วันนี้เองก็ได้รู้ข่าวว่าเพื่อนของเพื่อนอีกที



เสียชีวิตไปแล้วกับโรคมะเร็งที่ต่อสู้มาหลายเดือน ก็รู้สึกเศร้าใจไปด้วย กลับมาคิดว่า เฮ้ยย..เพื่อนๆ เราก็ตายด้วยโรคมะเร็งไปบ้างแล้ว ทั้งๆ ที่อายุ(ถือว่า)น้อย พี่ที่ทำงานคนนึงก็เป็นมะเร็งต่อมน้ำเหลือง แต่..กำลังใจเข้มแข็ง รอดมาได้เกือบหายแล้ว แต่อีกคนสู้กับโรคมะเร็งมาเกือบ 10 ปี สุดท้ายกลับมาเป็นใหม่จนสุดท้ายก็เสียชีวิต มันใกล้ตัวกว่าที่คิดนะเนี่ย หลายๆ คน กว่าจะรู้ตัวว่าเป็นมะเร็งก็ระยะสุดท้ายกันแล้ว หากไม่มีกำลังใจเข้มแข็ง ไม่นานก็คงตาย แม้แต่ตัวผมเองไม่ได้เป็นมะเร็งก็ตาม แต่ด้วยความบังเอิญดันตรวจเจอว่าเป็น โรคเรื้อรัง โรคนึงที่ทำให้อายุสั้น และอาจดำรงชีวิตด้วยความทรมาน

จริงๆ มู้นี้ไม่มีอะไรหรอกครับ แค่คิดว่าไปว่า "ถ้าเป็นเรา" จะเป็นยังไงเนี่ย? เป็นผมๆ คงตายแน่นอน เพราะคงกำลังใจไม่เข้มแข็งแน่ๆ แล้วพ่อแม่ล่ะ ลูกก็ไม่มี ใครจะทำศพให้ ฯลฯ คิดไปตามประสาของความไม่แน่นอน และธรรมดาของโลก

ปล. คิดว่าถ้าไม่ได้พิมพ์ไม่ได้ระบายคงนอนไม่หลับ พรุ่งนี้ผมเองก็รอผลเลือดออกเหมือนกันว่าจะอาการดีขึ้นหรือแย่ลง?

โรคทรัพย์จางก็ใช่ย่อยนะ ช่วงมรสุมผมนี่กินข้าววันละมื้อ

มะเร็งถ้าตรวจเจอเร็วมีโอกาสหายเยอะครับ แต่ปัญหาคือมันไม่แสดงอาการเนี่ยสิ

ต้องเป็นระยะหลังๆแล้วถึงจะแสดงอาการ ตอนนั้นก็อาจจะสายไปละ

ที่จริงเราน่าจะคิดค้นวิธีตรวจหามะเร็งแบบเจาะเลือดไรแบบนี้นะครับ เพราะอย่างน้อยก็มีตรวจโรคประจำปีกันอยู่แล้ว

พี่ผมรู้ว่าเป็นมะเร็งตอนอายุ22 ผมก็คิดว่าเป็นเร็วมากแล้ว

ตอนไปโรงพยาบาลกับพี่เจอเด็ก7-8ขวบเป็นมะเร็งนอนหัวโล้นอยู่บนเตียง โคตรน่าสลดเลย

ขอให้ผลตรวจพรุ่งนี้ออกมาดีกว่าที่คิดไว้นะครับ โรคภัยมันใกล้ตัวเกินกว่าเราจะคิดกันจริงๆ

เป็นสิ่งที่ธรรมชาติทำมาเพื่อฆ่าคนแท้ๆ
ถ้าคนรักษามะเร็งได้เผลอๆอาจจะเจอโรคใหม่ที่ร้ายกว่าขึ้นมาอีก

เมื่อปีที่แล้วเพื่อนผมก็จากไปเพราะมะเร็งคนนึง เจอมะเร็งเต้านมก่อน ตัดและรักษาจนหายไปแล้ว

จากนั้นมันก็รักษาสุขภาพ อาหารการกินก็เน้นสายสุขภาพ เล่นโยคะ คือพยายามดูแลตัวเองดีที่สุด

แต่ไปๆมาๆตรวจเจออีกครั้ง คราวนี้เป็นมะเร็งต่อมน้ำเหลือง ไม่นานก็ไปเลย

เมื่ออาทิตย์ก่อนมีสมาชิก SS มาโพสต์กระทู้ เล่าว่าตรวจพบมะเร็งลำไส้ ทั้งๆที่อายุแค่ 29 ปี เห็นแกบอกว่าจะมาตั้งมู้อัพเดตหลังจากไปตรวจเพิ่ม ผมว่าช่วงหลังมานี้มะเร็งเกือบทุกชนิดที่มักจะเป็นตอนอายุ 40+ ไม่ต้องรอจนถึง 40 30นิดๆ จนถึง 2X เริ่มเป็นกันเยอะ อีกอย่างเป็นมะเร็งแบบไม่ใช่กรรมพันธุ์ด้วย
เอาใจช่วย กองทุนภูมิคุ้มกันบำบัดของจุฬา อยู่ครับ

ผมว่าจริงๆมันก็เหมือนกับโรคอื่นๆที่เป็นแล้วตายนั่นแหละ

เพียงแต่มันน่ากลัวตรงที่การรักษาอ่ะ แบบมีอ้วก เวียนหัว หมดแรง ผมร่วง

ผมยังคิดอยู่เลย ว่าถ้าเกิดเป็นมะเร็งจะรักษามั้ย หรือปล่อยให้มันตายไปเฉยๆดีกว่า

คิดแล้วมันก็เครียดนะครับ ผมเลยหยุดคิดไปแล้ว

เอาทุกวันนี้ที่ทำได้ก่อน วางแผนเผื่ออนาคตไว้นิดๆ

ชีวิตมันก็แค่นั้นจริงๆเมื่อความตายมาเยือน

มีแล้วครับ แต่ไม่ค่อยแม่น

ตอนนี้คุณอายุเท่าไหร่ แล้วรักษามาจนดีขึ้นแค่ไหนแล้วครับ

ครอบครัวไม่เคยเป็นมะเร็ง มีโอกาสเสี่ยงไหมครับ

กินดิบด็มีส่วน เช่น กินพวก กุ้งแช่น้ำปลา ลาบดิบ

ที่พอจะเชื่อถือได้มากที่สุดคือตรวจมะเร็งต่อมลูกหมากครับรองลงมาก็สารบ่งชี้มะเร็งตับนอกนั้นก็มั่วๆแล้ว