เหมือนเคยดูตีสิบ ถ้าบุคลิค หุ่นไม่ผ่าน เค้าไม่รับด้วยละ

ไม่ต้องขนาดนั้น

แค่ค่าเทอมก็ไม่มีปัญญาเรียนแล้ว

แต่ถ้าจบ ก้มีโอกาศ ได้เมีย หลายเชื้อชาติ
เพื่อนผมเป็นพานิชนาวี มันเอาสาวบราซิลมา
มันเล่าแบบภูมิใจมากเลย หุ่นแบบบราซิเลี่ยน
กุทำสาวบราซิลน้ำแตกมาแล้วนะเว้ย คำพูดประจำมัน

อิจฉา

แต่หาแฟนยาก มันออกเรือที่ สองเดือน แปดเดือน
แฟนนอกใจ มันตลอด ทุกวันนี้เลยโสด กลับมาทีเที่ยวอย่างเดียว

อ่านก่อนเถอะครับ

ปล. ชอบแหะ โดยเฉพาะประโยคนี้โดนเต็มๆ

ยิ่งชั้นสูงขึ้นก็เต็มไปด้วยคนอาวุโสที่ยังคงยึดตำแหน่ง

และเก้าอี้ของตัวเองอย่างเหนียวแน่น

..ใช่!! ไม่มีที่ว่างให้คุณโตหรอก ..ทำใจซะเถอะ

งานที่ทำอยู่รู้สึกตันเหมือนกัน แต่ทำไงได้ ไม่อยู่ ก็ไม่มีแดก

กำลัง หาสิ่งใหม่ๆ อยู่เหมือนกัน แต่ก็เหมือนจะยากพอสมควร

สรุป ถั่วดำเป็นผักหรือผลไม้ครับ

อุตส่าห์ มาแบบสาระ

ล้อท่านเล่น ผมก้กำลังหางานใหม่อยู่ ลำบากมาก
ทั้งที่อยู่ ทั้งตำแหน่ง ทั้งเงินเดือน มันคงไม่มีอะไรได้อย่างที่คิดเสมอไป

ครับผมเข้าใจนะ ด้วยตัวเลือกของผมน้อย ผมเรียนไม่จบครับ

มันก็ต้องย่ำต๊อกอยู่ตรงกัน หากินไปวันๆ ก่อน

ค่อยๆ ขยับขยาย หาช่องทางต่อไป

กำลังอดทนอยู่ครับ

ผมว่าเป็นเพราะ ค่านิยมและการศึกษา

เรามักถูกค่านิยมทางสังคมและแพทเทินของการศึกษาสอนมาว่า

เรียนตั้งแต่อนุบาล--->เรียนจบ ป.ตรี ---> ทำงานบริษัท--->แล้วใช้ความรู้ที่เรียนมาไปแข่งขันหาความก้าวหน้าเอาเอง

โดยการศึกษาทั่วไปลืมนึกไปว่า ใน 30-40 คนที่อยู่ในห้องจะมีแค่ 4-5 หรือน้อยว่านั้นที่ได้ก้าวหน้าเพราะตำแหน่งมีแค่นั้น ส่วนที่เหลือต้องเป็นลูกน้องเค้า

เท่านั้นไม่พอรุ่นต่อไปที่จบก็ต้องมาคอยแย่งงานกับคนที่ทำงานอยู่แล้วด้วยเพื่อเริ่มความก้าวหน้าของตัวเอง...ทั่งที่บริษัทต่างๆ รวมถึงระบบราชการ (เชื่อว่าหลายคนตอนเรียนไม่ได้นึกถึงการสอบหรืออยากเป็นข้าราชการแต่พอไม่มีงานทำ....เอาว่ะราชการนี้เแหละมั่นคงดีสอบมั่ง)

ผมเป็นครูน่ะ...เด๋วหาว่าผมอคติเอะอะไรก็โทษการศึกษาไปหมด
ผมเชื่อว่าครูหลายคนก็รู้ว่าปัญหามันเป็นอย่างนี้แต่ด้วยระบบและค่านิยมทางสังคมบังคับให้ครูต้องทำตามระบบ..

จุดมุ่งหมายการเรียนการสอนปัจจุบันคือให้นักเรียนเก่งสอบเข้าที่ดีๆ ได้จบหน้าที่โณงเรียน ผู้บริหาร ครู พ่อแม่แฮบปี้ ลูกเองก็แฮปปี้...แต่ไม่รู้ว่าตัวเองเรียนจบอยากทำอะไร หรือทำอะไรแล้วทำได้ดี


ปล. บ่นไรเรื่อยเพราะกำลังเซ็งกับระบบการเมินโรงเรียน

ทำไมไม่ลงเรียนราม




ถ้าท่านไม่มีธุรกิจ จากที่บ้าน
ท่านลำบากแน่ครับ ตอนอายุเยอะ
ท่านจะไม่มีอิสระ การใช้ชีวิตนะครับ

ตอนนี้ยังไม่สาย คนเราส่วนมากชอบหยุดหาความรู้
ไม่ว่าจะด้วยเจองานที่ตัวเองชอบ หรือไม่ขยัน
สุดท้าย ปลายชีวิต เค้าก้จะลำบาก ทั้งที่โอกาศมีเสมอ

เหมือนที่ บริษัท ผมได้คุยกับแมสเซ็นเจอร์อายุ 26
คืองานเค้าว่างเยอะ เค้าก้เอาเวลา ไปโทรศัพ ดุูซีรี่เกาหลี
ผมก้บอกทำไมไม่เรียนต่อละ เวลาก้มี มันก้บอกน่าสนนะ

แต่ทุกวันนี้ เค้า ก้เหมือนเดิม เหมือนพอใจแบบนี้
ทั้งที่ลูกก้มีแล้ว ผมก้เดาเงินเดือนเค้าได้นะ
ผมว่ามันไม่พอที่จะดูแลลูกได้ แต่ทำไมแอคทิฟน้อยแท้
แต่พูดมากก้ไม่ได้ เดี๋ยวจะโดนเกลียดเอา
มันไม่เหมือนใน ss ที่ไม่ต้องทำงานด้วยกันทุกวัน

ทั้งที่โอกาศมีเสมอ แต่เราต้องไปหามัน มันมีทางทีดีกว่าเสมอ

ผมกำลังจะลงครับ เนื่องจากผม ติดจับใบดำใบแดงมา ปีที่แล้ว เลยยังลงไม่ได้ ติดไปจะลงฟรีอีก

กำลังดำเนินการเรื่องเรียนอยู่ครับ

ก้ถูกนะครับ แต่สุดท้ายพึ่งตัวเองดีที่สุด

เราคิดต่างแล้วก้ทำให้ได้ แต่มันจะยาก
เหมือนผมที่ทำสายงานที่ได้เงินเยอะ
ตอนนี้จะเปลี่ยนสาย แต่เงินจะน้อยลง
ก้มีแต่คนบอก เงินน้อยลงทำทำไม
แต่ผมก้ต้องพิสูจตัวเองต่อไป
ผมคิดว่าสายนี้ผมจะถนัดและต่อยอดได้มากกว่า
โดยมีไอดอล คือ สตีฟ จ็อป เป็นแรงผลักดัน

อย่าหยุดหาแรงบัลดารใจ อย่าใส่ใจกับคนไม่ได้หวังดีกับเรา
เมื่อวันที่เราฝันมาถึง อย่าให้คนอื่นมาดีใจกับเรา
แค่รู้ว่าเราทำได้ เราก้ภูมิใจในตัวเองแล้ว
แล้วท่านก้จะเห็นรอยยิ้มของพ่อกับแม่ได้เอง

คือผม ไม่ได้มีคนซัพพอร์ท เลยคิดมากไปหน่อย
เลยอยากแชร์แนวคิด ติได้นะครับ ถ้าชมก้จะเขิลให้