-ช่วงเริ่มระบาด รู้ข่าวแล้วแต่ก็คิดว่าระดับจีนคงหาทางรีบหยุดการแพร่เชื้อได้ เต็มที่ซักครึ่งปีก็น่าจะกลับมาปกติ
-ช่วงเข้าไทย เริ่มกังวลแต่คิดว่าบ้านเราจะเทคแอคชั่นอะไรบ้าง ในที่สุดก็ปล่อยไหลจนถึงขั้นปิดเมืองตามเค้าจนได้ แต่ที่ตลกคือช่วงโควิดรอดทุกเวฟ(ถึงจะมีสงสัยอยุ่หนแต่แยงไม่เจอ) ดันมาติดเอากลางปีนี้ตอนทีไม่มีคนติดแล้ว

สมัย COVID ใหม่ๆนี่เห็นความเป็นมนุษย์เลย

ที่ทำงานเก่านี่หลอนกันชิบหาย ถ้ารู้ว่าใครติดโควิทนะโครมครามประสาทแดรกกัน ฉีดแอลทุกที่ทุกเวลาจนมือแห้งลอก

ช่วงเริ่มระบาดที่จีน ก็ทำงานปกติแหละครับ ผมเป็นบาร์เทนเดอร์อยู่แถวข้าวสาร แต่เริ่มสังเกตุว่า นทท. ต่างชาติเริ่มหาย ติดตามข่าวอยู่บ้างว่าจะระบาดออกนอกจีนมั้ย ก็ทำจนถึงมีนา เจ้าของเขาไม่ไหวแล้ว เลยสั่งปิดชั่วคราว ก็แยกย้าย แต่เขาก็ยังช่วยนะ นอกจากเงินเดือนเต็มของเดือนมีนา เขายังช่วยอีกคนละ 50% อีกเดือนนึง ส่วนที่เหลือก็รับจากประกันสังคม

ช่วงล็อคดาวน์ อาศัยอยู่คนเดียว ก็อยู่แต่บ้าน ผมไม่เอา Lกฮ เข้าร่างกายเลยอยู่ 45 วัน จากนั้นก็เริ่มออกมาเจอเพื่อนฝูงบ้างอะไรบ้าง มีกินดื่มทั่วไป ไม่ติดจากใครเลย จนมันเริ่มจะดีขึ้นก็มาได้งานที่เซ็นฯเวิร์ล ก็มาติดจากที่นี่แหละ ติดจากลูกค้าที่มาเที่ยวที่ร้าน ไปนอนอยู่ hospitel อยู่ 10 วัน น่าเบื่อจัดๆ แต่ของผมมันเป็นสายพันธุ์ที่ไม่รุนแรงอะไรแล้ว ละผมฉีดแอสตร้า มา 2 เข็มแล้วด้วยมั้ง เลยไม่อะไร

เรียนมหาลัยปี 4 เกือบไม่ได้ไปเที่ยวของคณะที่ได้ไปเที่ยวต่างประเทศตอนปี 4 หลังจากโควิดมา เรียนออนไลน์ทั้งเทอม โครตเบื่อ
ห่วงอนาคตตัวเอง อกหักอีก เรียนจบมาแบบโครตเกลียดโรคเวรนี้ทำชีวิตเควงไป 2 ปี

จำได้เลยช่วงนั้นกำลังโสด กำลังมันส์กับการปัดทินเดอร์ นัดสาวรัวๆ ตอนนั้นกะเทยยังไม่เยอะมากเท่าตอนนี้ กลางวันออกไปเจอสาว กลางคืนนอนดูซีรี่เล่นเกมส์ โคตรสุขเลยชีวิต เพราะไอ COVID นี้แหละแม่งเซ็งเป็ดเลยย นัดไม่ได้

จุดเปลี่ยนชีวิต ช่วงนั้นเลย