บทที่ 4 สร้างเวรไม่หยุดหย่อน จุดพลิกผันของชีวิต

................. ผมกลับมาอยู่อุทัยธานีพร้อมผู้หญิงคนใหม่ของผม เมื่อปลายๆปี 2544 ผมกับเอ๋ ไปเรียนที่นครสวรรค์แบบเช้าไป เย็นกลับ ขี่มอไซค์กันไป ผมเรียนราชภัฏ เอ๋เรียน ว.ภาคกลาง ผมส่งเอ๋ก่อน แล้วค่อยไปเรียน ซึ่งจริงๆแล้ว ไม่เคยเข้าเรียนเลย เงิน กยศ. ตอนนั้น ได้เดือนละ 4,700 ผมหมดไปกับตู้สลอท และ ยาเสพติด ความสัมพันธ์ของผมกับแม่ แย่ลงๆ เนื่องจากเ้ป็นคนนิสัยเหมือนกันคือ ปากเสีย ใจน่ะ รักแม่ใจจะขาด แต่ปากหมา พูดดีๆไม่ได้ ผิดกับน้องสาว มันเข้าใจปะเหลาะ เตี่ยเป็นคนเงียบๆ
..................ผมกับแม่ คุยกันบ้าง ทะเลาะกันบ้าง จนกระทั่ง เช้าวันที่ 31 ธ.ค. 2545 เนื่องจากร้า่นก๋วยเตี๋ยวของผมเป็นร้านที่ขายดีมากๆ ตอนนั้นผมไม่พูดกับแม่มาสักเดือนนึงได้ เอ๋กลับพิจิตร ไปหาครอบครัวเขา เช้าวันนั้นผมคิดว่า จะพูดกับแม่ ว่า ช่วงปีใหม่ ขายดี ถ้าไม่พูดกัน จะพาเสียงาน แม่ทำ ผมเสิร์ฟ ถ้าบึ้งตึง จะทำให้ทำงานไม่สะดวก
..............เช้าวันนั้น เวลาประมาณ 07.00 แม่เตรียมของหลังบ้าน ผมเตรียมถ้วยชามมาหน้าร้า่น ระหว่างที่ผมจะเอาถ้วยสแตนเลส ใส่น้ำจิ้มมาเช็ด ผมตัดสินใจเริ่มพูดว่า " แม่ ถ้าไม่พูดกันแบบนี้ มันไม่เข้าท่านะ" โดยที่ไม่รู้ว่าแม่มีเรื่องคิดในใจอะไรยังไง แม่สวนกลับมาว่า " ไอ้ชิบหาย มึงไม่ใช่พ่อกู อย่าเสือกมาสอนกู " ด้วยอารมณ์โมโห ผมขว้างถ้วยในมือลงพื้น แล้วพูดคำที่ติดในใจผมไปจนวันตายว่า " มึงจะเอายังไง กูไม่ไหวแล้วโว้ย" แม่เงียบ คว้าจักรยานไปตลาด แล้วกลับมาขึ้นเหล่าเต๊งเงียบไป สักพัก ระหว่างที่ผมอยู่หลังบ้าน เตี่ยเดินมา หน้าซีด แล้วพูดว่า โต แม่มึงกินอะไรไม่รู้ในห้อง .........
.................แม่ผมไปตลาด ซื้อยาเบื่อหนู มากิน ผมกับเตี่ย ขึ้นไปพาร่างแม่ลงมา ไป ร.พ. สักประมาณ เที่ยง ความกลัวทุกอย่างที่เคยมีมา ดูด้อยไปเลย กับความกลัวแม่ตาย ร้องไห้ พระที่ห้อยคอ เอามาอม ฟูมฟายขอร้องให้ใครก็ได้ ช่วยแม่ผมที ทุกๆคำเตือนที่เคยได้ยิน ผุดขึ้นมา แม่จ๋า แม่อย่าเป็นอะไรนะ หนูขอโทษ ให้ทำอะไรก็ได้ แม่ไม่ตายนะ
................ ผมไม่กล้าไปโรงพยาบาล กลัว น้องไปเฝ้า ผมกับเตี่ยอยู่บ้าน เตี่ยนิ่งมาก แต่ผม ในใจ มีแต่ประโยคที่ว่า รู้งี้อย่างนั้น รู้งี้ไม่อย่างนี้ จนคืนนั้น ประมาณเที่ยงคืน ผมกับเตี่ย นอนบนบ้าน น้องเฝ้าแม่อยู่ ร.พ. แต่ผมได้ยินเสียงคนเข้าห้องน้ำ ทั้งๆที่อยู่กะเตี่ยบนบ้าน ในใจนึก แม่ไปแน่ๆแล้ว ตอนนั้น เสียงพลุจุดฉลองปีใหม่ดังไปทั่ว ผมขอพรลมๆแล้งๆ ขอให้แม่ปลอดภัย จนกระทั่ง ตีสอง ร.พ.โทรมา บอกให้เอาเสื้อผ้าแม่ไปชุดนึง แม่ไปแล้ว
......................................................................................
ดั่งเอาปืน....ยิงใส่....กลางแสกหน้า
ดั่งสายฟ้า....ฟาดลง...กลางใจฉัน
โอ้แม่จ๋า....หนูขอร้อง.....อย่าทิ้งกัน
ขอให้เป็น...แค่ฝัน....หวังในใจ
ดังคางคก...ยางไม่ตก...ไม่สำนึก
พอรู้สึก....ก็สายเกิน....จะแก้ไข
ไม่เคยคิด...ว่าแม่...จะจากไป
เพราะความโง่...จัญไร...ของลู.กเอง
...............ผมเรียนไม่จบ วันที่สวดศพคืนแรก ไม่มีเงินเลย ต้องนับเศษตังค์ที่เอาไว้ทอน ซื้อยากันยุงจุดให้แขก แต่แม่เป็นคนดี คนในตลาดรักเยอะ เรื่องเจ้าภาพ มีเยอะมาก ผมร้องไห้แทบบ้า ... ขอแค่นี้ีก่อนนะครับ เด๋วเรื่องนี้ มีบทต่อ ใครที่ไม่เชื่อเรื่องกรรม เชื่อเถิดครับ มีจริงๆ สิ่งที่ผมทำในวันนั้น อาจเป็นเหตุ ที่ทำให้ได้รับผลในวันนี้ แต่อย่าเพิ่งตัดสินผมนะครับ เรื่องนี้ มีที่มาที่ไป ที่บอกไวเพราะ เผื่อวันนึง ผมไม่มีโอกาสได้บอกครับ
towen1

รออยู่เลย

หายไปนานเชียว

ครับ เพิ่งจ่ายค่าเนตครับ และ มัวยุ่งๆหาสมัครงานน่ะครับ

โคตรเศร้าว่ะ ตอนนี้ จากคนที่เสียแม่ไปเหมือนกัน...

ผมก็มีโอกาสแค่เพียงไปเผาศพแม่ ไม่มีโอกาสได้ใกล้ชิดท่าน ตอนท่านมีชีวิต...