สิ่งที่แตกต่างระหว่าง แมนฯ ยูไนเต็ด กับ ลิเวอร์พูล คือ.. แมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด ยิ่งใหญ่ในช่วงเวลาที่สื่อและการโทรคมนาคมทันสมัยพอดี ทุกความสำเร็จจึงกระจายและรับรู้ไปสู่เวิลด์ไวด์ได้อย่างรวดเร็วและกว้างกว่า กลับกันยุคที่ลิเวอร์พูลยิ่งใหญ่ สมัยนั้นสื่อยังกระจายข้อมูลได้ในวงแคบๆ บางประเทศยังได้รับรู้ข่าวจากหนังสือพิมพ์หรือฟังการแข่งขันผ่านทางวิทยุ การถ่ายทอดสดออกไปนอกสหราชอาณาจักรยังมีน้อย จึงทำให้ธุรกิจและการลงทุนจึงยังไม่ค่อยเข้าไปถึงมากนักในยุคนั้นเพราะการรับรู้และการนำเสนอที่มีข้อจำกัด แต่ในยุคที่ ยูไนเต็ด ประสบความสำเร็จ สื่อมันเริ่มกระจายแล้ว ใครๆก็อยากให้แบรนด์ของตัวเองเห็นไปทั่วโลก แล้วจะมีอะไรเหมาะไปกว่าทีมที่กำลังประสบความสำเร็จในไทม์มิ่งนั้นๆ ช่วงเวลาที่สื่อก็กระจายสร้างการรับรู้ได้กว้างไกลแล้ว ใครเห็น ยูไนเต็ด คนๆนั้นก็เห็นแบรนด์เรา

จะกล่าวคือ แมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด รุ่งโรจน์ ในยุคที่จังหวะเวลามันได้พอดี ลองเอาความสำเร็จยุค เซอร์ แมตต์ บัสบี้ มาดูสิ แมนฯ ยูไนเต็ด ก็อาจจะเอาความรุ่งโรจน์ในช่วงเวลานั้นมาต่อยอดทางธุรกิจไม่ได้ เรียกได้ว่า แมนฯ ยูไนเต็ด กลับมารุ่งเรืองได้ถูกเวลาพอดี ซึ่งต้องขอบคุณ เซอร์ อเล็กซ เฟอร์กูสัน ด้วย

ฉะนั้น แมนฯ ยูไนเต็ด คงไม่ดาวน์ไปนานนักหรอก เพราะปัจจัยมีทุกอย่างในการที่เรียกได้ว่าเป็นยักษ์ใหญ่ที่โคตรจะมั่นคงในวงการฟุตบอลแล้ว ถ้วยไม่ได้แต่เงินได้ เงินก็สามารถเอาไปต่อยอดสร้างสิ่งอื่นๆให้เกิดขึ้นในสนามได้ ดังเช่นที่เห็นหลายๆทีมเคยทำ ไม่ว่าจะเป็น เชลซี, แมนฯ ซิตี้, PSG ลองคิดดูว่า แมนฯ ซิตี้ ก็ใช้เวลาลงเงินลงแรง เซ็นนักเตะดังแพงๆ ลองผิดลองถูกมาหลายเจเนอเรชั่น กว่าจะมาเป็น ซิตี้ อย่างที่เป็น ซิตี้ ในทุกวันนี้ สร้างทีมทุ่มซื้อกันมาเป็นกว่าสิบปี ทุกวันนี้พออยู่ตัวก็ไม่ต้องทุ่มซื้อเหมือนเดิมแล้ว

แต่ ลิเวอร์พูล เขาล้มลุกคลุกคลาน เก็บหอมรอมริบกว่าจะกลับมาได้อย่างทุกวันนี้ จนขั้นทีมเกือบล้มละลาย ฉะนั้น ความยากและการต้องใช้แรงอุตสาหะในการที่จะกลับมายิ่งใหญ่มันต่างกันเยอะ ลิเวอร์พูล เขาทนฟันฝ่ามามากกว่าเรา ปากกัดตีนถีบมากกว่า ส่วนพวกเราก็เหมือนลูกคนรวยที่พลาดทำธุรกิจเจ๊ง อาจจะนอยด์อาจจะเฟลหน่อยๆ แต่เดี๋ยวก็ลงทุนทำใหม่มีทุนจากทางบ้านสนับสนุน

เรายังไม่รู้จักคำว่า ตกต่ำ จริงๆด้วยซ้ำไปครับ ลองปากกัดตีนถีบด้วยทุนที่จำกัดเพื่อให้กลับมาได้อย่างเขาก่อนแล้วตอนนั้นค่อยมาระแวงก็ยังไม่สาย  

ความเข้มข้นในการแย่งความสำเร็จอย่างต่อเนื่องสม่ำเสมอในพรีเมียร์ลีกอังกฤษมันมีมากขึ้น
..ยุค70-2010ต้นๆ การแข่งขันภายในลีกสูงสุดของอังกฤษในแต่ละยุคจะมีทีมครองความยิ่งใหญ่ขาประจำ1ทีมแล้วแต่ละช่วงของยุคนั้นจะมีทีมผลัดหน้าขึ้นมาท้าทายทีมที่ครองความยิ่งใหญ่
..เช่นยุค 70-80ปลายๆมีลิเวอร์พูลคือเต้ยของเกาะ .แล้วในแต่ละช่วงก็จะมีทีมที่พอจะขึ้นมาท้าทายความสำเร็จในช่วงเวลา 2-5 ปีแล้วตกไปเปลี่ยนทีมใหม่ขึ้นมา
...ในยุค 90 มาถึง 2010ต้นๆ ที่แมนยูครองความยิ่งใหญ่ในเกาะแล้วก็มีลีดส์ มีแบ็คเบิร์น มีอาร์เซนอล มีเชลซี ผลัดกันขึ้นมาท้าทาย

..แล้วในช่วงยุค90-2000 ต้นๆนั้นโค้ช ผู้จัดการทีมส่วนใหญ่คือคนในสหราชอาณาจักรเป็นส่วนใหญ่ แต่พอเข้าสู่บอลสมัยใหม่หลังปี 2000 ต้นๆมา โค้ชต่างชาติที่มีฝีมือทยอยเข้ามาหากินในเกาะอังกฤษและเริ่มมีเจ้าของใหม่กล้าพร้อมลงทุนซื้อนักเตะ สร้างทีมขึ้นมาแข่งกับแมนยูทั้งผลงานในสนามและผลงานนอกสนามซึ่งในที่นี้คือมูลค่าแบรนด์

..ดูตัวอย่างทีมเชลซีในยุค1990ปลายๆกับมูลค่าแบรนด์เชลซีตอนนี้มันต่างกันขนาดไหน ฤดูกาลที่ผ่านมาแม้ผลงานในลีกจะไม่ดี แต่ก็ได้เอฟเอคัพมา หลังจากที่ได้แชมป์ลีกฤดูกาลก่อน ทีมติดลมบนมาถึงขนาดนี้ ไม่มีทางที่ทีใมบริหารและเจ้าของเชลซีจะปล่อยให้ทีมกลับไปสภาพก่อนยุค 90

..ตอนนี้ แมนซิตี้ กำลังเริ่มก้าวขึ้นมาแบบนั้น นี่ยังไม่รวมโมสรโด่งดังยุคดั้งเดิมแต่ขาดการบริหารงานที่มีประสิทธิภาพในยุคก่อนอย่าง สเปอร์สและลิเวอร์พูล..ที่แม้ไม่มีเจ้าของรวยมหาศาลพร้อมลงทุน แต่ก็มีการจัดการบริหารที่ดีขึ้นมาก ส่วนหนึ่งก็เพราะผู้จัดการทีมที่รู้ขีดศักยภาพการเงินของทีมตัวเองเลยเลือกที่ใช้งบตามที่มี แต่บริหารให้ได้ได้ประสิทธิภาพกลับมา
ฤดูกาลที่ผ่านมาและระหว่างปิดฤดูกาลตลาดนักเตะซื้อขายลิเวอร์พูลทำให้เห็นด้วยการพร้อมจ่ายค่าตัวนักเตะที่ตัวเองต้องการ ผิดหวังนิดๆที่ไม่ได้เห็นสเปอร์สในตลาดซื้อขายนักเตะในระหว่างปิดฤดูกาล สร้างความแข็งแกร่งทีมขนาดมากขึ้นไปอีกผมยังเชื่อว่าสเปอร์สต้องการนักเตะที่มีประสบการณ์มาช่วยประคองทีมในบางตำแหน่ง
..มาพูดถึงในส่วนงบประมาณในการทำทีม ผมมองว่าแมนยูเป็นทีมที่มีการบริหารแบรนด์ได้ดีและผู้บริหารทีมมีวิสัยทัศน์ฉวยโอกาสไว้ได้ก่อนทีมอื่น เมื่อโลกเข้าสู่ยุคการสื่อสารทั่วถึงไปทั่วโลกได้ดี การบริหารรายได้จากถ่ายทอด+สปอนเซอร์สารพัดรูปแบบ+รายได้ตั๋ว ยิ่งทำให้อำนาจเงินในการทำทีมแข็งแกร่งกว่าทีมอื่นร่วมลีกและอีกหลายทีมในต่างลีกหลายก้าวมาก
...แต่ในสภาพตลาดวงการฟุตบอลปัจจุบัน ช่องว่างเหล่านั้นกำลังค่อยๆถูกสโมสรอื่นลดระยะห่างกับแมนยูลงมา แมนยูยังได้เปรียบสโมสรอื่นตรงประวัติศาสตร์ความสำเร็จในยุค 90-2010 ที่เซอร์อเล็กซ์ เฟอร์กูสันได้ทิ้งไว้ ทำให้มูลค่าแบรนด์คือเมกะแบรนด์
...แต่อย่างที่บอกตอนนี้ผู้ท้าชิงไม่ได้ผลัดกันขึ้นมาท้าทายความสำเร็จแมนยูในสนามทีละทีมสองทีมในระยะไม่กี่ปี ตอนนี้ มันมี 3-4 ทีมที่ สามารถแข่งขันกับแมนยูได้ทุกฤดูกาล

...ในยุค70-80การถ่ายทอดสด+รายได้จากสปอนเซอร์ยังไม่บูม แมนยูมีจำนวนความจุที่นั่งในสนามเป็นฐานรายได้กำลังเงิน และเรียกแฟนบอลเข้าสนามด้วยรูปแบบการเล่นเอนเตอร์เทนคนเข้าสนาม แม้จะได้ฉายาสิงห์บอลถ้วยน็อกเอ้าท์ แต่ก็มีแฟนอยากชมอยากดูทีมแมนยูเตะ สามารถสร้างฐานแฟนบอลได้มาก ดังนั้นพอเข้าสู่ยุคความสำเร็จจากการเป็นแชมป์ลีก..แถมแทบจะผูกขาดถ้วยต่างๆในประเทศและเป็นยุคที่การถ่ายทอดสดไปทั่วโลกอย่างกว้างขวาง นอกจากความสำเร็จถ้วยต่างๆดึงแฟนบอลรุ่นใหม่ ... ปฏิเสธไม่ได้ว่ารูปแบบการเล่นแบบเฟอร์กี้สไตล์ คือแรงดึงดูดที่ทำให้แฟนบอลยุคการถ่ายทอดไปทั่วโลก..อยากดูอยากชมทีมแมนยูเล่น..ทำให้เกิดฐานแฟนบอลรุ่นใหม่ที่ติดตามทีมมากกว่าทีมอื่นๆในช่วง ยุค90-2010 ต้นๆ

..อย่างที่บอกทุกวันนี้ยุคการถ่ายทอดสดไปถึงแฟนบอลมันครอบคลุมทั่วถึง ทีมคู่แข่งพร้อมจะแชร์ดึงฐานแฟนบอลรุ่นใหม่ กลุ่มใหม่ จากทีมแมนยู
..ความสำเร็จที่ทีมเหล่านั้นแชร์มาจากแมนยูมาได้..มันมาพร้อมมูลค่าแบรนด์ของทีมนั้นที่จะสูงขึ้นและพร้อมแย่งฐานแฟนบอลรุ่นใหม่หรือตลาดสปอนเซอร์ต่างๆ ของแต่ละทีมไปด้วยเช่นกัน
..นี่ยังไม่รวมรายได้จากการแข่งขันถ้วย UCL ที่สามารถทำรายได้เป็นกอบเป็นกำให้ทีมที่เข้าร่วมแข่งนะครับ
...จากที่มี1-2ทีมในลีกเมื่อก่อน มันกลายเป็น 5-6 ทีมทุกฤดูกาล ในระยะสั้นอาจยังไม่เห็นผลต่างมาก..แต่ในระยะยาว ช่องว่างระยะห่างการเงินทำทีมเหล่านั้นจะน้อยลงจากแมนยู นี่แหล่ะที่จะทำให้แมนยูทำงานทั้งในสนามและนอกสนามไม่ง่ายแบบเมื่อก่อนในความคิดผม  

ท่านเป็นคอลัมนิสต์ที่ไหนเนี่ย