คำเดียว เลยกับ คนแบบนี้ "น่าสมเพช"

ตอนเกิดมา พระเจ้าลืมแอดไอเท็มที่เรียกว่า ' ความปกติ ' มาหรือเปล่าครับ

บ้านผมก็ทำธุรกิจเป็นของตัวเองครับ ทั้งบ้านเสียใจหมด ร้องไห้กันทุกคน แต่ธุรกิตต้องดำเนินต่อไปตามวัฐจักรของมัน จะให้จมอยู่กับความเศร้าตลอด ไม่เป็นอันทำกิน ประเทศไม่ล้มทั้งระบบหรอครับ ลองดูตัวอย่างที่คุณยกมา อย่างวิลเลี่ยนหรือโด้ เค้าหยุดเตะไม่นานก็กลับมา ไม่ใช่หยุดยาวปิดทั้งฤดูกาล และที่สำคัญคือรายได้ของทั้งคู่ ไม่เตะเป็นปีๆเค้าก็ไม่เดือดร้อนเรื่องเงินครับ แต่ของไทยเราไม่ใช่ นักบอล + สตาฟ หรือบุคลากรต่างๆที่เกี่ยวข้องในอุตสาหกรรมนั้นๆจะขาดรายได้ ขาดสภาพคล่องไปเท่าไหร่

หลายๆคนเข้ามาหลังๆบอกเบื่อพวกเห็นต่างแล้วกดเรื้อน

จะบอกว่าตอนแรกผมก็ไม่ได้เรื้อนหรอก แต่ดู จขม ตอบแต่ละคนด่าเขาปัญญาอ่อน เงินน้อยนู่นนี่นั่น

ก็สมควรละครับ คนอื่นเขาเห็นต่างแต่เขาไม่ได้เข้ามาด่า

ไม่ใช่ว่าเรื้อนเพราะเห็นต่าง แต่ผมว่าที่ส่วนใหญ่เรื้อน เพราะเค้าตอบกลับความเห็นต่างของคนอื่นด้วยถ้อยคำไม่สุภาพ แถมยังไม่ฟังความเห็นคนอื่นมากกว่านะ

เจ้าของกระทู้แม้ง แม้งพิมด้วยอารมณ์ล้วนๆ

ไม่ไหว

คุณจะเอาความเศร้า มาอ้างให้ชีวิตอยู่ที่เดิมเสมอไปไม่ได้ครับ
ทุกคนเศร้า ทุกคนก็ต้องก้าวต่อไปด้วย

เปลืองไฟจริงๆ เข้ามากระทู้นี้

โม้ชัวร์เดือนละแสน จบจุฬา

เบื่อจะอธิบายมากๆๆๆ พิมตอบในเม้น เฟสบุคเมื่อวานไปเพียบเลย

โอ้ย...พึ่งมา ร้อยกว่าคอมเมนท์

คือมันจะสุดขั้วไปด้านใดด้านนึงไม่ได้นะครับ มันต้องหาจุดลงตัว จุดสมดุล ความเป็นมนุษย์หรือหน้าที่การงานความรับผิดชอบทั้งหลาย มันต้องมีควบคู่กันไป ทีนี้ก็ตามแต่สถานการณ์นะครับ ว่าจัดการแบบไหนจึงจะดีที่สุด ซึ่งในกรณีนี้ตามความคิดเจ้าของกระทู้นั้น ผมเห็นว่า ให้น้ำหนักความเป็นมนุษย์มากจนเกินไป จนความสมดุลเสียครับ

ขอดูสมุดบัญชีหน่อยครับ มาจากพันทิพย์ปะเนี่ย

ที่จำได้จากคำพูดของนักข่าวอาวุโสท่านหนึ่ง(ขออภัยจำชื่อนักข่าวไม่ได้) ซึ่งให้สัมภาษณ์ออกวิทยุ FM คลื่น 100.5 วันที่17ตุลาคม เวลาประมาณ4โมงเย็น เห็นนักข่าวอาวุโสท่านนี้ กล่าวสัมภาษณ์จากความทรงจำสมัยทำข่าวในพระราชสำนักว่า ..ทุกวันภายหลังงานพระราชพิธีพระบรมศพสมเด็จพระศรีนครินทราบรมราชชนนี พระองค์ทรงไถ่ถามถึงปัญหาการจราจรและน้ำท่วม และแนวทางการแก้ไขปัญหา ถึงแม้พระองค์จะอยู่ในความโศกเศร้า แต่พระองค์ก็ยังทรงงาน ด้วยพระราชจริยวัตรดังนี้จึงนำมาสู่ความประทับใจของข้าราชบริพาร และผู้ที่ถวายงานในขณะนั้นมิรู้ลืม

อันนี้คิดน้อย