8/10/2562
ช่วงนี้แมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดกำลังอยู่ในช่วงที่ยากลำบาก แม้กระทั่งแฟนลิเวอร์พูลอย่างผมก็ยังอดที่จะคิดถึงวันชื่นคืนสุขของปิศาจแดงในยุคยิ่งใหญ่ไม่ได้ เลยขอนำบันทึกส่วนตัวที่เคยเขียนไว้นานแล้วถึงการอำลาตำแหน่งของเซอร์เอล็กซ์มาฝากครับ อาจจะไม่ได้ช่วยให้แฟนๆแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดที่กำลังเซ็งจากผลงานทีมรู้สึกดีขึ้นเท่าไหร่ แต่แค่อยากให้รู้ว่าเดี๋ยวมันก็ผ่านไปครับ

แต่ลึกๆผมก็ยังเชื่อนะครับว่าไม่น่าใช้เวลานานเท่าลิเวอร์พูลแน่นอน เพราะยุคสมัยใหม่ทุกสิ่งทุกอย่างผลัดเปลี่ยนเร็วมาก ใครจะไปรู้อนาคตได้ บางทีเป๊บหรือคลอปป์อาจจะไปก่อนโซลชาก็เป็นได้เหมือนกันนะครับ ;)

--------------------------------------------------

13/5/2556
เคยไหมครับ?


...เวลาสิ่งที่รอคอยมานานแสนนานมาถึงแต่เรากลับไม่รู้สึกอิ่มเอมอย่างที่คาดหวัง ผิดจากจินตนาการที่อยู่ในหัวโดยสิ้นเชิง


วันนี้ อเลกซ์ เฟอร์กูสันผู้จัดการทีมฟุตบอลแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ด ได้ปิดฉากการทำงานที่ยาวนานเกือบสามทศวรรษอย่างไม่เปนทางการด้วยชัยชนะเหนือสวอนซี แต่สิ่งนี้ไม่ได้มีความหมายเสียเท่าไหร่เพราะเปนชัยชนะที่เกิดขึ้นหลังจากที่ทีมของเขาได้เถลิงบัลลังก์แชมป์ลีคสูงสุดไปแล้ว ด้วยสถิติสูงสุดเช่นเดียวกัน เหนือทีมใดในเกาะอังกฤษและเปนประวัติศาสตร์หน้าสำคัญของโลกฟุตบอลสมัยใหม่


การเดินทางที่ผ่านมาและเกียรติยศของชายชราผู้ซึ่งเปนขวากหนามคอยทิ่มแทงสโมสรอื่นๆไม่ให้ผุดได้เกิดนั้นเต็มไปด้วยเสียงสรรเสริญจากแฟนบอลตัวเองและเสียงสาปแช่งของแฟนทีมตรงข้าม ผมในฐานะแฟนบอลของลิเวอร์พูลนั้นไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่ามีหลายต่อหลายครั้งที่ตัวผมโดยเฉพาะในช่วงวัยรุ่นนั้นรู้สึกเกลียดขี้หน้าเขามากและพาลเกลียดนักฟุตบอลในสังกัดของเขาด้วยเหตุผลง่ายๆคือ มันเก่งเกินไป...จะอะไรกันนักกันหนา


แม่บ้านชาวนครพนมของป้าผมผู้ซึ่งเปนแฟนแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดตัวยง หรือจะเรียกให้ชัดกว่านั้นคือ เปนแฟนตัวยงของไรอันกิ๊กส์ต่างหาก เธอเริ่มเชียร์เพราะว่า กิ๊กส์นั้น...หล่อ... จากความหลงใหลในใบหน้าของนักฟุตบอลสู่ความคลั่งไคล้ในกีฬาฟุตบอล หลายครั้งที่ผมพบว่าการรับชมฟุตบอลกับแม่บ้านคนนี้นั้นเปนเรื่องน่าอึดอัดใจ จริงๆแกนิสัยดีนะครับ ในฐานะมนุษย์คนหนึ่งแต่เมื่อสวมบทแฟนบอลแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดเท่านั้นแหละแกจะกลายเปนคนละคน เสียจริต เชียร์บอลเสียงดังเหมือนเชียร์มวยลุมพินี


ความทรงจำของผมที่ผุดขึ้นมาเสมอเวลานึกถึงแกก็คือ นัดชิงชนะเลิศเอฟเอคัพช่วงปีไหนสักปีตอนม.ปลาย ที่แมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดเข้าชิงชนะเลิศกับลิเวอร์พูล ในช่วงระยะนั้นช่องว่างระหว่างสองทีมยังไม่ห่างกันมาก จำได้ว่าก่อนการแข่งนักเตะลิเวอร์พูลทุกคนสวมชุดสูทสีออกเขียวๆของอาร์มานี่ โก้หรูดูดีราศีจับ น่าจะเปนอภินันทนาการจากการที่ เดวิด เจมส์ ผู้รักษาประตูของทีมในขณะนั้น เปนนายแบบของยี่ห้อนี้อยู่ แน่นอนว่า ในขณะรับชมการแข่งขันนั้นเสียงเชียร์ของแม่บ้านนั้นน่ารำคาญมาก ผมพยายามสงบสติอารมณ์อยู่หลายเพลาและหันไปหาจอคอมพิวเตอร์เพื่อเล่นChampionship Manager (CM) ไปพลางๆ


และก็อย่างที่ทุกคนทราบผลการแข่งขันกันดีแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดคว้าถ้วยนี้ไปครองด้วยประตูโทนช่วงท้ายๆเกมของเอริค คันโตนา ที่เริ่มจากลูกเตะมุมที่เปิดเข้ามา เดวิด เจมส์ ชกบอลออกไป แต่ไปเข้า “ตีน” จิ๊กโก๋ฝรั่งเศสพอดี หมอนั่นวอลเลย์สวนหมู่ผู้เล่นทั้งสองฝ่ายไปกองอยู่ก้นตาข่าย แม่บ้านพยายามเรียกให้ผมดูความสวยงามของประตูนั้น และนั่นน่าจะเปนหนึ่งในไม่กี่ครั้งของชีวิตที่ผมรู้สึกอยากจะทำร้ายผู้หญิงขึ้นมา...กังฟูคิกเลยไหม?... ทว่าก็ไม่มีอะไรรุนแรงเกิดขึ้น นอกจากผมที่ก้มหน้าเล่นเกมที่ลิเวอร์พูลผูกขาดแชมป์ทุกแชมป์บนโลกใบนี้ด้วยอารมณ์หน่ายโลกเหลือแสน



...โลกแห่งความเปนนั้นจริงโหดร้ายเสมอ...



หลังจากนั้นอเลกซ์เฟอร์กูสันก็ได้ทำการยกระดับทีมของตัวเองขึ้นอย่างต่อเนื่อง การแข่งขันในประเทศมักจะไม่ค่อยพลาด คงมีเพียงแชมป์ยุโรปที่ยังไปไม่ถึงไหน ตอนนั้นมีผู้จัดการทีมฟุตบอลที่มีฝีมือเพียงสองคนที่ผมคิดว่าเปนก้างขวางคอชิ้นโตของเฟอร์กูสันนั่นคือ ออตมาร์ ฮิตส์เฟลด์ของโบรุสเซีย ดอร์ทมุนด์และ มาร์เซโล่ ลิปปีของยูเวนตุส ทีมของสองคนนี้มักจะผลักแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ดตกรอบฟุตบอลยุโรปในรอบแรกๆเสมอ


แต่ด้วยอานิสงค์การเข้าร่วมการแข่งขันอย่างต่อเนื่องอันเนื่องมากจากการได้แชมป์ลีคติดต่อกัน ทำให้เด็กๆของเฟอร์กูสันแกร่งขึ้นจนกระทั่งผ่านทีมของสองคนนี้ไปได้และสมหวังในท้ายที่สุด ในขณะที่ยอดผู้จัดการทีมทั้งสองได้ย้ายไปสร้างความสำเร็จกับทีมอื่น เฟอร์กูสันยังคงอยู่ในตำแหน่งเดิม คอยซ่องสุมกำลังพล ขยายอาณานิคมแห่งความสำเร็จโดยมีถ้วยรางวัลมากมายเปนบรรณาการ



ความเกลียดชังนั้นแม้จะมากมายเพียงใด ก็ไม่ได้รับการยกเว้นจากกฎแห่งไตรลักษณ์ ความรู้สึกของแฟนฟุตบอลทีมตรงข้ามอย่างผมนั้นกลายเปนการยอมรับนับถือ ...เออ มึงเก่ง กูยอมแล้ว... เกลียดจนเลิกเกลียด แช่งจนเลิกแช่งพร้อมกับทำใจยอมรับว่าตราบใดที่อึ้งเอี๊ยะซือแห่งโอลด์แทรฟฟอร์ดยังอยู่ ทีมรักคงยากจะลืมตาอ้าปากในยุทธภพได้ วันไหนที่มันเลิกคุมทีมค่อยว่ากันอีกทีนะ...เล่น CM จนกลายเปน FM แล้วก็ยังไม่มีอะไรดีขึ้นเลยนี่หว่า...



แต่วันนั้นกลับมาถึงจนได้ ไม่น่าเชื่อว่าคนเราจะจำและถ่ายทอดอะไรเสียยืดยาวเกี่ยวกับคนที่เราไม่ชอบได้ขนาดนี้ เฟอร์กูสันจากไปแล้ว ผมน่าจะดีใจ แต่กลายเปนกลับรู้สึกเฉยๆ ออกไปทางเหว่ว้าเสียด้วยซ้ำเพราะไม่ว่าจะเคยเกลียดกันอย่างไร เขาก็ได้กลายเปนส่วนหนึ่งของความทรงจำ19ปีแห่งการดูฟุตบอลของผมไปแล้ว หลังจากนี้จะไม่มีผู้จัดการทีมฟุตบอลชื่อนี้อีกต่อไป มีเพียงชายชราคนหนึ่งที่จะใช้ชีวิตบั้นปลายอย่างสันติสุขเท่านั้น



เวลายังคงหมุนด้วยความเร็วเท่าเดิมเหมือนที่เคยเปนมาและทุกสิ่งในชีวิตที่ผ่านไปจะกลายเปนความทรงจำ มันก็คงจะมีสาระอยู่เพียงเท่านั้นกระมัง สำหรับชีวิตนี้...

Goodbye, my dear enemy...

ความทรงจำ ที่ จขกท นึกถึงแม่บ้านคนนั้นคือแมทช์เอฟเอคัพ แมนยู-ลิเวอร์พูล นั่นคือช่วงเวลาที่ผมเริ่มเลือกที่จะเชียร์ลิเวอร์พูลครั้งแรกเลยนะ ดูกับกลุ่มเพื่อนแล้วแบ่งฝ่ายกันเชียร์ผมถือหางเชียร์ฝ่ายลิเวอร์พูล นั่นคือจุดเริ่มต้นการเชียร์ทีมบอลของผมเลย

ดูบอลตอนเด็กๆมันสนุกอีกแบบนะครับ อินกันทุกคนจริงๆ แล้วโซเชียลหรือแม้แต่อินเตอร์เนตยังไม่มี ก็ล้อกันซึ่งๆหน้า มันก็มีนะครับที่ทนไม่ไหว อย่างสมมุติคืนนี้บอลแพ้ รู้เลยว่าโอกาสสูงมากที่จะโดดเรียนวันรุ่งขึ้นเพราะไม่มีกะใจพบผู้คน โดยเฉพาะแฟนผี ;)

เขียนดีมากมายครับ

ได้ฟีลจริงๆ เล่น CM แม่งกวาดทุกแชมป์ ชดเชยโลกแห่งความเป็นจริง

นับถือ นับถือ