สมัยก่อนผมชอบเกมที่มีการแข่งขัน มันท้าทาย และลุ้นเวลาเล่น พอมาช่วง WFH ผมลดเกมพวกที่มีการแข่งขันสูงออกไป

จากเกมที่เคยเล่นกันเป็นทีม อาจจะมีอาการร้อนบ้างจากเพื่อนร่วมทีมและตัวเองที่ไม่เป็นไปตามแผน ผมมามองว่ามันออกแนวบั่นทอนสุขภาพจิต

เลยค่อยๆลด และหันเข้า พวกเกมส์เล่นคนเดียว ไม่ว่าจะเป็นเกมออนไลน์ หรือเกมออฟไลน์ แนวเนื้อเรื่องแบบเล่นไปเรื่อยๆ

พบว่าเราเอนจอยกว่า ที่เราจะไปนั่งตึงเพราะทำงานที่บ้านบางทีก็ตึงอยู่แล้ว ผมเลยเอารายชื่อเกมส์ที่ชาวSSแชร์กันไปเซิทดู เกมไหนลดผมก็ซื้อมาลอง

ลองแล้วแรกๆไม่ชินเล่นไปสักพักดีกว่าที่คิด มันเหมือนว่าเราได้อยู่กับตัวเอง ไม่ต้องรีบร้อน ไม่ต้องทะเยอทะยานกับคำว่าชนะ

ไม่แน่การที่ WFH คราวนี้อาจเปลี่ยนวิถีการเล่นของผมตลอดไป มาคำนวนเล่นๆเกมจีนหรือของค่ายเอเชียที่เติมๆไป

ซื้อเกมดีๆหรือเครื่องเกมดีๆมีคุณภาพได้เลย ถ้าจบเรื่องเชื้อโรคได้ ผมคงผันตัวไปสายคอนโซล หรือถ้าเล่นอยู่ขอเลือกคุณภาพดีๆที่เขาตั้งใจทำเกมส์จริงๆ

ผมก็เสพติดการเล่น Single Player มาตลอดเลยครับ

ผมพยายามเลี่ยงเกมที่เล่นเป็นทีม หรือ Multiplayer
ที่ไม่ได้มีสังคม Toxic หนักๆ คือมันเป็นสิ่งที่เราควบคุมไม่ได้
แล้วก็ไม่เน้นเล่นเกมที่ต้องใช้ทักษะความไวในการเล็ง การคลิกพวก FPS หรือ Moba อีกแล้ว

หันมาเล่นเกม Slow Life ใช้สมาธิ ฝึกการคำนวน วางแผน
หัวร้อนน้อยๆ เล่นไปนั่งจิบกาแฟไป แพ้ก็จบกันไปขำๆ

เล่นมาจบลงที่ Hearthstone หลังจากเลิกเล่นไปหลายปี

ผมเล่นแต่เนื้อเรื่องกับฟามของให้ตัวเองเก่งครับ 55

ทำไมโตๆผมเอนจอยกับเกมส์น้อยลงอะ รู้สึกว่าเราอายุเยอะขึ้นแล้ว เกมส์มันมีรายละเอียดเยอะขึ้นมากแล้วตามไม่ทัน ทั้งๆที่ตอนเด็กๆนี่เรารู้ ทริค Tips อะไรต่างๆเยอะมากๆ บางเกมส์เล่นแปปๆเบื่อเฉย

การเล่นเกม คือสังคมสำหรับผม อิอิ

สำหรับผมเกมออนไลน์ที่เน้นการแข่งขัน ความสนุกมันต้องมาคู่กับฝีมือครับ มันเลยทำให้ถ้าเล่นกากแล้วแพ้ความสนุกจะลดลงไปเยอะเลยแถมจะหัวร้อนจนเสียสุขภาพจิตด้วย ถ้าเป็นเกมออนไลน์เน้นสังคมเก็บเวลก็ยังพอเข้าไปแชทได้อยู่ครับไม่เหงา แต่ช่วงหลังๆผมเน้นเล่นเกมที่เล่นคนเดียวเสพเนื้อเรืองเน้นผ่อนคลาย เพราะเกมพวกนี้ยังไงเราก็ชนะ ขนาดดอนมามูยังแพ้ด็อกเตอร์สเตร้นที่โหลดเซฟได้ไม่จำกัดเลยครับ55 อิจฉาคนที่สามารถเล่นเกมพวก pubg dota2 apexได้ในระดับเทพ คนพวกนี้คงสนุกกับเกมพวกนี้มากๆ