาณที่ผลิตออกมา

พวกทำหนังโรงนี่โอกาสเจ็บตัวเยอะกว่าครับ เพราะด้วยความที่คนไม่จำเป็นต้องเข้าโรงเพื่อดูหนังที่ตอนนี้ค่าตั๋วแพงกว่าค่าสมาชิกกล่องซะอีก ซึ่งการจะทำหนังใหญ่มาชนกับฮอลลีวู้ดต้องมีความกล้าความมั่นในระดับสูงเอามากๆ ผมจึงยังคาใจมากว่าทำไมหนังเรื่อง “เลว 2018” ถึงมีโอกาสมาอยู่ในโรงและทำเงินไปหลักพันบาท!!

เอาจริงๆผมว่าคนรุ่นใหม่ไฟแรงอยากทำหนังทำละครดีๆมีเยอะนะครับ แต่สายป่านไม่มี เงินทุนไม่มี รวมถึงประเพณีเด็กต้องไม่ข้ามหน้าข้ามตาผู้อวุโส สุดท้ายก็จะมีแต่พวกคนจัดหน้าเดิมๆที่เน้นเครื่องแต่งกายให้ดูเวอร์ๆ เน้นฉากสวยๆแต่ตรงกันข้ามเนื้อหาและคุณภาพที่ถูกปู้ยี่ปู้ยำจนเละเทะไม่มีชิ้นดี

ท้ายที่สุดคงหนีไม่พ้นวลีที่ว่าลางเนื้อชอบลางยา เราคงทำได้แค่ชื่นชมหนังเกาหลีที่ไปไกลถึงขนาดคว้าออสก้า และล้อละครไทยกันต่อไป

แม้ในใจลึกๆอยากสนับสนุนและเห็นละคร หรือ หนังไทย ก้าวสู่ยุคใหม่กับเขาบ้างก็ตามที...

รู้จักคำว่า Soap Opera ไหมครับ
มันแปลว่า ละครแนว(รักน้ำเน่า) ซึ่งรากมาจากแม่บ้าน
ที่เสร็จงานกลับบ้านตอนเย็นละชอบดูละครแนวนี้

มันเรียกตรงๆว่า “โซป โอเปร่า” (ละครน้ำเน่า)
ซึ่งได้รับความนิยมตามท้องตลาดตจว.อย่างมาก

ลองหาข้อมูลเพิ่มในกูเกิ้ลนะครับ

โปรโมทเพจตัวเอง ขออนุญาตพี่เบนรึยังครับ


ส่วนเนื้อหา ยาวไปว่างแล้วเดี๋ยวจะกลับมาอ่านครับ

ขอเสริมนิดนึง วัฒนธรรมดูมวยชิงแชมป์โลกแบบฟรีๆในบ้านเรา มันเริ่มสมัยเขาทรายต่อยป้องกันแชมป์ในช่วงปลายๆอาชีพ นักเมืองจ้องดึงไปจัดที่พื้นที่ฐานเสียง เพื่อโปรโมทตัวเอง และเริ่มธรรมเนียมการแจกทอง ทั้งทองจริง ผสมทองปลอมก่อนชก

หลังยุคเขาทราย ก็ยังมีแจกต่อกันอีกหลายปีนะ สมัยนี้ยังมีอยู่อีกหรือเปล่า ใครรู้บ้าง

ผมเรื้อนแทนพี่เบนให้ครับ

ก็อย่างพี่ว่าตามนี้เลยครับ และยุคสมัยนี้จะทำอะไรก็ต้องลงทุน(สูง)และยังต้องมานั่งลุ้นอีกว่าจะได้ตามที่ต้องการใหม ขาดทุนมานี่ เจ็บ เจ็บนานอาจถึงขั้นเข็ดเลยก็ได้ครับ

นี่ถ้าผมมีชุดเครื่องเสียงแบบในภาพประกอบกระทู้นี้คงทำให้การ "อยู่บ้าน หยุดเชื้อ เพื่อชาติ" ได้อย่างมีความสุขแน่เลย

ผมว่าผู้จัดก็ส่วนนึง อีกส่วนคือตัวช่องเองที่อาจไม่กล้าจ่ายแพงกับละครเรื่องนึง

เดี๋ยวๆ นี่เพื่อนเอง จำไม่ได้หรา ผมแค่หยอกพี่เบนเบาๆเอ๊งงงงงงงงง

"สุดท้ายก็จะมีแต่พวกคนจัดหน้าเดิมๆที่เน้นเครื่องแต่งกายให้ดูเวอร์ๆ เน้นฉากสวยๆแต่ตรงกันข้ามเนื้อหาและคุณภาพที่ถูกปู้ยี่ปู้ยำจนเละเทะไม่มีชิ้นดี"

555 แทบไม่ต้องบอกว่าเรื่องอะไร ไม่อยากเชื่อว่าคุณเบนจะเปิดดูด้วยหรืออาจกดรีโมทผ่านไปเจอ อยากบอกว่านวนิยายเรื่องนี้สนุกมาก ภาษาสวย ตัวละครแต่ละตัวมีเหตุมีผล มีเสน่ห์ และมีเรื่องราวที่มาที่ไปแบบถ้าทำออกมาได้ "ถึง" นี่เรียกว่าสนุกและซาบซึ้งแน่ครับ เพราะผมเป็นคอหนังสือทั้งเรื่องสั้น วรรณกรรมเยาวชน และนวนิยายทั้งไทยและเทศของหลายๆ ท่าน

แต่บอกเลยว่าพอรู้ว่าผู้จัดคือใครนี่กุมขมับก่อนเลย เพราะเคยเห็นผลงานผ่านตามาแว๊บๆ บ้าง พร้อมกับฟีดแบคที่ออกมาในช่วงหลังเป็นเสียงชื่นชมและก่นด่าไม่น้อย ดังนั้นเรื่องนี้ผมทำแค่เดินผ่านจอที่เห็นคนในบ้านเปิดไว้ แค่ฉากคุณติ๊กเจษฎาภรณ์ร้องเพลงออกมาผมก็ขอถอนหายใจปนหัวเราะแห้งๆ ว่า "คิดได้ยังไงเนี่ย" เนื้อเรื่องไม่ต้องพูดถึงยำซะเละ ฉากเหรอมีดราม่าไปเอาของเรื่องอื่น (ต่างประเทศ) มาใส่ด้วย เอากับเขาสิ ตัวละครไหนในหนังสือไม่เด่นก็ดึงมาให้เด่นตามใจผู้จัด บทที่เด่นอยู่แล้วก็ไปลดค่าเขาและตีความหมายไปอีกแบบ ดูละครเดี๋ยวนี้ทำให้ผมคิดถึงเจ้าของผลงานเขียนจริงๆ นะ ว่าก่อนขายลิขสิทธิ์ให้ผู้จัดทำละครนี่มีข้อตกลงกันบ้างรึเปล่า เสียดายงานเขียนดีๆ ครับ พอไปลงจอแก้วนี้กลายเป็นคนละเรื่องกับที่ได้อ่านเลย

หันไปดูซีรีย์ต่างประเทศทั้งจีน ญี่ปุ่น เกาหลี เห็นชัดครับว่าเขาไปถึงไหนแล้วไม่ต้องไปพูดถึงฝั่งยุโรป อเมริกาเลยอันนั้นมันชัดมากอยู่แล้ว ป่านนี้ผมยังออกจากป่าท้อสิบหลี่ไม่ได้เลย ดีทั้งผู้กำกับ ตัวบท นักแสดง CG ไหนจะซีรีย์เกาหลีอีกหลายๆ เรื่องที่มีแง่คิดดีๆ อีกหลายมุม อย่างของญี่ปุ่นอนิเมะที่ดูล่าสุดอย่าง Howl's Moving Castle และ From Up On Poppy Hil ยังติดอยุ่ในใจอยุ่เลยครับ ขอระบาย(อารมณ์)ด้วยคนครับ

ผ่านมา 30 กว่าปี ละครไทยมีที่พัฒนาขึ้นคือ
นางเอกสมัยนี้กล้าชนกล้าสู้กับนางร้าย ซึ่งแต่ก่อนไม่มี

เรื่องนี้เรื่องเดียวแหละที่ต่าง ส่วนอื่นๆ เหมือนเดิมทุกประการ

สมัยนี้ไม่มีตังค์แจกแล้วครับ

อย่าว่าแต่มวยสากลเลยครับ มวยไทยก็กำลังตามไปติดๆ

ผมมองว่าคนทำอาชีพโปรโมเตอร์เค้าก็เริ่มขาดทุนกันละ
รุ่นลูกก็หันมาทำมวยดีๆเพื่อกู้สถานการณ์​ แต่ก็ขาดกระแส​และการสนับสนุน ไม่มีนักมวยตัวแม่เหล็ก ไม่มีแชมป์โลกที่คนยอมรับ สนามมวยไทยคนทั่วไปก็ไม่กล้าเข้า

ก็เป็นงานที่หนักของเหล่าโปรโมเตอร์ ที่ต้องพยายามทำกระแสให้กลับมาให้ได้ โดยที่สมาคมมวยสากลและมวยไทย ไม่เคยมีกิจกรรมมาช่วยอะไรเลย ก็ทำกันต่อไป