อันที่เราเปิดEECไรนั้นรึป่าว ศนย์กระจายสินค้าขอแจ้คหม่าไรนั้นปะ

mass product ครับเมื่อคุณผลิตเยอะคุณสามารถต่อรองราคาได้หลายอย่าง
ชัดเจนสุดก็วัตถุดิบ คุณอาจจะสร้างแหล่งวัตถุดิบเองด้วยซ้ำ ไม่ต้องไปรับซื้อให้เขาบวกกำไร

มันเชื่อมโยงกันอยู่ทุกอย่างจริงๆ

จะตัดเค้กชิ้นเล็กๆ ชิ้นเดียว แล้วเอามาพูดแทนภาพใหญ่ทั้งหมดไม่ได้

มองในมุมนึง มันก็มีด้านถูกและผิด มองในภาพใหญ่ก็เป็นอีกเรื่องนึง

แต่การ Free Trade รอบนี้ ว่าในทางกลับกันเราได้อะไรบ้าง

ผมว่ากระทรวงพาณิชย์ไทย / การคลัง ไม่ง่อยนะ

อยู่ที่ว่าในดีลนี้ เราได้อะไรกลับมา

เทคโนโลยี - รถไฟ ? - Know how - ภาคท่องเที่ยว

อันนี้ต้องมาชั่งใจเอา ว่ามันคุ้ม หรือไม่คุ้ม คนที่อยู่ในกลุ่มเสียผลประโยชน์ มูลค่าความเสียหาย หรือ คนที่ได้ประโยชน์ และดุลการค้า


เค้าถึงเรียก trade off

Mass production เหมือนอีกความเห็นว่า แต่หลักๆ แล้วคือการสร้าง line การผลิตที่ใช้คนน้อยครับ เพราะเดี๋ยวนี้ค่าแรงของจีนเยอะกว่าไทยแล้วด้วยซ้ำ เค้าเลยหันไปพึ่งนวัตกรรมกับระบบอัตโนมัติต่างๆ แทน ซึ่งของพวกนี้ลงทุนสูง แต่จีนได้เปรียบที่ Economic of scale เพราะคนเค้าเยอะ ผลิตมาขายคนในชาติเค้าได้แค่ 10% ก็มากกว่าคนไทยทั้งประเทศละ พอเงินเยอะขึ้นก็มีเงินไปลงทุนในการลดต้นทุนมากขึ้น เครื่องจักรในประเทศก็ถูก แถมอะไหล่อะไรก็สแตนดาร์ท ทำให้ถ้าอะไรเสียก็หาเปลี่ยนไม่ยากและไม่แพง (ถ้าอยู่ในวงการเครื่องจักรจะเห็นครับว่าเครื่องจีนซ่อมง่ายมากเพราะอะไหร่มาตรฐานทุกชิ้น ส่วนเครื่องญี่ปุ่นหรือตะวันตก ต้องมี special part ของตัวเองเสมอ)

ส่วนในการผลิตของบางอย่างไทยทำได้วันละ 1,000 ชิ้น แต่จีนทำได้วันละ 100,000 ชิ้นก็เนื่องจากการใช้ระบบอัตโนมัติเนี่ยแหละ พอหารต้นทุนต่อวันแล้วก็ถูกกว่า

ตลาดมันแค่ย้ายจากร้านค้าธรรมดา เข้าไปอยู่ในแพลตฟอร์มออนไลน์
ถามว่ามันถูกไหม ประโยคนี้ ก็ถูกแต่ไม่ทั้งหมด

เพราะแพลตฟอร์มออนไลน์นั้น เราสู้จีนไม่ได้ แล้วยิ่งมาเจอการเอื้อและเปิดเสรีของ
รัฐบาลที่ไม่ได้กีดกันหรือพิทักษ์ผลประโยชน์ของคนไทยก่อน

แบบนี้เรียกขายชาติไหม??

ก็อยู่ที่การมองละ

- ภาคประชาชน ผู้บริโภค เค้าไม่สนหรอก ของแพง ของห่วย ใครจะไปซื้อ ยุค e-commerce เต็มตัว เทียบกันที 3-4 เว็บ ไม่แน่จริงอยู่ไม่ได้หรอก

สำหรับภาคนี้ ผู้บริโภค ได้ประโยชน์เต็มๆ


- ภาคผู้ประกอบการ ผมไม่นับรายใหญ่ละกัน เอาแค่รายย่อยหรือ SME แน่นอนว่าไม่มีปัญญาอะไรไปสู้จีนอยู่แล้ว พวกที่รอดคือมีการบริการที่แตกต่าง มีเอกลักษณ์ ตัวอย่างเช่น เสื้อผ้ารองเท้าใน IG นี่ขายกันจนซื้อบ้านหลังละ 40-50 ล้านได้เลยนะ

จีนเรื่อง design นี่ผมว่ายังไม่ตอบโจทย์คนไทยนะ แน่นอนว่ายังมีอีกหลายทางที่จีนสู้เราไม่ได้ ต้อง add value ให้ได้ ถ้าจะขายแพงกว่าเค้า


คนที่เค้าค้าขายกันจนรวย เค้าไม่มานั่งให้ใครมาคอยช่วยหรอก ไม่สิต้องเรียกว่าไม่มีเวลามาหาตัวช่วยหรอก เพราะต้องดิ้นรน ปรับปรุง แก้ไข พัฒนา ตลอดเวลา เพื่อให้ขายดี ขายได้มากที่สุด

มันมีแค่คนบางประเภทเท่านั้นละ นี่นั่งรอนอนรอแต่การช่วยเหลือ และประเภทนี้ชาตินี้หรือชาตินี้ก็ไม่รวยหรอก[/u]

Digital Disruption จุดเริ่มและจุดเปลี่ยน

https://www.posttoday.com/economy/columnist/602086

พี่ผมเริ่มทำธุรกิจเสื้อผ้าปี 47 ทำเรื่อยมาก็โตขึ้นเรื่อยๆ
จากขายที่จตุจักรก็ไปเช่าที่แพลตตินัม ค่าเช่าตอนนั้นเดือนละ2หรือ4หมื่นนี่ละ
ตอนนั้นไปฮ่องกงทุกเดือนบางเดือนไป2-3รอบ เพราะต้องไปเลือกผ้าเอง
ขายๆไปเจอเสื้อผ้าจากจีนมาตีตลาด เสื้อที่พี่ขายตัวละ2-300
จีนขายปลีก150บาท ราคาส่งถูกกว่านี้ แถมมาเช่าที่แพลตินัม
ค่าเช่าจากเดือนละ3หมื่น ขึ้นไปเดือนละแสนสองภายใน4ปี
ทั้งหมดเกิดชึ้นในปี47-52 ตอนนั้นก็ไม่เหนจะมีมาตการการตั้งกำแพงภาษีอะไร
ขายชาติไหมละ

ด้วยการให้อลีบาบามาตั้งโกดัง เว้นภาษีให้ ไงครับ
จัดการแล้ว
สิ่งที่ได้คือ อลีบาบาบอกว่าจะถ่ายทอดเทคโนโลยี่การจัดส่งให้
ผมนี่ยิ้มมุมปากเลย

ลบดีกว่าครับเดี๋ยวเข้าการเมือง

ผมมาเที่ยวเวียตนามซึ่งตอนนี้เศรษฐกิจกำลังเฟื่องฟูสุดๆ เห็นความแตกต่างหลายอย่างกับไทย


คนเวียตนามออกมาจับจ่ายใช้สอยกับร้านค้าเยอะมาก ทั้งร้านกินดื่ม ร้านขายของ ร้านเสื้อผ้า และส่วนใหญ่ร้านที่คนเวียตนามนิยมซื้อของเป็นร้านตึกแถว ร้านกิจการย่อย ไม่ใช่ร้านในห้างของผู้ประกอบการรายใหญ่ เศรษฐกิจหมุนเวียนดีมาก


ในขณะที่คนไทยเน้นช้อปปิ้งออนไลน์ เวลาจะซื้อของก็ซื้อในห้าง กินในห้าง จ่ายในห้าง ร้านค้าเล็กตามตลาด ตึกแถว ขายไม่ได้ตายเรียบ


บทความนี้ผมว่าเขียนค่อนข้างตรงนะ การกระจายรายได้มันต้องเข้าถึงรายย่อย ไม่ใช่ไปเข้ารายใหญ่หมด

ไม่ขายชาติครับ เพราะคนที่ทำเค้าเป็นเหล่าคนดีย์ สำหรับคนบางประเภท

จริงครับ EEC ที่ว่าๆเป็น MEGA project คนที่จะได้ประโยชน์จากตรงนี้มีแต่นายทุนเจ้าใหญ่ๆ เท่านั้นเลย ที่พอนึกออก

มันจะไม่รวยกระจุกได้ไง

การเปิด EEC มันคือโมเดลเดิมจากที่เคยสำเร็จกับ Eastern Seaboard เมื่อ 37 ปีที่แล้วครับ คงเห็นว่ามันประสบความสำเร็จมั้งเลยคิดว่าจะทำอีกรอบ แต่เค้าน่าจะลืมมองไปว่านั่นมัน 37 ปีแล้ว ตอนนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไป การมีอีกไม่ใช่ไม่ดี แต่ผมไม่คิดว่ามันจะปังเหมือนเดิม อีกอย่างการเอาไปลงในพื้นที่เดิม มันยิ่งเป็นการซ้ำเติมความเหลื่อมล้ำกับภูมิภาคอื่นในประเทศเข้าไปอีก

ถ้ารายย่อยทำดีคนก็เข้ารายย่อยนะครับ

ดูร้านอาหารตึกแถวดังๆสิ คนต่อแถวกันพรึบ

ทุกคนก็เบื่อห้างเป็นทั้งนั้นแหละครับ แต่ถ้ารายย่อยยังไม่สร้างจุดเด่นก็ไม่มีเหตุผลที่คนจะเลือกรายย่อยนะครับ

ยกตัวอย่างนะครับ

เวลาคุณไปญี่ปุ่นคุณอยากไปเดินห้างกินอาการแฟรนไซน์ไหมล่ะ ก็คงไม่อะนะเพราะร้าน Local เขาทำดีกว่าไงละ ที่เที่ยวฟุตบาทก็น่าเดินตึกแถวก็สวยงามตัวเมืองเป็นระเบียบ