เพจ Soccersuck โดนปิดอีกแล้ว

ผมไม่ได้ตามดูบอลมา 3 ปีแล้ว

พึ่งเห็นกระทู้เกี่ยวกับ สรรเสริญ จำได้ว่า สมัยก่อน เด็กคนนี้เก่งมากในรุ่น แต่หัวร้อนง่าย

ทำไมถึงหายไปอยู่ T2 แล้วอ่ะครับ มีเหตุผลอะไรไหม

วินัยแย่ แล้วก็มีดีแค่วางบอลยาวเหมือนตอนเด็กๆ อย่างอื่นไม่ได้พัฒนาขึ้นเลย

วินัยแย่นี่คือ หนีซ้อม กินเหล้า เที่ยวผับ หรือ ซ้อมไม่จริงจังครับ

เรื่องทีมผมว่าก็มีผลนะ อย่างแกตอนยืมไปสุโขทัยก็มีช่วงที่ทำได้ดีเลยถึงจะไม่ได้ลงทุกนัด ตอนอยู่บียูหรืออยู่ท่าเรือข้างหน้าคนที่ขวางแกนี่เยอะไปหมด ส่วนตอนนี้ไปอยู่อยุธยาผมไม่ได้ตามละ ทั้งนี้ทั้งนั้นอยู่ที่เด็กมันด้วยว่าจะทำฟอร์มตัวเองให้ดีขึ้นได้ไหม เพื่อนร่วมรุ่นนี่ได้เป็นตัวหลักสโมสรหลายคนละ

อยู่อยุธยา ฟอร์มก็ใช้ได้อยู่ครับตอนลง แต่ส่วนใหญ่ก็เป็นสำรอง เห็นชัดเลยว่าไม่ค่อยฟิตครับ

แพ้ภัยตัวเอง

บารมี อีกคนหายไปไหนแล้ว คู่พี่น้องคู่นี่

เคยเห็นยูสใน ss บอร์ดบอลไทยบอกว่าเด็กขาดวินัย แล้วช่วงโค้ชจุ่นคุมทีมชาติที่เด็กรุ่นนั้นตบเพื่อนบ้านกระจุยกระจาย ชื่อเสียงกำลังขึ้น และเด็กรุ่นนั้นก็โดนสื่อปั้นซะเป็นนักเตะระดับโลก

ส่วนตัวผมคิดว่ามันก็ไม่แปลกถ้าเป็นงั้นจริง นักฟุตบอลทั้งโลกก็แบบนี้ เก่งขึ้นมาแว้บหนึ่ง ถ้าไม่ฝีมือจริง หรือหลงผิดไม่คิดพัฒนาให้ดียิ่งกว่าเดิม สุดท้ายก็หายไปจากระบบ แน่นอนบางกรณีที่อาการบาดเจ็บจนหมดอนาคตอันนั้นค่อนข้างน่าสงสารจริงๆ

เหมือนจะกลับมาได้พักนึง แล้วก็หายยาว

ถ้ายังอยู่บรรน่าจะได้ขึ้นชุดใหญ่แล้วเชียว

เสียดายจริงๆ พรสวรรค์ล้นเหลือมากแต่พรแสวงไม่ค่อยจะมี ช่วงนั้นโดนอาเซียนรุม 3-4 คนเอาตัวรอดสบาย ยิงไกล 30-40 หลาเป็นว่าเล่น คอนโทรลเกมสวิตช์ซ้ายขวาอย่างเนียน นัดที่แฟนบอลเวียดนามมาดูเต็มสนามแล้วโดนยำ 6-0 จนคนดูหายยังตรึงตาตรึงใจ

ผมว่ามีดาวรุ่งไทยหลายคนเลยนะที่เป็นแนวนี้​ เก่งเฉิดฉาย​ แต่ขาดวินัย​ ความมุ่งมั่น​ ความกระหาย​ ทุ่มเทเลยทำให้ไปไม่สุดทาง​ ไม่ได้หมายถึงสรรเสริญนะ​หมายถึงดาวรุ่งหลายๆคน

ทัศนคติไม่ดีนะ จากที่สังเกต มีแค่บอลยาวที่เป็นทีเด็ด ตัวเล็กแต่ไม่คล่อง ไม่ขยันไล่บอล เติมเกมรุก ช่วยเกมรับไม่ได้ คือถ้าเจ้าตัวไม่หลงชื่อเสียง ยังพัฒนาตัวเองอยู่ตลอด คงเป็นเบอร์ต้นๆไปแล้ว แต่เป็นวัฎจักรของดาวรุ่งไทยอยู่แล้วนะ ผมว่า

เสียดาย​ อยากให้เป็น​ตัวแทนดัสกร

พรสวรรค์มันแค่ทำให้เราสตาร์ทจากจุดที่ไกลกว่าคนอื่น
ความพยายามความมุ่งมั่นทุ่มเทต่างหากที่จะทำให้เราถึงเส้นชัย

ตอนอายุ 12 ขวบเราเก่งกว่าใครในรุ่น เราซ้อมไปตามเวลา นอกเวลาดูหนัง เล่นเกม
ตอนอายุ 16 ปีเราก็เก่งระดับแถวหน้าแต่เริ่มเจอคนเก่งๆมากขึ้น เราก็ซ้อมตามปกติ แต่นอกเวลาเที่ยว ติดแฟน เล่นเกมหนัก อาจจะมีสูบบุหรี่ กินเหล้าบ้างตามประสาวัยรุ่น
ตอนอายุ 21 เราเริ่มรู้สึกทำไมเราไม่เหนือใครแบบเมื่อก่อน กลายเป็นระดับธรรมดา จึงเริ่มคิดจะมาตั้งใจมุ่งมั่นในอาชีพ แต่ก็เปลี่ยนนิสัยเดิมไม่ค่อยได้ ก็ซ้อมได้แค่ตามตาราง และสุดท้ายเราไปไม่ถึงฝันที่วาดไว้ว่าจะเป็นนักเตะชั้นนำของประเทศ

ผมเคยเห็นคนที่เป็นคล้ายๆแบบด้านบน เปรียบเทียบกับคนที่ทุ่มเท ซ้อม ซ้อม และซ้อมอย่างนักกีฬาดังๆเช่น เมย์ รัชนก, เจ ชนาธิป ที่ซ้อมหนักมากตั้งแต่เด็ก หรืออย่างเบ็คแฮม โรนัลโด้ที่เซอร์อเล็กบอกอยู่เสมอเป็นคนที่ซ้อมหนักและคิดแต่จะพัฒนาตัวเองอยู่เสมอ นักกีฬาแบบไหนที่จะประสบความสำเร็จ...ถ้าเราใส่แรงไปเท่าไรก็จะได้ผลลัพธ์กลับมาเท่านั้น

ที่พิมมาไม่ได้หมายถึงสรรเสริญ แค่เสียดายนักเตะพรสวรรค์สูงในวัยเด็กหลายๆคน