หนึ่งในแคมเปญโฆษณาดังของ Apple ยักษ์ใหญ่วงการไอทีคือการใช้สโลแกนว่า “Think Differently” (คิดให้แตกต่าง) นั่นคือสิ่งที่ Steve Jobs ฉบับ 2015 ต้องการจะทำ ส่วนข้อดีและข้อเสียของภาพยนตร์เรื่องนี้คือ นี่คือพื้นที่ Reality Distortion Field (พื้นที่ความจริงที่ถูกบิดเบือน) ของ Aaron Sorkin เอง

นี่คืออีกหนึ่งผลงานดราม่าที่พูดถึงฉากหลังการทำงานของคนกลุ่มหนึ่งจากการเขียนบทของซอร์กิ้น (The Social Network, The Newsroom) เมื่อได้ยินชื่อนี้เราจะเตรียมใจกับอะไรได้บ้าง? สิ่งแรกที่จะเป็นคำตอบคือบทพูดที่ใส่กันยับ กวนประสาทกันไปมาอย่างไร้ความปรานี และบางทีไวเกินกว่าสมองผู้ชมจะประมวลผลได้ทัน นั่นเป็นเสน่ห์เฉพาะตัวของมือเขียนบทเจ้าของรางวัลออสการ์ที่จะทำให้ผู้ชมชอบหรือเกลียดเขาได้เลย



ภาพยนตร์เรื่องนี้แบ่งเป็น 3 องก์อย่างชัดเจน นั่นคือการเปิดตัว Mac ในปี 1984, คิวบ์ NeXT ในปี 1988 และสุดท้ายคือ iMac ในปี 1998 เราไม่รู้เบื้องหลังของ iPhone, iPod, iPad (ถึงจะมีการกล่าวเป็นนัยถึงสิ่งของพวกนี้อยู่บ้าง) แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเราพูดถึงงานที่ Danny Boyle รับหน้าที่กำกับร่วมกับบทที่มาจากฝีมือของ Aaron Sorkin

อย่าแปลกใจถ้า Steve Jobs ในภาพยนตร์เรื่องนี้ดูเลือดเย็นและดูไม่แคร์ใครไปบ้าง เพราะนี่คืองานของซอร์กิ้น สิ่งหนึ่งที่ต้องจำไว้คือครึ่งหนึ่งคือความจริง อีกครึ่งคือเรื่องแต่ง (Walt Mossberg อดีตนักข่าวของ WSJ ที่รู้จักเป็นการส่วนตัวกับจ็อบส์กว่า 14 ปีแสดงความคิดเห็นว่าขยายข้อเสียของจ็อบส์ได้แรงจนเกินความเป็นจริง) ยังไม่นับว่าหลายฉากสำคัญๆ ที่เกิดขึ้นในภาพยนตร์นี้ไม่เคยมีอยู่จริง แต่ต้องยอมรับว่าฉากเหล่านั้นทำให้ภาพยนตร์ดูลื่นไหลและสร้างความบันเทิงได้มากขึ้นเป็นกอง

แต่ทั้งนี้ เราได้เห็นจ็อบส์ในหลายด้าน ทั้งด้านที่ดีที่สุดและด้านที่เลวร้ายที่สุด เช่นเดียวกับหลายตัวละครอื่นๆ ในเรื่องนี้ เพราะฉะนั้นสุดท้ายนี่ก็ไม่ต่างจาก The Social Network ที่ทำให้เราทั้งเห็นใจและไม่อยากเข้าใกล้เจ้าพ่อไอทีรายใหญ่ของโลก



สิ่งที่ไม่กล่าวถึงไม่ได้คือนักแสดงของเรื่อง ทั้ง Michael Fassbender ที่เลือกจะใช้วิธีเลียนแบบทุกอย่างยกเว้นหน้าตาของจ็อบส์เอง (ไม่นับตอนองก์ 3 ที่เข้าใกล้ความเป็นจริงมากๆ) จำสคริปท์ความยาว 180 หน้า สลัดสำเนียงไอริชออก ใส่ความยโส และสวมวิญญาณของความเป็นพ่อคนจริงๆ แม้จ็อบส์ในฉบับภาพยนตร์นี้จะเป็นคนทำงานที่เขี้ยว ดื้อ และไม่ใส่ใจกับความรู้สึกใคร แต่ฟาสเบนเดอร์ใส่เสน่ห์ที่อธิบายไม่ได้บางอย่างลงไปในตัวละครที่ทำให้เราเข้าใจได้ว่าทำไมทุกคนไม่เคยหันหลังให้จ็อบส์

และต้องขอบคุณ Kate Winslet ที่ตีโจทย์ “นักแสดงสมทบหญิง” ได้แตกมากๆ กับบทบาท Joanna Hoffman ที่ทำให้เราเชื่อสนิทใจได้ว่าเธอคือนักแสดงสมทบหญิงของจ็อบส์ในชีวิตจริง และทำไมท่ามกลางกลุ่มคนมีความสามารถหลากหลาย จ็อบส์ถึงฟังความคิดเห็นของเธอเพียงคนเดียว



ร่วมกับ Jeff Daniels ในบท John Sculley ผู้บริหาร Apple ที่ต้องปล่อยของปะทะคารมกับฟาสเบนเดอร์จะจะฉากหนึ่ง และทำให้จอลุกเป็นไฟในฉากนั้นได้เลย เป็นฉากที่สร้างความมันส์ได้ในองก์สองมาก นักแสดงตลก Seth Rogan กับบท Steve Wozniak ผู้เชี่ยวชาญเทคโนโลยีและอดีตเพื่อนร่วมงานของจ็อบส์ที่โผล่มาเป็นระยะๆ ด้วยการเน้นหนึ่งในด้านมืดของจ็อบส์ที่ทำให้เราอึดอัดไปกับวอซด้วยได้ไม่ยาก อารมณ์ขันของโรแกนบวกกับบทสนทนาคมๆ ปนความกวนของซอร์กิ้นดูเป็นหนึ่งในส่วนผสมที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้ในภาพยนตร์เรื่องนี้ แต่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าในไดอะล็อกของ Steve Jobs มีอารมณ์ขันแบบฉลาดๆ เป็นระยะๆ

นอกจากเพื่อนร่วมงานผู้ซื่อสัตย์ของจ็อบส์ทั้งหลาย นักแสดงสาวที่ต้องรับบทเป็น Lisa Brennan ก็รับส่งบทกับฟาสเบนเดอร์ได้อย่างน่าเอ็นดูและน่าเห็นใจใน 2 องก์แรก ก่อนที่จะมาถึงฉากพีคในองก์ที่ 3 และนำไปสู่ฉากจบที่ทำให้มีอารมณ์ร่วมกับตัวละครอย่างเต็มที่ ต้องขอบคุณการการผสมผสานของการกำกับสไตล์บอยล์ บทของซอร์กิ้น และฝีมือนักแสดงร่วมกัน



Steve Jobs คือภาพยนตร์สำหรับความบันเทิง งานศิลปะ และแน่นอนว่านี่ไม่ใช่สถานที่ที่ให้เราเข้ามาค้นหาความจริง

เกร็ดภาพยนตร์ที่เกี่ยวข้องต่อไปนี้เปิดเผยเนื้อหาสำคัญของภาพยนตร์บางส่วน

ฉากที่มีในภาพยนตร์ แต่ไม่เคยเกิดขึ้นจริง


ความจริงที่เกือบไม่ได้อยู่ในภาพยนตร์

รับ job มาป่าวจ๊ะ

เพิ่งดูมาวันนี้เลยครับว่าจะเขียนถึงยาวๆไว้ว่างๆ ประทับใจที่สุดคือการแสดงของ michael fassbender ต้องบอกว่าดีกว่าลีโอจริงๆอะพูดได้เต็มปากเลยว่าดีกว่าเห็นๆจริงๆ ลีโอควรได้ออสการ์นะแต่ฟาสเบนเดอร์คู่ควรกว่า คือเค้ากลายเป็นจ็อบส์แบบเต็มตัวจริงๆ หน้าตาไม่ได้เหมือนจ็อบส์เลยแต่ดูแล้วเชื่อสนิทใจว่าเออเนี้ยแหละชายที่ชื่อสตีฟ จ็อบส์

ผมจะรอดู ลีโอ แสดงเหมือนกันครับ ว่าแสดงดีจริงๆอย่างที่หลายๆคนอยากให้ออสก้าป่าว
ไมเคิลแกแสดงได้ดีจริงๆนะ แสดงแบบไม่คิดว่าเค้าคือไมเคิล เค้าคือจ๊อบเลย ทั้งๆที่หน้าก็ไม่ได้เหมือนกันเล้ย

ลีโอก็แสดงดีแบบลีโอแหละครับ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าต่อให้แกพยายามแสดงดีที่สุดแค่ไหนก็ยังรู้สึกว่าเป็นลีโออยู่ดีไม่เคยรู้สึกว่าเป็นตัวละครที่แกสวมบทเลย ยกเว้นกิลเบิร์ตไว้สักเรื่องนึงอะ อาจจะเพราะลีโอมีความเป็นดารามากกว่านักแสดงและบทที่เลือกรับแอคติ้งมันไม่ทิ้งห่างกันมากพอเลยเห็นแต่การแสดงแบบเดิมๆ การแสดงแบบลีโอๆ

ตอบได้แบบลีโอๆมากครับ ขอบคุณสำหรับความเห็น

อยากรู้องค์เนี่่ยนับยังไง

นักแสดงเล่นดีทุกคน หนังดีมาก ต่างจากของแอชตันคุชเชอร์ฟ้ากะเหว

แต่ข้อเสียของหนังเรื่องนี้คือ ถ้าไม่รู้จักสตีฟ จ๊อปมาก่อน จะดูหนังเรื่องนี้งงมาก

ดูหนังบ่อยจังเลี้ยงหน่อยสิ

no boobs no party

ถึงขั้นเรียกกันไป บ๊วบเลยหรอ

เอาจริงคือยังไม่ค่อยปักใจเชื่อ เพราะปกติหนัง biography มัน touch คนดูง่ายอยู่แล้ว
เดี๋ยวต้องพิสูจน์

ส่วนเรื่องออสการ์นี่ผมว่าอย่าไปจริงจังมาก
ปีก่อนคีตันเล่นดีแทบตายยังอดเลย เน้นเสพเอาบันเทิงดีกว่า

หนังมันสนุกน้า เห็นคนพูดถึงน้อยด้วย กลัวจะแป้กแบบที่เมกาจริงๆ พี่ตู้ไปดูยังงง

ก่อนอื่นขอพูดถึงทฤษฎีการแบ่งองก์ของภาพยนตร์ก่อนนะท่าน

ภาพยนตร์ Hollywood ส่วนใหญ่จะแบ่งเป็น 3 องก์ตามหลัก Three-act Structure ของ Aristotle



องก์แรกคือ set-up เกริ่นเรื่องให้รู้ว่าใครเป็นใคร เผชิญกับปัญหาอะไรอยู่, องก์ที่สองคือ confrontation คือพาผู้ชมเข้าไปถึงปัญหาหลักของเรื่องจริงๆ มากขึ้น เริ่มมีความดราม่า ความน่าตื่นเต้น ถือว่าเป็นหัวใจของเนื้อเรื่องก็ว่าได้ ถ้ามีตัวเอก-ตัวโกงชัดเจนจะเห็นการงัดของมาปะทะกัน, องก์ที่สามคือ resolution พาร์ทที่สำคัญที่สุด ซึ่งจะพูดถึงการยุติของปัญหา หรือหักมุมอื่นๆ สู่บทสรุปของเรื่อง ภาพยนตร์แทบทุกเรื่องจุด climax จะอยู่ที่องก์ 3 พอดี

อย่าง Steve Jobs นี่ใช้ทฤษฎีการแบ่ง 3 องก์ได้ชัดเจนมาก คือ 3 เหตุการณ์เปิดตัวผลิตภัณฑ์ของจ็อบส์ อย่างองก์แรกท่านจะรู้ว่าจ็อบส์นิสัยใจคอเป็นยังไง ความสัมพันธ์กับตัวละครอื่นๆ องก์สองปัญหาของจ็อบส์จะหนักขึ้น และไปคลี่คลายในองก์ที่สาม

เด๋วถ้าวันนี้ไม่มีอะไรก็ว่าจะไปดูอยู่