สิ่งที่เกิดขึ้น คนที่มันกลับตัวไม่ได้ก้มี กลับตัวได้ก้มี
แต่คุณจะเหมารวมว่าคนเข้าคุกทุกคนเป็นแบบนั้น มันไม่ถูกไง

สิ่งที่มันเกิดกับเหยื่ออันนี้ ผมสงสารนะ แต่มันขึ้นกับบทลงโทษกฏหมายไง และการที่ผู้ต้องหาเสียชีวิต มันทำให้ญาติมีความสุขมั้ย เพราะไม่ได้ทำให้เหยื่อกลับมาเหมือนเดิม การเยียวยาบางครั้งมันต้องใช้เวลา

ให้ความเป็นธรรมทั้งสองฝ่าย มีบทลงโทษ มีการเยียวยา น่าจะดีที่สุดนะ

สุดท้ายแทนที่จะไปโทษที่ตัวบุคคล ผมมองว่าสังคมมากกว่า มองไปถึงครอบครัวที่หล่อหลอมคนๆนึงขึ้นมาก้วยซ้ำ บางคนเกิดมาไม่ได้ชั่วนะ แต่สังคมมีส่วนทำให้เป็นแบบนั้นจริงๆ

ผมไม่ได้โลกสวย ใครทำผิดสมควรได้รับการลงโทษ และควรได้รับโอกาสบ้าง

ส่วนใครที่กลับตัวไม่ได้ อันนี้มันผิดปกติจริงๆ ก้ไม่ได้คิดจะปกป้องหรอก

ประเทศเริ่มป่าเถื่อนแบบอเมริกาใต้ แต่ยังใช้กฎหมายแบบประเทศโลกที่ 1 อีกก็เตรียมชิบหายได้ครับ

พร้อมให้โอกาสคนเลว แต่เหยื่อไม่มีโอกาสได้แก้ตัวเลย เหยื่อต้องเจอกับสังคมที่โดนตราหน้าว่าเคยถูกข่มขืน เป็นขี้ปากชาวบ้าน ทั้งๆที่เหยื่อไม่ได้ทำอะไรผิด

เพราะกม.ไม่ได้อยากให้ทุกอย่างเท่าเทียมกันหมดครับเพราะยังไงก็เป็นไปไม่ได้ และการประหารก็ชดเชยไม่ได้เช่นกันเพราะชีวิตชดเชยไม่ได้อยู่แล้ว

ถ้าบอกว่าเราฆ่าเขา = เราก็ต้องถูกฆ่า
งั้นจะบอกว่าถ้าเราตัดมือเขา = เราต้องถูกตัดมือด้วย ก็คงไม่ใช่ครับโดยเฉพาะกรณีที่บอกว่าไม่เจตนา

และต่อให้ลงโทษแบบนั้นจริง ถ้าฆ่าปิดปากได้ก็คงทำ ไม่ก็หนีหรือไม่ยอมรับสารภาพทำให้คดียืดเยื้อออกไปได้มากขึ้นครับ

วิธีแก้จริงๆคือควรลดความยากจน ช่วยเรื่องการศึกษา สถาบันครอบครัว เพิ่มความปลอดภัย และเข้มงวดในการจับกุมมากกว่า

จากไหนครับว่าเริ่มป่าเถื่อนเหมือนอเมริกาใต้ ของไทยคดีข่มขืนที่รับแจ้งน้อยลงทุกปีนะครับ

คือบางคนมันควรส่งไปเกิดใหม่ เพราะความโหดของคดีและเหยื่อไม่ได้ทีโอกาสแก้ตัวเหมือนพวกนี้

อีกเรื่อง เลี้ยงข้าวในคุกอีกทำไม?

ผมเกรงว่าวิธีแก้ไข้แบบนั้นมันจะเป็นแค่นามธรรมสิครับ จะเห็นได้ว่า คดีที่เจตนาฆ่าก็มีตั้งแต่รากหญ้ายันรัฐมนตรี หรือคดีข่มขืนก็มีตั้งแต่พวกขี้ยาไปยันนักศึกษาปริญญา ถามว่าถ้ายกระดับสิ่งเหล่านั้นขึ้น คดีก็ยังคงมีอยู่ดีผมมั่นใจ อาจน้อยลง แต่ยังมีอยู่ และตราบใดที่ยังมีอยู่ นั้นแสดงว่า "มีผู้บริสุทธิต้องรับเคราะห์"

ในเมื่อยังมีผู้รับเคราะห์ และใช่ครับ "เขาฆ่าเรา" ไม่ได้หมายความว่า "เราจะฆ่าเขา" ได้ เราจึงต้องพึ่งกฏหมาย และความยุติธรรม ซึ่งหมายถึงกระบวนการที่จะดำเนินบทลงโทษอย่างเท่าเทียมแก้เหตุที่ผู้กระทำได้กระทำลงไป แต่ปัจจุบัน กฏหมายของเรามันไม่ใช่แบบนั้นครับ มันมองไม่เห็นความเท่าเทียม หรือใกล้เคียงเลยด้วยซ้ำ (ผมพูดถึงเฉพาะในกรณีของการ เจตนาฆ่า และข่มขืนนะครับ ในที่นี้ไม่ได้หมายรวมกรณีอย่างความประมาท หรือไม่ได้เจตนาฆ่า อาจเป็นอุบัติเหตุอะไรพวกนั้น) เพราะปัจจุบันโทษของทั้งฆ่าคนตายโดยเจตนา และการข่มขืน ระบุไว้ตามกฏหมายว่าโทษสูงสุด คือการประหารชีวิต แต่!แทบทุกคดีไม่มีการตัดสินประหาร หรือแม้แต่ตัดสินก็ไม่ประหาร รับโทษจริงคือ ติดคุกตลอดชีวิต ซ้ำยังมีสิทธิในการอภัยโทษ
*สิทธิเหล่านี้ การลดหย่อนพวกนี้แหละครับ ที่ผมมองว่ามันไม่ยุติธรรมเลยกับ ผู้เสียชีวิต หรือผู้ถูกกระทำ ที่เขาไม่มีสิทธิเรียกร้องอะไรกลับมาได้เลยครับ

อีกเรื่องหนึ่งครับ ผมมองว่าโทษของทั้งสองกรณีนี้ รับรู้โดยทั่วกันอยู่แล้วว่าโทษสูงสุดมันคือประหาร? แต่ผมมองว่าก็รับรู้โดยทั่วเหมือนกันว่า รับโทษจริงๆ ไม่ถึง ตรงนี้รึเปล่าที่เป็นเหตุให้ไม่มีความเกรงกลัวต่อการก่อเหตุ แล้วเอาเข้าจริง ณ ขณะก่อเหตุ ผู้ก่อเหตุใช้ความรุนแรงของกฏหมายคิดคำนึงจริงๆ หรือว่าจะ "ฆ่าหรือไม่ฆ่า" เหยื่อรายนั้นๆ ผมว่าน้อยแบบโคตรน้อยเลยนะที่จะคิด

ผมไม่ค่อยเห็นด้วยที่เรายอมไม่ลงโทษสูงสุด โดยเหตุผลที่ว่ากลัวว่าเหยื่อจะเป็นอันตราย เพราะการลงโทษพวกนี้มันไม่ได้เป็นเหตุการซึ่งหน้า แบบคนร้ายจับตัวประกันแล้วเราใช้วิธีเกลี่ยกร่อม ไม่ยิงมั่วซั่วเข้าไป แต่คดีที่เจตนาฆ่า หรือคดีข่มขืน เหตุการณ์มันจบไปแล้ว ผู้เสียหายถูกกระทำไปแล้ว มันเป็นหน้าที่ของศาลที่ต้องลงโทษผู้กระทำผิดให้สมกับที่ได้ก่อคดีไว้ แต่เท่าที่เห็นมันไม่ใช่ กลับมีการลดหย่อน ผ่อนปรน แล้วยังมีพวกนักสิทธิอีกที่เรียกร้องเรียกยกเลิกโทษประหาร

ที่ผมคิดแบบนี้เพราะทุกครั้งที่ผมเห็นผู้ก่อเหตุที่เจตนาจะทำลายชีวิตผู้อื่น หรือแม้แต่พวกที่กลับมาก่อเหตุซ้ำๆ แล้วผมลองนั่งถามตัวเองว่า "ผู้เสียชีวิตเขาผิดอะไร?" "ทำไมเขาต้องโดนฆ่า" "ทำไมต้องเป็นเขาที่โดนข่มขืน" "ทำไมเขาต้องเจอเหตุการณ์เลวร้ายแบบนี้" แล้วทำไมคนที่กระทำยังมีโอกาสที่สอง ในขณะที่พวกเขา "ไม่มี" ผมเลยมองว่างั้นตัดโอกาสพวกผู้ก่อเหตุไปด้วยเลย เพื่ออย่างน้อยก็เท่าเทียมกับคนที่ถูกกระทำครับ

รกโลกชิบ